[open] Unequaled

Het was zo donker in de nursery, iets waar ze nog steeds niet aan gewend was met haar lichtgevoeligheid. Ze had al die manen moeite gehad met haar zoontje zelfs te kunnen onderscheiden van de andere kittens als het enkel op beeld aankwam. En wat was ze nu voor een moeder als ze moeite had met haar eigen kind te kunnen zien, waarmee ze in principe nooit zou kunnen zien hoe Thornkit er echt uitzag zonder dat hij in het zonlicht zou gaan, maar het was altijd zo bewolkt buiten wanneer de kit naar buiten ging. Ze fronste even terwijl ze haar met haar blik naar buiten staarde. Voor zover ze kon zien was het een grote, lichtgevende vlek omsingeld door duisternis. Hmph, wanneer kwam er toch weer eens een mooie dag tegemoet waarop ze naar buiten zou kunnen om even op adem te kunnen komen?


+open

Ze had het nog niet algemeen bekend gemaakt aan de clan. Bang misschien voor de reacties die ze zou krijgen, omdat er niemand was die ze als een vader aan zou kunnen wijzen. De bevestiging van Shrimppaw had dan ook zeker niet geholpen. Dat het toch echt waar was, hoe graag ze het ook had proberen te ontkennen. Ze zou Aegir moeten vertellen wat er aan de hand was wist ze, maar na wat er was voorgevallen met Risingpaw wist ze niet goed hoe hem te benaderen. Voor nu had ze een prooi van de prooistapel gepakt en was de nursery binnen gelopen. Ze liet haar blik langs de nesten gaan, snel genoeg zou ze hier zelf liggen. Ook al trok haar maag samen bij die gedachte. Ze liep naar een van de queens toe en legde de vis voor haar neer. "Hier," Sprak ze, terwijl haar blik weer wat rond ging. Ze kon het niet helpen om stiekem wel af te vragen hoe kittens van haar en Aegir eruit zouden zien, maar ze zei er niks hardop over.

Veel had ze niet kunnen zien gebeuren, enkel een zeer felle wit met oranje vlek die haar benaderde. Ergens herkende ze haar niet volledig, tot ze dichterbij kwam en een woordje sprak. Lilypool – iemand die ze niet zo goed kende, maar toch goed genoeg om haar te onderscheiden van de rest. De ander legde een vis voor haar neer en de bruine poes had automatisch een bedankje naar de ander geknikt. “Dankjewel”, snorde ze zachtjes. Queen zijn had wat voordelen als ze het zo bemerkte, maar nog steeds was het betreurend dat ze haar eigen donkere kit niet kon onderscheiden van de rest. Als hij nu een witte vacht had gehad was het een ander geval geweest, maar zulk geluk kreeg ze dus nooit.