(Shatteredice) Little dark age

_{De uren die na het gevecht waren verstreken, vervlogen in een soort waas. Blueflower besefte pas echt goed waar ze was en hoe ze eruit zag toen de meeste katten verzorgd waren door Shrimppaw en er een spookachtige stilte over het kamp neerdaalde. Ze stond daar een beetje verloren te midden van het kamp. Blueflower had haar eigen kittens stuk voor stuk bij zich genomen, haar neus diep in hun vachtjes gedrukt en ze gezegd dat alles oké was. Ook had ze Cottonpaw gevonden en moest ze al haar zelfbeheersing bijeen schrapen om niet gek van opluchting haar dochter bij zich te nemen en nooit meer los te laten. Ze was gewond maar ze leefde nog. Ze had het overleefd. En nu stond ze daar met pijnlijke wonden en een vreemd hol gevoel. Nog nooit had ze zich zo vreselijk gevoeld als nu. Het leek wel alsof het telkens erger werd. Net wanneer ze dacht dat dat niet kon, gebeurde het. Blueflower sleepte haar doodvermoeide poten uiteindelijk het kamp uit maar ze kwam niet verder dan de oever van de rivier met het kamp nog in haar kielzog. Bij een wilg wier taken gevaarlijk laag hingen en zacht heen en weer wiegde in de stroming van de rivier, zakte Blueflower neer en gunde ze haar pijnlijke spieren wat uitstel. Vreemd genoeg kwamen de tranen niet die ze zo heet achter haar ogen voelde prikken. Ze had gehoopt dat ze ze los kon laten nu dat ze alleen was. Omringd door stilte en wilgentakken. Maar daar had ze toch vies pech in. Ergens klonk de roep van een kraai maar die klonk ver weg en gedempt alsof iemand katoen in haar ogen had gestopt. Eenzaamheid nam bezit van haar. Appleseed was nergens te bekennen. Crystalstar had zich teruggetrokken in haar den. Shrimppaw was druk in de weer met de gewonden. En wie zorgde er voor haar? Blueflower kneep haar ogen stijf dicht maar nog steeds vielen er geen tranen. Gefrustreerd veegde ze met haar poot langs haar ogen en sloeg ze haar nagels uit. Tenslotte was ze tot niets anders in staat meer dan wezenloos naar een tor staren die zacht langs haar uitgeslagen nagels over de aarde kroop.}

Hoewel er een kille stilte in de lucht hing voelde het voor Shatteredice nog altijd alsof er in de verte het gevecht van enkele uren geleden zich nog afspeelde. Ze had pluizige staart over haar snoet gelegd en snorde zachtjes haar kindjes in slaap die al dagen door de spanning zelf niet hadden kunnen slapen. Nu ze dan eindelijk weer veilig in mama's armen lag waren ze rustig in hun dromenlanden gedwaald. Toen ze hun zachte ritmische ademhaling dan ook hoorde haalde ze haar eigen snoetje weer vanuit haar staart vandaan. De nursury was al donker en de stilte bleef hangen als een dikke mistlaag. Shatteredice voelde zich er rusteloos door en toen ze ook nog eens in haar ooghoek een lege nest spotte kon ze niet langer stil liggen. Voorzichtig kwam de gesproette flame-point overeind en liet haar staart nog een laatste keer over haar kinderen glijden voor ze dan uiteindelijk haar eigen lichaam naar buiten bracht. De kou trok meteen in haar huid en wel direct