Buitenpretje

Settleddust probeerde niet te veel te kijken naar zijn kittens als hij in het kamp was. Hij wilde niet dat het te overduidelijk was. Hij moest gewoon zijn eigen leventje vervolgen. Deputy zijn, vriendelijk blijven, kletsen met iedere clangenoot als hij de kans kreeg, zijn apprentices trainen, zo hier en daar de verste roddels oppakken. Maar vanavond zou hij eventjes een momentje met zijn kittens pakken. Ze waren immers van Inkspots, één van zijn beste vrienden, al wel niet zijn beste vriend op het moment, en hij kon misschien wel de "coole oom" zijn, toch? Hij liep naar de nursery en keek naar de twee mooiste kindjes van het kamp. Een glimlach kon hij niet onderdrukken en keek de twee aan. ‘Zin in een spelletje, meiden?’ miauwde hij. Spelen met de kittens was niet erg. Iedereen nam wel eens de kittens van een queen over om ze een moment rust te geven. Dit was normaal. Dit was gewoon galant zijn. Maar voor hem betekende het zoveel meer.

Dimkit en Tidekit <3

Langzaamaan maakte Tidekit vooruitgang. Het ging niet altijd even snel als de andere kittens; maar ze was slim, en dat liet ze merken - ook als haar lichaam het moeilijker had. Meestal had ze dat niet echt door, omdat het normaal was voor haar; hoewel ze duidelijk voorzichtiger was dan een ander, en meer hulp nodig had voor makkelijke dingen. Hoewel dat ook ergens kwam vanuit de onwil om het te proberen als er toch iemand was om haar te helpen. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kon? Een ondertussen al vrij bekende kater kwam de nursery in en sprak haar en haar zusje aan, waarop Tidekit een vrolijke glimlach naar hem stuurde. Een vriend van papa, dat had ze al geleerd. Hij was lief, en hij was bekend. "Jaaa!", piepte het rood-witte poesje vrolijk, waarna ze tot aan de rand van haar nest klom maar daar met een afwachtende houding bleef zitten tot iemand haar eruit zou tillen. Dat werd regelmatig gedaan, dus waarom nu niet? Het was makkelijker dan zelf ongemakkelijk moeten klimmen en kruipen tot ze bij hem was. Ondertussen bekeken haar groen-blauwe oogjes hem met intelligente blik. Ze was wel benieuwd naar wat voor spelletje Settleddust zou bedenken.

Vanuit haar nest keek ze naar haar zusje, Tidekit. Dim zorgde er altijd voor dat ze haar zusje goed in de gaten hield. Die had namelijk meer problemen dan haar of Adder, dat had ze ondertussen wel door. Ze trok met haar oor toen ze poostappen hoorde. Het was Settleddust, herinnerde ze. Hij vroeg of ze zin hadden in een spelletje en met een haast indringende blik keek ze hem aan. Zag hij niet dat ze druk bezig was met haar zus in de gaten houden? Maar deze sprong blij overeind en met een zucht kwam ook Dim naar de rand van het nest, waar ze vervolgens zelfstandig uit sprong. Zij had geen hulp nodig, van niemand niet, zij deed alles zelf!

Settleddust lachte toen er meteen actie uit het nest kwam. Tidekit was de eerste op haar pootjes. Met een glimlach keek hij hoe de jonge poes zich naar de rand van het nest werkte. Ze leek niet direct eruit te komen. Hij kantelde even zijn kop toen zijn blik de hare kruiste. ‘Hulp nodig?’ snorde hij, waarna hij haar zachtjes bij haar nekvel pakte. Het zond direct weer flashbacks naar de dag dat ze geboren werden en hoe hij ze naar huis had gedragen. Het stak door hem als een klauw, maar hij hield zijn schouders recht en zette zijn dochtertje naast het nest weer op de grond. Zijn blik kruiste even die van Dimkit, die wat sterker terugkeek. Anders, niet vrolijk zoals haar zusje, maar uiteindelijk vastberaden en zelfstandig naast haar zusje landde. ‘Geweldig,’ sprak hij naar haar, waarna hij zich omkeerde. ‘Volg mij!’ miauwde hij dan ook enthousiast. Ze gingen maar eens het kamp verkennen, daar waren miljoenen dingen waar ze mee konden spelen.

Settleddust tilde haar al snel het nest uit, waarop Tidekit vrolijk snorde. Kijk, zie hoe makkelijk! Ze gaf hem nog snel een kopje voor hij zijn hoofd weer optilde en keek toen opzij, waar Dimkit uit zichzelf al het nest uitsprong. Ja, haar zusje was handiger, maar dat vond ze niet echt erg. Ieder zijn sterktes! De grote kater keerde zich om en liep weg van hen, enthousiast mauwend dat ze hem moesten volgen. Haar hartje bonsde in haar keel van de stress. Wow, wacht, wat? Naar buiten? Dat was wel heel eng hoor! Maar ze had Dimkit aan haar zijde en ook Settleddust zou haar vast wel beschermen, toch? Ja. Tidekit strompelde met onhandige maar relatief snelle pasjes achter hem aan. Langzaamaan leerde ze het, dat lopen. Maar makkelijk vond ze het toch niet echt. En elegant zag ze er ook niet bepaald uit.

