Hearts trembling out of synch

Pepperpaw voelde zichzelf vallen, en vallen. Ze durfde haar ogen niet te openen terwijl ze wegzakte. Maar plotseling voelde ze grond aan haar poten, momentum gebroken alsof ze nooit aan het vliegen was geweest. Voorzichtig liet ze haar heldere blauwe ogen open glijden in de velden van Starclan. Ze zag overal heidevelden en vroeg zich ergens af of ze op de verkeerde plek terecht was gekomen. Ze beet kort op de binnenkant van haar wang terwijl ze haar oren wat naar achteren drukte. Newtpaw was nergens te bekennen toen ze om zich heen keek, zoals altijd. Ze was hier alleen. Stilletjes, met wat opgetrokken schouders, wachtte ze af wat er ging komen. Waarom had Starclan ze geroepen? Wilden ze haar straffen voor de acties van Shadowclan?

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Het was niet de taak die ze verwacht had te verkrijgen. Een taak die zo nauw lag aan het hart van die jonge katten. Het was een taak bestemd voor familie, liefdes verloren wellicht. Maar vandaag was de taak aan haar. Een she-cat die de kleine windclanner weggerukt naar het shadowclan leven eigenlijk niet kende maar een kat die een vreemd parallel met haar droeg. Vanuit het eeuwige zonlicht van Starclan stapte de oud Riverclan leader. Haar blauwe ogen glanzend als de duizenden sterren die hun eeuwige thuis opmaakte. "Goede dag Pepperpaw" Sprak ze zacht en glimlachte naar de kattin. "Ik hoop dat je niet op een andere kat wachtte?" Ze draaide haar kop even vragend bij voor ze zittend plaats nam voor de jonge medicine cat apprentice.

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Pepperpaw draaide een cirkeltje over het gras heen met haar voetje, kijkende naar hoe het boog. Het was net zoals het gras thuis, alsof je naar een andere wereld getransporteerd was. Het voelde raar, maar tegelijkertijd ook vertrouwd. Ze hief haar blik pas toen een figuur haar naderde. Een slanke, gracieuze flamepoint. Slank gebouwd, alsof ze een Windclanner zou kunnen zijn. Pepperpaw haar hart begon in haar keel te kloppen. Het was al zo lang geleden, ze was nog zo klein. Het enige wat ze nog zeker wist, was dat haar moeder een flamepoint was geweest. Spanning maakte haar poten zwak terwijl ze naar de naderende flamepoint keek, haar hoofd licht van hoop. Ze voelde tranen prikken achter haar ogen.

Haar moeder had eindelijk besloten haar te bezoeken. Het kon niet anders.

Haar mond voelde droog terwijl ze naar de poes keek, haar hoofd een wervelwind aan sterke emoties. "Nee.. nee dat deed ik niet," zei ze, haar mond droog, haar poten trillend. "Sorry.. als ik vragen mag, wat is uw naam..?" Haar stem was onvast terwijl ze naar de kattin keek. Dit moest Tinderlight zijn.. Het kon niet anders. Haar hart kneep samen. Alsjeblieft...

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Het was het beste geweest. Al die manen lang was het de beste keuze geweest van Starclan. Maar ze zag het ding breken voor haar ogen en ze wist dat ze haar hart nooit mee hadden genomen in hun beslissingen. Het moederlijke hart in Butter sloeg een enkele seconde over. Ze zou de pleister er van af moeten trekken. Maar kon het niet. Nog niet. Voor een enkele seconde langer keek ze de jonge kat aan voor haar kop zich langzaam heen en weer schudde.

"Butterstar."

Haar naam voelde als een een wapen. Wetende dat het Pepperpaw zou verwonden. Een waterige glimlach gleed over haar lippen terwijl ze de kat naar haar toe wenkte. Ze hadden genoeg te bespreken en het was een les die Pepper al genoeg had geleerd in haar leven. Maar opnieuw zou ze de emoties even in moeten slikken. Er was werk te doen.

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Ze keek met grote ogen naar de poes, haar flamepoint pels iets omhoog gezet in spanning en haar oren wat naar achteren gedraaid. Ze wilde zo graag naar de poes toelopen, nu al, en haar kop in de nekklachten drukken. Om hallo te zeggen en al die knuffels in te halen die ze al die manen gemist had. Maar de naam die ze kreeg prikte de ballon lek. Butterstar.

