To him, she was always invisible

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

In een enkele ochtend leek Riverclan veranderd. Ze keken elkaar aan met een vragende blik. Keken katten zoals haar aan met afgunst. Zij had zichzelf naast haar leader geplaatst in instinct, in hoop het juiste te doen. Vervolgens was de titel pottenkijker op haar geplakt. Ze had haar leader niet willen zien op het zwakst van haar bestaan. Ze had willen helpen. Maar het was wel duidelijk, ze was nog een kind. Een kind met geen goed voorbeeld in het leven.

De blik van Icecream stond nog in haar geheugen gegrift. De kater zijn blik was ook wat haar naar hem toe drong. Haar oud mentor. De hater die ze ergens diep vanbinnen nog steeds haatte. De kater die geen idee had wat zijn handelen hadden gedaan met haar in die gevoelige tijd van haar leven. Elke blik, elk woord nog zo vast in haar geheugen. "Icecream." De naam voelde nog steeds zo vreemd terwijl ze opkeek naar haar mentor. "Kunnen we praten?" De vraag bleef meer hangen in haar mond. Niet wetende waar ze moest beginnen. Niet wetende hoe ze geschiedenis kon opgraven. Of ze het moest opgraven. Maar het blok moest van haar hart. De kilo's aan frustratie en pijn. Het moest er uit. Eindelijk, moest het er uit.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

Hij was dol op kittens, altijd al geweest. Te dol misschien, te over beschermend. Het was de reden geweest waarom de trainingen van Dreampaw er zo bij in waren geschoten. Hij was te druk geweest met Shrimppaw en Hermitpaw. Na de verdwijning van Skadi, nee Crabkit. Haar naam moest van ver komen, was nog enkel een vage herinnering van lang geleden. Ze heette al zo lang Skadi. De naam die hij van Hermitshell niet mocht noemen. Een naam die zo veel pijn deed. Pijn bij haar broer en zus. Was dat een zelfde soort pijn? Een zelfde soort pijn als hij nu voelde bij deze sibling die nooit had geleefd. Hij had de kitten niet kunnen leren kennen. Shrimp en Hermit, hadden Crab wel gekend en ze leefde nog steeds. Als Skadi. Dat was vast anders. Dat behoorde vast meer verdriet te doen toch? Hij voelde zich bijna bezwaard dat hij zich zo voelde. Wat moest Crystalstar wel niet van hem denken? Zij behoorde pijn te hebben, maar hij niet. Toch? Die twijfels, die had hij lang niet gehad. Niet meer sinds het tweede nestje pleegkittens die hij had opgevoed. Maar daar waren ze weer, en ze sloegen hem, recht in zijn gezicht. Het was Dreamdust die naar hem toe kwam en vroeg of ze konden praten. “Altijd.” Miauwde hij zachtjes. Hij had haar verwaarloost en eigenlijk bleef dat boven hen hangen. Het was nooit weg, misschien omdat ze het er nooit echt over hadden gehad. Hij had het niet gedurfd, misschien laf. Het viel niet goed te praten, maar ze moesten het er over hebben. Dat wist hij ook wel. Zijn hart voelde zwaar toen hij met zijn staart naast zich tikte. Om haar uit te nodigen om te komen zitten.

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

Hij stemde toe en ze nam langzaam plaats naast hem. Duizenden malen had ze hier gezeten, geluisterd naar zijn stem terwijl er duizend woorden bleven hangen tussen hen in. Haar blauwe ogen stonden gericht op het oneindige. Ze was hier en ook niet, haar hoofd nog altijd hangend op die ceremonie. De laatste dag dat ze haar moeder gezien dacht te hebben. De schaduwen van de droom waarin ze had gehoopt haar moeder weer te zien.

De dood van haar vader.

Ze had altijd een vader nodig gehad, een volwassene die zich over haar ontvermde en zelfs nu stikte het in haar keel, de wil om Icecream te omhelzen, om haar neus in zijn vacht te stoppen en te fluisteren dat het oke was. Dat ze hem vergaf. Maar ze vergaf hem niet en ze vergaf zichzelf niet. "Allereerst." Haar stem mistte iets van emotie terwijl ze naar haar poten keek. "Het spijt me van die nacht met.. Crystalstar. Ik was niet op mijn plaats." Begon ze het eerste blok uit de weg ruimende. Dat was het makkelijke deel.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

Hij schudde zijn kop toen Dreamdust zichzelf verontschuldigde. “Je probeerde te helpen. Niemand had kunnen verwachten dat mijn moeder op deze manier reageerde en dat er zo veel katten in haar den zouden verschijnen.” Miauwde hij toen. “Het was te overweldigend voor iedereen, maar met name voor Crystalstar. Dat is niet jouw fout Dreamdust. Verontschuldigingen zijn niet nodig. Niemand wad daar op zijn plaats, behalve Shrimppaw.” Vervolgde hij terwijl hij naar haar keek, maar ze had haar blik op haar voorpoten gericht. Dus kon hij haar blik niet vangen.

A moment later the boy whispered, "I don't think you're ugly."

Zijn woorden verbeterde haar humeur niet. Ze voelde zich verschrikkelijk. Om alles wat hij zei, elk woord liet haar naarder en naarder voelen. Ja ze was niet op haar plaats geweest. Was ze ooit op haar plaats? Was ze ergens wel oke. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. "Ik ehm.." Ze haalde diep adem. "Ik wil.. Ik ben hier niet meer op mijn plaats." Mauwde ze wat hardheid doorschemerend in haar woorden. "Ik ben van plan om Riverclan te verlaten." Het was niet de waarheid. Het was zeker niet wat ze wou, hoe ze zich werkelijk voelde. Maar ze wist het gewoon niet meer, ze wist het allemaal niet meer. Ze wou weg. Gewoon weg en weer dat kleine meisje zijn dat ze ooit was. Dreamkit zijn en de wereld weer even oke vinden.

"Shhhh!" the girl hissed. But hidden by the deep shadows of the cupboard, she smiled

xoxo

Dreamdust bleef maar zeggen dat ze niet op haar plaats was en toen ineens zei ze dat ze RiverClan ging verlaten. Zijn helderblauwe ogen keken haar geschokt aan. “Is dat echt wat je wilt? Dat zal je hele leven gaan veranderen. Dat is niet zomaar iets Dreamdust wat je daar zo zegt.” Zijn blik probeerde die van haar te vangen en haar doordringend aan te kijken. Zo’n beslissing moest je niet zomaar maken, daar moest je heel erg goed over nadenken. Had ze dat wel gedaan? Was dat echt wat ze wilde. Hij kon dat niet geloven, hij wilde dat niet geloven. “Wee je dat wel zeker. Ik zal je missen, RiverClan zal je missen.” Miauwde hij zachtjes.

[Sorry Mim, ik had deze even over het hoofd gezien :3 ! ]

Onderwerp: Re: To him, she was always invisible