blue sky

Het was al even sinds de rampzalige gathering. Het gras begon weer sterk terug te groeien en hoewel ze de chaos niet met eigen ogen had kunnen zien, wist ze dat het al een hele verbetering was. De meesten waren uiterst voorzichtig in dit gebied, maar zij totaal niet. Als het zogenaamd heilige grond was, dan kon er toch ook niks gebeuren? In de praktijk kon iedere debiel hier iemands keel opensnijden, maar dan was het ook meteen dag dag StarClan. Met die filosofie snoof ze de koude lucht op en nam ze even een momentje om naar de lucht te kijken. Onbewolkt. Een plotseling geluid van opzij liet haar letterlijk de lucht in springen en met uitgeslagen klauwen keek ze haar mogelijke belager aan. Meteen zag ze dat het Crystalstar was, wat haar lichamelijk wist te laten ontspannen, maar een compleet nieuwe stress in haar naar boven bracht. "Crystalstar!" Riep ze met grote ogen, waarna ze stilviel. Ja uhh, en dan? Moest ze nu een buiging doen? Het was niet alsof ThunderClan momenteel een groot leiderschap kende.

[Crystalstar, voor de RC x SC oorlog]

De ochtend na de Gathering was ze hier geweest om poolshoogte te nemen, daarna was Crystalstar weggebleven. Het was niet om aan te zien: het vertrapte gras, de verbrande boom. En de geur, bloed en twoleg, het was die geur die de Riverclan leader had weggehouden. Nu was ze eindelijk terug, en ze was alleen. Ze zou haar respect tonen aan Starclan en weer weggaan. Het voelde nodig. Maar haar doelstelling werd onderbroken door de aanwezigheid van een ander. De vreemde kattin sprong geschrokken op en wende zich toen met een vreemd enthousiaste schreeuw tot Crystalstar. De leader stond, kalm en hard als steen, even stil voordat ze doorliep. "Crystalstar ja, goed om te zien dat Stagtine er waarde aan hecht dat Thunderclan's warriors deze ravage te zien krijgen." Ze liet een stilte vallen, waarin ze de ander indringend aankeek. "Of was dat niet jouw reden om te komen, vreemdeling?"

De leader reageerde koeltjes, haast eng op haar vreemde begroeting. Ze had een apprentice weleens horen suggereren dat de poes geen ziel had. Nu ze zo tegenover haar stond durfde ze dat haast te geloven. "Uh-jawel." Mauwde ze vlugjes, waarna ze zich even mentaal herstelde van haar domme actie. De "grote leider" van RiverClan mocht niet denken dat ze een gekkie was. "Ik ben Spottedrain trouwens. Aangenaam." Zei ze zonder oogcontact te vermijden, waarna ze ging zitten. Ze liet zich niet intimideren.

Het effect dat ze had op katten waarbij ze haar kenmerkende houding gebruikte was altijd anders. Bij Spottedrain was het duidelijk een ongemakkelijk gevoel van ontzag, en dat was een redelijke uitkomst. Voordat ze aardig zou gaan doen wilde Crystalstar graag eerst zeker weten dat degene tegenover haar begreep met wie ze te maken hadden. "Oh, wel? Goed zo." Antwoordde de grijze kattin. Zij gaf de goedkeuring in dit gesprek, zij was de dominante macht hier. De ander stelde zich voor als Spottedrain en hielt zich nog behoorlijk groot onder Crystalstar's zeegroene blik. "Spottedrain." Ze liet de naam over haar tong rollen alsof ze hem proefde. "Mooie naam, ben je er blij mee?" Vroeg de leader terwijl ze recht langs de ander liep en op de verbrande eik af ging.

Of het een act was wist ze niet, maar ze kotste de ander nu al uit. Ja, Crystalstar was ouder en een leader, maar ze hoefde niet zo uit de hoogte te doen. Spotted was geen kitten meer. Dit was het soort vraag dat je aan een kitten stelde, of een mentaal instabiele apprentice. Nog voor ze kon antwoorden liep de ander langs haar richting de verbrande eik. Even keek ze verbluft toe. "Is dit hoe je altijd gesprekken voert?" Vroeg ze, aangezien het de poes duidelijk geen hol kon schelen of ze blij was met haar naam of niet. Haar toon was niet bijzonder vriendelijk of kritisch. Ze maakte eerder een observatie.