Voor een moment bleef Pepperpaw staan, teleurstelling haar overvloedend als de rivier van Riverclan. Haar mond bleef wat open staan terwijl verdriet nieuwe tranen deed opwellen, maar ze probeerde ze weg te slikken. Een paar hartslagen was wat nodig was om het allemaal weg te stoppen. Voor iemand die al zoveel verdriet gekend had, om het oude vertrouwde masker weer op te zetten. Ze boog haar hoofd naar Butterstar. "Aangenaam Butterstar," prevelde ze. En toen ze haar hoofd weer hief, had ze het allemaal diep in zich weggeduwd en gepoogd weer een neutraal gezicht te hebben, ondanks dat haar hart nog pijnlijk klopte in haar borstkas, alsof Butterstar's woorden er een letterlijke barst in had geslagen.

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Spijt betoog Butter niet snel. Niet in het leven en niet in de dood. Haar eigen fouten hadden catastrofale effecten gehad. En ze had de schuld daarvan gedragen met trots en een voor eeuwig gebroken stem. Voor eeuwig.. Ze was in Starclan weer het recht van spreken gegund, maar de herinnering zou nooit vervagen.

"Dat is het." Mauwde ze zacht bemoedigend het laatste stukje moederlijke warmte dat door haar masker kleurde. "Ik ben hier met een belangrijke rede. Een afsluiting en een nieuw begin. Allereerst Pepperpaw. Vertel me. Hoeveel herinner je je nog van je geboorteclan? Je jeugd?" Haar kop draaide zich iets bij terwijl ze de kattin aankeek. Zelf herinnerde ze zich niets meer. Niets meer en het lack van kennis had haar leven zo beïnvloed..

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Pepperpaw was een emotioneel individu, daar was ze zich bewust van. Ze voelde veel en voelde in overvloed. Maar ze probeerde zich er zoveel mogelijk op te berekenen. Het was niet een slechte kwaliteit om veel te voelen en om empathie te hebben. Toch, af en toe, zou ze willen dat ze zich beter kon houden.

De vraag van Butterstar liet haar haar oren wat vertwijfeld naar achter trekken. Wat wist ze van haar geboorteclan? Ze wist nog van de heidegeuren, vage beelden van een kamp, een warme nursery en een zacht flamepoint gezicht. Daar tegenover stonden beelden die voor altijd in haar herinneringen gegroefd stonden, van blaffende honden, van schoten en haar moeder, daar dood op de grond. Tallstar die er was als een reddende engel. "Weinig," gaf ze toe, een antwoord in een scherp contrast qua de hoeveelheid die door haar hoofd was gegaan. "Het is een waas,"

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Het antwoord was verwacht. Toch knikte Butterstar een enkele maal alsof ze de woorden voor het eerst werkelijk opnam en de invloed op haar liet uitwerken. Ze snapte de jonge kat maar die vage herinneringen konden omdraaien in meer. Ze draaide haar kop bij en tikte haar aan met haar staartpunt. Een rustige pas nemend weg van de open plaats. Mee naar de eeuwige heides de enorme velden die zo op Windclan leken en wellicht ergens ook Windclan waren. Geluiden van spelende kittens in de verte aanwezig. "En wat voel je als je daar aan denkt?' Vroeg ze haar doorstappend tot ze middenin het Windclan kamp stond of wat wellicht het windclan kamp kon zijn.

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Pepperpaw voelde de zachte grond lichtjes veren terwijl ze achter de majestueuze kattin aanliep. Ondanks haar teleurstelling, gaf ze haar ogen in Starclan altijd goed te kost. De heide werd hoger aan alle kanten. Hoe vaak had ze dit gebied wel niet beschouwd vanaf de grenzen? Zelfs een keer alsnog betreden toen ze gehoord had dat Riverclan in oorlog was met Windclan. En wat was haar vader- Tallstar bedoelde ze, boos geweest bij het haar hier vinden. Het mocht toen niet baten. Ze voelde zich gelinkt aan deze clan, ondanks alles. Haar hart lag altijd voor een deel op de heide.

