to the stars who listen and the dreams that are answered

_{Het was een ander gezicht dan wanneer ze haar moeder hier zag. Een ander gevoel. Wanneer haar moeder voor haar verscheen was alles donker, waren de sterren verdwenen en leken haar poten weg te branden in de hitte van het zand onder haar poten. Hier was het licht, waren de velden van starclan oneindig en was het minder donker. Newtpaw speurde haar omgeving af opzoek naar de poes waarmee ze hierheen gekomen was, maar dat wad tevergeefs. Ze waren van elkaar verwijderd en ze zouden elkaar pas weer terugzien als ze hier klaar waren. Als starclan hun boodschap gedeeld had.}

En van alle ogen die ze moest onderkomen hier in Starclan, waren het de haren. Ze was hier nu al eventjes. Was inmiddels gewend aan het feit dat haar longen altijd genoeg zuurstof in konden ademen, hoe ze kon rennen over de velden zonder ooit moe te worden. Maar haar vader kon ze nog altijd moeilijk onder ogen komen, noch haar grote zus. Ze had eindelijk het lichaam waar ze eeuwen van had gedroomd: sterk en gezond. Maar niet alles was plots perfect in Starclan, ze was hier met zoveel katten en toch alleen. Zonder de katten op de aarde die om haar rouwden, die om haar gaven. En voor hen voor hen zou ze dit goddelijke lichaam in één hartslag opgeven. Maar dat kon niet meer, en dat kwam door haar. Het was een onnodige moord geweest, het sloeg nergens op. Ze had alleen weg moeten lopen, dan had ze dat zelfs gedaan als winnaar. Maar nee, ze had er voor gekozen om weg te lopen als moordenaar, en haar weg te trekken van haar zus - van haar belofte. En nu stapte ze deze wereld in, een waar ze volgens Rookchirp niet thuis hoorde. Maar hey, wie was zij natuurlijk weer om daarover te gaan. Er stonden sterren in haar ogen, maar zij was niet de baas hier. Toch had ze geen nee gezegd voor dit ontvangst, toch had ze het op zich genomen. Er waren woorden die ze aan haar mee zou delen, die voor altijd verbonden zouden staan aan het geven van haar naam. In stilte wachtte ze, haar vacht voor het eerst in haar leven gezond glanzend en haar ingevallen wangen gevuld. Ze zag eruit als een droomversie van zichzelf, maar haar ogen waren gevuld met sterren - geen leven. En met diezelfde, eindeloos blauwe ogen keek ze Newtpaw aan toen ze verscheen. De eindeloze velden dansten op een niet bestaande wind en de hemel was bezaaid met sterren. Maar ze schenen koud en fel, als honderden ogen prikkend op haar vacht. En in de ogen van Rookchirp was geen warmte te vinden, geen trots - enkel een koud vuur. "Dag Newtpaw,"

_{Het gras bewoog door de lichte, warme bries die door de eeuwige velden blies. Newtpaw sloot haar ogen en ademde diep in en uit. Even voelde ze rust. Rust die ze zou kunnen voelen voor altijd als ze hier haar onsterfelijke leven zou kunnen verderzetten. De rust die ze echter gevonden had hierboven was niet van lange duur. ”Dag Newtpaw,” de stem van de riverclanner vulde haar oren en ze klemde haar kaken op elkaar. ”Rookchirp.” Siste Newtpaw giftig waarna ze haar ogen opende. Haar blauwe ogen werden ijskoud en ze zwiepte met haar staart. Great. Van alle katten die hier zaten was die de kat die haar zou vertellen wat ze hier kwam doen. ”Waarom ben ik hier? Waarom ben jij hier.” Spuugde ze de woorden uit.}

Ergens was ze woest. Gevuld met woede en haat van vroeger.. Vroeger. Slechts enkele dagen geleden, maar het voelde als een andere werkelijkheid. Ze was niet ouder geworden, had niet op magische wijze de wijsheid van de sterren met zich mee gekregen. Maar wat ze als levende voelde en wat nu stond meer los van elkaar, was beter te plaatsen. Het zorgde ervoor dat ze kalm bleef zitten, in plaats van roekeloos zich op de ander te gooien. De sterren vochten niet met klauwen, maar met hun tong. Rookchirp keek haar aan met haar doordringende blik, en liet een lange stilte vallen. "Ik denk dat je het antwoord op beide vragen wel weet," ze kwam overeind en stapte op de ander af, haar passen sierlijk en vol kracht terwijl kleine sterretjes van het gras af sprong naarmate ze haar naderde. "Ik ben hier omdat je mij hier hebt gebracht, Newtpaw. En jij bent hier om je naam te halen, is het niet?" Om de goedkeuring van de sterren te krijgen, Shadowclan te dienen als een dienaar van de sterren. Om haar leider bij te staan, om te helen. "Waarom denk jij dat je nog verdient een medicine cat te zijn, Newtpaw?" haar woorden waren langzaam geformuleerd, koud. Wat had ze gedaan, behalve haar leader misleiden. Wat had ze gedaan, behalve moorden waar ze moest helen. Waarom stond ze hier, kwaad en tussen de sterren, als ze het tegenovergestelde deed van wat ze hoorde te doen? De sterren waren goed, vergevingsgezind. Ze zagen de duisternis die al te vroeg aan haar was geplakt. Rookchirp zou haar liever verdoemen, maar de sterren dachten anders. En zij, zij was nu een deel van de sterren.

