Frog Prince

Specklekit waggelde vrolijk door de nursery heen nu. Ze voelde zich al een hele grote kitten nu, ook al was ze pas halverwege het punt om apprentice te mogen worden. Ze zou nog drie manen in de nursery moeten rondbrengen voordat ze dat daadwerkelijk zou mogen worden. Maar vandaag had ze een ander doel voor ogen. Thornkit had haar verteld hoe hij de prins van Tearkit was en nou wilde ze ook een prins voor haarzelf. Als Tearkit er eentje had dan wilde zij er natuurlijk ook eentje. En ze verdiende er eentje hoor! Ze had haar kopje dan ook belangrijk omhoog geheven terwijl ze haar ronde door de nursery deed en nesten en speelgroepjes bestudeerde voor iemand waardig om haar prins te zijn.


+Mizzlekit

Mizzlekits oogjes begonnen langzaamaan hun tweekleurigheid te tonen. Het enige oog veranderde amper van kleur, bleef zeer dicht bij dat kittenblauw, maar zijn andere oog werd elke dag geliger. Eerst had het nog geleken dat het groen zou worden, maar nu was het duidelijk dat dat niet zo was. Mizzlekit had zijn tweekleurige oogjes gericht op de mosbal waarmee hij nu aan het spelen was. Hij rolde het van zijn ene voorpootje naar zijn andere voorpootje en weer terug. Het balletje verliet zijn blikveld niet. Hij was zo geconcentreerd in zijn spelletje dat hij niet meteen doorhad dat er iemand op hem af kwam; maar toen de pootstapjes stopten keek hij op, en meteen verscheen er een charmant glimachje op zijn snuitje. "Hi!", mauwde hij warm naar het iets oudere poesje, zijn blik en stem verder eerder neutraal met een oppervlakkige warmte.

Ze was even kort gestopt voor een grijs met witte kitten. Zou hij haar prins kunnen zijn? Voordat ze hem al te veel kon beoordelen, groette hij haar warm. Specklekit werd ineens ontmoet door twee verschillend gekleurde oogjes. Wat gek! “Hallo! Waarom heb jij gekke ogen?” Vroeg ze hem nieuwsgierig. Ze bedoelde het natuurlijk niet gemeen, maar woorden zoals tweekleurig zaten nog niet in haar woordenboekje. Misschien was hij toch wel interessant genoeg om haar prins te zijn, bedacht ze zo, al was ze daar niet zeker over hoor. Nee, hij moest eerst maar eens bewijzen dat hij leuk kon spelen en heel dapper en lief was hoor!

Het oudere poesje vroeg hem meteen naar zijn oogjes. Mizzlekit fronste lichtjes verbaasd bij die vraag en bracht zijn voorpootje naar zijn oog, alsof hij wou voelen wat er zo raar aan was. "Hoezo gek?", vroeg hij toen maar, want hij wou gerust antwoorden op haar vraag maar dan moest hij wel weten wat ze bedoelde en momenteel was dat allemaal nogal vaag. Voor zover hij wist had hij gewoon twee normale ogen, net zoals zij. Niks raar aan, toch?

De andere kitten vroeg haar waarom ze zijn ogen gek vond. Wist hij dan niet dat hij twee verschillende kleurtjes ogen had? Specklekit trok even haar kopje schuin. “Jij heb twee verschillende kleuren!” Vertelde ze hem. “Dat is gek,” voegde ze nog toe aan haar beredenering. Ze had nog nooit iemand ontmoet met twee verschillende ogen. Zij zelf had mooie amberen ogen, zoals haar siblings en waarschijnlijk haar vader, wie het ook mocht zijn. Specklekit wist immers niets van wat haar mama allemaal uit had gespookt waardoor zij in de wereld had gebracht. Ze wist niet dat er verschillende katers waren die haar papa konden zijn. Haar mama sprak er ook niet echt over en zij vroeg er ook niet over. Alles was toch gewoon prima in haar leventje. Maar wat ze wel wilde weten was waarom deze kitten nou zulke gekke ogen had.