Het kamp van Windclan overvloede haar met herinneringen en voor een moment bleef ze enkel staan, kijkend, haar oren naar achter gedraaid terwijl herinnering na herinnering boven kwam drijven. De warme nursery, de geur van bloed, het spelen met andere kittens, de schoten in de verte, het warme zonlicht in de kampcirkel, het bloedende lichaam van Tinderlight. Ze moest fysiek haar kop schudden en een stap terugzetten toen Butterstar haar een vraag stelde. Sinds die afschuwelijke dag was ze hier niet meer geweest. En misschien herinnerde ze zich wel meer dan dat ze verwacht had. "Het is.. dubbel," reageerde ze langzaam, voorzichtig. Ze wist niet waar de Riverclan leider naar op zoek was. "Er kleeft zoveel bloed aan deze herinneringen.. maar ooit was het thuis."

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Ze hielt zich stil, luisterend naar de geluiden van het kamp om haar heen. Figuren zowel vandaag levend als hen die hen waren voorgegaan in diezelfde pootstappen. Een harmonie van een familie. Het was geen lot geweest, geen interventie van Starclan om Pepperpaw naar Shadowclan te sturen. Ze had haar eigen toekomst kunnen maken met haar eigen poten en dat was hoe Starclan werkte.

"De laatste keer dat ik hier was.. er kleeft net zoveel bloed aan. Bloed veroorzaakt door mijn eigen kortzichtigheid." Ze knipperde en zuchtte. "Mijn eigen bloedlijn waar ik mij tegen keerde." Ze glimlachte waterig terwijl ze naar Pepperpaw keek. "Ik zal je een geheim vertellen. We worden niet op deze wereld geplaatst met een groots lot. Starclan verkiest niet de een boven de ander vanaf het moment dat zij haar ogen opent. Starclan dwingt niemand van een clan naar de ander voor een heldhaftige daad of een.. Voorbestemd eind." Ze sloeg haar staart om de windclanner die zichzelf gevonden had in het leven van shadowclan.

"Maar elke kat maakt zijn eigen weg en Starclan kijkt altijd toe. Niemand is geboren met een voorbestemd lot. Maar starclan gunt hen die de juiste plaats in hun leven vinden dat lot wel."

Ze glimlachte naar haar. "Wellicht was je originele lot, hier, wellicht ook als Windclan. Werkelijke apprentice van Routnose. Maar Tallshadow zag jou en nam jou. En nu heeft Shadowclan jou nodig." Ze draaide haar hele lichaam bij en met diezelfde beweging vervaagde het windclan kamp naar het shadowclan kamp. "Het thuis wat jij onbewust voor jezelf gekozen hebt. Het thuis dat hun Medicine cat nodig heeft." Ze glimlachte zacht.

"Vergeet nooit waar je vandaan komt Pepperpaw. Vergeten maakt blind en dat is de grootste zonde die een van ons kan begaan. Geloof me."

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Pepperpaw haar ogen volgen de katten die de bekende paden door het kamp uitliepen met hun poten. Sommigen slechts vage herinneringen, anderen bekend van gatherings. Het greep haar om de keel, hier zijn, in het kamp. Ze haalde eventjes haperend adem, zichzelf proberend te herpakken. Ze richtte de volle bundel van haar aandacht op de Riverclan leider naast haar, wie haar wijsheid schonk over het aanpassen van je lot, hoe je je lot zelf kon vormen in je poten.

Ze wist even niet goed wat ze kon zeggen tegen de leider en haar blik zakte eventjes naar haar poten. Was dit een bevestiging van Starclan dat ze evenveel Shadowclan was als haar clangenoten? Niet teveel plek innam met haar bestaan? Ze krulde haar staart om haar poten heen terwijl ze even ging zitten. "Ik.. snap niet waarom het allemaal zo gelopen is," gaf ze stilletjes toe aan de leider, "Het voelt niet alsof ik mijn eigen pad maak, het voelt alsof ik in het rond gegooid wordt als een blad door de wind." Dat ze niet zelf haar lot koos, maar de wind wie haar rondblies.

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Ze was nog zo jong. Maar op haar leeftijd raakte Butterstar zelf net zo verwikkeld in wat of wie zij werkelijk zelf was en Butter had niemand gehad om op terug te vallen. "Open je ogen Pepper." Fluisterde ze haar toe. Haar grote creme poot op die kleine van Pepper zettende. Deze zachtjes de modder in drukkend. "Dit is de plaats die jij kiest. En wat jij verkiest is jouw thuis." Sprak ze haar bemoedigend toe. "Starclan verkiest niet, we helpen je enkel op de weg." Ze drukte de poot nog iets meer in de grond en staarde haar met een indringende blik aan.

