Gonna scream when I sing, I'm gonna die in the ring

Ze werd wakker in de volmaakte wereld van haar voorouders. Een tel geleden had Crystalstar's lichaam nog gebrand van de wonden, en haar vacht was kleverig geweest van het bloed. Nu voelde ze geen pijn en was ze rein. Afwezig vroeg de Riverclanleader zich af of haar laatste aanval veel zou hebben uitgehaald, en of het lang zou duren voordat ze weer wakker zou worden. De tijd leek hier altijd veel langzamer te gaan. De laatste keer had het geleken alsof ze een lange wandeling door het prachtige gebied had gemaakt, voordat ze in haar lichaam terug was gekeerd. Ook nu begon Crystalstar te lopen. Het gras was zo zacht, de geluiden waren zo kalmerend. Uiteindelijk zou ze terug moeten keren, maar op dit moment was ze voor heel even helemaal rustig. En toen zag ze hem. Acornstar stond niet ver van haar vandaan. In het land van de levenden was hij haar aartsrivaal. Maar hier kon Crystalstar niet veel meer dan verbazing opbrengen. Ze waren dus echt allebei kinderen van Starclan, hoeveel ze het elkaar ook misgunden. De grijze kattin liep door het sterverlichte landschap, totdat ze oog in oog met Acornstar stond. "Jij.." Miauwde ze. Haar woede en haar haat waren niet helemaal weg, maar hier schenen ze afgestompt te zijn.

[Acorn & Ocean]

Een leven verliezen, het was niks nieuws voor hem, maar deze keer was het toch bijzonder. Het zou alles bepalen hoe het hierna verder zou gaan. Hij had tenslotte Crystalshell ook neer zien gaan en nu was het de vraag of ze hier ook daadwerkelijk terecht zou komen of dat ze inderdaad maar een leven had en hij nog een moord op zijn naam had staan. Een rilling liep over zijn rug bij die gedachte, nee, hij hoopte het eigenlijk niet. Hij had al genoeg dat hem achterna zat, zonder er nog een moord bij te voegen. Hij kwam overeind en strekte zijn poten stuk voor stuk. Zijn blik ging naar zijn eigen vorm die zichtbaar was een eindje verderop. Het werd helderder met de keer dat hij een leven verloor en hij kon het nu al aardig duidelijk zien. Een teken dat hij al veel levens verloren had. Maar hij had er nog drie. Nog drie die hij voor zijn clan zou gebruiken. Ook al waren ze lang niet allemaal te vertrouwen, hij moest wel.

Een stem deed hem omkijken, zijn blik van zijn starclanfoguur halende. Ah, daar was ze. Als ze hier was, dan betekende dat dat Starclan haar in ieder geval nog accepteerde of niet? Waarom hadden ze hem dan verteld dat Riverclan geen plek meer had, dat het een gevaar voor hem en zijn clan was? Dat de boom een teken was? Hadden ze hem voorgelogen? Hadden ze hem gebruikt? Hem verraden? Net als al die andere katten? Was Starclan net zo erg? Hij wist dat er veel emoties nu zichtbaar moesten zijn in zijn ogen, hij leek ze hier in Starclan nooit te kunnen verbergen. Maar waarom had Starclan hem verraden? Waarom hadden ze hem iets verteld dat niet waar leek te zijn? "Stelletje verraders," Gromde hij dan ook. Het was niet richting Crystalstar, nee, het was tegen Starclan en al die katten die hem leken te verraden. Keer op keer gebeurde het weer. Waarom liet hij zich erin meeslepen?