daarna verliet een ademwolkje haar lippen. Kort liet ze haar glimmende blauwe oog rond het doodstille kamp glijden en toen haar blik langs de wand gleed zwoor ze dat ze een staart zag wegglippen. Shatteredice keek terug over haar schouder de nursury binnen maar daar was het nog even stil als toen ze was opgestaan. De she-cat trok dieper het kamp in en de verse geur die daardoor langs haar gevlekte neusje strook was niet te missen. Blueflower. Ze keek terug naar de plek waar ze daarnet nog een staart gezien had. Waarom was de Deputy vertrokken? Ging alles wel goed? Het was midden in de nacht en niemand die ook zou weten waar ze kon zijn mocht er iets mis gaan. Shatteredice twijfelde dan ook niet om de achtervolging in te zette. Ze was te bezorgd om de blauwgrijze siamees om nu gewoon weer rustig in haar nest te gaan liggen. Er was iets aan de hand, dat voelde ze gewoon in haar hart. De ex-Windclanner verliet het kamp en nam de weg via de steentjes om aan land te komen. Blueflower's gedaante was niet meer te zien maar haar geur was voor een bepaalde manier sterker op te vangen dan normaal. Ze rook voor het eerst pas de lavendel geur die Blueflower bij zich droeg. Was het omdat de wereld nu zo fris was dat haar zoete geur er zo boven uitsprong of was het doordat ze nooit stilgestaan had bij haar geur, gewoonweg omdat ze eigenlijk altijd zover mogelijk uit de buurt was gebleven van de Deputy. De blikken die ze gekregen had van de she-cat toen ze in Riverclan kwam hadden haar genoeg verteld. Ze koesterde geen negatieve gevoelens tegenover Blueflower over hoe ze naar haar keek. Ze snapte het wel. Ze was een Windclanner, dé aardvijand van Riverclan. Toch hoopte ze dat Blueflower ooit zou inzien dat ze niet meer bij hun hoorde. Dat haar hart nu bij deze clan lag én dat ze zelfs nu tegen haar vorige clan was door alles wat daar gebeurd was. Ondertussen in haar gedachtentrein was ze op een rustige tempo achter de geurspoor gegaan van Blueflower. Het was nog verrassend ver van het kamp. Shatteredice begin zich daarom enkel nog meer af te vragen wat er was waardoor de she-cat zo graag ver van haar thuis wou zijn. Een wilgenboom kwam tevoorschijn en snel daarna stond haar eigen lichaampje voor de takken van de hangende boom. Het was hier stil, zoals het overal was, maar toch anders. Alsof ze niet alleen was en dat de hangende takken en diens bladeren verwelkomend ritselde in de geluidloze wind. Ze kwam voorzichtig naar voren, haar lichaampje die al klein was, nog kleiner lijkend door de sluier van bladeren. Het was hier donker maar een enkel lichtstreepje van de maan scheen naar binnen waardoor ze Blueflower zag liggen. Ze zag dat de ander haar pootje langs haar gezichtje wreef. ''Blueflower?'' Sprak ze zachtjes en voorzichtig. Ze wou haar niet laten schrikken als ze haar nog niet opgemerkt had. Ze merkte al aan de houding van de ander wat er ongeveer speelde. ''Mag ik bij je komen?'' Ze wou niet zomaar bij haar komen liggen. Misschien, misschien wou ze nog altijd niet bij haar in de buurt zijn..

