isolation

De paniek, de stress die hij gevoeld had voordat hij zijn leven weer uit zijn lichaam voelde glijden zakte langzaam af. Wolfstar wist waar hij heen ging. Wist wat hem te wachten stond. Een nieuw soort paniek vulde de kater. En een kat in het nauw..

Zijn ogen opende zich op de grote vlaktes van StarClan. Er scheen een waterig, warm zonnetje en ondanks dat het hele tafereel zo vredig was als het ooit kon zijn voelde de kater zich ongemakkelijk. Dit was niet een plek waar hij graag was. Wolfstar duwde zichzelf overeind. Zijn spieren voelde stram en pijnlijk terwijl hij zich uit rekte. De realisatie raakte hem nu pas. Iemand had vergif in zijn eten van vanochtend gedaan. Maar wie? Wie wou hem dood hebben, in zijn eigen clan? Hij kon wel een lijstje met namen verzinnen maar.. zouden die ook echt de guts hebben om het te doen? Een nieuw soort ongemak bekroop de kater. Hoe kon hij terug gaan naar een clan waar hij in een keer niemand meer kon vertrouwen?

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw had gehoopt dat hij hem in geen manen meer hoefde te zien. Hij had zijn leiderschapsceremonie begeleid, hem ontvangen in Starclan voor de eerste keer. Gorsepaw had gehoopt dat de volgende keer dat hij hem zou spreken, het pas zijn laatste keer zou zijn, jaren in de toekomst. Maar het was aan hem om hem vandaag te begroeten, nadat iemand van de clan een leven van hun leider had genomen. Gorsepaw vreesde voor het ergste, een clan in onbalans, een leider die paranoia zou worden. Ze hadden het eerder gezien, niet eens zo lang geleden. Een diepe zucht rolde over Gorsepaw zijn lippen. De jonge kater wilde graag iedereen helpen, dat iedereen gelukkig was. In die ideologie had hij zijn leven gegeven, maar het leek niet nog werkelijkheid te worden.

Wolfstar kwam in de velden. Vredig, rustgevend. Het was hier prachtig, hoe je op niveau was met de sterren, hoe sterren in de vachten van de overleden katten zaten. Gorsepaw keek hem met een sombere glimlach aan. Niemand had dit verdiend. Natuurlijk waren er twijfels over het leiderschap van Wolfstar, maar hij was een goede kat. Gorsepaw had de woorden gehoord van hem, dat hij StarClan haatte, dat het een verschrikkelijke plek was. Maar Wolfstar was waarschijnlijk gewoon bang, bang om iedere keer met zijn fouten geconfronteerd te moeten worden. Maar hij had dit nodig, dit hield hem scherp.

‘Wolfstar,’ miauwde Gorsepaw stilletjes. ‘Ik weet wat je denkt, maar herinner het leven wat ik jou heb gegeven.’ Het was alweer lang geleden, maar te kort geleden om elkaar weer te zien. Was de WindClan leider kwaad? Bang? Teleurgesteld? Er waren zoveel aspecten aan wat een goede leider maakte, en iedere leider weer deed het op een andere manier. Maar de daden van een enkeling, betekende niet dat zijn hele clan monsters waren geworden.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw zag direct dat nog altijd spijt had, hoe hij naar hem keek, hoe hij tegen hem sprak. Gorsepaw schonk hem een bemoedigende glimlach. Ze hadden het hier al over gehad, hij hoefde zich niet meer schuldig te voelen. En er waren twee dingen die hij nog niet bij elkaar had op te tellen, maar het zou komen, ze zouden het er eventjes over hebben. Zijn lichaam moest toch het vergif nog even uit zijn systeem krijgen, dat ging niet in seconden. Toen hij uitsprak dat zijn leven vergiffenis was, knikte hij. En toen begon hij hardop af te vragen, waarom hij zo iemand moest vergeven. Ja, hij kon hier even over nadenken. Het was het ultieme geval, hoe verantwoorde je moord? Dat hoefde niet, maar vergeven kon wel. En toen de moeilijke vraag weer kwam, hoe heb je mij vergeven? Gorsepaw slikte en beet op zijn lip. Zijn dood was... anders. Hij had het gewild, het was verlossing. Maar Wolfstar niet, Wolfstar werd kwaad. Maar het antwoord was ergens simpel. ‘Je hebt spijt,’ miauwde hij kalm. En iemand die spijt had, die wist dat zijn daden verkeerd waren, hoe kon je hem zijn hele leven dan nog daarmee achtervolgen? Hij had geboet voor zijn daden, meerdere keren, en nu was het over. ‘Je kan een kat niet veroordelen op één fout, één slechte daad, dat maakt niet degene wie hij is.’ Maar het kon het begin zijn. Het was hoe diegene zichzelf daar weer van zou verbeteren. Een voorbeeld was Amberstorm, die meerdere malen was vergeven, kansen gegeven, om vervolgens het onvergeeflijke te doen. Maar als ze direct was veroordeeld, misschien was ze dan in een diepere put beland, veel sneller.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw glimlachte zwakjes. Hij had misschien gelijk. Misschien kon hij Wolfstar genoeg aan het denken zetten. Fouten maakte iedereen, soms grote, soms kleine. Maar het was hoe je je fouten rechtzette, dat liet echte kracht zien. Gorsepaw knikte kleintjes toen hij sprak dat hij zijn hele leven misschien spijt zou hebben. Goed, dan zou hij zich altijd herinneren hoe het voortaan niet moest. Wraak loste niets op, nooit, je zou je er niet beter door voelen. Maar vergiffenis, vergiffenis werkte helend. Toen hij sprak dat de clan overhoop lag, en hij een wrak was. ‘Dat is de last van een leider, je kan het niet veroorloven om een wrak te zijn,’ miauwde hij stilletjes. Hij stapte naar voren, waarna hij diep ademhaalde. Hij had enkel levens gegeven, nooit genomen. Gorsepaw was bang, bang was hij zou gaan voelen. ‘Je moet sterk zijn, Wolfstar, nu meer dan ooit,’ miauwde hij. Een leider die zichzelf liet vermoorden, zo kinderlijk eenvoudig, dat kon niet. Hij moest zich oppakken en weer grip krijgen op zijn leven, op zijn clan. Pas dan zouden ze hem weer respecteren. Gorsepaw had er vertrouwen in. Zachtjes duwde hij zijn neus tegen de ander aan en hij kneep zijn ogen dicht toen hij het leven van hem afnam. Het voelde als een koude slag door zijn hart, die een laagje vorst over zijn pels achterliet. En toen hij Wolfstar terugstuurde naar het land van de levende, vlak voordat hij viel, boog Gorsepaw zijn kop omhoog en fluisterde geheimzinnige woordjes in zijn oor, enkel voor de WindClan leider om te horen. Het zou hem de antwoorden geven die hij nodig had.