[Sharing Tongues]

Ze trok haar staart niet weg. Raven kreeg een kleine grijns op zijn gezicht, maar die vertrok snel toen hij zag dat ze hem weer aan keek. Dimpaw vertelde dat het saai geweest was, dat ze niet mee mocht van Settleddust. "Dat snap ik ook niet, volgens mij had je al meer dan genoeg geleerd om makkelijk mee te kunnen. Maar hij zal het wel weten denk ik, hij is de deputy." hij haalde zijn schouders op en keek haar aan. "Je bent niet zwak, dat weet ik zeker." verzekerde hij haar nog. Maar ze kregen visite, er was iemand anders die bij hen kwam zitten. Dimpaw's zusje Tidepaw was er bij. Die plofte vrolijk naar Dimpaw neer, tegen haar aan. Zijn ogen bleven kort hangen op het contact tussen de twee zussen. Wish that were me. Maar helaas. Tidepaw vroeg hoe het ging, waarschijnlijk meer aan Dimpaw dan aan hem. Moest hij zijn staart van haar af halen? Nee. Sterker nog. Hij bewoog zijn staart iets meer naar haar rug toe. Ja, dat was goed. "Hey Tidepaw," zei hij toen tegen de andere apprentice. Was Tidepaw mee geweest naar het gevecht? Hij wist het niet zeker. Dimpaw pakte de andere vleugel en de rest bleef liggen. Hij durfde het ook niet echt aan te bieden. "We hadden het over de oorlog tussen RiverClan en ons, was jij mee of moest je ook in het kamp blijven?" dan wist hij ook meteen waar zij geweest was. Hij kon zich vrij weinig herinneren, alles was een soort vage waas met heldere momenten die connecten.

Tidepaw keek de warrior aan toen hij haar ook aansprak, hartelijker dan haar zus dat zelfs deed. Ze kreeg zelfs geen stuk van de vogel aangeboden die Dimpaw aan het eten was! De rosse tabby keek haar zusje even fronsend aan, maar richtte haar aandacht weer op Ravenstrike toen die vroeg of zij mee was bij de oorlog met Riverclan. De jonge kattin schudde haar hoofdje. "N-nee, ik w-was in het c-c-camp!", antwoordde ze. Settleddust had haar niet mee laten gaan, al vond ze dat eigenlijk niet zo erg. Vechten was ze niet zo heel goed in. "H-heb je Br-Brackenp-paw gezien?", vroeg ze de zwarte kater, misschien nét iets te geïnteresseerd. Brackenpaw was de knappe Riverclankater die ze ontmoet had bij de grens en die haar verteld had wat haar naam eigenlijk betekende. Het was geen heel fijn idee dat haar clan tegen die van hem had moeten vechten. Dat voelde verkeerd. Waarom konden ze ook niet gewoon allemaal samen zijn? Zou dat niet veel makkelijker zijn? Wat was het grote verschil tussen een Riverclanner en een Shadowclanner dat ze geen vrienden zouden kunnen zijn?

Settleddust nam plaats naast de kater toen hij had gemiauwd dat hij de prooi wel wilde delen. Mooi. Hij moest gewoon eten, en hij moest zich niet schuldig voelen. Het was hij die zich schuldig moest voelen. Hij zuchtte en keek Acornstars zoon even lang aan, onderzoekend, en zoekende naar de woorden die hij nu wilde zeggen. ‘Sorry dat ik je nog niet de gerechtigheid hebben kunnen geven die je verdient.’ Nog geen sorry van Crystalstar, niet eens een overwinning in de oorlog. De enige troost misschien was dat Crystalstar één leven was verloren. Maar wat was één leven voor een leider. Ze zou er niet van leren, ze zou gewoon doorgaan met deze goddeloze praktijken. Settleddust zette gefrustreerd zijn tanden in de kraai en trok en een stuk taai vlees af.

Blijkbaar was er toch nog iemand gek genoeg om bij hem te komen liggen en zelfs aan te bieden om wat prooi te delen. Hij knikte dan ook alleen maar voor nu en gebaarde de jonge warrior bij hem te komen liggen. Hij zag dat ondertussen al wat katten zich met elkaar aan het mengen waren. Waarschijnlijk zou het allemaal gaan over wat hij gedaan had tijdens, voor en na de oorlog, maar dat maakte hem niet uit.

Tag: Manewolf

Hij twijfelde even, maar nam toen toch een hap van de prooi die Settleddust had meegenomen. Hij voelde zich best ongemakkelijk. Hij wist dat Settled aardig was, hij vond hem ook heel aardig. Maar, ook de manier hoe hij nu naar hem keek. Twisted richtte zijn ogen vragend naar hem op. Was er iets mis? 'Sorry dat ik je nog niet de gerechtigheid hebben kunnen geven die je verdient,' sprak de kater. Twisted keek hem enkele tellen aan, knipperde met zijn ogen en slikte het stuk prooi door. 'Gerechtigheid? Voor wat?'

Voor wat? Was hij het allemaal alweer vergeten, of dacht hij dat hij het niet verdiende. Want Settleddust was het zeker niet vergeten, hoe Twistedheart een martelaar was geworden. Het begin van deze oorlog. ‘Voor Riverclan,’ antwoordde hij doodsimpel. ‘Voor hoe Crystalstar je heeft behandeld. Voor alles.’ Hij keek de jonge kater nog enkele, lange seconden aan. Hij wist niet hoe hij het beter kon uitleggen. Misschien moesten ze het gewoon achter zich laten, maar Settleddust kon dat nog niet echt. Hij wilde voor altijd Riverclan eraan herinneren wie uiteindelijk verantwoordelijk was. Wie uiteindelijk een stap te ver was gegaan.