Miracle of Life [Open]

Such is the Miracle, of life.

Een ijzingwekkend geschreeuw spleet de stilte van het kamp, vlak na zonsopgang. De schreeuw was opgeklonken uit het den van de leader. De ochtend daarvoor was Riverclan teruggekeerd in het kamp na een gevecht met Shadowclan, en iedereen was moe geweest. Als laatste van hen allemaal was Crystalstar vlak na sunhigh naar haar den teruggekeerd. En nu was ze eindelijk weer wakker. Opnieuw klonk het geschreeuw, deze keer met een rauwe, emotionele rand. Het geluid eindigde in de verstikking van een snik. Onverstaanbare woorden klonken in de kreten door. Het enige wat er uit op te maken was, was een herhaaldelijk, en hartverscheurend alsjeblieft.

De pijn had haar uit de diepe slaap getrokken. Een bekende pijn, hoewel Crystalstar zich deze keer niet had kunnen voorbereiden. Die pijn was wat haar eerste gil had veroorzaakt, terwijl de kattin paniekerig probeerde een juiste positie aan te nemen. Ze voelde zich koortsig heet en ziek. Het was niet goed, en hoe kon het ook goed zijn? Tot dat moment had Crystalstar er nog niets van geweten. Toen ze voelde hoe het haar lichaam verliet klemde ze haar zeegroene ogen even strak dicht. Nee, nee, nee.. Ze wilde niet kijken.. Wilde het niet zien. Maar ze bleef een moeder, en uiteindelijk moest ze toch toegeven, zien of haar kindje toch geen kans had. Wat voor haar lag was mismaakt, en toch zo duidelijk een kitten. Het leek niet op hoe haar andere pasgeborenen eruit hadden gezien, en toch wist Crystalstar dat het één van hen was. Het had haren, en de juiste vorm, maar ze kon niet zien of het een kater of een poes was. Maar het belangrijkste verschil was dat er absoluut geen teken van leven was. Ze had niet geweten dat ze in verwachting was geweest, en was wakker geworden met haar zesde kind: dood op de grond van haar den. Het had nog lang niet geboren moeten worden, en het had nooit buiten haar geleefd.

Toen was ze weer gaan schreeuwen. Niet van pijn, maar van onheil. Crystalstar kon niet ophouden. Ze wikkelde zich om het lichaampje heen en krijste het uit, zo lang dat haar stem er schor van werd. Haar hortende ademhaling bleef telkens in haar keel hangen. De moeder wikkelde haar staart om het lichaam van haar kind en bracht nu alleen nog zacht gejammer uit.

The essence of family is to sacrifice.

[open voor iedereen]
1000ste post

Een schreeuw die zijn trommelvliezen haast liet basten schrok hem wakker. In de eerste instantie was hij verward. Was de oorlog nog niet voorbij? Pakte ShadowClan hen op hun zwakste moment? De tweede keer herkende hij direct van wie de ijzingwekkende krijs afkomstig was. Angst greep hem vast en zo snel als zijn poten hem konden dragen stoof hij zijn nest uit, de open plek over. Al die tijd had zijn mentor geschreeuwd. Hoewel zijn zicht hem nog niks konden vertellen, was één ding geur overduidelijk. Tranen sprongen in zijn ogen. Ze verloor een leven. Het kon niet anders. Pas toen hij haar den betrad snapte hij wat er gaande was. Voorzichtig bewoog hij zich op de jammerende poes af, compleet gebroken van wat er was gebeurd. "Crystal.." Bracht hij in een fluistering uit, verstijfd van schrik en verdriet. Het bloederige hoopte tussen haar vacht was amper te herkennen als kitten. Het was afschuwelijk.

Ze sliep al een tijdje vrij vast had ze het gevoel, maar toch was dit een geluid dat zich door haar slaap heen wist te breken. Met een slaperige blik zag ze hoe een aantal de den leken te vertrekken en toen ze het geschreeuw nog een keer hoorde besloot ze ook zelf te gaan kijken wat er aan de hand was, want dit kon niet goed zijn. Niet de manier hoe er geschreeuwd werd. Ze zag Dreamdust richting de leaders den gaan en besloot om haar zus te volgen en te zien wat er aan de hand was. Alleen niks kon haar voorbereiden voor wat ze daar aantrof. Haar hart leek zich samen te knijpen bij het zien van haar leader en de doodgeboren kitten en ze voelde een lichte misselijkheid opkomen. Ze probeerde het alleen weg te slikken, want dit was niet het moment daarvoor. Alleen ze durfde ook niet dichter naar haar leader toe te gaan, niet goed wetende hoe haar te troosten. Ze had tenslotte geen idee hoe dit moest voelen. Hoe het was om een kind te verliezen.

