[Event] You are too dangerous to live

Zie? Ze waren nooit gered. Ze waren misschien niet meer in die afschuwelijke schuur, en misschien leek het kamp wel meer op waar ze vroeger was geweest - maar dit was nog altijd Bloodclan. Dit waren nog altijd haar kwelgeesten. Stilletjes keek ze toe vanuit haar hoekje, hoorde ze de woorden aan die recht door haar ziel zouden moeten snijden. Maar er kwam geen reactie uit haar toen ze haar moeder een moordpoging zag doen op haar vader, toen haar vader vertelde dat ze niet eens werkelijk tot thunderclan behoorde, dat er modder in haar bloed zat. De poes zat enkel stilletjes aan de rand van de nursery, onbewogen. Het maakte ook niet echt uit meer. Het waren poppetjes in een toneelstuk, een verhaal van vroeger dat werd uitgespeeld. Acteurs op het podium. Beetlekit knipperde met haar ogen. Een van haar dagdromen.

Haar hart woog zwaar. Twee van haar broers waren uit Thunderclan vertrokken. Contact met hen was nu lastig, leek haast onmogelijk te worden zonder dat haar clangenoten ook haar loyaliteit in twijfel zouden trekken. Het gemis van hen was erg groot, maar de kattin probeerde zo goed ze kon door te leven in haar clan. Echter kon ze zich niet volledig op de achtergrond houden; niet wanneer er zo'n verschrikkelijke situatie voor haar afspeelde. Met grote ogen en opstaande haren riep ze naar de nieuwe leider, die een executie plande. "Eveningstar!" riep ze ontzet toen de ander op Stagstine sprong, de kater die hen de afgelopen maanden geleid had. "Een warrior hoeft niet te doden, tenzij zijn eigen leven op het spel staat," herhaalde ze de warrior code scherp terwijl ze haar klauwen uitsloeg. Ze konden dit gedrag niet door de vingers zien, toch? Ietwat wanhopig keek ze om zich heen, naar haar clangenoten. Die zouden toch ook wel willen ingrijpen?

<sub>Herrie van buitenaf trok haar aandacht. Met grote passen verliet de flame point dan ook de den waar ze in bezig was geweest en voegde ze zich bij de clankatten die er al waren. Vanaf de zijlijn stond de poes toe te kijken, te luisteren naar alle woorden die in het rond gegooid werden. Heen en terug tussen Stagtine en Eveningstar. Als medicine cat had ze er misschien tussen moeten springen en met hetzelfde riedeltje moeten komen. Dat geweld en moord niet de oplossing waren en niet de wens van Starclan, maar het liefste wilde ze zien wat er zou gebeuren.

Met hongerige ogen keek de flame point toe. De schaduwen waar ze zich in verscholen had hield het verborgen voor de rest, maar ze wilde bloed zien vloeien. Het maakte haar niet uit van wie, zolang het groene gras maar rood zou kleuren onder haar poten. Newtspark sloot haar ogen en ademde diep in en uit om de versie van haarzelf naar boven te brengen die ze moest zijn. Toen ze haar ogen weer opende lag er een zorgelijke blik op haar snuit en stond er een frons op haar voorhoofd.</sub>

