[OPEN] Up In Starclan Now

Tidepaw lag op haar rug op een open plek in het Shadowclan gebied. Boven haar twinkelden de sterren fel, alsof ze naar haar zwaaiden. Ze beeldde zich in dat Starclan bij hen was en op haar neerkeek. Misschien lag ze nu wel naast haar, onzichtbaar en onhoorbaar. Het was bijna alsof ze haar vacht kon voelen. Tranen gleden over haar wangen. Haar hart deed pijn. Ze snikte echter minder; het was een stiller huilen, terwijl ze terugdacht aan alle fijne momenten die ze met haar vriendin gehad had. het waren er te weinig geweest. Newtspark had naar Thunderclan moeten gaan, toen ze verbannen was - maar toen had ze haar zelfs nog kunnen zien door naar Thunderclan te gaan. Nu was dat niet meer mogelijk. Ze had immers niet echt de kracht om even op en af naar Starclan te gaan; ze was geen medicine cat en ze was ook geen leider. Dit was het dichtste dat ze de komende tijd ooit nog bij elkaar konden zijn; en dat deed meer pijn dan je je kon inbeelden.

OPEN

Prompt 60

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek vanuit de duisternis naar zijn dochter. Oh, hoeveel haar hartje huilde. Maar ze keek de verkeerde kant op. Ze kon smeken naar de sterren van ze wilde, praten tegen haar verloren vriendin, maar ze zou haar nooit horen. Maar niemand wist dat. Niemand zat opgezadeld met die last, enkel hem. Maar nooit zou hij het beeld van Newtspark verpesten voor Tidepaw. Zijn kleine Tidepaw, hoe erg hij haar nu beschermen moest. En terwijl ze stil aan het huilen was, wist hij zichzelf eindelijk zover te krijgen om naar haar toe te lopen. Hij zei niets, hij ging enkel naast haar liggen en drukte zijn pels tegen de hare aan. Hij was niet enkel haar deputy, hij was ook haar mentor. Hij mocht haar troosten.

Tidepaw keek simpelweg opzij toen haar mentor naast haar ging zitten. Haar tranen glommen in het maanlicht. Zijn vacht raakte de hare, en ze was blij dat hij hier was. Alsof hij haar een beetje terug naar de aarde bracht. Zijn grote gestalte kon haar beschermen en zorgde ervoor dat ze zich net dat beetje minder eenzaam voelde. Een tijdje lag ze simpelweg in stilte, kijkend naar de sterren. Toen haar tranen weer een beetje opgedroogd waren, keerde ze zich naar Settleddust. "D-denk je dat N-newtspark n-nu naar o-o-ons kijkt?", fluisterde ze hem toe, zachtjes - alsof ze bang was de Starclankatten weg te jagen als ze te hard zou spreken. Ze wist überhaupt niet hoeveel de doden zouden kunnen zien. De sterren leken zo ver weg; alles hier in het woud moest toch net als hele kleine gekleurde vlekjes lijken als je het van zo ver bekeek?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De stilte was comfortabel. En dus was hij hier, een rots in de branding, zijn ademhaling ritmisch en kalm terwijl Tidepaw haar verdriet moest laten gaan. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten terwijl hij wachtte, en uiteindelijk keerde zijn dochter haar op naar hem. Ze vroeg of Newtspark op hun keek. Hij glimlachte medelevend en streek even de tranen onder haar ogen weg. ‘Natuurlijk. Ze zal altijd over je waken,’ bromde hij zachtjes. Een leugen. Settleddust wist dondersgoed dat Newtspark geen plek in StarClan was gegund. En als dat wel zo was, dan zou hij in het oordeel van Starclan gaan twijfelen. Maar hij zou niet die bubbel prikken voor Tidepaw. Als zij troost zou vinden in het idee dat Newtspark op haar neerkeek, dan was het goed zo. Misschien als ze ouder was, zou hij het ooit vertellen wie Newtspark echt was geweest. Maar hij wilde haar pure hartje niet nu al breken.