Ladybug [OPEN]

Mizzlekit had een klein rood bolletje gespot op de witte sneeuw. Eerst dacht hij dat het bloed was, misschien van een prooidier of een gewonde kat - die gedachte had hem lichtjes bezorgd gemaakt, dat moest hij toegeven - maar nee hoor, het was een heel klein beestje. Een insect met kleine pootjes en bolletjes op zijn rug. Het kroop vooruit op de sneeuw. Zou dat niet koud zijn aan zijn pootjes? Mizzlekit ging op zijn buik liggen bij het kleine diertje, de koude op zijn buikvacht negerend, en keek er nieuwsgierig naar met zijn tweekleurige oogjes. Wat een grappig beestje.

Van Shrimppaw mocht de sneeuw wel weer snel verdwijnen. Helaas was dat niet aan haar, en zou ze rustig de komst van newleaf moeten afwachten. Gelukkig kwamen er al enkele kruiden door de sneeuw door, wat fijn was voor haar. Ze had deze ochtend al een ommetje gemaakt en wat meegebracht. Nu keek ze rustig het kamp rond, niemand leek haar hulp nodig te hebben nu, wat wel fijn was. De grijze vacht van Mizzlekit trok haar aandacht toen ze hem heel aandacht naar iets zag kijken. Nieuwsgierig stapte Shrimp op hem af. Ze kantelde haar kopje wat om te zien wat hem zo bezighield.

Een schaduw viel over hem en het kleine rode beestje heen. Mizzlekit wendde even zijn aandacht af en keek op. Het was Shrimppaw, die hem nieuwsgierig leek aan te kijken - een beetje zoals hij naar het beestje gekeken had. "Kijk, een rood insect!", mauwde hij opgetogen; maar toen hij weer naar beneden keek, was het beestje verdwenen. Huh? Een seconde geleden had het hier nog gezeten!

Mizzlekit had haar aanwezigheid opgemerkt, want hij keek naar haar op. 'Kijk, een rood insect!' mauwde hij opgetogen, waarna het rode beestje opvloog. Mizzle keek terug naar een leeg plekje. Shrimp glimlachte zachtjes en knikte. 'Hij is net weggevlogen, helaas. Het heet een lieveheersbeestje. Of een kapoentje,' miauwde ze. Ze vond allebei de namen heel schattig, het paste perfect bij de kleine rode beestjes.

Oh, blijkbaar was het weggevlogen. Wat jammer. Shrimppaw legde uit dat het een lieveheersbeestje heette of een kapoentje. Wat een grappige namen! Mizzlekit richtte zijn tweekleurige blik weer naar boven. Misschien zou hij het beestje kunnen zien vliegen, naast de vogels in de lucht? "Lieveheersbeestje!", herhaalde hij opgetogen. "Hij is mooi.", vervolgde hij, hoewel hij het beestje nu niet meer kon zien natuurlijk. De lucht was leeg; en zelfs als het er was, was dat natuurlijk veel te ver weg om zo'n klein beestje te zien. Maar Mizzlekit herinnerde zich nog hoe het eruit zag; zoals niets dat hij al ervoor gezien had. Rood, met zwarte stippen, en schattige pootjes.

Mizzlekit keek opgetogen naar boven. Shrimp volgde zijn blik, misschien konden ze het nog zien vliegen, maar die kans was klein. Toch twijfelde ze er niet aan dat ze hem nog een keer zouden zien, of in ieder geval een vriendje van hem. Zeker nu het weer warmer begon te worden. 'Lieveheersbeestje!' herhaalde hij. Shrimp keek weer naar hem en knikte, een vrolijke glimlach speelde op haar snoetje. Het blije enthousiasme van kittens deed haar altijd goed. 'Hij is mooi,' vervolgde hij, waarop ze weer knikte. 'Zeker. Wist je dat sommige lieveheersbeestjes meer of juist minder stipjes hebben?' vroeg ze hem met een licht gekanteld kopje.

Mizzlekit had besloten dat hij het beestje niet meer zou zien vliegen, en richtte nu dus zijn gehele aandacht op Shrimppaw. Die legde hem uit dat sommige lieveheersbeestjes meer of minder stippen hadden dan anderen. Oh, dat was cool! "Hoe wordt dat beslist?", vroeg hij nieuwsgierig. Betekende dat iets, die stippen? Was een lieveheerstbeestje met meer stippen cooler dan eentje met minder, of slimmer, of sterker, of hoger in rang? Vond die makkelijker een partner, was die beter in prooi jagen of in vechten? In katten kon je dat een beetje afleiden. Sommige katten waren groter, sommigen knapper, sommigen slank en snel en anderen dan weer breed en gespierd. Aan iemands uiterlijk kon je best wel wat afleiden.