Tegen haar verwachtingen in vocht Spottedrain een beetje terug. Dat was niet vaak het effect van haar neerbuigende houding. Want Crystalstar wist precies wat ze deed. Het was een goede test, had ze gemerkt. Katten met een zwakke wil lieten gemakkelijk over zich heen lopen, die zouden haar nu schaapachtig verteld hebben ook mooi ze hun naam vonden. Degenen die mentaal wat sterker waren gingen echter sneller tegen haar in. Crystalstar bestuurde aandachtig het geblakerde hout van de eik, en keek niet om. Het was daadwerkelijk een tragedie, maar haar afgewende blik gebruikte ze ook om een kleine glimlach te onderdrukken. "Nee, alleen met katten die mij blijkbaar zo hoog hebben zitten, of zo afschrikwekkend vinden, dat ze mijn naam schreeuwen als ze een glimp van me opvangen."

De leader ging doodleuk verder met alles behalve haar aankijken. Haar antwoord kwam onverwachts, al voelde ze het ergens wel aan. Crystalstar was niet het type voor doelloze small-talk, al helemaal niet met een "vreemdeling". Daar was ze nu wel achter. Ze was met haar aan het spelen. "Zou jij niet schrikken als Wolfstar zonder enige aankondiging naast je stond?" De toon in haar stem lag nu zekerder, vaster. Dit ging ze niet verliezen.

Nogmaals bewees Spottedrain zich als meer dan een onderkruiper. Crystalstar rustte heel even haar kop tegen het nu koud geworden hout en ademde de rokerige geur in, waarna ze eindelijk haar blik weer op haar gesprekspartner richtte. "Wolfstar? Nee. Stagtine ook niet. Acornstar is de enige die liever bloed dan woorden uit mijn keel ziet komen. Als hij er plotseling was, dan zou ik wellicht schrikken." Ze liep terug naar Spottedrain en keek haar geringschattend aan. "Zou je me eens willen vertellen wat je van me weet? Zo persoonlijk mogelijk alsjeblieft." Dat was haar laatste testje, daarna zou ze weggaan of iets normaals zeggen.

Het was alsof ze tegen een schurk uit een verhaal stond, zo theatraal gedroeg de poes zich. En ze gaf ook toe dat zij en Acornstar conflict hadden. Inmiddels was dat voor de kleinste kitten wel duidelijk, maar alsnog.. Toen de poes terug haar kant op liep wilde ze haast haar spieren verstrakken, maar ze vermande zich. Bij de uiterst vreemde vraag kon ze het niet laten de ander verward aan te kijken. Sorry? Ze wist dat Crystalstar geen nee kon horen, dat ze letterlijk iemand zou martelen voor haar clan. Ze wist heel wat, maar niks waar de ander van zou schrikken. Alles wat ze kon zeggen zou haar onwetend laten lijken. Enkele tellen stond ze stil, haar ogen in die van de ander geboord. En toen opende ze zachtjes haar mond. "Nee."

"Niet?" Crystalstar knikte. Wat een verzet voor een simpele warrior. Het was zeker respectabel, om zoveel tegenstand te kunnen bieden aan een kattin zoals zijzelf. Maar misschien moest ze Spottedrain ook weer niet teveel nageven, wellicht wist ze simpelweg niets waarmee ze de leader kon imponeren. "Je bent bewonderenswaardig koppig." Miauwde Crystalstar op een niet-onaardige toon. Het was een belangrijk kenmerk van iemand met grote ambities. Zijzelf gaf immers ook moeilijk toe. "Daar kom je nog eens ver mee." Een klein complimentje kon geen kwaad na al dat getest. "Mag ik je wat advies geven? Of ga je me nogmaals tegenspreken?"

Vreemd, dat was wat ze van de poes vond. Maar ze kon het niet laten zich trots te voelen om het compliment, al probeerde ze dat zo min mogelijk door te laten schemeren. Dacht ze dat echt? Zij had zichzelf altijd wel gezien als een sterke warrior, maar niet een die persee ver zou komen. Bij Crystalstar's vraag slikte ze even, waarna ze ging zitten en een langzame knik gaf. "Ga je gang." Mauwde ze vlak, maar niet onaardig. Haar ogen gingen geen moment de andere kant op.

