Miracle

Het was een rare tijd nu dat Bloodclan Shadowclan overgenomen had. Hij had geen idee wat de bedoeling allemaal was, maar misschien was het ook ergens niet zijn plek om zich er druk over te maken. Toch hadden zijn poten hem naar fourtrees gebracht, misschien om te kijken of hij zijn zus daar tegen zou komen en hij vragen kon stellen over hoe zij erover dacht. Als ze er tenminste over wilde praten. De vier eiken waren al snel zichtbaar en de open plek was leeg voor zover hij kon zien, maar ergens hoopte hij dat er wel iemand zou komen, want hier alleen zijn zou hem niks helpen met de gedachten die hij had.


[Crowcall]

Ze wist niet of ze hoopte of vreesde dat Tall plotseling op zou duiken. Hij had gezegd dat hij terug zou komen. Maar als dat al waar was, dan zou het niet vandaag zijn. Dan zou het niet zijn zolang de pijn van wat hij had veroorzaakt nog in de lucht hing en zijn naam nog als die van een verrader werd uitgesproken. Was hij een verrader? Hoe kon ze niet volmondig ja op die vraag zeggen nu ze had gezien wat hij had aangericht? Ze zuchtte en probeerde de gedachten aan de kater uit haar hoofd te schudden.
Toen ze bij Fourtrees aankwam, zag ze wel een andere bekende kater, een over wie ze een stuk minder hoefde te twijfelen. Het verbaasde haar bijna hoe makkelijk zich op haar gezicht weer een glimlach vormde bij het zien van haar broertje, ook al was het dan een glimlach met wat onrust erin. "Dustspirit, goed je te zien!" miauwde ze terwijl ze naar hem toe trippelde en in begroeting even haar neus tegen zijn wang drukte. "Hoe gaat het?"

Het was allemaal maar lastig wat er gebeurd was en hij was er vrij zeker van dat ze wel antwoorden zouden krijgen van Shadowclan wanneer het zover was, maar voor nu maakte dat alles nog niet zoveel uit, want hij rook de geur van zijn zus en niet veel later verscheen ze ook. Een glimlach speelde om zijn lippen, terwijl hij dichter naar haar toe liep. Kort drukte ook hij zijn snuit tegen haar aan ter begroeting. "Crowcall." Sprak hij haar naam rustig. "Met mij gaat het goed en met jou?" Vroeg hij haar ook maar weer meteen terug. Het ging aardig goed in Thunderclan als hij heel eerlik was. Natuurlijk kon het altijd beter, maar gezien de omstandigheden van de andere clans ging het goed.

Hij leek rustig, tevreden. Het deed haar goed hem zo te zien. Als ze haar clangenoten zag lachen voelde ze alleen maar afgunst en bitterheid, maar haar broertjes gunde ze ieder geluk, ieder moment van vrolijkheid. Als ze dan toch van haar gescheiden moesten leven, leek ThunderClan in ieder geval nog de beste optie. Geen verraders, geen burgeroorlogen (voor zover ze wist), een leider met een hart. "Daar ben ik blij om", antwoordde ze dan ook. Ze drukte haar neus nog even tegen zijn wang en gaf hem een lik over zijn oor. "Met mij gaat het goed als het met jullie goed gaat", miauwde ze zacht. Ze zette een stapje terug om hem aan te kijken. Hij was klein, maar leek niet mager. Zijn vacht zag er goed uit. Hij leek gezond. "Hoe is het met je broers? Vertel me-" Ze slikte. "Vertel me eens over jezelf. Wie zijn je vrienden? Wat heb je beleefd? Heb je een apprentice?" Ze zou die dingen moeten weten. Ze zou die dingen moeten zien. Was hij de snelste jager van zijn vriendengroep, of degene naar wie iedereen toe kon met hun problemen? Had iemand een oogje op hem? Had hij een oogje op iemand? Ze hoorde met hem op patrouille te gaan, hem tips te geven tijdens de jacht, hem uit te zwaaien als hij met vrienden op pad ging. Ze hoorde erbij te zijn.