Het was een schreeuw die hen allen uit hun slaap wakker maakte. Alsof de hele clan meeleefde met hun leider. Brimstone schoot recht, net zoals zoveel anderen; adrenaline raasde door hun bloed. Wat was het? Was Shadowclan hier? Of een roofdier? Tweebenen? Was er iemand dood, was er iemand gewond? Ook Brimstone was niet immuun aan de sfeer die in het camp hing. Ze zag Dreamdust wegschieten en ging erachteraan, niet echt wetend wat haar dreef. Ze wist alleen dat dit niet goed kon zijn. De schreeuw was duidelijk Crystalstar's stem geweest; en als de leider zo luid riep, dan was het menens. Toch? Dat gevoel werd enkel versterkt toen een tweede krijs volgde, eentje die meer door hart en been ging, die sprak van pure, rauwe pijn. Er was geen ander woord voor. Maar toen de leider in beeld kwam, zag ze dat het anders was. Brimstone liet zich aan de kant drummen door anderen die wouden zien wat er aan de hand was. Ze voelde zich aan de grond genageld. Een dode kitten lag aan Crystalstar's poten. Brimstone voelde een steek door haar hart gaan, rauw, instinctief. Ze kon zich de pijn van een kind verliezen enkel inbeelden - maar dat was al genoeg. De kattin slikte moeizaam. Dreamdust schoot de kattin al te hulp, om steun te bieden, in hoeverre dat ook mogelijk mocht zijn. Dit voelde verkeerd. Ze zou hier niet moeten zijn, in zo'n intiem moment, één van de ergste momenten in hun leven. Brimstone was veel dingen, maar gevoelloos zou ze nooit zijn. En ze kon dit niet aanzien. De jonge warrior klemde haar kaken op elkaar en draaide zich met een ruk om, waarna ze rechtstreeks het camp uit liep. Dit was niet iets voor haar om bij te zijn. De pijn die zij voelde, een bleek aftreksel van de pijn die Crystalshell ongeacht voelde, een pijn die enkel kwam uit empathie, was meer dan ze wou voelen. Ze moest.. Afleiding hebben. Haar gedachten gingen terug naar de kitten, die er niet eens levensvatbaar uitgezien had. En haar hoofd begon complotten te smeden, want dat was ze deed als ze zichzelf probeerde te beschermen. Muren bouwen uit wilde theorieën.

(topic uit)

Meerdere katten volgden hem en in een korte tijd stoomde de den vol. Dit was verkeerd. Ze moesten alleen zijn. Lilypool deed niet eens iets anders dan dom voor zich uit staren. Brimstone kende gelukkig haar plek en was al snel opgedonderd. En hij.. hij wist nog even niet wat te doen. De aanwezigheid van zijn vader wist hem op een vreemde, keiharde manier weer in de realiteit te brengen. Hij kreeg een taak, iets om zich op te focussen. Met een snelle knik liet hij weten dat hij hem begreep, waarna hij een laatste worp op het hartbrekende tafereel wierp. Snel rukte hij zijn kop opzij en snelde hij de den weer uit, op weg naar de Medicine Cat den. "Shrimp. Je moet komen." Mauwde hij luid naar binnen, met een standvastigheid in zijn stem waar hij net nog van had kunnen dromen.

Hermit is even weg

Ze was moe.. zo moe. De hele nacht had ze geen oog dicht kunnen doen, bang voor wie er had kunnen sterven. En nu ze eindelijk haar rust had gevonden, schrok ze wakker van een geluid zo gruwelijk dat ze vrijwel direct in paniek raakte. Een mede-apprentice was haar al voor, net zoals vele andere clangenoten. Zo snel als ze kon kwam ze bij de leaders den. Schaamteloos duwde ze Buzzardpaw opzij, evenals anderen waarvan ze het gezicht niet eens had bekeken. En toen zag ze het: haar mama, met haar dode sibling. Een snik van achterin haar keel verliet haar mond, gevolgd door een luide, gepijnigde jammer. Nee, niet nu. Niet haar mama. Wanhopig drukte ze zich tegen haar moeder aan, hopend om haar iets van troost te kunnen bieden. Hiermee raakte ze ook Dreamdust aan. Haar aanwezigheid vond ze niet erg, want ze vond nu helemaal niks. De dode kitten in haar vacht durfde ze niet meer aan te kijken. Dit was gewoonweg te verschrikkelijk voor woorden.

