Every tomorrow has two handles.

Zenuwachtig stond hij net aan de buitenkant van het kamp. Zijn rug was maar een metertje of twee verwijderd van de uitgang terwijl hij met zijn dikke staart om zich heen gekruld zat. Een leger van zijn clan was vertrokken en hij merkte aan de doodse stilte van het bos dat de oorlog gaande was. Er was nooit een gevecht geweest die Demonslayer gemist had. Altijd had hij zijn clan gesteund bij oorlogen maar vannacht had hij zijn eerste oorlog moeten overslaan. Niet omdat hij niet wou. Hij kon simpelweg niet. Hij voelde al dagen in zijn lichaam dat hij niet fit was. Waarvan het kwam kon hij niet bedenken. Misschien dat er een griepje opkwam door het slechte weer? Hij hoopte maar dat het onschuldig was. De moons begonnen namelijk te tikken maar hij was daar mentaal nog niet op voorbereid. In zijn gedachten was hij nog altijd de 40 moon warrior die in de bloei stond met zijn partner Amberhunt. Hoewel hun relatie nog altijd sterk en goed was, begon je te merken dat ze beide niet meer wild en jong waren. Ook Amberhunt had nu zijn grijze haartjes al. Een klein gniffel ontsnapte tussen zijn eerst zo serieuze uitdrukking toen hij terug dacht aan het moment waar hij de eerste grijze haar gevonden had van Amberhunt. Hij kon nog precies Amber's gezicht voor zich zien. Helaas bleef deze leuke moment niet lang plakken en kroop zijn bezorgdheid weer omhoog. Zijn kinderen waren één van de warriros die mee waren naar het gevecht. Het beangstigde hem. Hoe volwassen ze nu ook waren voor Demonslayer bleven voor altijd zijn baby'tjes.

- Amberhunt

Uiteraard had Amberhunt wel eens gevochten, hij was er simpelweg niet zo goed in. Daarom had de kleine kater toestemming gekregen om achter te blijven om het kamp te bewaken, toen zijn clan richting Riverclan was getrokken om zijn onlusten recht te zetten. Amberhunt kon het wel waarderen. Demonslayer zou achterblijven, en de verslechterende situatie van de grote warrior begon zijn mate steeds meer te verontrusten. Hij was nog lang niet uit genoeg om elder genoemd te worden, maar Amber begreep ook wel dat ze niet voor eeuwig jonge katten hadden kunnen blijven. "Ze zullen echt wel veilig terugkomen." Miauwde hij geruststellend terwijl hij naast Demonslayer ging zitten. Hij wreef zijn zachte wang tegen de gespierde schouder van de veel grotere kat, en zuchtte. "Hoe voel je je nu? Wordt het al wat beter?"

Waar de grote gespierde tom ook heen ging, er was altijd een oranje achtervolgende schaduw bij hem. Toen hij geritsel hoorde van pootstappen hoefde hij niet eens achterom te kijken om te weten dat het zijn partner was. Zijn brede kop week opzij en zijn blauwe ogen richtte naar beneden. Amberhunt was naast hem komen te zitten en hij probeerde hem te gerust te stellen met zijn woorden. Hij probeerde de woorden van Amber in zich te nemen maar hij voelde enkel een steek van ongerustheid. Pas toen hij de zachte warme wang van de rode tom voelde kon hij eventjes uit zijn spanning komen. Demonslayer liet een zucht klinken en legde zijn kin op de kop van Amber. Eventjes sloot hij zijn blik en dronk hij de geur die de ander met zich meedroeg. "Hoe voel je je nu? Wordt het al wat beter?" Demonslayer opende zijn ogen weer bij deze vraag. Zijn staart gaf een zwiep en sloeg strak om Amberhunt heen. ''Het gaat beter.'' Mauwde hij. Amberhunt probeerde hem gerust te stellen en Demon probeerde dat nu ook. Dat het echt beter ging wist hij niet. Zo voelde die zich weer paar dagen goed, zo weer een paar dagen enorm slecht. Demon rapste zijn droge keel en drukte zijn neus dieper in de nekpluis van Amber.

Natuurlijk was hijzelf ook ongerust, maar hij kon het nog hebben. Maar Amberhunt had Demonslayer nooit gekend als iemand die zijn kinderen graag risico's zag nemen. Hij voelde de harde spieren onder de vacht van zijn mate ietwat ontspannen en glimlachte lichtjes, het zou wel goedkomen. De twee katers zaten een paar momenten zo samen, Demonslayer met zijn grote kop voorzichtig rustend op de kleinere kop van zijn rode mate. De grote man drukte hem op het hart dat het beter ging, maar Amberhunt wist niet zeker of hij het kon geloven. "Je lijkt de laatste tijd gewoon wat minder actief.. Zelfs als we alleen zijn." Miauwde hij, met een licht gesnor in zijn stem bij dat laatste zinnetje. Een beetje luchtigheid zou Demon misschien van zijn zorgen afleiden.