_{De fouten die ze gemaakt had zouden haar nu duur komen te staan. Ze had gelogen tegen haar leader en ze had katten vermoord die nog lang niet dood hadden gehoeven. Newtpaw bewoog niet toen de riverclanner haar kant op kwam lopen. Het was common knowledge dat er in starclan niks opgelost werd met agressie en met vechten. Dat was zinloos als je geen fysiek lichaam had waar het bloed door stroomde en het hart van sloeg. "Waarom denk jij dat je nog verdient een medicine cat te zijn, Newtpaw?" Ze nam de tijd haar vraag te beantwoorden. De woede leek langzaam maar zeker weg te sijpelen uit haar lichaam, het gras in. In de plaats daarvoor kwam er rust en kalmte die door haar aderen sijpelde. "Pepperpaw kan het niet alleen." Miauwde ze. "Voor haar zou ik mijn manieren veranderen." Voor haar, Twistedheart en Tidepaw. Voor hun en de rest van de katten die langzaam maar zeker een plekje in haar hart hadden weten te veroveren.}

Haar woede leek langzaam weg te zakken, totdat ze niets meer was dan een jonge kat. Een poes zoals er zoveel waren, met slechte en goede kanten. Geen moordenaar. Rookchirp staarde haar lang en diep aan, totdat fr stilde leek te barsten met de woorden van de ander. Ieder van haar woorden leken zorgvuldig uitgekozen en klonken oprecht. Nu begreep ze waarom Starclan haar niet het duister in had gegooid, haar verdoemd had tot de katten die voor eeuwig in Dark forest rond zwierven. Maar ze had haar fouten al gemaakt, wat haar betrof. Ze had dat gedaan wat niet ongedaan kon worden. "Voor hen wel, maar niet voor mij. Ik moest sterven," Hun omgeving verdween, vervormde zich in golven ven kleur en licht tot ze plots in het Riverclan kamp stonden. Om hen heen waren katten die haar zo bekend waren, maar Newtpaw nooit zou herkennen. Vrienden, familie, clangenoten... En haar. In het midden, de ontvanger van al het licht, was Honorpaw. Haar zusje, en dit was haar warrior ceremonie. Er waren zoveel katten, maar niemand die haar begeleidde naar de leader. Niemand die haar vacht had net gelikt. Niemand die haar naam harder riep dan wie dan ook. "Ik had erbij moeten zijn. Ik had het beloofd, ik had het beloofd..." haar stem stierf weg en daarmee ook het droombeeld. "Maar dat zal ik nooit meer kunnen. Ik had ook een leven, maar ik moest sterven. Van jou." oh, Pepperpaw, de andere katten waar ze om gaf. Voor hen zou ze anders worden, hen zou ze beschermen. Maar wat als zij er niet waren? Was ze dan door gegaan? Zou ze alleen haar manieren veranderen om hen blij te maken, of ook omdat ze zelf iets van spijt voelde? Ze moest helen, niet moorden. Die misstap was ze allanng begaan. Rookchirp geloofde er niets van en dat was af te lezen in haar staalharde blik. Ze had haar alles ontnomen, alles dat ze nog had gehad en haar laatste belofte. Ze zouden haar ook alles kunnen ontnemen, maar dat deden ze niet. Ze had nog niet alles vergooid, maar hoe lang zou het duren? Een koude wind stak op. "Maar er is altijd een duisternis om je heen geweest, een die je toefluisterde wat te doen," een klein, zandkleurig muisje stak haar kop boven het gras uit. Een woestijnmuisje, met z'n grappige snuitje. Alleen zijn kraalogen waren zwart en donker als bloed. Het beestje sprong op en rende weg, waarmee het opging in de velden. Rookchirp keek het na. "Starclan weet dat. En geeft met je naam, je een laatste kans," starclan, niet zij. Wat haar betrof mocht ze wegrotten met haar medemoordenaars.

