[Open] And with time you'll drown the feeling out

Ze begon ondertussen wel een beetje genoeg te krijgen van de sneeuw. Ja, het was leuk voor een tijdje om ook in te kunnen spelen, maar nu wilde ze eigenlijk wel weer iets anders dan wit zien. Het maakte het kamp eerlijk een beetje eentonig en gezien ze nog niet naar buiten kon begon het een beetje saai te worden. Niet dat je haar zou horen klagen, maar denken deed ze het wel. Ze probeerde dan ook wat van de sneeuw weg te schuiven met haar pootjes, in de hoop te kunnen zien wat eronder zat, maar hoeveel ze ook beetje bij beetje weg leek te schrapen, er bleef maar sneeuw liggen.

[Open]

Zoekend liep Bitterkit het kamp rond, er moest iets zijn, iets waar hij een grap mee kon uithalen. Een kuil die zijn clangenoten makkelijk over het hoofd konden zien, een dood insect wat hij in iemands nest kon leggen, er moest iets zijn!
Daar! Daar was misschien wat! Oh nee, het was Drizzlekit, die kon hij niet gebruiken om pranks mee uit te halen. Alhoewel, misschien kon hij een prank op de kitten uithalen? Wat was ze eigenlijk aan het doen? Ze was aan het graven? In de sneeuw? Bitterkit hield zijn hoofd vragend scheef.
Hij kende haar naam eigenlijk alleen omdat ze samen in de nursery sliepen. Ze leek altijd wel aardig, misschien was dit een goede kans om haar beter te leren kennen?
Voorzichtig om haar niet te laten schrikken liep Bitterkit op haar af, de sneeuw kraakte onder zijn pootjes. "Hoi, wat doe je?" vroeg hij nieuwsgierig.

De sneeuw was ondertussen al een gevestigde waarde geworden. Hij keek er niet meer zo raar van op als de eerste keer en het kraken onder zijn poten was bijna een evidentie die hij amper nog opmerkte. Zijn dikke vacht hield de kou gelukkig goed tegen, dus heel veel last had hij er ook niet van. Mizzlekit verveelde zich lichtjes en ging dus op zoek naar wat speelkameraden. Hij zag Bitterkit en zijn zusje Drizzlekit bij elkaar zitten en besloot op hen af te lopen. Hun namen klonken allemaal wel gelijkaardig, dat was best grappig. Bitter Mizzle Drizzle. Ze konden bijna een club beginnen. "Hallo!", mauwde hij vrolijk tegen de twee andere kittens, warm glimlachend naar hen beiden. Bitterkit kende hij zo goed nog niet, maar Drizzlekit wel natuurlijk. En hij maakte altijd graag nieuwe vriendjes.

Bitterkit wachtte geduldig op antwoord van Drizzlekit toen hij de sneeuw achter hem hoorde kraken. Hij draaide om en zag een witte kitten hem vrolijk aankijken. "Hallo" zei hij vrolijk.
Bitterkit herkende de kitten als Mizzlekit, of was hij Drizzlekit? Bitterkit was er eerst van overtuigd dat de kitten die achter hem aan het spelen was Drizzlekit was, maar nu hij erover nadacht, zijn naam kon ook goed Mizzlekit zijn. Zeker wist hij wel dat ze siblings waren en dat een van hen Drizzlekit heette terwijl de andere Mizzlekit heette. Maar wie was wie? Hun namen leken zo erg op elkaar.
Het duizelde Bitterkit, waar hij eerst vrij zeker van zijn zaak was geweest was hij dat nu totaal niet meer.
"Hoi, ik ben Bitterkit, wie ben jij?" antwoordde hij de kitten die hem begroet had. In de hoop dat hij ervan uit zou gaan dat Bitterkit hem niet kende en zichzelf zou voorstellen.

Ze merkte wel op dat er een andere kitten bij kwam, maar bleef toch doorgraven in de hoop te vinden wat eronder zat. Dat was tot de kitten begon te vragen wat ze aan het doen was. "Ik wil zien wat er onder de sneeuw zit," Het was een simpel antwoord, maar een die ze niet makkelijk kon vinden met haar eigen kleine pootjes blijkbaar. Ze stopte dan ook met graven toen ze haar broertje hoorde en glimlachte. "Mizzlekit," Sprak ze haar broertjes naam uit. "Wil je helpen?" Dan zouden ze er misschien wel bij kunnen hopelijk.

Bitterkit stelde zich voor, hoewel Mizzlekit zijn naam wel al kende, en toen mauwde Drizzlekit dat ze wou zien wat er onder de sneeuw was en vroeg toen aan hem of hij wou helpen. Wel, dat was een domme vraag, natuurlijk wou hij dat! Helpen deed hij graag. Het katertje knikte enthousiast. Hij keek even om zich heen en zag een hoopje takjes in een hoekje half uit de sneeuw stekend. Hij liep erop af, greep drie stokjes en kwam daarmee terug. Hij gaf één stokje aan Bitterkit, ééntje aan Drizzlekit en hield eentje zelf. "We kunnen dit gebruiken om het weg te schuiven!", stelde hij voor, waarna hij het meteen voordeed zoals hij het zag: de lange kant van het stokje gebruikend om heel veel sneeuw tegelijk weg te schrapen.