_{Shatteredice haar stem klonk zacht op vanuit de duisternis. Blueflower spitste haar oren maar keek niet direct op. Shatteredice vroeg of ze bij haar mocht komen zitten.. In haar binnenste wriemelde allerlei wormpjes en ze beet op haar lip terwijl ze de blik van de ander ontweek. Ze was er nog niet klaar voor om uit haar schulp gelokt te worden. Ze zat hier wel veilig, tussen de boomwortels aan de rand van de rivier met de wilgentakken beschermend om haar heen. En daarbij moest ze bekennen dat ze bang was dat de schaamte en afkeer die ze voelde in haar ogen te lezen was. Verlegen draaide ze haar kop een kwartslag opzij zodat er een schaduw op haar gelaat viel. Die arme, lieve Shatteredice. Ze verdiende zoveel meer dan Blueflower haar had gegeven de afgelopen.. tja, maanden. Al zo lang als ze hier was had Blueflower haar gewantrouwd en zelfs verafschuwd. En toch had Shatteredice haar leven gered. Zomaar. En toch brandde Blueflower van verlangen om Shatteredice hier bij haar te laten. Zodat ze zich minder alleen voelde. Zodat ze steun had. Zodat iemand haar kon vasthouden en kon zeggen dat het allemaal goed zou komen. Daar verlangde ze naar. Even niet de sterkste meer zijn. Nee, dat kan niet. Ik ben een deputy. Ik moet sterk zijn. Altijd. Dacht ze dof. “W-wil je dat wel? Bij iemand zoals ik?” Kwam er trillerig uit. O, wat haatte ze haar eigen stem. Het klonk alles behalve vast. Zwak. Zo mocht het niet gaan.}

Blueflower's naam kwam zacht en voorzichtig van haar lippen af. Ze wou de deputy niet laten schrikken van haar plotse aanwezigheid. Blueflower was vast voor een reden er alleen op uit gegaan en zou geen bezoek verwachten. Echter toen ze haarzelf bekend had gemaakt leek Blueflower niet al te erg van haar te schrikken. Ze spitste enkel met haar oortjes toen ze gesproken had. Shatteredice hield haarzelf voor de rest stil en bleef staan waar ze stond ondanks ze haar pootjes over de grond had willen laten kneden. Hoewel ze hier nu stond met goeie bedoelingen voelde ze zich nerveus en een beetje angstig tegenover Blueflower. Niet dat ze dat ooit hardop zou zeggen maar het was wel waar. Ze kon de blikken die de blauwgrijze siamees haarkant op gegeven had de afgelopen maanden niet zomaar uit haar geheugen wissen. Hoewel ze hard probeerde het niet kwalijk te nemen en te begrijpen waarom ze dit deed, bleef het voor Shatteredice lastig. Ze wou graag aan de ander laten zien dat haar hart op dezelfde plek zat als de hare. Dat Riverclan voor haar familie was net zoals het bij de rest was. Meer familie die ze ooit hadden kunnen bedenken en voor had kunnen wensen. Meer dan Windclan ooit zou worden. Ze was daarom nog altijd bang dat Blueflower haar nog steeds zag als de vijand, als iets slechts. Blueflower week haar gezicht af. De maanlicht die haar juist net zo had laten stralen werd vervangen door de schaduwen. Shatteredice zette voorzichtig een stapje naar Blueflower toe toen ze dit deed. Ze wou niet dat ze haarzelf verborg voor haar.. Juist wanneer de maneschijn haar nu zo mooi maakte. “W-wil je dat wel? Bij iemand zoals ik?” Kwam er uiteindelijk uit. Zacht en trillend. Shatteredice duwde met haar neus één van de hangende takjes weg die voor haar en haar pad naar de deputy lag. ''Wat is er mis met iemand zoals jij?'' Vroeg ze terwijl ze voorzichtig bij de siamees kwam te liggen. Hoewel ze eigenlijk haar kopje tegen haar nek aan had willen drukken bleef ze stilletjes naast haar liggen op haar eigen plek. Nog altijd voorzichtig blijvend. Dit was wellicht de eerste kans die Shattered had op een normaal gesprek tussen hun twee. Misschien wel haar kans om te laten zien wie ze echt was. Niks meer dan een lieve zachtaardige she-cat die graag haarzelf wou bewijzen. ''Ik zie enkel iemand die deed wat ze dacht dat hoorde. Die haar familie beschermen wou.'' Zei ze daarna. Ze koesterde absoluut geen kwade gevoelens naar wat Blueflower en andere hadden gedaan. Het was.. gewoon zo. Windclan en Riverclan waren absoluut geen maatjes geweest de afgelopen jaren, dat Blueflower haar wantrouwde kon ze absoluut niet kwalijk nemen. Shatteredice wiebelde lichtjes met haar oortjes. Normaal was ze wel goed met haar woorden maar bij Blueflower.. leek haar stem vaak vast te zitten.