Mizzle richtte zijn aandacht nu op haar. Hij was duidelijk wel geboeid door haar informatie over de stippen. 'Hoe wordt dat beslist?' vroeg hij. Shrimp genoot van zijn nieuwsgierigheid. 'Sommigen zeggen dat hoe meer stippen het lieveheersbeestje heeft, hoe ouder hij is. Maar dat is eigenlijk een fabeltje,' vertelde ze, haar blauwe ogen sprankelde lichtjes. Ze vond het leuk om informatie over te brengen, ook al was het maar over een insectje. Wel een heel schattig insectje. 'Het ligt eigenlijk aan de soort. Er zijn verschillende soorten lieveheersbeestjes. Een beetje zoals er verschillende rassen onder katten zijn,' miauwde ze met een glimlachje.

Shrimppaw gaf meer uitleg, over hoe sommigen geloofden dat de stippen de leeftijd bepaalde van een lieveheersbeestje. Dat klonk hem ergens wel een logische theorie - een beetje zoals oude katten grijze haren kregen, misschien? Dat had hij wel eens gezien bij de héle oude elders, degenen die de beste verhaaltjes vertelden. Maar blijkbaar was dat een mythe, en was het meer zoals de rassen bij katten. Mizzlekit moest deze informatie even verwerken. Hij knikte, een bedenkelijke frons op zijn snuitje. "Lijken lieveheersbeestjes dan ook op hun ouders?", vroeg hij uiteindelijk. Want dat was hoe de rassen onder katten werkten, toch? Hij leek op zijn mama en Kiwi leek op hun papa en Amberpaw leek op Seamist.

Hij moest de informatie even verwerken. Shrimppaw wachtte natuurlijk geduldig af. Ze was zelf ook verwonderd geweest toen ze deze informatie te horen had gekregen. 'Lijken lieveheersbeestjes dan ook op hun ouders?' vroeg hij uiteindelijk. Shrimp dacht eventjes na, maar knikte toen. 'Ja, dat denk ik wel,' miauwde ze. 'Ik heb eigenlijk nog nooit een baby lieveheersbeestje te zien, maar dat klinkt wel logisch,' glimlachte ze. 'Er zijn ook oranje en zwarte lieveheersbeestjes, maar die komen minder vaak voor,' miauwde ze.

Mizzlekit knikte begrijpend. Dat klonk allemaal wel logisch. Blijkbaar konden ze zelfs verschillende kleuren hebben! Maar dat was ook best logisch toch, want katten konden ook verschillende kleuren hebben. "Zijn er dan ook met streepjes? Of meerdere kleuren, zoals een calico?", vroeg hij toen. Hij kon het zich helemaal inbeelden, lieveheersbeestjes in verschillende, met vlekjes en stipjes en streepjes. Net zoals katten. Alleen dan kleiner, en met zes pootjes, en vliegend. Misschien hadden ze zelfs net zoals hen clans met een leider en een medicine lieveheersbeestje en alles! Dat zou best cool zijn.

Het maakte Shrimppaw altijd blij en rustig als ze een lieveheersbeestje zag. Maar wat haar dag extra bijzonder maakte was als ze een niet zo bekend lieveheersbeestje zag, zoals een zwarte. Die waren er zo weinig. 'Zijn er dan ook met streepjes? Of meerdere kleuren, zoals een calico?' vroeg Mizzle toen. Shrimp glimlachte, maar schudde haar kop. 'Helaas niet, zover ik weet. Maar dat zou wel leuk zijn,' antwoordde ze. Die zouden vast nóg minder vaak voorkomen.

"Hmm, jammer..", antwoordde Mizzlekit toen Shrimppaw zei dat ze dacht van niet. Maar het zou inderdaad wel leuk zijn. Het katertje dacht even na, kijkend naar de witte sneeuw onder zijn poten. Hij had gezien dat die een andere kleur kon krijgen - rood bij bloed of een besje, groen van blaadjes, bruin als iemand die vol modder hing erdoor rolde. "Misschien zouden we ze kunnen verven!", stelde hij voor, geïnspireerd door die gedachte. Bloemen hadden felle kleuren toch? Misschien konden ze die kleur stelen en op lieveheersbeestjes plakken, zodat ze allemaal super kleurrijk waren. Want dat was leuk.

'Hmm, jammer,' antwoordde de kitten. Jammer was het wel, maar Shrimppaw genoot ook nog prima van de twee kleurtjes, met stipjes. 'Misschien zouden we ze kunnen verven!' stelde Mizzle toen voor. Shrimp keek hem even verbaasd aan. Lieveheerstbeestjes.. verven? Ze grinnikte zachtjes en schudde haar kopje. 'Ik denk niet dat ze dat leuk zouden vinden, Mizzlekit,' miauwde ze. 'Maar... We zouden ze wel na kunnen verven? Lijkt je dat wat? Op een blaadje,' stelde ze voor. Ze had er op zich wel de besjes en bloemetjes voor..

