I was brought up in a line, but I seem to walk in circles

Vervolg op dit topic

Gelukkig begreep ze zijn lichaamstaal en had ze door dat dit niet de plek was. Hij dacht even na over haar vraag. Het liefst wilde hij ranten, maar iets kapot slaan zou hem ook wel goed doen. Misschien konden ze dat combineren. "We kunnen er wel even uit.." Stelde hij met een zwak glimlachje voor. Een paar moons geleden hadden ze langs elkaar geleefd en nu vertrouwde hij haar met zijn diepe emoties. Wie had dat verwacht?

[Ebbo]

Het leek erop dat Hermitshell er toch liever over wilde praten en Ebonypaw gaf een knikje naar hem, proberend om de bezorgde blik niet te veel de overhand te laten nemen. Hoewel ze haar zorgzame momenten had, vond ze het soms lastig om dat volledig aan iemand te laten zien. Ze vertrouwde Hermitshell, dat zeker, maar ze dacht dat hij ergens ook wel wist dat ze zorg over hem had. Anders had ze hem echt niet gevraagd om nu samen te gaan wandelen. Hermitshell ging in elk geval op haar verzoek in en Ebonypaw knikte naar de uitgang van het kamp, waarna ze hem al voor begon te gaan. De katten in het kamp begonnen weg te sijpelen en er waren er nog een paar die haar en daar felicitaties uitdeelden, dus het kwam goed uit dat ze nu weg gingen. Ebonypaw zweeg de hele tocht en liep naar een gedeelte van het territorium waarvan ze wist dat ze niet zo snel gestoord zouden worden. “Barst maar los,” zei ze uiteindelijk op een zachte toon tegen hem toen ze tot stilstand kwam, haar gifgroene ogen op hem gericht en haar houding rustig.

Er waren veel soorten stiltes: ongemakkelijke, pijnlijke, comfortabele.. Deze was er een van de laatste soort. Zijn hoofd tolde en hij zocht naar de juiste woorden die hem niet als een egoïst zouden schetsen. Eenmaal ver genoeg bij het kamp vandaan stopten ze en had hij iets weten te bedenken. Op haar signaal barstte hij los. "Crystalstar denk dat ze me een eer doet door mij haar naam te geven, terwijl het eigenlijk belachelijk narcistisch is. Vernoemingen zijn voor dode katten, niet om je eigen apprentice voor Furball te zetten. Ik kan niet geloven dat die bitch dit echt heeft gedaan." Met grote ogen keek hij haar aan en hapte hij naar lucht. "Dus, dus dat." Hij schaamde zich niet eens voor zijn rant. Hij had gewoon gelijk.

Alsof haar woorden een soort van teken waren, barstte hij inderdaad los. Ebonypaw kneep haar ogen geconcentreerd samen terwijl ze naar hem luisterde. Ze kon zien in zijn ogen dat hij elk woord meende wat hij zei en dat hij er echt van aangedaan was. En voordat ze maar ook kon bedenken wat ze aan het doen was, liep ze een beetje dichter naar hem toe en drukte ze haar pels zachtjes tegen de zijne aan. Ze wist dat hij een turbulente band had met Crystalstar en dat het al wel meer was voorgekomen dat hij boos op haar was, maar dit leek wel de druppel te zijn voor hem en op de één of andere manier wilde ze er voor hem zijn. Maar zoals ze in het kamp al had aangegeven, een paar dagen geleden: ze zag verhalen van twee kanten en ze ging niet zomaar partij kiezen. “Waarom denk je dat ze je voor gek probeert te zetten?” vroeg ze op een zachte toon aan Hermitshell, haar blik serieus wordend terwijl ze weer een beetje afstand hield. Ze wilde eerst horen wat hij dacht voordat ze er haar eigen bevindingen op zou geven. Dat leek haar de beste aanpak.

Het was heerlijk om iemand te hebben waarbij je alles kon zeggen, bij wie niks raar of fout was. Ebbo wekte al snel dat vertrouwen. Hij schrok echter wel toen ze haar pels zachtjes tegen de zijne drukte. Voor het eerst in zijn leven besefte hij dat hij behalve Shrimp geen platonische vriendschap had gehad met een poes. Haar vraag bracht hem weer in de realiteit. "Nou, dat niet perse. Maar het is alsof ze controle over me wilt houden.." Hij kon het niet goed onder woorden brengen. "Je kent haar niet zo goed als ik, maar ze is manipulatief. Ik heb geen idee wat ze van me wilt." Hij was aan het ratelen. En dat was oké, want morgen zou hij pas echt de juiste woorden moeten vinden bij het zien van Crystal.