Tag: Buzzardpaw, Dreamdust & Crystalstar

Een volmaakt gevoel van machteloosheid verdronk de grijze leader. Ze kon niet terugvechten, zoals ze altijd gedaan had, ze kon slechts liggen en jammeren. Ze keek geschrokken op toen er plotseling katten binnenkwamen. Haar eigen geschreeuw was ze al vergeten, dus ze kon niet bedenken waarom ze er opeens waren. Het enige wat ze wist, was dat ze hen hier niet wilde. Ze wilde niet dat iemand haar nu zag. Ze moesten allemaal weg, nu! De eerste woorden, die van Hermitshell, deden haar met doffe ogen naar hem loeren. Wat wist hij nou? Niets! Ze wisten allemaal niets! Bij de eerste aanraking, die van een Dreamdust, hoewel Crystalstar haar niet herkende, sloot de leader het lichaampje verschrikt nog verder af van de buitenwereld. "Nee, nee, nee." Kermde ze, terwijl ze zich met trillende bewegingen achteruit begon te werken. Ze hoorde stemmen, maar verstond hen niet. Met een jachtige blik keek ze om zich heen, naar de wirwar van katten. Allemaal wilden ze iets van haar, ze wilden haar kind hebben, ze wilden haar kind van haar afnemen. Zij mocht niet rouwen, want zij was de leader, daarom kwamen ze nu allemaal. Voor haar beschadigde geest klopte het perfect. Crystalstar, plakkerig van zweet in bloed, probeerde nog verder achteruit te deinzen met haar kitten. Maar er was geen achteruit meer. Ze lag al tegen de achterwand, en ze sloten haar in. Toen begon het schreeuwen weer.

Het gekrijs had haar ontwaakt. Haar vacht stond recht overeind, haar hart klopte zo luid dat ze zeker wist dat iedereen het kon horen. Ze was verstijfd, het gekrijs maakte haar bang. Er was iets aan de hand, en zij moest er iets mee. Wat kon ze doen? Het klonk zo afgrijselijk. Hoe kon ze hier iets aan doen? Falconpaw was niet aanwezig nu, die was vertrokken na de oorlog. Geen idee waarheen, maar... Een bekende vachtkleur verscheen in haar oog, een bekende stem klonk door haar gedachtestroom. 'Shrimp. Je moet komen.' Ze knikte, een paar keer, en kwam langzaam overeind. Ze moest komen. Ze moest... Ze draaide zich om naar de muur met kruiden. Met trillende pootjes pakte ze een paar kruiden, pakte het moeizaam in, en liep met haar broer naar buiten.

Ze was hier niet klaar voor. Na de oorlog... En nu... Shrimppaw haperde haar pas toen ze de hoeveelheid katten voor de Den zag. De Leaders Den, natuurlijk. Waarom ook niet. Tranen brandde achter haar ogen, maar ze knipperde ze snel weg. Ze moest sterk zijn nu, voor.. Voor iedereen. De jonge poes schraapte haar keel. 'I-Iedereen weg!' riep ze zo hard ze kon. Haar stem trilde lichtjes, maar ze was bloedserieus. 'Geef de ruimte, ik wil.. Ik wil niemand hier in de buurt,' sprak ze, voor ze zich een door de katten door wurmde, de Den in. 'H-Hou ze weg, alsjeblieft,' mompelde ze trillend tegen haar broer, en iedereen die maar wilde luisteren.

Met grote, bezorgde ogen keek ze naar de grijze Leader. Ze lag in elkaar gedoken tegen de wand, haar staart beschermend om... Haar hart verkrampte bij het aanzicht, ze moest haar best doen zichzelf staande te houden. Shrimppaw sloot heel kort haar ogen, haalde diep adem, en stapte voorzichtig op Crystalstar af. 'Crystal, hey,' miauwde ze zacht, haar stem lief en - hopelijk - zeker klinkend. In ieder geval zekerder dan eerst. 'Hey.. Rustig maar.. Ik ga je helpen, oké?' Shrimp schoof een paar lavendel takjes haar kant op. Hopelijk zou het haar kalmeren en.. De geur van de dood maskeren. 'Ruik hier maar goed aan, alsjeblieft..'

