There can always be miracles

Tijd ging zo snel dat de medicine cat apprentice opeens een echte medicine cat zelve was. Het was moeilijk wennen aan het feit dat het Shrimpnose was en dat er nu een nieuwe apprentice voor haar was bijgekomen, namelijk Mousepaw. Dat was blijkbaar de dochter van hun huidige leider dus Crystalstar zou zich toch moeten volstralen met trots nu haar eigen dochter haar bestemming was om katten van de clan te helpen aan de hand van kruiden. Hij hoopte alleen maar dat ze het goed zou doen en dat ze het serieus zou nemen, want dat was de plicht van de medicine cat. Maar als Starclan deze keuze had gemaakt dan vertrouwde hij de keuze. Over Mousepaw gesproken – hij zag de grijze pels al verschijnen. Het enigste waar hij twijfel aan had was of dat hij naar haar toe ging trippelen of niet, dus bleef hij daar gewoon heel erg simpel staan, zijn blauwe ogen op haar gefixeert, haar observerend om te zien wanneer het de goede timing zou zijn om haar te naderen. Het was gewoon dat gesprekken starten soms zo moeilijk was...

+Mousepaw

Ah, het perfecte moment was aangebroken. Hij wilde naar haar toe trippelen voor een leuk gesprek, maar in plaats daarvan kreeg hij een niet-zo-fijne reactie terug. ‘Ik weet niet wat je aan het doen bent, maar hou er mee op jij creep.’ Blijkbaar had zijn gestaar niet zo’n goed effect gehad, al zou hij ook zowat hetzelfde hebben gereageerd als hij zo werd aangestaard. “Sorry”, verontschuldigde hij zich rustig, ademde diep uit op dat moment. “Ik wilde je gewoon even feliciteren met het worden van Shrimp… Shrimpnose’s apprentice”. De bruin bevlekte kater glimlachte warm naar haar, doend alsof dat hele gestaar gedoe van daarnet niet was gebeurd. Hij wilde niet overkomen als een creep hoor, dat was echt het laatste dat die wilde. Vroeger was hij wat beter in gesprekken geweest, maar die kunst van goed praten was hem een beetje weggevallen over tijd. Het was dat zijn zus altijd wist wat hij dacht, en zij was laatste tijd een van de weinigen waarmee ze had gepraat. Hopelijk kon hij het daarom oplossen.

Het leek niet zo aangenaam over te komen bij de grijze poes, wat hij haar ook niet echt kwalijk kon nemen. Hij was begonnen met dit gedoe en ze kon er niet echt veel aan doen anders dan uitgecreeped worden. De poes bedankte hem, min of meer. “Uh… Hoe voelt het eigenlijk? Om medicine cat apprentice te zijn”, vroeg de kater terwijl hij nieuwsgierig trok met zijn oor en er weer over nadacht. “Ik heb me altijd afgevraagd hoe het zou voelen om te weten dat je kan communiceren met de sterren…”. In feite had hij altijd al willen weten hoe het zou zijn om te kunnen omgaan met kruiden, katten te kunnen genezen en om met starclan katten te kunnen praten. Dat was gewoon een eer, een eer waarvan hij diep vanbinnen jammerde dat hij die niet had gekregen als lot toen hij net apprentice werd. Het zat waarschijnlijk gewoon niet in zijn bloed, misschien wouden ze gewoon dat hij een goede warrior zou worden die streefde voor een betere toekomst.

_{'Het is...'. Haar zin was halverwege gestopt, en uit lichte nieuwsgierigheid had hij een keertje met zijn oor getrokken. Zijn ogen staarden haar groots aan, benieuwd zijnde hoe zij het nu eenmaal vond om zo'n grote taak op je schouders te dragen. Een verantwoordelijkheid zo groot dat iedereen in de clan naar je opkeek, verwachtende dat je hen zou helpen in tijden van nood. Alsof zij het starclan in leven was. Een icoon voor de clan. 'Niet te beschrijven', ronde de grijze poes haar zin af. "Oh", liet hij er onbewust uit en knipperde een paar keer met zijn blauwe ogen. "Is dat... Een goed of een slecht ding?", vroeg Earth met een frons op zijn gelaat. Hij was nooit goed geweest met het omzetten van woorden naar gevoelens. En hij wist niet of hij Mousepaw hiermee aan het lastigvallen was of niet.}

i didn't imagine this for myself- i don't want this!
i don't want you

Ze leek hem te verwarren met haar woorden, iets wat ze niet expres deed. Ze wist gewoon echt niet hoe- "Is dat... Een goed of een slecht ding?" Volgde de kater. En zo haar gedachtegang verbrekend. Mousepaw trok haar lippen samen in een halve glimlach terwijl ze met haar hoofd schudde. Want ook hier; had ze geen concreet antwoord op. Ze voelde zich een beetje als een kitten op dit moment; waarvoor alles nog een grote mysterie was. "Ik weet het niet," haar stem was zacht. Niks meer dan een fluister die met wind mee reisde. De grijze katten fronste toen, en schudde iets wat wilde met haar lichaam. Hopend de nare gevoel die in haar opwelde terug te dringen. "Maar genoeg erover." Snauwde ze naar de kater. Ze was hier niet om geïnterviewde te worden verdomme; als hij echt zulke dingende vragen had over hun beroep ging hij maar naar Shrimpnose toe.

<sub>Hij deed zijn best om te begrijpen wat ze bedoelde, maar het kwam er echt niet op neer bij hem en even schudde de kater zijn kop uit verwarring. De grijze poes leek even onschuldig te glimlachen voor ze zei dat ze het niet wist. Al veranderde haar houding wel heel snel over zo’n korte tijd. ‘Maar genoeg erover.’, snauwde ze kwaad naar hem toe, waardoor zijn vacht wat overeind kwam te staan door het onverwachte gesnauw. “Het spijt me-”, sprak hij zacht terwijl hij een klein stapje naar achteren zette. “Ik wil je niet meer lastigvallen…” Zijn staart zwiepte wat onzeker heen en weer voor dat hij besloot zich een kwartslag om te draaien. Het was beter als hij zijn bek maar even dicht zou houden over zulke dingen, want het maakte anderen blijkbaar ongemakkelijk te horen aan het gesnauw. Voorlopig. “Uh.. Fijne dag nog”. En zo liep die snel weg, naar zijn corner of shame.


+Earth topic uit</sub>