_{Van de boze poes was niks meer over. Het enige wat er overgebleven was was een klein, onschuldig muisje. Ze was nog zo jong en toch had de wereld haar al zo verpest. Het gras om hun heen veranderde en ineens stonden ze in het riverclan kamp. Ze herkende de poes die zich op het lichaam van Rookchirp had gegooid. Spijt stond in haar ogen toen ze zocht naar die van de ander. "Het spijt me zo.. Je had daarbij moeten kunnen zijn." Maar door haar eigen domme fouten had ze iemand beroofd van iets wat ze nooit zou durven te missen bij Tidepaw. Newtpaw liet haar oortjes zakken en hield haar blik op de verdrietige blik op Honorpaw haar snuit. Ze herkende dat gevoel maar al te goed van de ceremonie toen ze apprentice werd. "Maar er is altijd een duisternis om je heen geweest, een die je toefluisterde wat te doen," een duisternis die de vorm aangenomen had van haar ouders. Van de nachtmerries die ze had wanneer de zon verdween aan de hemel en van de gedachten die door haar kop spookte wanneer ze alleen was. Newtpaw was geen onbekende van de duisternis. Verre van. De duisternis had een deel van haar overgenomen en nu moest ze haar best doen om deze te verdrijven doordat het haar lichaam over zou nemen als een olievlek in de oceaan. "Starclan weet dat. En geeft met je naam, je een laatste kans," de poes knikte. Haar woorden waren duidelijk. Wat moest ze verder nog zeggen? Dit alles was overweldigend.}

Ja. Ze had erbij moeten zijn. Maar dat zou ze niet. Nooit meer. Als Honorpaw ooit kinderen zou krijgen, zou ze hen geen verhaaltjes voor het slapen gaan kunnen vertellen. Ze zou haar partner niet kunnen goed- of afkeuren. Zou haar niet op kunnen vangen wanneer haar tienerhartje gebroken werd. Ze kon alleen nog maar toe kijken, met dit perfecte lichaam oh zo ver weg van de sterren. En pas wanneer de zon zo vaak gerezen en gedaald was dat ze het niet meer kon tellen, wanneer haar grijze haartjes wit waren geworden van ouderdom - dan zou ze haar pas weer kunnen omhelzen. Een enkele traan gleed over haar wang, en verder sprak ze geen woorden. Ze kon zich verontschuldigen, maar ze kon haar niet terug brengen naar waar ze hoorde te zijn; naast haar. En daarom zou ze haar nooit vergeven, ookal deden de sterren dat wel.

Toen ze Newtpaw weer aan keek waren haar tranen gedroogd en stonden ze weer onder de eindeloze sterrenhemel. Als er iemand wist hoe je getekend kon worden door je ouders, was zij het. Misschien was het daarom dat toen de ander knikte, ze het in zich op kon brengen om naar voren te stappen en haar neus kort tegen de ander aan te drukken. Vlagen van zwart en pijn overspoelden haar, brachten haar laatste herinneringen van haar dood, van hoe ze had gevochten - en het onrecht. Brachten verdriet dat als zwarte golven over haar heen spoelde, en daarna het licht. Licht dat de duisternis wegjoeg, de sterren die de woestijnmuis met één dodelijke beet het leven ontnamen. En toen verbrak ze hun contact, en keek met ogen fonkelend van sterren de ander aan. "Vanaf vandaag zal je bekend staan als Newtspark. Newtspark, naar het licht dat de sterren je gunnen, en de vonk die je ondanks alles in je draagt," een vonk die zwak was, die meer voeding nodig had om haar pad te verlichten. Een kort gevoel van warmte ontstond er tussen hen, nu ze zo dichtbij waren. Ze kon haar ademhaling op haar snuit voelen, maar Rookchirps flanken stegen en daalden niet meer. De poes sloot haar ogen, en alles werd akelig stil. De warmte verdween."Tussen het duister van het onweer en het licht van de bliksem bevindt zich jouw laatste kans. Verlaat de schaduwen en breng je spark naar zij die alleen staat. Help met jouw licht een ander en bewijs daarmee je plek tussen de sterren,"  tussen hen verscheen een figuur die zij beiden zouden herkennen, haar grijze vachtje schitterend in het maanlicht. Ondanks alles leek ze op Rookchirp, was hun bloedverwantschap ergens in de verloren details te vinden. Langzaam verkleurde haar vacht naar een donkerdere tint grijs, droeg haar geur plots dat van bomen en vers gras mee. Voor hen stond wederom een jonge, grijze kat - maar een waarbij Newtspark nog nieuwe kansen had. "Iedere ster aan de hemel is een oog dat zich op jou heeft gericht. Kies nog eenmaal het duister, en dat is alles wat je ooit zal kennen, Newtspark." en met die woorden gleed de duisternis binnen, totdat alleen haar donkere blauwe ogen en de amberen van de vreemde nog zichtbaar waren. Rookchirp knipperde, en Newtspark was terug waar zij ook hoorde te zijn.