Zijn ogen verraden hem. Ze zag de schok, en de woede. Nu moest hij haar erkennen, en tegelijkertijd voelde hij zich in de steek gelaten door zijn eigen voorouders. Bijna had Crystalstar medelijden met Acornstar, bijna. Maar toen hoorde ze de woorden die hij nu zei, en kwamen al die andere woorden ook weer bij haar terug. Het was begonnen met zijn wens haar nooit leider te zien worden, en was opgevolgd door zijn beweren dat zij en Riverclan niet eens meer in het woud thuishoorden. En hij had twee keer zijn zin niet gekregen. Zij zou in het woud blijven, als Riverclan's leader. Ze draaide zich met een ruk om bij een bekende stem. Oceanstar. Crystalstar staarde haar aan, en zij niets. Het was niet haar plan geweest om Acornstar hier toe te gaan schreeuwen, maar ze hield het voor zich. Dit was Starclan's domein, en Starclan bleef het hoogste gezag. Oceanstar ging verder, en voelde een enorm gewicht van zich afglijden toen ze hoorde dat Acornstar's profetie inderdaad vals was geweest. Toen draaide de voormalige leider zich naar haar toe, en de spanning was terug. Opnieuw besloot de kattin haar stilte te bewaren. Ze had veel te zeggen over het ontwikkelde conflict, maar met Starclan zou zelfs zij niet in discussie treden. Pas toen Oceanstar klaar was met praten sprak Crystalstar weer: "Starclan's giften zijn me veel waard, maar de levens van mijn clangenoten nog veel meer. Als zij bedreigd worden met verdrijving, dat zal ik vechten. En dan laat ik mijn clan niet alleen voor mij vechten. Dan sta ik tussen hen in. En dan geef ik het meeste, omdat ik de enige ben die het zich kan veroorloven." De harde kilheid was nergens in haar stem te vinden. Dit was Crystalstar zoals Crystalshell haar zich had voorgesteld. Boven alles uit zou ze nog altijd liever Starclan dan Riverclan verloochenen, hoeveel ze de sterren ook liefhad.

Zijn ogen vernauwden zich toen Oceanstar ter tonele verscheen. De poes die later dan hem deputy was geworden en als leader gestorven was. Haar woorden staken, ze ontkende alles. Ging Starclan hem dit nu echt aandoen? Door tegen hem te liegen? Of hadden ze de eerste keer al tegen hem gelogen? Hij was er zeker van dat dat een boodschap van Starclan geweest was, net als de boodschap die Newtpaw gehad had. "En hoezo klopt dat niet? Ik heb het toch echt hier in Starclan van iemand van jullie gehoord," Of wilde ze beweren dat het gelogen was? Dat het niet waar was? "Of houden jullie er nu ook van om tegen me te liegen?" En me te verraden. Maar dat was iets dat hij niet hardop erachteraan ging zeggen. Crystalstar was hier tenslotte ook nog. Zijn blik ging naar de poes toen deze sprak. "Dus een onschuldige kat ervoor martelen hoort erbij?" Nee, dat zou hij haar nooit vergeven. "Daardoor gaf je me geen keuze meer," Dat was de druppel geweest en toen stond Starclan ook nog eens aan zijn zijde, maar mogelijk hadden ze hem al die tijd al voor zitten liegen, dan was dit alles zonder enige reden geweest. Nee, dan was er altijd nog de reden waar Crystalstar zijn zoon had gemarteld. Dat was reden genoeg. Maar dan had het niks met Starclan te maken gehad.

Ooit had ze hem in de ogen gekeken en een voorbeeld gezien. Acorndust was de krachtige deputy geweest die zij had willen worden: klaar om een revolutie te starten en zijn clan te bevrijden van de greep van Bloodclan. Nu keek Crystalstar met andere ogen, en zag ze ook iemand anders. Zou ze hem ooit weer met een neutrale blik kunnen bekijken? Diep vanbinnen wist Crystalstar ook dat zíj degene was die de kans op verzoening tot het minimale had gemaakt door haar behandeling van Twistedheart. Het was een fout geweest waarvoor ze bij Starclan om vergiffenis had gevraagd. Maar als het Acornstar en Icecream waren geweest, dan zou zij nog eerder het bos platbranden in haar zoektocht naar wraak dan hem vergeven.