_{Blueflower vreesde het antwoord die zou komen. Verwachtte dat Shatteredice zou beamen dat ze dat inderdaad niet wilde en rechtsomkeert zou maken en weglopen. Dat haar goed recht was. Blueflower zou het begrijpen en breken van binnen. De gevoelens die ze voelde, verwarde haar nog het meest. Maar- o, ze kwam dichterbij! Ze spande haar spieren onwillekeurig aan terwijl ze haar kopje weer een beetje draaide en vanuit haar ooghoek Shatteredice goed in de gaten hield. De rossige she-cat nam plaats naast haar en toen hun haren zacht langs elkaar streken leek het alsof er elektriciteit door Blueflower heen werd gezonden op de plekken waar ze elkaar raakten. Een brok blokkeerde haar keel waardoor haar stem vreemd gesmoord klonk toen ze weer sprak. “Je bent niet boos? Waarom haat je me niet?” kwam er nogal kinderlijk uit. Ze kon haar eigen oren niet gelopen, durfde even iets langer tussen haar wimpers door te gluren naar Shatteredice voordat ze weer schuw wegkeek. Ze vestigde haar ogen op haar poten terwijl ze nadacht, blij met de serene stilte die om hem heen hing. Blij dat niemand anders hen kon zien. “Ik heb zoveel spijt..” Kwam er zo zacht uit dat Blueflower niet zo zeker was of Shatteredice het wel had gehoord. Haar stem brak en ze haatte het. Kom op, meid, wees sterk! Niet.. dit ..}

Shit. Ze brak een grens. Toen ze bij haar kwam liggen voelde ze bijna hoe Blueflower haar spieren aanspande en haar weer bijna aankeek als de dagen voor het gevecht. Ging ze te snel? Was ze nog altijd overtuigd dat ze slechte bedoelingen had? Direct verschoof Shatteredice een beetje. De she-cat wou alles behalve dat ze haar deputy ongemakkelijk maakte.. Het was gewoon wie ze was. Iemand met zachte woorden, met warme glimlachen en liefhebbende aanrakingen als een moeder voor haar kroost. Het ging bij haar vaak automatisch, het was echt haar bedoeling niet geweest om pushy over te komen. Ze had gewoon gedacht.. dat ze wel haar warmte gebruiken kon op deze kille avond. Ze wierp haar blik weg nadat ze gesproken had. Hoewel ze haar bijna niet aangeraakt had op wat haartjes na voelde ze zich nu slecht. Alsof ze haar bijna aangerand had. De gesproette flame-point liet een bijna onhoorbaar trillend zuchtje ontsnappen over haar lippen dat zich daarna ontwikkelde in een klein ademwolkje. “Je bent niet boos? Waarom haat je me niet?” Haar oortjes spitste zich bijna ongelofelijk overeind. Een verrassend uitdrukking vloog kort over haar gelaat heen. ''Haten?'' Sprak ze bijna fluisterend terug terwijl ze haar aankeek. ''Lieverd.. Ik- natuurlijk haat ik je niet. Haten is een heel groot woord.'' Sprak ze zachtjes terug. Haar oogje probeerde de blik van Blueflower voor een seconde te pakken waarmee ze hoopte dat de blauwe siamees kon zien dat haar emotie werkelijk was. ''Wat je hebt gedaan.. is wat elke kat zou hebben gedaan. Ik was een vreemdeling. Een kat die thuishoorde bij je grootste vijand.. Natuurlijk kan ik het jou, noch iemand anders, het ooit kwalijk nemen..'' Haar gezicht was weer zacht waar haar mondhoek héél lichtjes omhoog getrokken stond in een geruststellend glimlachje. “Ik heb zoveel spijt..” Die woorden, zo zacht, ze had haar best moeten doen om het te kunnen horen. Ze was er bijna niet eens zeker van als