Zijn zus begon hem allemaal vragen te stellen, maar dat verbaasde hem heel eerlijk niet. Ze hadden tenslotte niet vaak de tijd om zo te praten en hij kon dan ook alleen maar wat lachen bij al haar vragen. "Dat zijn heel wat vragen." Begon hij dan ook. "Met iedereen gaat het goed." Begon hij dan ook maar eerst. Tenslotte was er nog niet echt iets raars gebeurd. Ze wilde alleen ook nog meer over hemzelf weten en dat zou niet heel moeilijk zijn om te beantwoorden. "Ik heb een apprentice ondertussen, toevallig heeft ze bijna dezelfde naam als mij. Ze heet Dustpaw namelijk. Vrienden heb ik er ook een paar, vooral Nettleroot en Ardentheart." Hij had geen idee of die namen wat zouden zeggen tegen zijn zus, maar dan was ze daar in ieder geval op de hoogte van. "Nettleroot is zeker een bijzondere vriend voor me." Sprak hij verder. Het was niet alsof hij echt wist wat het betekende, maar ze was speciaal voor hem en hij wist dat ze ook altijd op elkaar konden rekenen wanneer het nodig was.

Het waren veel vragen, ja, maar er was dan ook alweer heel wat tijd verstreken sinds de laatste keer dat ze hem sprak. Er kon zo veel gebeurd zijn in die tijd. Crowcall blies opgelucht haar ingehouden adem uit bij het eerste antwoord dat hij gaf. Iedereen was nog in orde. Hij had zelfs een apprentice nu. Dustpaw? Crowcalls mondhoeken trokken geamuseerd omhoog. Dust en Dust, zou Thornstar hen gekoppeld hebben puur om hun namen? Ze was blij om te horen dat hij ook wat goede vrienden had. De naam Ardentheart zei haar niet meteen iets, maar bij de andere roerde zich iets in haar herinnering. "Nettleroot..." Nettle... "Is dat de Nettlepaw die erbij was toen ik in jullie kamp was? Nadat ik... papa had gevonden? Grijze vacht, beetje nerveus?" Al was ze dat laatste misschien alleen geweest omdat er plots een WindClanner opgedoken was.

Hij had geen idee of de namen Crowcall iets zouden helpen, maar anders wist ze in ieder geval de namen mocht ze ooit de katten erachter tegenkomen. Maar ze begon meteen over Nettlepaw en ze beschreef haar inderdaad. Dat klopte, ook al was ze toen inderdaad een beetje nerveus geweest, maar dat was ondertussen al wat anders geworden. "Dat is haar inderdaad, maar ze is ondertussen al zeker wat verandert." Ook al was dat met iedereen zo toch? Iedereen veranderde wel eens wat en zo hij ook waarschijnlijk op een gegeven moment.

Ze zag herkenning in zijn blik en besefte dat ze de juiste kat omschreef voordat hij het hardop bevestigde. Ze was blijkbaar wel wat veranderd in de tussentijd. "Dat geloof ik graag", miauwde ze met een flauwe glimlach. Haar blik ging even op oneindig en haar mondhoeken zakten weer terug. Nettle was een warrior, nu. Volwassen. Crowcall dacht terug aan haar eigen laatste apprenticemanen en haar eerste tijd als jonge warrior. Ook zij was flink veranderd in die periode. Het was een tijd waarin ze sterker was geworden. Zekerder van zichzelf. Maar ook ongelukkiger. Ze wist niet of ze vanaf haar geboorte ooit gestopt was ongelukkiger te worden, op die droomtijd in de bergen na. "Ben jij gelukkig, Dust?" vroeg ze, nog altijd half in haar herinneringen verzonken. Ze wilde zo graag dat hij gelukkig was.

Nettleroot was verandert, maar dat kwam door verschillende factoren eigenlijk. Ook een aantal waar hij waarschijnlijk niet vanaf wist, maar het was oke dat ze hem niet alles vertelde. Het was niet alsof hij haar echt alles kon vertellen, maar hij probeerde het toch wel. De volgende vraag die van zijn zus kwam deed hem kort nadenken. Was hij echt gelukkig? Hij dacht van wel. Ook al was zijn leven niet veel bijzonders. "Ik denk van wel," Voor nu nog wel tenminste. Hij kon niks zeggen over de toekomst. "Ben jij gelukkig?" Misschien was ze dat wel niet, misschien was er iets met Windclan, maar daar wist hij dan niet vanaf en hij kon waarschijnlijk ook niet helpen.