Ze liet haar façade gaan en ging zitten als de klassieke Crystalstar. Niet met allerlei theatrale uitspraken en testjes, maar desalniettemin een indrukwekkende verschijning. Spottedrain gaf haar de ruimte om te spreken en de leader koos haar woorden zorgvuldig. "Er zijn drie dingen die je moet kennen als je ooit verder wilt komen dan één van de vele warriors: je clan, de sterren, en bovenal jezelf." De sterren waren tegelijkertijd Starclan en de vier leaders. Het was een filosofie die Crystalstar heel ver had gebracht. Ze kende haar clan door en door en wist door goed te luisteren precies wat er in Riverclan gebeurde. Starclan kende ze door haar gebeden, zelfs wanneer die niet verhoord werden, wist ze dat haar voorvaderen naar haar keken. De leaders wist ze te analyseren op gatherings, en misschien nog wel belangrijker: door naar de fluisteringen om hen heen te luisteren. En zichzelf had Crystalstar zeker in de laatste moons enorm goed leren kennen. Ze wist precies wie die strenge grijze kat was die aan het voorfront van Riverclan stond.

Met haar hoofd een stukje gekanteld luisterde ze naar wat de leader te zeggen had. De ander was kwam nu "aardser" over, maar bleef een soort onechte uitstraling hebben. Iets in haar zei dat de poes zó zelfbewust was, dat ze dat niet meer was. Waarom zou ze anders willekeurige warriors levensadvies geven? En conclusies trekken terwijl ze hen niet eens kende? Natuurlijk moest een waardige deputy diens clan, de sterren en zichzelf kennen. Niet dat haar dat ooit was verteld, maar het klonk logisch. Crystalstar was een vreemd figuur, heel vreemd.. "En wat heeft dat met mij te maken?" Vroeg ze, al wilde ze ergens wel weten wat de ander had willen vertellen.

Ergens vroeg ze zich af of Spottedrain soms zou denken dat ze gek was, maar het deerde haar niet zo. Crystalstar had geen baad bij de meningen van anderen, slechts bij hun loyaliteit en medewerking. En zaadjes voor die twee dingen konden het beste zo breed mogelijk geplant worden, want mocht er ooit één bloeien, dan zouden de vruchten zo immens zoet zijn. "Ik dacht ambitie te herkennen in je manier van doen." Zei ze, en een lichte glimlach sierde haar knappe gezicht. "En ik ben een groot vriend van de ambitieuzen en veelbelovenden." Thunderclan was een turbulente plek. Haar werd verteld dat Stagtine's steun niet compleet was, en dat de medicine cat apprentice al uitgewisseld was. Daarbij scheen Eveningglow nooit meer de macht teruggenomen te hebben, en zij moest nu toch zeker wel weer beschikbaar zijn? Al met al betekende het dat er waarschijnlijk binnenkort veel zou veranderen in de clan. En als dat gebeurde, zou Crystalstar de eerste zijn om nieuwe vrienden te maken.

Pfft, in haar "manier van doen". Natuurlijk had ze ambitie, dat was toch niet speciaal? Voor hetzelfde geld gokte de RiverClan leader maar wat, want ook al had ze het fout, dan was de schade beperkt. En ook al wilde ze de ander geloven, was het niet verdacht dat de poes haar toneelspel zo snel had laten vallen? Spotted vertrouwde katten die makkelijk konden liegen niet. De juiste weg was je trots behouden en de waarheid spreken, niet één of ander geniepig plan uitvoeren. Ondanks haar twijfels groeide er toch diep vanbinnen een stukje hoop. Als Crystalstar écht ambitie in haar had herkend, dan hadden haar clangenoten dat ook allang. Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. "Oké," knorde ze. "Vertel me meer." Haar gehele gelaat begon langzamerhand steeds meer te ontspannen.

Voor het eerst sinds hun ontmoeting zag Crystalstar iets van een positieve uitdrukking in Spottedrain's gezicht, hoewel die er duidelijk pas na lange twijfel gekomen was. Maar ze nam hem met beide poten aan en knikte. "Zodra Stagtine's leiderschap in elkaar zakt-" Begon ze nonchalant, alsof iemand vertellen dat zijn clan's huidige leiders snel zouden verdwijnen de normaalste zaak van de wereld was. "-zal Thornstar of wellicht Eveningglow de macht weer in handen krijgen. En zo niet, dan zal je clan wachten op een teken van Starclan om hun nieuwe leader te kiezen. Want ik geloof niet dat zij zich achter een sterrenloze dwaas zullen blijven scharen." Het was zeer gevaarlijk gebied, om Spottedrain te vertellen dat zij Stagtine's leiderschap niet erkende, maar Crystalstar accepteerde het risico. "En dan kiezen zij hun opvolger." concludeerde ze met een glimlach. "Dus zorg ervoor dat je vooraan staat, zodra de wisseling van de wacht aan de horizon te zien is."

