Littlemane always pays his debts

Om een nachtje het nest te delen met een ander, had hij aangeboden om haar patrouille in de vroege ochtend. Hij was een kater die zich aan zijn woord hield, hij betaalde altijd zijn schulden en daarom stond hij nu zo vroeg klaar om met een apprentice langs de rivier te gaan. Hij onderdrukte een geeuw toen hij aan de kampingang stond te wachten op de desbetreffende apprentice. Ondanks dat hij altijd zijn beloftes nakwam, stond hij er niet altijd voor te springen. Het liefst was hij nog lang in zijn nest blijven liggen. "Cottonpaw!" mauwde hij kort, half fluisterend en half 'roepend' om de rest van de clan niet te wekken.

Eerst Cottonpaw

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw haatte ochtendpatrouilles. Ze haatte vroeg opstaan en ze haatte om doelloos een eeuwigheid langs de grenzen te lopen waar serieus nooit wat gebeurde. Zij had het in elk geval nog nooit meegemaakt. Het was altijd maar sjokken achter een paar serieuze warriors aan, die niet wisten wat een grapje was. Het was zo vermoeiend. En dan was het ook nog eens met het ochtendgloren. In leaf-bare was het ook altijd nog praktisch donker en uuughh. Ze haatte er alles aan. In de dagen ervoor speelde ze altijd spelletjes met de andere apprentices om haar ochtendpatrouille te verwedden. Maar meestal vonden de leiders het niet zo grappig als ze te vaak ruilden. Dus Cottonpaw had het bij het kortste eind getrokken en ze moest wel. En toen ze het kamp uitliep zag ze ook met wie. Oh bij Starclan, help me deze dag te overleven. ‘Hoi, Littlemane,’ miauwde ze slaperig en verveeld, niet echt onder de indruk. Ze rekte haar voorpoten voor zich uit. Yes, fun times.}

Daar was de apprentice en wat had de kater meteen spijt van zijn belofte. Cottonpaw zag er alles behalve blij uit. Hij zuchtte innerlijk bij de gedachte aan de komende patrouille langs de rivier. Daarom had hij dus zelf geen apprentice. Hij was er altijd goed onderuit gemuisd en bij het werpen van één blik op Cottonpaw, wist hij dat hij daar goed aan had gedaan. Geef hem maar ander gezelschap. "Goede morgen," mauwde hij kortaf. Als zij hier met een lang gezicht ging staan, zou hij ook geen moeite doen om vrolijk te zijn. Met een zwiep van zijn staart draaide hij zich meteen om. Hoe sneller ze vertrokken, hoe sneller ze klaar waren.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Littlemane leek niet blij haar te zien. Nou, dan was die sympathie in ieder geval wederzijds. Hij wenste haar nog een goede morgen, en ze grinnikte eventjes, terwijl ze door haar ogen wreef. ‘Is die goed, tho?’ murmelde ze onder haar adem. Haar blauwe ogen vielen weer op de kater, waarna ze hem met een zucht begon te volgen. Na een paar passen vond ze het al saai en kon ze de stilte niet meer aan. Ze keek eventjes om haar heen, waarna ze toch met prangende ogen naar het achterhoofd van de senior warrior keek. ‘Littlemane, mag ik iets vragen?’ vroeg ze dan ook met een poeslief stemmetje.}

‘Is die goed, tho?’ Dat was een goede vraag, maar hij ging er niet op in. Dat zou een discussie opleveren waar niemand klaar voor was zo vroeg in de ochtend. Hij was vertrokken en had onbewust het tempo hoog gelegd. Waarom? Ja, hij wilde hier zo snel mogelijk vanaf zijn. Bij de rivier waren ze nog lang niet, toen er achter hem plots een vraag werd gesteld. Hij minderde zijn vaart en draaide zijn kopje even achterom. ‘Littlemane, mag ik iets vragen?’ Haar toon klonk anders, wat hem toch wel nieuwsgierig maakte. "Uh, tuurlijk." mauwde de kater. Hij had zijn vaart geminderd zodat hij nu bijna naast de apprentice liep, maar hij zorgde er wel voor dat ze nog in beweging bleven. Hij hoopte stiekem wel dat ze niet begon over moeilijke dingen en mentorzaken, waar daar was hij niet echt klaar voor zo vroeg in de ochtend.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Potverdikkie, hij was nog aan het rennen ook. Cottonpaw had daar ook al helemaal geen zin in, ze was nauwelijks warm! Maar ze hield hem wel bij, maar met tegenzin. Op ietwat korte pootjes hobbelde ze achter hem aan, gelukkig zorgde haar vraag dat het tempo omlaag ging. Pfft, gelukkig maar. Ze had een glimlachje op haar snoet toen Littlemane hem aankeek. Hij stemde in, natuurlijk. Wie zou haar lieve gezichtje afwijzen? En vragen kon nooit kwaad, toch? ‘Nou... wat als,’ begon ze op hetzelfde toontje. ‘Als we nu zo opsplitsen. Jij doet links, ik doe rechts. Dan zijn we twee keer zo snel klaar!’ Ze hield natuurlijk het deel stil dat ze echt niet de hele grens af zou lopen. Ze zou gewoon netjes de tijd buiten blijven, misschien nog een dutje doen, en dan teruggaan naar kamp. Het was in elk geval interessanter dan de hele ochtend achter Littlemane aan te hollen, het was niet alsof er wat zou gebeuren...}