De aanraking van Oceanstar voelde warm en vertrouwd, maar een kilte hielt Crystalstar's hart vast. Ooit zouden ze elkaar nodig hebben? Wat wist Starclan dat zij niet wisten? Ging die over de prophecy van de medicine cats? En toen werd het verhaal van Acornstar's prophecy ontrafeld. Hij was voorgelogen, door Starclan's tegenhanger. Het idee dat zij mee hadden gespeeld in deze oorlog maakte Crystalstar misselijk, hoe kon Acornstar dat geloofd hebben? Ze wilde er iets over zeggen, maar blijkbaar had Oceanstar haar gedachten gelezen. De Starclankat maande hen beiden tot stilte en het was duidelijk dat ze hen wat inzicht wilde brengen. Crystalstar moest zich er telkens aan herinneren dat ze hier tegenover Starclan stond, ze mocht geen discussie voeren. Zelfs niet toen ze ervan werd verweten geen empathie te kunnen. Maar haar blik verstrakte wel degelijk, hoe respectvol ze ook bleef. Tot het einde zou ze aan Starclan trouw blijven, maar ze maakten het haar moeilijk.

"Ik kwam als deputy direct in een oorlog terecht die niet mijn eigen was. Toen stierf mijn leader, moest ik hem uit het niets opvolgen. Mijn clan voelde zich verraden, en ik voelde me bedreigd. Starclan moet begrijpen wat ik waarom heb gedaan.. Zelfs als er enorme fouten tussen zaten." Ze vermeed Acornstar's blik voor de eerste keer, ze kon niet in de ogen van de vader kijken. "Ik heb deze oorlog niet gevoerd om er zelf beter van te worden, ik heb alles voor mijn clan gedaan. Zelfs als ik daarvoor de dreigende waarschuwingen aan de kant moest schuiven." Ze zuchtte diep en wendde zich eindelijk weer tot Acornstar. Als het écht zo was dat ze elkaar ooit nodig zouden hebben, dat hun clans elkaar nodig zouden hebben, dan moest ze het nog eenmaal proberen. En deze keer, met Starclan als haar getuige, zou ze toegeven. "Acornstar, het spijt me van Twistedheart... Hij verdiende het niet. Haar keel werd droog en ze rilde, het voelde onnatuurlijk. Even schoot haar blik weer naar Oceanstar, en toen keek ze hém weer aan. "Trek je clan terug, en ik doe hetzelfde. Laat ons nog een keer spreken, samen.' Het was niet genoeg, dat zou hem niet overtuigen. Niet zolang zij vanuit de hoogte kon spreken en de goede van het verhaal kon zijn. "Ik smeek het je.

Starclan loog niet? Hij deed zijn best om niet te lachen bij die woorden. Hoe wilden ze anders verklaren hoe Crystalstar hier stond en hoe hij en Newtpaw die prophecy gehad hadden over Riverclan. "Jullie liegen niet?" Sprak hij dan ook met vernauwde ogen. Nee, als dit allemaal niet klopte dan hadden ze gelogen, dat kon niet anders en dat betekende dat ze niet te vertrouwen waren, want ze durfden het zelfs niet toe te geven.

Hij luisterde naar haar volgende woorden en zuchtte. Het kwam altijd aan op dit niet? Hij had zijn clan gezegd alleen te doden wanneer er geen andere keuze was. Dat was hoe het zou moeten zijn. En er waren ook nog geen doden gevallen op hun twee en een rogue na voor zover hij wist. Nee, hij had zijn clan specifiek verteld dit volgens de code te doen. Crystalstar's woorden deden hem zijn ogen vernauwen. Nog een keer samenspreken? Een excuses? Een die hij misschien al vaker gehad had, maar die zeker nooit gemeend was. En de vraag om zijn clan terug te trekken. Maar de laatste woorden waren degene de zijn ogen wat deden verwijden, ze smeekte hem?