Haar zusje werd geholpen door Settleddust en kort trokken haar mondhoekjes omhoog in een kleine glimlach. Tide leek zo blij te zijn met hoe ze geholpen werd, dat het aanstekelijk was. Zelf klom Dimkit zelfstandig het nest uit, en ze Settleddust sprak haar bemoedigend toe. Met een schuine blik keek Dim richting haar zus die hun oom een kopje gaf, waarna ook zij kort haar vacht tegen hem aandrukte. Vervolgens stapte ze weer van hem weg, want ze was zelfstandig, ze hoefde geen hulp van hem! Toen hij hen vroeg om hem te volgen, deed ze dit, al liet ze Tidekit voorgaan. Zo kon Dim diens tempo volgen, en ging ze niet te snel. Er was zo opnieuw een groot verschil zichtbaar tussen de twee zusjes; Tide liep wat lomp en wankelig, waar Dim een stuk netter liep. Ja, ze was nu nog niet sierlijk, want ze bleef een jonge kitten, maar het was duidelijk te zien dat dit later wel zo zou zijn.

Settleddust wist niet eens of ze al buiten de nursery waren geweest. Maar ze waren inmiddels oud en sterk genoeg. Beide meisjes raakten hem even aan, alsof hij een bekende was. Zijn mondhoeken kropen ongecontroleerd omhoog, en al snel volgden de twee kleintjes hem, hun stapjes klonken als een snel, vrolijk liedje. Hij keek achterom, waar hij contrast tussen de twee waarnam. Dimkit was donkerder en gecontroleerd, en Tidekit had een vuurrode vacht met veel wit, die was onhandig was. Hij keek ze aan en stapte richting het kamp. De grond was bezaaid met naalden en hier en daar een verdwaald, dor blad uit Thunderclan gebied. Hij keek eens naar de twee kittens. ‘Welkom in Shadowclan,’ grinnikte hij, waarna hij een dennenappel dichterbij schoof. Spelletjes bleven voor iedere leeftijd hetzelfde toch?

Dimkit liet haar voorgaan, wat Tidekit eigenlijk wel grappig vond want zij was zo veel trager dan haar donkerder gekleurd zusje. Maar het maakte haar warm vanbinnen. Ze wist ook dat als Dimkit niet op haar zou wachten, dat ze dan heel ver achter zou zitten en hen misschien zelfs uit het zicht zou verliezen terwijl ze in haar onhandigheid omver viel - iets dat vaker gebeurde dan ze zou toegeven, en zelfs in de korte trek richting de uitgang van de nursery moest ze verschillende keren haar evenwicht terugkrijgen en rechtkrabbelen van de grond. Maar ze raakte er, uiteindelijk, Dimkit op haar hielen, Settleddust wachtend in het camp. Tidekit keek om zich heen met grote groenblauwe oogjes, een intelligentie in haar blik die niet paste bij de lompheid van haar bewegingen. Een dennenappel kwam haar richting uit gerold en ze sloeg ernaar met een onhandig voorpootje, die natuurlijk niet eens in de buurt kwam. In plaats daarvan boog ze haar neusje neer en snuffelde ze aan de grond, bezaaid met naalden die een zeer specifieke geur hadden die ze linkte aan thuis en veiligheid en warmte. Een zacht gesnor roos op uit haar borstkas en met een vrolijke glimlach keek ze op naar Dimkit en Settleddust. Dit was leuk!

Met zijn drietjes liepen ze naar buiten, in een soort stoet met Settleddust vooraan, Tidekit in het midden en Dimkit achteraan. Ze vond dit een fijne plek, zo kon ze alles goed in de gaten houden. Ze lette goed op of Tide om ging vallen, zodat ze kon helpen als dit nodig was. Verder bleef ze stil. Ze trok met haar oortjes toen haar oom hen verwelkomde in Shadowclan. Ze glimlachte lichtjes. Het kamp, ze vond het erg mooi. De naalden prikten wel in haar pootkussentjes, daar was ze nog niet aan gewend. De dennenappel die naar hen toe gerold werd pakte haar interesse. Waar Tide er alleen maar één keer naar sloeg en toen verder ging, keek Dim er geconcentreerd naar. Haar pupillen schoten ver open en haar staart tikte fel heen en weer. Ze dook ineen, wilde hem gaan vangen. Ze hoorde Tide snorren en haar oortje trok meteen naar haar zusje, haar tegelijkertijd goed in de gaten aan het houdend. Na enkele secondes sprong ze toen op de dennenappel af, en haakte ze haar kleine kittenklauwtjes hierin. Een zachte grinnik rolde pardoes over haar lippen.