Het was waarschijnlijk één van de eerste keren dat Ebonypaw een soort van affectie toonde buiten haar ouders om. Normaal gezien hield Ebonypaw niet van het lichamelijke contact en zou ze ook niet snel iemand op die manier troosten, maar bij Hermitshell voelde het alsof het het juiste ding was om te doen. Ze had niet echt op zijn reactie gelet toen ze het deed, was meer bezig met het feit dat ze hem wilde troosten dan dat ze er echt reactie uit wilde halen. Ze hield haar blik gefixeerd op hem en luisterde aandachtig naar wat hij zei. Het was waar dat ze Crystalstar niet kende zoals Hermitshell dat deed, maar dat weerhield haar er niet van om dingen ook vanuit een ander perspectief te zien. “Dan lijkt het me misschien een goed idee als je het haar gaat vragen,” zei ze op een zachte toon tegen hem. “Anders word je ook alleen maar gek van jezelf. Dadelijk ga je je steeds het ergste indenken en dat valt het achteraf allemaal wel mee.” Ze glimlachte voorzichtig naar hem. “En wie weet als haar antwoord niet valt en je wilt de naam echt niet, dat je om een second opinion kunt vragen en je naam kunt laten aanpassen.” Ze wist niet eens of dat kon, maar het was het proberen waard. “Voor wat het waard is,” begon ze op een zachte, voorzichtige toon. “Ze leek me heel erg oprecht toen dat ze haar woorden over je sprak. En de naam past bij je.” Ze glimlachte op een warme manier naar hem.

Er kwam een ongeduldige zucht zijn mond uit. Ze deed alsof ze heel wijs was, maar wist duidelijk bar weinig van de situatie. Zag de rest van de clan echt niet in hoe Crystalstar kon zijn? Hij kon haar niet zomaar om een "naamsverandering" vragen. Er stond veel teveel op het spel. En oprechtheid? Daar deed hun leader niet aan. "Stop met me therapeuten en luister voor een seconde." Verzuchtte hij. Ze bedoelde het heus wel goed, maar hij had er niks aan. "Je bent een schat hoor, maar je snapt er niks van." Dat was duidelijk.

Haar oprechtheid en haar wijselijke woorden leken duidelijk niet in goede aarde te vallen en Ebonypaw trok met haar oortje toen hij zei dat ze moest luisteren. Ze wilde hem toesnauwen dat ze zich afvroeg wat hij dacht dat zij aan het doen was, maar hield haar reactie voor zich. Haar koele reacties waren de reden dat ze de vorige keer niet op goede poot stonden en ze wist ergens ook wel dat het voor hem ongebruikelijk was om zijn problemen aan iemand anders uit te leggen. Misschien moest ze dus inderdaad eerst naar hem luisteren voordat ze zomaar dingen tegen hem ging zeggen. “Dan zorg dat ik het begrijp, Hermitshell,” zuchtte ze zachtjes. “Ik kan je niet helpen als ik er niks van snap.” Ze dacht kort terug aan wat hij had gezegd voordat ze gefrustreerd was geraakt en ze dwong haar mondhoeken om naar beneden te blijven, om haar gezicht in een serieuze plooi te houden. Niemand had haar ooit een schat genoemd en zeker geen kater, dus ergens streelde het wel haar ego dat hij dit tegen haar had gezegd, ook al was hij nog zo gefrustreerd.

Een diepere zucht volgde na haar woorden. Ze deed o zo wijs, maar wist eigenlijk helemaal niks. Sommige katten dachten écht dat de warrior code uit hun hoofd weten en netjes alle taakjes volbrengen je slim maakten. Dat waren precies de types die hun leader nooit zouden betwijfelen, nog nooit ook maar iets van onoprechtheid bij Crystal hadden opgemerkt. Als je het niet al had gezien, dan kon je het niet zomaar begrijpen. "Dat gaat niet." Mauwde hij vlak, zijn mond in een streep getrokken. "Geloof me nou gewoon." Zijn ongeduld was niet eens meer subtiel. Hij begon geïrriteerd te raken.

Ebonypaw kon de frustratie bij de kersverse warrior zien groeien, maar dat was niet alleen bij hem alleen. Toen dat hij zijn woorden sprak en duidelijk zijn frustratie liet merken, vertrok ook haar mond naar een streep. “Hermitshell,” begon ze koeltjes, al was dat meer omdat zijzelf ook geïrriteerd begon te raken dan dat ze dat echt zo bedoelde. “Ik heb je al eens gezegd dat ik een verhaal van twee kanten bekijk. Ik ga geen partij voor jou trekken als je niet eens kunt toelichten waarom ik dat zou doen.” Ze trok met haar oortjes en schudde haar kopje. Nee, nu moest ze sterk blijven ook. “Als ik je enkel op je woord moet geloven en het irriteert je als ik ernaar vraag, dan vraag ik me af of je het überhaupt wel aan me moet vertellen en me in vertrouwen moet nemen.” En ze wist niet waarom, maar er klonk een huivering door in haar stem en dat moment liet haar beseffen dat ze zich eigenlijk best gekwetst voelde. Maar zoals altijd schoof ze dat soort gevoelens opzij en levelde ze haar blik met het zijne, waarna ze haar schouders ophaalde en van hem wegkeek. Dit was ongemakkelijk.

Soms hè, soms was Ebbo echt een fking robot. Zelfs hij snapte dat je als vriend gewoon je bek moest kunnen houden, om gewoon te luisteren zonder een keer een oplossing te zoeken. Anderen hadden hem er vaak genoeg op gewezen en nu begreep hij het. "Je luistert niet naar me." Mauwde hij, zijn blik afgewend. Veel meer had hij niet te zeggen. Hij kon nu wel een heel monoloog gaan voeren over hoe hij zich voelde, maar dat moest hij dan vast allemaal weer "van twee kanten bekijken". Doei.