Met een brok in zijn keel volgde hij zijn zusje, die minstens zo zenuwachtig leek als hij. Maar ze was zo sterk. Het was bewonderingswaardig. Hij volgde haar de den in, maar stopte halverwege toen hij besefte dat ook zijn aanwezigheid nu teveel was. "Iedereen, eruit!" Riep hij luid en duidelijk. "Ik meen het. Opdonderen." Zijn ogen zochten die van zijn clangenoten, met de hoop dat ze zich dan aangesproken voelden. Hij wierp nog een blik op zijn leader, nog paniekeriger dan net. Ze was kapot. Hoe kon zo'n grootste kat zo klein lijken? Shrimp leek het onder controle te hebben en een klein stukje in hem wist rust te vinden. Met tegenzin verliet hij nogmaals de den, al bleef hij er vlak buiten staan. Hij stond klaar als ze hem nodig hadden.

Dit was verschrikkelijk. Zo had ze haar moeder nog nooit gezien, zwak en paranoïde. En dat weerzinwekkende geschreeuw. Ze herkende haar niet meer. Verbluft stapte ze achteruit, richting Dreamdust die zich ook van Crystalstar losmaakte. De poes noemde haar naam, maar ze kon de ander enkel met glazige ogen van verdriet aankijken. Toen Shrimppaw binnenkwam ging het opeens heel snel. De medicine cat ontfermde zich meteen over hun leader, háár moeder. Woedend keek ze de crèmekleurige poes aan. Dit kon ze haar niet ontzeggen. Iedereen moest opdonderen - zoals Hermitshell zei - en haar en haar mama met rust laten. En toen brak iets in haar. Snikkend duwde ze zichzelf tegen Dreamdust aan, puur omdat zij het dichtstbij stond. "Mama.." Bracht ze hopeloos uit.

Tag: Dreamdust

Mizzlekit had ook de schreeuw gehoord en zag de commotie buiten de leidersden. Hoewel zijn poten jeukten om te gaan helpen, wist hij dat dat niet zou baten. Wat kon hij nu helpen? Maar toen viel zijn blik op Mousekit - nee, Mousepaw was het ondertussen al - die wel heel verloren erbij leek te staan. Ja, het was natuurlijk haar moeder die zo ontzettend hartverscheurend geschreeuwd had.. Mizzlekit dacht even na maar kreeg toen een idee. Het was zijn week met de veer. Snel draaide hij zich om en ging het het pluizige ding halen, waarna hij met de veer in zijn bek op Mousepaw afstapte. Bijna verlegen legde hij het veertje neer. "Hier..", mauwde hij zachtjes, de veer op haar af schuivend. Misschien zou het iets van comfort kunnen brengen, of in ieder geval een afleiding?

Tag: Mousepaw

Ze gingen niet weg. Nog steeds kolkten ze om haar heen, en nog steeds schreeuwde Crystalstar. Het geluid bleef maar komen, door merg en been. De lichamen maakten zich van haar los. Maar ze stonden allemaal nog om haar heen. De massa van lichamen maakten het den heet, en de paniekgeur van zoveel katten voedde Crystalstar's angst alleen maar. Er werd door elkaar geschreeuwd, maar zij verstond er niets van. En toen brak de wand van lichamen, en stapte er één iemand naar voren. Nee, nee! Die was natuurlijk gekomen om het kind te pakken, dat was de eerste die de leader durfde te trotseren. Crystalstar ontblootte haar tanden en probeerde nogmaals tevergeefs weg te kruipen. Zonder dat ze het merkte stierf haar geschreeuw weer weg. Het werd doodstil in haar kop, en even waren er alleen zij, het kind, en die ene indringer. Toen hoorde ze de zachte, kalmerende stem. Het was haar moeder, dat had ze kunnen zweren. Geen enkele andere kattin noemde haar Crystal. De grijze kattin keek naar beneden, alles leek haar door een muur van ruis te bereiken. Ze moest ergens aan ruiken, dat zei haar moeder. Met tegenzin richtte ze haar kop op en snoof. De geur van lavendel was bekend, en bracht haar eindelijk weer terug in de wereld waarin ze tot haar waken geleefd had. Het was helemaal niet haar moeder. Haar moeder was dood, net als haar kitten. Het was Shrimppaw. Crystalstar hoorde niets anders, zag niet hoe het den weer leeg begon te stromen. Haar blik ging slechts tussen Shrimppaw en het lichaampje. "Dood.." Fluisterde ze, haar stem ruw van het schreeuwen.