Hij liet zijn blik van Crystalstar naar Oceanstar gaan. "Oceanstar, je zou moeten weten dat ik mijn clan heb verteld niet te doden, tenzij ze ertoe gedwongen werden. En voor zover ik weet zijn wij de enige hier niet?Dan doen we toch iets goed lijkt me, doen we het volgens de warrior code." Nee, daar had hij zich aan willen houden en dat zou hij ook duidelijk maken hier. Zijn blik ging terug naar Crystalstar. "Ik zal mijn clan terugroepen." Sprak hij vermoeid uit. Waarom was altijd alles zo vermoeiend. "Je vergeven zal waarschijnlijk nog wat langer duren, want zo simpel is dat niet." Nee, hij moest nu om zien te gaan met het feit dat Starclan hem nu verraden had. Hij liet zijn blik dan ook naar Oceanstar gaan, vermoeidheid en somberheid was erin te lezen om de beslissing die hij hier ging maken. "Begrijp het niet verkeerd wat ik zo ga zeggen, maar ik kan geen verraders gebruiken terwijl ik mijn clan leidt en dan maakt het niet uit wie jullie zijn." Zijn blik droeg allerlei emoties en hij liet zijn blik naar de kopie van zijn lichaam hier in Starclan gaan. Hij zou hier nog drie keer terugkomen en de derde keer zou de laatste zijn, maar het zou de beslissing niet veranderen die hij nu maakte. "Ik heb niks aan een starclan die ik niet kan vertrouwen, dus deze beslissing is een zware, maar een die ik moet maken, voor mezelf en voor mijn clan." Nee, hij zou niet meer om te praten zijn. Het maakte hem niet uit dat Crystalstar dit hoorde. "Van nu af aan zal ik niet meer luisteren naar wat jullie me vertellen en op mijn eigen gevoel en kennis afgaan." Geen prophecies meer, niks. Gewoon zijn eigen gezonde verstand. Het leek erop dat het toch beter was om alles alleen te doen, om zich niet meer te laten beïnvloeden door anderen. En als dat betekende dat hij Starclan aan de kant moest schuiven, dan zou hij dat doen.

Van alle activiteiten die Crystalstar ooit had uitgevoerd, was smeken misschien wel de minst frequente geweest. En toch zat ze hier, en keek ze Acornstar gespannen aan, wachtend op zijn antwoord. Misschien zou ze hier in de levende wereld spijt van krijgen, maar het was belangrijk dat ze nu direct een oplossing vonden. Als Starclan hen waarschuwde, hen vertelde er niet mee verder te gaan, dan moesten ze nu stoppen. De opmerking die de Shadowclanleader als eerste maakte begroette Crystalstar slechts met een gelijkblijvende blik. Ja, zij was het gevecht ingegaan met de intentie om haar territorium en clan koste wat kost te beschermen. En wie zou het haar kwalijk nemen, nadat haar was verteld dat haar plek niet hier in het woud was. Maar toen kwam eindelijk de verlossing. Acornstar zou zijn clan laten terugtrekken. "Ik dank je.." Sprak Crystalstar zacht. Het was een heel vreemd gevoel, om hém te bedanken. "Ik vraag je niet om vergiffenis, we spreken nog wel verder, in onze wereld." Vervolgde ze, en voor het eerst sinds hun gesprek in Riverclan's kamp, boog ze haar kop naar hem, als teken van respect.

Acornstar's volgende uitspraken smoorden bijna de kiem van dat herleefde respect. Hij keerde zijn rug naar Starclan, en zou niet meer naar hen luisteren. Crystalstar wilde hem toeschreeuwen, hem op zijn fouten wijzen. Maar ze had een clan om te beschermen, en Acornstar kon net zo makkelijk Shadowclan door laten vechten. En dus liet ze voor het eerst in een lange tijd iets langs haar heen glijden. Oceanstar bleef ook verrassend kalm, en Crystalstar stond opnieuw versteld van Starclan's grootsheid. Zij waren werkelijk hoger dan de leaders, dan elke kat.