well behaved women
seldom make history

_{Nooit had ze het schouwspel dat voor haar ogen aan het ontvouwen was kunnen voorspellen. Ze stond te kijken, verbazing in haar blauwe ogen, maar ook bewondering. Dit was niet de zachtaardige Eveningglow die ze altijd van de deputy had gemaakt. Nee, dit was Eveningstar, iemand die uit was op wraak en degene die haar pijn hadden gedaan gerechtigheid zou geven. De twee die de hoofdrollen speelden hadden een woordenwisseling. Eveningstar beschuldigde Stagtine van het hoogste verraad, onthulde al zijn misdaden. Het klonk allemaal zo logisch. Stagtine stribbelde nog tegen, probeerde de poes te pakken op haar kittypet bloed. Sundance sloeg met haar staart. Zij had kittypet bloed, hun grootste leider Firestar had was kittypet geweest. En toen onthulde hij dat hij niet de echte vader was, maar dat Eveningstars kittens van een buitenclanner waren, maar wie was niet duidelijk. Opnieuw gingen Sundance haar ogen naar hun leidster. Haar strafblad was niet schoon, en toch werd ze leider gemaakt. En toen ze mededeelde dat ze Stagtine zou vermoorden, werden haar ogen hongerig. Er kwam gestribbel uit het kamp, katten die zeiden dat het tegen de code was, dat het haar niet beter zou maken als Bloodclan. Maar in Sundance ogen was het gerechtigheid, Stagtine zijn verdiende loon. Na alles wat hij Eveningstar had aangedaan, na alles wat hij Thunderclan had aangedaan. Katten die gevochten hadden, gestorven waren. Ze hadden deze verrader niet nodig, en hem in leven houden zou ervoor zorgen dat hij terug zou komen. ‘Doe het!’ gromde ze over de vlakte. Ze moedigde hun leider aan. Vuur bestreed je met vuur. Alle moralen konden het kamp uit. Eveningstar durfde toe te slaan. Sundance kon niet wachten op de genadeslag. Ze had al eerder dood gezien, en ze was er niet bang voor.}

Alles wat hij dacht te kennen met zekerheid was in duigen gevallen toen de waarheid aan het licht kwam. De rest van de waarheid. Het was allemaal een leugen geweest en onwetend had hij deel uitgemaakt van zondes die een monster gemaakt had. Coppertusk was enkel een pion, een opoffering in het spel. Hij luisterde naar de woorden van hun nieuwe Leader, vandaag werd alles duidelijk verteld en nog meer besefte hij hoe stom hij geweest was. Hij keek naar de verrader, die hij zo vertrouwt had. Waarvan hij geloofde dat die vertrouwen in hem had, nu wist hij gelukkig beter. Stagstine, een naam die nu een vieze smaak in zijn mond gaf. De bengaal was nog niet klaar, helaas voor hem was Eveningstar dat duidelijk wel. Hij waagde zijn lot tegen te houden en de poes aan te vallen met woorden die geen betekenis meer hadden nadat wat hij gedaan had. Smouldertongue staarde vanaf de zijlijn naar hem, niks anders meer voelend voor de kater dan woede. Liefde en bewondering voor hem was verdwenen. Eveningstar maakte dat ook duidelijk, de waarheid over haar kittens was niets vergeleken met wat hij ze aangedaan had. Met Birdkit die nog weg was en misschien niet meer terug kwam. Bloed maakte niet uit als iemand zulke laffe daden ging. En dat was het allemaal. Hij had Coppertusk gebruikt en op laten draaien voor zijn eigen zondes, hij had Eveningstar's kittens ingezet om zijn doel te bereiken en de clan liet hij achter in het duister. De poes wou het afmaken, hier waar ze stonden. Stagstine kon niet leven als een gevangene of zelfs als een banneling, hij zou gebruik maken van wat hij te pakken kon krijgen. Ze probeerde hem tegen de grond te krijgen, maar uit het publiek klonk weerstand. De Warrior Code sprak dit tegen, de twee poezen die spraken hadden gelijk. Even keek Smouldertongue met een aarzeling naar het gebeuren. Hij hoorde Sundance, die moedigde de daad juist aan. Was Stagstine het nog waard om met de principes van de Warrior Code te worden behandeld? Nee, hij was niks meer waard. ''Vuil moet opgeruimd worden''verklaarde hij, de woede en pijn droop van zijn stem. Er waren katten die hij kon vergeven, met gemak zelfs, maar bij Stagstine kon hij niet eens in de buurt komen. De roodwitte warrior snapte dat als de daad gedaan was hij niet tevreden was, daarvoor was al te veel kapot gemaakt. Het zou niks repareren, enkel voor zorgen dat dat monster niet meer schade kon aanrichten.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Het gaf flashbacks, terug naar zijn tijd in Bloodclan. Hij kon niet geloven wat er voor zijn ogen gebeurde en ergens was hij bang wat er nu in Eveningstars kop rond ging. Hij zag hun vader erin terug. Zijn meedogenloosheid, zijn gruwelijkheid. Het gebeurde, waar hij altijd bang voor was geweest, waar hij boos om was geweest. Hij had het ooit tegen haar gezegd, minachtend. Zij wilde zijn als hun vader, ze was precies zoals hij. Hij had haar ervoor gehaat, en haar daarna ervoor vergeven. Zijn angst voor trots verplaatst. Misschien was het misplaatst, want ze was bereid haar boosdoener permanent van leven te ontdoen. Onder de grond te stoppen, misschien dansen op zijn graf. Hij was hier te kort om mee te hebben gekregen wat er was gebeurd. En toen het gevecht begon, ontstond er protest uit de clan, maar er waren ook katten die het toejuichten. En Rascal was laf en bleef stil, ijzig stil. Hij was hier op proef en haar proberen te stoppen kon zijn ticket om hier te blijven doormidden scheuren. En ergens wist hij wel dat niemand wat zou kunnen doen om haar te stoppen. Ze was leider. Leiders woord was wet.}