De kitten mauwde dat hij twee verschillende ogen had en dat dat raar was. Mizzlekit trok nadenkend zijn kopje scheef. Ok, nu snapte hij het probleem - dan moest er vast een oplossing voor te vinden zijn, toch? Want hij kon het niet hebben dat zij zich raar voelde omdat hij twee verschillende ogen had. Nee, dat was niet juist. Ineens kreeg Mizzlekit een idee. Een glimlach verscheen op zijn snuitje terwijl hij zijn linkeroog toekneep, zodat enkel zijn gele oog zichtbaar was. Zelf wist hij natuurlijk nog niet heel goed welk van zijn ogen welke kleur had, maar dat deed er ook niet toe. "Nu is er nog maar één kleur!", mauwde hij triomfantelijk, één oog toegeknepen en een glimlach op zijn snuit. Problem solved, toch?

Een nadenkelijke blik verscheen op het kopje toen ze hem had verteld dat hij twee verschillende kleuren ogen had en dat ze het daarom gek vond. Echter gerscheen er al gauw een glimlach op zijn snoetje en kneep hij één oog dicht. Specklekit giechelde. “Jij bent grappig!” vertelde ze hem met een brede glimlach. “Ikke ben Specklekit enne jij?” Stelde ze zichzelf vrolijk voor. Ze wilde zijn naam wel weten hoor, misschien konden ze wel vriendjes worden. Want hij was grappig en haar vriendjes moesten leuk en grappig zijn.

Mizzlekit greens breed, blij dat hij haar blij had kunnen maken. Het poesje stelde zich voor als Specklekit. "Ik ben Mizzlekit!", antwoordde hij, zijn ene oog nog steeds toegeknepen zodat enkel het gele oog haar aankeek. "Aangenaam!", vervolgde het katertje, waarbij hij een pootje uitstak om te schudden. Dat was beleefd, toch?

De grappige kitten stelde zich voor als Mizzlekit. Oh, dat was eigenlijk wel een leuke naam. Specklekit greens vrolijk terug toen hij zijn pootje uitstak en zei dat het aangenaam was om haar te ontmoeten, dat alles terwijl hij nog steeds zijn ene oog dicht hield. “Jij ook!” reageerde ze vrolijk terug en schudde zijn pootje. “vriendjes?” vroeg ze hem gelijk daarna. Dat wilde hij vast wel.

Specklekit stelde voor om vriendjes te zijn, waarop Mizzlekit's glimlach breder werd en hij knikte zijn hoofdje. "Ja, leuk!", antwoordde hij. Nu had hij een vriendje extra, wat leuk! Zijn tweekleurige oogjes blonken enthousiast. "Wil je iets doen, vriendje?", stelde hij voor, al wist hij niet meteen wat ze zouden doen. Maar als Specklekit ja zei, dan zou hij wel iets bedenken. Hij zat altijd vol ideeën.

Goed! Ze had natuurlijk niet anders verwacht, want ze was gewoon heel geweldig en iedereen wilde vrienden met haar zijn. Maar nou moest ze wat verzinnen om te doen. Pff, alsof zij zo veel ideeën had…Wacht! Ze konden een spelletje doen met het mosballetje wat ze gisteren zelf had gemaakt! “Wachten!” vertelde ze Mizzlekit dan ook en huppelde daarna vrolijk naar haar nest toe. Specklekit viste het mosballetje uit het hoekje waar ze het had weggestopt en nam deze mee terug. “We kunnen overgooien! Of uhm…” Haar oogjes dartten even rond. Daar! Daar was een kuil! Een nieuw spelletje begon te vormen in haar kopje en gauw trok ze een lijn op de grond met een pootje. “Wij gaan het balletje in de kuil gooien! Wie hem er in krijgt krijgt een punt en de meeste punten wint. Maar je mag niet voorbij de streep.” Specklekit was nou heel serieus over de regels van haar spelletje.