Aan het begin van de leader's spreken viel haar bekje al langzaam open. Ze gaf gewoon casual toe dat Stagtine's leiderschap onstabiel was, dat hij zich niet achter StarClan kon verschuilen. Natuurlijk had zijzelf ook zo haar twijfels over hem, maar als hij zó vreselijk was dan had StarClan vast al wel ingegrepen. Voelde ze zich echter beledigd? Nee. Een leader sprak dan wel voor zijn clan, maar representeerde deze niet. Ze vond Crystalstar's inzicht eerder interessant dan dat het emoties bij haar opriep. Wat dit wel deed was de overduidelijke suggestie dat zij naar voren zou moeten springen. Een geamuseerd en al dan niet ongemakkelijke grinnik verliet haar bek. Tja, hoe reageerde je op zoiets samenzweerderigs? "Je probeert me te paaien." Zei ze simpelweg, terwijl haar houding iets verstrakte. Het leek haar niet nodig om uit te spreken dat ze wel degelijk interesse had in de rang van Deputy. Crystalstar kon vast inzien dat haar reactie anders héél anders was geweest.

Ze had goed gegokt, Spottedrain haalde niet boos uit en leek steeds meer interesse te gaan tonen in haar woorden. Natuurlijk kon dit allemaal een act zijn, en wellicht zou ze straks direct terugrennen naar Stagtine en het hem allemaal vertellen, maar Crystalstar achtte die kans klein. En hoewel Spottedrain zeker niet heel positief reageerde, begreep zij best wat voor boodschap er in dat antwoord schuilging. "Natuurlijk." Miauwde ze dan ook op een ontspannen toon. "Ik heb het woud samenwerking beloofd, met wie is jullie zaak. Ik zal niet toekijken terwijl ik de bedreigingen om mijn clan heen zie groeien en spanningen zie oplopen. En daarom is het zaak voor mij om contacten te hebben in de andere clans." Haar plan was duidelijk voor iedereen die ernaar vroeg. Degenen die te stom waren en haar direct toe begonnen te schreeuwen zouden nooit begrijpen hoeveel ze van haar hadden kunnen profiteren. Misschien zou deze Thunderclankattin wijzer blijken.

Hoewel ze het had kunnen verwachten, verbaasde het haar toch dat de leader zomaar toegaf. Ja dus, ze was haar aan het paaien. En zo te horen om een hele goede reden. Ze kon het de poes ook niet bepaald kwalijk nemen, dat ze het liefst zo vroeg mogelijk allianties sloot. Of Spottedrain daadwerkelijk deputy zou worden was nog de vraag, maar de RiverClanner deed dit vast vaak genoeg om soms resultaat te zien. En dat was genoeg. Precies om die reden besloot de gevlekte poes niet te vertrekken. De kans bestond echter dat hier nu wél een belangrijke band werd geschept. Met een knik liet ze weten dat ze het begreep. "Voordat we verder praten.." begon ze, met zenuwen die duidelijk door haar bevroren gezicht heen schemerden. "Heb je met anderen van mijn clan gesproken?" Waarschijnlijk wel, maar het was fijn om zekerheid te hebben. Want hoewel dit officieel geen samenzweren was, voelde het toch verdomd erg zo. Daarbij had ze geen greintje vertrouwen in de leader. Haar acties hadden meermaals laten blijken dat ze geen loyaliteit kende buiten haar clan.

Vele avonden had ze er haar kop over kunnen breken: de situatie in Thunderclan. Daarom had Crystalstar nu een behoorlijk beeld en idee van hoe het er in de clan van de loofbomen aan toe was. Het was haar duidelijk dat er binnenkort veel zou moeten gebeuren. Wanneer wist Crystalstar niet, maar ze zou niet wachten totdat de vonk oversloeg. Zij wachtte niet op het gevaar, zij was het gevaar. In Spottedrain's gezichtje herkende ze nu ook iets van zenuwen, en haar vraag deed haar weer kort glimlachen. "Alleen met Stagtine. Een vervelende, arrogante kater." Ze had hem ook iets van haar wijsheid aangeboden, maar hij had niet zo geïnteresseerd geleken als Spottedrain. Daarbij had ze hem ook Sunningrocks terug moeten geven. "Maar met niemand op deze manier."