En toen was het einde van hun ontmoeting met Starclan daar: hun levens zouden worden afgenomen, en ze zouden worden teruggestuurd. "Ik ben er klaar voor, ik draag dit leven op aan mijn clan." Sprak Crystalstar zachtjes, en ze keek de Starclankat aan. Ze wilde terug.

Nee, het was geen makkelijke beslissing die hij hier maakte, maar wat had Starclan zijn clan in al die tijd gebracht? Een leider voor hem die niet geschikt was duidelijk, een waar hij alle problemen van had moeten oplossen. Gevolgd door van alles en nog wat, waar tussen onduidelijke prophecies zaten, maar blijkbaar ook prophecies die leugens waren. Hij was moe, zo moe van alles, maar wist dat hij door moest gaan. Nog drie keer, nog drie levens die hij voor zijn clan zou besteden. Het was tenslotte de hele reden waarom hij er niet voor had gekozen om hier te blijven die eerste keer, om gewoon alles achter hem te laten en zich bij Starclan te voegen. Nee, daar was hij te loyaal voor aan zijn clan, maar had hij er spijt van? Niet echt, want hij had niet onderdeel willen zijn van een Starclan dat zich op deze manier gedroeg.

Hij verbaasde zich erover dat de twee katten bij hem kalm bleven na zijn uitspraken, na zijn beslissing. Maar ze hadden er vast wel hun meningen over, ook die die ze niet uitspraken. Hij was alleen zo klaar met alles, zo moe, maar hij moest door. Er was geen tijd om zich erbij neer te leggen, nog niet. Hij zou Shadowclan zelf sterk houden, op zijn manier. Het was iets waar hij geen hulp bij nodig had. Hij liet zijn blik dan ook op Oceanstar vallen toen die begon over hun levens afnemen en hun terugsturen. "Hoe sneller hoe beter," Want hij wilde terug, zijn clan had hem nodig, ze hadden er niks aan als hij nog meer tijd besteedde hier in Starclan. Zijn blik viel nog een keer op de gedaante die zo op hem leek en zag het een tikkeltje helderder worden. Nog drie keer en dan zou het niet meer een gedaante zijn, maar dan zou hij het zelf zijn.

Het was voorbij, en ze gingen terug. Crystalstar luisterde aandachtig naar de woorden die Acornstar en Oceanstar nog spraken, maar zijzelf bleef stil. Ze had genoeg gezegd, in de wereld van de levenden zou ze wachten op Acornstar om zijn woord te houden, en dan zou zij ook haar vechters terug laten trekken. Bij hun volgende ontmoetingen zouden de twee leaders dan moeten beslissen hoe ze nu verder moesten. De Riverclanleader klemde haar tanden op toen haar het leven werd afgenomen, en voelde toen hoe ze weg begon te zakken uit de wereld van Starclan. De omgeving en Oceanstar vervaagden. Haar bewustzijn werd een witte, toen grijze en toen zwarte massa.

En toen was ze terug op het slagveld.

Hij liet niks merken bij de woorden van Oceanstar, staarde haar alleen aan. Dit was precies wat hij al die tijd al gedaan had, zijn clan geleid en dat was precies wat hij zou blijven doen of dat nu met of zonder Starclan was. Hij zou zijn clan niet in de steek laten, niet zoals sommige hadden gedaan voor hem. Nee, dat was het enige dat hij zich voorgenomen had. Hij zou elk leven aan zijn clan geven en dat zou nu niet veranderen. Toen Oceanstar's neus de zijne raakte sloot hij zijn ogen en wist dat hij binnen de kortste keren weer terug zou zijn op het slagveld.