"Neem je plaats in dit leven Peppermint. Neem je plaats in de wereld en verlies hem nooit meer. Vergeet niet alles wat jou tot nu toe heeft gemaakt, maar stop nooit met vooruit kijken. Medicine cat van Shadowclan."

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Pepperpaw had haar blik langzaam naar de grond laten zakken. Andere katten leken altijd naar haar te kijken alsof ze zo groot was. Maar ze voelde zich oh zo klein, alsof ze geen plaats mocht innemen. Haar hoofdje hief zich wat verbaasd naar de Starclan warrior die tegenover haar stond. Ze voelde een warme, moederlijke energie van de leider afspraken, een energie die haar zich veilig liet voelen, geborgen, iets wat ze zich al heel lang niet meer gevoeld had.

Maar plotseling werd de blik indringender, haar stem intenser. Plotseling werd ze aangesproken met een andere naam en haar hart sloeg een slag over. Ze wist niet waarom ze hier was geroepen, maar was dit dan het moment? Het moment dat ze benoemd zou worden? Terwijl ze op haar laagste punt zat. Voor een aantal hartslagen was ze enkel stil terwijl ze naar Butterstar keek. De jonge kattin en kersverse medicine cat had even een momentje nodig om dit te begrijpen. "Dank u.. Butterstar" reageerde ze hees, haar blauwe ogen vochtig. "Ben... ben ik hier echt klaar voor?" kwam een trillende vraag erachteraan.

So I've been telling old stories, singing songs that make me think about where I came from

Je zou het niet aan haar merken, maar stiekem was ze toch een klein beetje hiervan aan het genieten. Natuurlijk niet van de kattin op haar kleinst brengen. Maar haar de nieuwe wereld kunnen laten zien. Haar vernieuwde energie geven en terwijl de kat haar vroeg of ze hier wel echt voor klaar is kon Butterstar het bijna niet laten om te lachen glimlachen op haar stem.

"Op ons diepste punt vinden we de nieuwste weg Peppermint." Sprak ze haar bemoedigend toe en knikte zacht. "Je hebt jezelf keer op keer bewezen naar de wereld, het is tijd om jezelf te zien. Jezelf te laten zijn." Ze haalde haar poot langzaam van die van Pepper af en knikte naar de grond. "Je eerste pootafdruk is gezet. Waar gaat je pad vanaf nu heen? Enkel jij weet het." Sprak ze haar toe en nam een kleine pas naar achter. Ze wist dat haar tijd binnenkort op zou zijn. Dat ze niet veel langer meer zou kunnen spreken met Pepper. De jonge Medicine cat kreeg geen missie mee, geen levensbelang hing van haar af. Enkel een opdracht voor haar zelf. Een persoonlijke boodschap van een moeder naar een kind. Ondanks dat ze geen bloed deelde.

"Het is tijd voor jouw leven Peppermint. Je bent er klaar voor."

And that's the reason why I seem so far away today

xoxo

Vanaf nu zou ze Peppermint heten, medicine cat van Shadowclan. Zou ze ontwaken naast Newtpaw? Was Newtpaw hierom ook geroepen? Haar hart kneep even onvrijwillig samen in stress. Newtpaw verdiende ook haar naam. Maar desondanks was ze nu gevangen in de blauwe ogen van Butterstar en voelde ze, ondanks de wervelwind aan emoties, blije vlinders in haar buik fladderen dat ze deze bevestiging had gehad van Starclan. Ze had zoveel vragen en zo weinig antwoorden, maar geen woorden kwamen over haar lippen gerold. Ze voelde enkel tranen van geluk en andere emoties achter haar ogen prikken terwijl ze hier stond. Haar poten trilden en haar snorharen deden stilletjes mee. Maar instinctief voelde ze dat haar tijd hier tot een einde kwam. Dit was niet haar plaats, nog voor vele moons niet. En als zand dat uit een zandloper wegliep, kon ze zich niet vast blijven houden in deze plek. Dus sprak ze enkel zachte woorden.

"Dankuwel, Butterstar,"

Onderwerp: Re: Hearts trembling out of synch