Zodra ze buiten waren, keken ze allebei wat verwonderd rond. Settleddust kwam zacht snorrend op zijn achterste te zitten. Tidekit tikte een keer met een pootje tegen de dennenappel, maar hij zag al snel dat bij Dimkit meer het jachtinstinct getriggerd werd. Het duurde eventjes, maar na een tijdje wierp ze zich op de dennenappel en hoorde hij een lachje dat zijn hart deed smelten. Een stomme grijns zat op zijn snoet. ‘Heel goed, Dimkit!’ miauwde hij enthousiast naar de kitten. Toen wierp hij zijn blik weer op de rodere kitten en een glimlachje stond op zijn snoet en zijn blik werd wat zachter. ‘Vind je het mooi, Tidekit?’ miauwde hij vriendelijk. Ze snuffelden en scharrelden beide wat rond. ‘Dit is thuis,’ miauwde hij vervolgens, iets meer melancholisch. Het thuis waar ze toe gedwongen waren. Hun Riverclanbloed was sterker dan het Shadowclan bloed, maar toch. Het waren ook zijn kinderen en hij was Shadowclan, hier lag zijn hart. Al wist hij dat een stukje voor eeuwig bij Seamist was, waar zij ook zou zijn.

Dimkit had meer interesse in de mosbal terwijl Tidekit aan de grond snuffelde, en dat beschreef hun respectievelijke karakters eigenlijk best wel goed. Zelf was ze meer voorzichtig, wetend dat ze minder elegant was dan haar zusje, maar Dimkit keek ook altijd uit voor haar. De grinnik die het donker gekleurde poesje ontsnapte ontlokte een eigen lach aan Tidekit, bijna als een echo, en met glanzende blauwgroene oogjes keek ze op naar Settleddust, die hen vertelde dat dit thuis was. Ja, thuis. Het enige thuis dat ze kende. De zachte prikjes van dennennaalden in hun pootkussentjes was een bekend en comfortabel gevoel. Hoewel haar bloed, onbekend voor haar natuurlijk, meer gewend was aan de zoute geur van vis en de donkere natheid van water, kon ze zich niets beter inbeelden dan dit. Tidekit snorde zachtjes, instemmend, en ging toen liggen, rollend in de dennennaalden zodat haar geur volledig ermee vermengd werd.

Haar oortje trok met genoegen richting de stem die haar complimenteerde. Dat vond ze leuk, Settleddust vond dat ze het heel goed gedaan had. Even keek ze hem aan, met grote kittenogen, waarna ze een aantal keer knipperde en verder kauwde op de dennenappel. Ze hoorde de opmerking van Settleddust niet zoals hij hem bedoelt had, eerder feitelijk. Ook Tide stemde gemakkelijk in met zijn opmerking. "Mogen we ook een keer het territorium in?" vroeg Dim toen, waarbij ze tijdelijk haar dennenappel losliet. Voor het eerst sprak ze tegen de deputy, haar stemmetje hoog, al dan wel iets lager dan de gemiddelde kittenstem.

Settleddust zat naar zijn dochters te kijken, kijkend hoe Dimkit haar tanden botvierde in een dennenappel en Tidekit die met haar pootjes in de lucht door de dennennaalden aan het rollen was. Het was een momentje van stiekem geluk wat zijn hart sneller deed kloppen. Het was Dimkit die als eerste sprak, die eigenlijk ook als enige sprak. En ze sprak al volledige zinnen, die hij Tidekit nog niet had horen zeggen. Maar helaas moest hij haar teleurstellen. ‘Nog niet, Dimkit. Jullie zullen nog eventjes moeten wachten totdat jullie apprentices zijn,’ miauwde hij met een kalme stem uit. Het territorium was geen plek voor jonge kittens.

Dimkit vroeg of ze ook een keer het territorium in mochten, waarop Settleddust antwoordde dat ze zouden moeten wachten tot ze apprentice waren. Tidekit knikte - dat wist ze al. Het rollen in de naalden werd echter al snel saai, en onhandig krabbelde ze weer recht en plantte ze zich voor de neus van de deputy, opkijkend naar hem met nieuwsgierige groenblauwe ogen. "V-v-vertej e-e-rovej!", vroeg ze, bijna bevelend, al was haar stemmetje vooral lief. Hoewel ze niet echt erg vond dat ze nog zouden moeten wachten om het zelf te beleven - dat zou immers ontzettend eng zijn, en waarschijnlijk ook zwaar werk - was ze wel heel nieuwsgierig naar hoe het eraan toeging, hoe het eruit zag, hoe het zou zijn om het te verkennen.