Oh, ja, daar had hij eigenlijk niet echt over nagedacht. Hij liet zijn schouders lichtjes hangen. Hij zou het zelf ook niet zo leuk vinden als iemand zou proberen hem een andere kleur te maken, hij vond zijn eigen kleur best leuk. Shrimppaw stelde echter wel een leuk alternatief voor. Ze na verven op een blaadje. Mizzlekit hield zijn kopje nadenkend scheef; zijn tweekleurige oogjes glommen. Dat klonk hem wel leuk. Mizzlekit was een creatieve kater, hij leerde graag nieuwe dingen en hij vond het altijd fijn om een nieuwe creatieve activiteit te ontdekken. Tekenen in de sneeuw had hij al gedaan, maar echt iets na proberen tekenen? Daar had hij nog nooit echt over nagedacht. "Ja!", mauwde hij enthousiast, een glimlach op zijn snuitje.

Hij moest eventjes nadenken, maar er kwam uiteindelijk toch een enthousiaste 'ja!' uit. Shrimppaw glimlachte en knikte. 'Oké, wacht hier. Dan ga ik wat spulletjes halen.' Ze stond op en liep richting haar Den. Ze had genoeg besjes om uit te lenen voor een tekeningetje, gelukkig. Niet de giftige besjes, oh nee, maar framboosjes en bramen. Ze gaven rood en zwart pigment, precies wat ze nodig hadden. Ook pakte ze grote al mooi groene bladeren waar ze op konden verven. Met haar pakketje liep ze weer naar Mizzlekit, en legde het op de sneeuw voor hen. 'Kijk, hier kun je op verven,' miauwde ze terwijl ze het grote blad voor hem legde. Op een ander blad plette ze een paar frambozen en bramen. 'En hier kun je mee verven,' glimlachte ze.

Mizzlekit bleef braaf zitten terwijl Shrimppaw de spulletjes die ze nodig zouden hebben ging halen. Toen ze terugkwam, kijk hij nieuwsgierig naar wat ze bijhad. Een paar mooie grote bladeren, groter dan hem zelfs! En framboosjes en een soort zwarte bessen waarvan hij even de naam kwijt was. Zijn tweekleurige oogjes glommen. "Ga jij ook eentje maken?", vroeg hij even, want dat moest wel hoor! Dan konden ze op het einde mooi vergelijken. Daarna zette hij zijn voorpoot op de rode frambozen en prakte hij die wat plat, tot hij rood moes aan zijn voorpoot had hangen. Ondertussen keek hij even vragend de medicine cat aan. Zo?

Ze zag de nieuwsgierige ogen met plezier aan. 'Ga jij ook eentje maken?' vroeg hij. Shrimp glimlachte en knikte. 'Ja hoor, leuk,' antwoordde ze, waarna zij ook een groot blad voor haar eigen pootjes legde. Ze hoopte maar dat ze genoeg frambozen en bramen hadden, maar, mocht het erg nodig zijn groeide er in de buurt wel een struik. Gelukkig. Ze knikte de kleine kitten bemoedigend toe toen hij haar vragend aankeek, nadat hij met zijn kleine pootje de besjes tot moes had geprakt. 'Goed zo, ja. Nu lekker verven,' miauwde ze. Ook Shrimppaw nam wat van het rode moesje en bracht het voorzichtig aan op het blad.

Shrimppaw nam haar eigen blad om op te verven en mauwde dat het inderdaad zo moest. Met zijn tong geconcentreerd uit zijn bek gestoken nam Mizzlekit zijn voorpootje weer terug en stampte hij mooi in het midden van het blad. Toen hij zijn pootje weer op hief, zag hij een mooie rode vlek. Hé, dat leek wel een beetje op het lieveheersbeestje! Het katertje besloot dat 'ie wel wat vriendjes moest hebben, dus deed hij hetzelfde nog een paar keer. Drie mooie lieveheersbeestjes die gezellig samen aan het spelen waren!

Terwijl zij voorzichtig te werk ging, stampte Mizzlekit lekker op het blad. Ze keek even naar zijn blad en glimlachte. Shrimp was erg van het netjes werken, ook met het schilderen. Mizzle besloot er nog wat vriendjes bij te maken. Shrimp keek terug naar haar eigen tekening. Zelf had ze voor een groter lieveheersbeestje gekozen, er paste niet echt nog eentje bij. Of misschien in het hoekje? Ze besloot daar later nog maar is over na te denken. Nu ging ze weer zorgvuldig te werk.