[Ocrhis] Laughter

∎ ◣ ◥

In gedachtes verzonken lag Orchis op een half opgegeten konijn te knagen. De botten waar hij op beet en sabbelde kraakte. Het liet hem weer terug denken aan de kaak van Bearkit die hij met zijn een kleine moeite met de onderkant van zijn voetje had gebroken. Een grimas trok daardoor op zijn lippen en kort gleed zijn tong over zijn mondhoeken heen die gekruld omhoog stonden. Hij moest die kleine man weer eens gauw opzoeken. Zijn aandacht lag voornamelijk nu bij Dandelion maar Orchis had ook nog hem en zijn andere zusje. Hoewel hij zeker wist dat hij met zijn ene actie voor altijd zou rondspoken in de dromen van de kitten ging hij graag nog een stapje veder. Gewoon omdat hij het kon, omdat hij er van genoot. Een gruwelijke kater was hij zeker. Altijd zoekend naar meer verwoesting. Dat was het enige wat hem het gevoel gaf dat hij leefde. Dat hij iets voelde. Dat hij zich goed voelde. Een fijne, fijn gevoel was het altijd. De adrenaline die dan door zijn aderen pompte oh hij kon er niet genoeg van krijgen. Op zulk soort momenten voelde hij zich dan eindelijk krachtig in plaats van het misvormde mannetje die hij normaal was. Terwijl Orchis zo lag te knabbelen aan het uitgerukte konijn kwam er iemand hem vergezellen. De kat in kwestie was Nelthilla die soms heel hard in haar pootjes mocht knijpen dat ze de enige en directe afstammeling was van Sirtlan. Enkel daarom sloot hij zijn poten niet rond haar strot wanneer ze weer eens aandacht kwam vragen. Haar kopje duwde tegen zijn lichaam aan en Orchis werd uit zijn trans gezogen. Zijn oren drukte zich fel in zijn nek en bijna hield hij uit naar haar oor voor een waarschuwende tik. Echter bedacht hij zich op het laatste moment.. Één oortje kwam weer omhoog en draaide de kant op van de witte young-one. ''Nelthilta, ook hallo..'' Sprak hij zacht en zijwaarts naar haar toekijkend terwijl ze ging zitten. Een glimlach toverde op zijn snuit toen ze sprak. ''Je hoeft er niet zo trots bij te zitten hoor. Bij Ome Orchis mag je lekker liggen. Kom maar.'' Zei hij. Zijn kop licht kantelend. Toen ze eenmaal bij hem kwam liggen sprak hij veder: ''Je weet toch Nelthilta dat kindjes die vragen worden overgeslagen?'' Vroeg hij haar. Zijn oren naar voren gericht, nieuwsgierig naar wat ze terug te zeggen had. Hyzenthlay was één van de weinige members die hij vertrouwde en van kon verwachten dat haar young-one's een goeie opleiding kregen. Hoewel Orchis het niet altijd met haar zachtaardigheid eens was, bleef de flame-point een goeie meester.

∎ ◣ ◥

Nelthilta leek haar houding in een seconde weten te ontspannen nadat hij haar had uitgenodigd om bij hem te liggen. Hij keek met starende ogen toe hoe ze haar slanke witte lichaam uitstrekte op de grond. Terwijl ze haarzelf comfortabel maakte en Orchis zo toekeek knabbelde hij tussendoor ook nog aan het laatste stukje vlees dat aan de poot hing van het konijn. Pas daarna schoof hij het konijn dat bijna geen konijn meer te noemen was richting de young-one. Echter nog niet dicht genoeg dat ze erbij kon. Als ze een hapje wou.. dan moest ze dichter bij hem komen liggen. ''Als je wilt mag je eten Nelthilta.'' Mauwde hij rustig maar licht uitdagend, zijn lippen stonden glimlachend. Het was een gouden regel geworden omtrent het eten van prooi voor de avondklok. Het was een risico. Niemand die wist hoe Orchis zou reageren. Nooit niet. Elke keer was weer anders. Zo kon het de risico zijn dat Orchis haar zou bestraffen op het eten van prooi voor de tijdstip dat mocht, ook al had hij gezegd dat ze kon eten. Ook was er nog de risico dat als ze het niet aannam hij beledigend zou zijn en je alsnog een draai om de oren kreeg op zijn Orchis's style. En niemand werd gelukkig als Orchis weer een creatieve manier had om iemand pijn te doen. Terwijl hij afwachtte ging het vorige onderwerp nog door. Kindjes die vragen werden overgeslagen had hij gezegd en dat vond hij een prima verklaring. Echter had de witte young-one een reden. Zijn oortjes stonden luisterend naar voren gericht maar na het einde van haar verhaal richtte hij zijn gezicht naar voren. Naar de katten die rondliepen in de barn. ''Trek je mijn keuze in twijfel?'' Begon hij. ''Hyzenthlay valt onder mijn eerste keuzes. Ze is een van de weinige katten die ik kan toevertrouwen met iemand zo speciaal als jij. Hoewel ze niet precies op mij of je vader lijkt betekend niet dat ze niet in staat is om jou net zo ver te brengen als ik dat nu ben. In tegenstelling zelfs. Als ík jou zou trainen, zou je nooit je memberschap halen.'' Dat was de waarheid. Orchis kon niet iemand trainen. Ten eerste zou hij nooit iemand de basis kunnen leren om te overleven omdat hij dit simpelweg zelf al amper kon, ten tweede zou hij zijn young-one's waarschijnlijk omleggen door een woede uitbarsting. Geen goeie keus dus. Hij bleef young-one-loos. Hij graag iemand het ook wou. Orchis deed niet aan snotkinderen opleidde.

∎ ◣ ◥