Met een gespannen, maar voldaan gevoel keek ze op naar haar leader. Inderdaad, de smerige verrader hoorde nergens. Ze had gewacht op dit moment. Wat zag ze hem graag deze wereld verlaten, wetende dat hij nooit naar StarClan zou gaan. Stagtines woorden klonken echter verontrustend. Maar tot in hoeverre was hij te geloven? Haar bekje viel heel lichtjes open toen het bleek te kloppen dat de kittens niet van hem waren. Met moeite liet ze niet méér van haar verbazing blijken. Ze stond immers aan Eveningstars kant. Wat zij van deze onbekende buitenclanse relatie vond was nu niet van belang. Geschrokken sprongen haar ogen open toen haar leader de verrader aanviel. Ja, dit was hoe het zou gaan. Met vuur in haar ogen keek ze toe, tot haar achterlijke clangenoten begonnen te protesteren. Er werd zelfs geroepen dat hun leader leek op die van BloodClan. Ze begrepen het niet. Een enkeling juichde de situatie toe, maar het was voor haar niet genoeg om niet naar voren te springen. Ze was woest. "Geef haar de ruimte." Grauwde ze met onderdrukte woede naar haar clan. Het was duidelijk dat ze geen tegenspraak duldde. Wat zo'n miezerige kater wel niet teweeg had gebracht. Dit probleem kon beter worden gesmoord voor het zich nog verder verspreidde.

Alleen Eventide stond haar bij. Het verdwaasde haar hoe er verder geen duidelijke tegenspraak kwam - nee, eerder katten die Eveningstar leken toe te juigen. De nieuwe deputy grauwde tegen haar dat ze Eveningstar de ruimte moesten geven en haar ogen versmalden zich. De ruimte waarvoor? Om een ander levend wezen in koele bloede te vermoorden? Ze duwde haar oren in haar nek waarna ze naar de nieuwe leider gromde. "Dit kan niet,, denk alsjeblieft beter na over je keuze Eveningstar," siste ze waarna ze kort naar Stagtine keek, de beste vriend van haar broer. Ze zou hem niet zomaar dood kunnen laten maken, ze zou dat niet over haar hart kunnen krijgen tegenover Coppertusk. Wat hij ook fout gedaan had.. Er was niemand dood door hem. Wat Eveningstar van plan was, was niets anders dan moord. En dat iedereen zo makkelijk achter haar stond.. Het maakte haar misselijk.