Ze had niet verwacht dat zijn antwoord haar zo veel pijn zou doen. Ze was blij, natuurlijk was ze blij, hij was haar broertje, ze wilde dat hij gelukkig was. Zijn geluk was het hare. Hij was gelukkig zonder haar. Hij hield van de wereld die zij haatte. Hij was als de anderen, hij had geen eenheid nodig om tevreden te zijn. Hij had haar niet nodig. Ze dwong zichzelf te glimlachen. "Dat is fijn om te horen", miauwde ze, en ze meende het, ze meende het echt, en ze probeerde niet in haar stem te laten doorschijnen hoe het haar tegelijkertijd verscheurde. Ze had kunnen weten dat hij de vraag terug zou kaatsen en toch was ze er niet helemaal op voorbereid. Ze keek naar de grond en besefte na een paar tellen dat ze nu al te lang stil was geweest om nog te zeggen dat ze gelukkig was. Ze wist ook wel hoe leeg het zou klinken. "Ik zou gelukkiger zijn als ik bij jullie was", miauwde ze, maar ze schudde daarna snel haar kop en glimlachte weer. "Maak je om mij maar niet druk", probeerde ze het weg te wuiven.

Hij kon het ergens wel begrijpen dat ze zich gelukkiger zou voelen als ze bij elkaar zouden zijn. Misschien was het ook wel waar dat hij gelukkiger zou zijn als dat het geval was. Dat was waarschijnlijk wel zo, dan hoefden ze elkaar niet steeds op deze manier op te zoeken. "Ik denk ook dat ik wel gelukkiger zou zijn als jij bij ons was." Maar zo makkelijk was het waarschijnlijk niet om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Tenslotte waren ze van verschillende clans en was dat altijd al zo geweest. Dat was niet zo snel te veranderen, tenzij er een van clan zou veranderen, maar dat zouden de leiders waarschijnlijk nooit goedkeuren.

Hij miste haar in ieder geval wel een beetje. Was het gemeen van haar dat het haar goeddeed om dat te horen? "Ik heb het geprobeerd", miauwde ze. "Echt. Om de clans bij elkaar te houden." Ze had gevraagd en gesmeekt, geschreeuwd en gehuild. Ze had alle argumenten aangedragen die ze had, maar niemand had geluisterd. Oceanstar niet, Butterstar niet, Thornstar niet. En Tall? Die was weg. Ze keek naar haar broertje, spijt in haar blik. Ze had zo haar best gedaan er voor ze te zijn, maar meer dan deze momenten aan de grens kregen ze niet. De meeste clans hadden inmiddels weer andere leiders, maar had het zin om het hen opnieuw te vragen? Ze betwijfelde het. Ze waren allemaal hetzelfde. En bovendien was de kans voorbij. Iedereen leek allang vergeten dat het een tijdje normaal was geweest om met katten van andere clans één ruimte te delen.

Ze had geprobeerd om de clans bij elkaar te houden? Dat moest niet makkelijk geweest zijn. Hij drukte dan ook kort zijn neus in haar vacht, hopende dat het iets zou helpen. Hij was zelf nog te jong geweest om er echt erg in te hebben. "Ik was toen nog maar een kitten, anders had ik misschien kunnen helpen." Maar of dat echt mogelijk was geweest, was nog maar de vraag, want niemand had geluisterd waarschijnlijk, hoe graag ze dat ook wilden. De clans waren weer terug gegaan naar hoe ze waren en dat was nu niet meer te veranderen verwachtte hij. Ze kwamen samen op bepaalde momenten, wanneer het echt nodig was, maar meer dan dat was het niet.

Ze glimlachte naar haar broertje. Had hij kunnen helpen, als hij destijds ouder geweest was? Ze wist niet of het veel verschil gemaakt zou hebben. Die verandering die ze zo graag had gewild was geen kwestie voor twee of drie katten. Iedereen moest het willen, of in ieder geval een flinke groep. "Ik had gehoopt dat het later, misschien... dat het anders zou voelen voor jouw generatie, snap je? Allemaal samen opgegroeid... samen gespeeld... samen getraind, de apprentices dan... ik had gehoopt dat jullie allemaal niet terug zouden willen naar iets wat jullie nauwelijks kenden, iets wat voor jullie net zo onnatuurlijk zou lijken als vrede voor ons. En dan nog alle halfclanners die in die tijd geboren zijn, en hun ouders..." Was dat niet het bewijs dat het onderscheid onzin was, als er zoveel liefde begon te bloeien zodra je de grenzen wegnam? Crowcall zuchtte. Veel protest had ze niet gehoord van jonge katten. Zat het gebruik om te luisteren naar je ouderen te zeer ingebakken? Het blinde vertrouwen in leiderschap? Hun vriendschappen uit die tijd, door alle clans heen, hadden toch meer moeten betekenen? Misschien was zij gewoon gek. Er was iets mis met haar, of met alle anderen, dus wat was dan waarschijnlijker? "Het heeft weinig zin om erbij stil te blijven staan", mompelde ze.