Ze werd helaas teleurgesteld. Ze zouden nog niet naar buiten gaan. Even keek ze langs hem heen. Misschien wilde papa haar wel meenemen naar buiten. Ze zou het ook aan haar moeder kunnen vragen.. Maar dat was een stuk spannender. Haar oor trok richting Tide toen deze vroeg aan Settleddust of die hen wilde vertellen over buiten. De vraag was hakkelend, heel anders dan hoe zijzelf sprak. Dim kwam overeind en ging rustig naast haar zusje zitten, haar eigen vacht langs de rode vacht van Tide strijkend.

Settleddust keek even toe naar zijn beide dochtertjes. Dimkit leek nauwelijks iets van teleurstelling te zien. Ze sprak hem niet tegen. Nee, ze luisterde gewoon. Het was Tidekit die weer voor zijn neus kwam zitten. Settleddust spitste zijn oren toen ze begon te spreken. Ze was heel anders dan Dimkit, alsof ze de woorden niet kon vinden. Maar hij begreep haar en hij knikte. Haar zusje kwam al snel bij haar zitten. ‘Zie je de toppen van de naaldbomen daar al,’ miauwde hij, terwijl hij naar de dennen wees. ‘Een groot deel van ons territorium is zo. Donkere naaldwouden. Een ander deel is moeras, gevuld met kikkers en andere reptielen. En er zijn overal geheimen in ons territorium. Grotten en gangen, diepe poelen in het moeras, plekken waar het licht nooit komt...’ Hij probeerde het natuurlijk iets spannender en cooler te maken dan het eigenlijk was. Het waren immers kittens, hij moest iets doen om het leuk te maken.

Dimkit kwam naast haar zitten, hun vachten nét rakend, waarop Tidekit nog een beetje opzij schuifelde zodat hun hele zijkant tegen elkaar drukte. Ze was een fysieke persoonlijkheid, iemand die graag aanraakte en knuffels gaf - zolang zij daarmee begonnen was. Haar blauwgroene oogjes keken op naar de deputy, die begon te vertellen. Hij wees de toppen van de naaldbomen aan, vertelde over de naaldwouden en het moeras, over kikkers en grotten en poelen. "Wooow!", ademde het jonge poesje verwonderd. "N-nooit?", kon ze niet laten om te vragen. Het leek haar raar dat er plaatsen waren waar nooit licht was. Zelfs de nursery, die zo vaak donker en beschaduwd was, kreeg soms wel wat licht als de zon net goed stond.

Een heel klein glimlachje trok over haar lippen toen haar zusje wat dichter tegen haar aan kwam zitten. Kort spinde ze zachtjes, en ze sloeg haar kleine staartje wat om lieve Tide heen. Haar oren trokken naar Settleddust toen hij vertelde over het territorium, het klonk heel leuk. Vooral de geheime plekken leken haar geweldig.. Hoe gaaf zou het wel niet zijn als ze haar eigen plek zou vinden, die niemand wist? Dan zou ze alleen Tide hiermee naartoe nemen, en verder niemand anders. Ook Settleddust niet, want die wilde haar niet nu al meenemen uit het kamp. Nu had hij de geheime plek-rights verloren. Een frons trok zich over haar gezicht toen ze bedacht dat ze geen idee had hoe een kikker eruit zag. Wat stom, ze voelde zich dom. Haar ogen gleden zoekend door het kamp. Zat hier ergens een kikker?

Settleddust glimlachte toen Tidekit verwondert was over het feit dat op sommige plekken het licht nooit kwam. Hij knikte en zijn blik ging even naar het woud, waarna hij de twee kittens weer aankwam. ‘Dat komt omdat wij in het gebied leven dat ooit van TigerClan was,’ miauwde hij. Het was één van de oudste verhalen van de clans, de tijden dat Tiger, Lion en Leopardclan nog door het woud liepen. TigerClan de bijzonderste van de drie, al zei hij het zelf. Hij was ook bevooroordeeld van het feit dat hij opgegroeid was in Shadowclan. ‘Kennen jullie de verhalen over TigerClan al? Hoe ze hun strepen hadden gekregen?’

ei

Tigerclan, dat klonk cool. Tidekit vroeg zich af waarom ze nu niet meer Tigerclan heetten dan, maar wel Shadowclan; maar toen stelde Settleddust al een ander verhaal voor, namelijk over hoe ze hun strepen hadden gekregen. Het poesje wist niet dat ze überhaupt strepen hadden, maar blijkbaar hadden ze dat. Ze schudde met haar hoofdje om te laten zien dat ze dat verhaal nog niet kende en keek toen afwachtend op naar hem, bekje lichtjes open en groenblauwe oogjes verwonderd glimmend. Ze was heel benieuwd; dit zou vast een ontzettend cool verhaal worden!