het wel uit Blueflower's mond gekomen was. Dat deze excuus in gebeeld had. Heel voorzichtig probeerde ze met haar pootje haar gezicht te pakken. Om haar gezichtje naar de hare toe te draaien. Toch vroeg ze het eerst voor ze werkelijk haar aanraakte. ''Mag- mag ik je aanraken?'' Ze wou haar in de ogen aankijken die ze van haar had wegslagen. ''Schaam je alsjeblieft niet voor mij..'' Sprak ze bijna even zacht. Kijk me aan.. smeekte ze in haar kop. Ik wil je laten zien dat mijn woorden die volgen echt zijn. ''Zeg alsjeblieft geen sorry Blueflower.. Het is goed. Dat is het altijd al geweest..'' Hoewel haar stem meedroeg in de wind waren haar menende emoties te horen. De wind die zachtjes door de hangende takken woei verkoelde haar gloeiende huid. Ze was nerveus. Zenuwachtig en nog steeds een beetje bang.. en toch had ze haar weer aangeraakt. Ook al had ze het niet gewild. Het was wederom weer automatisch gegaan. Als een magneet was de she-cat naast haar. ''Je verliest je mooiheid als je zo treurig kijkt en ik wil daar niet de oorzaak van zijn.'' Fluisterde ze.

_{Shatteredice bewoog meteen weg toen ze merkte hoe gespannen Blueflower werd. Ze liet een beverige zucht ontsnappen maar ging er verder niet op in. Haar hele hoofd leek wel van puree en werkte heel moeizaam, merkte ze.

Haar volgende woorden benamen Blueflower de adem. Ze .. ze haatte haar niet? Blueflower tuurde geschokt opzij en wist de blik van Shatteredice te pakken. Ze kon haar oren niet geloven. Dit antwoord had ze allerminst verwacht. Maar ze zag dat in haar ogen geen bedrog lag. Shatteredice meende wat ze zei. “.. Oh .. ” Murmelde Blueflower verbaasd terwijl ze in het heldere blauwe oog van de rossige poes keek. ''Wat je hebt gedaan.. is wat elke kat zou hebben gedaan. Ik was een vreemdeling. Een kat die thuishoorde bij je grootste vijand.. Natuurlijk kan ik het jou, noch iemand anders, het ooit kwalijk nemen..'' Het was pijnlijk hoe goed ze de spijker op de kop sloeg. Zo had Blueflower zich exact gevoeld al die tijd. Ze slikte moeizaam en wendde haar blik meteen af, plotseling bang dat de schaamte af te lezen was in haar ogen al was het vast wel te horen geweest in haar stem. Ze begon de grond zacht te kneden met haar voorpootjes in een soort poging haar gierende emoties wat onder controle te krijgen. Ze kneep haar ogen stijf dicht en vocht tegen het instinct om weg te trekken en weg te rennen. Blueflower hoorde Shatteredice naast haar bewegen, hoe ze langzaam haar blikveld in bewoog. ''Mag- mag ik je aanraken?'' Blueflower had geen antwoord. Ze wilde zowel ja als nee tegelijk zeggen en ergens begreep ze niet heel goed waar dat gevoel vandaan kwam, of waarom ze dat voelde. Het was allemaal erg verwarrend. Wat eruit kwam was geen woordelijke bevestiging, maar meer een hele onbeholpen en scheve ‘ja’ knik en toen ze met haar poot zachtjes Blueflowers wang aanraakte, maakte haar buik een dubbel salto en ademde ze scherp in terwijl ze haar ogen in die van Shatteredice liet vallen en besefte hoe dichtbij ze waren. De kat waar ze zo lang doodsbang voor was geweest. Die ze als een bedreiging zag voor haar kittens als ze langsliep. Waar ze allemaal nare dingen over had gedacht.. De kat die een hele zwerm vlinders opriep in haar buik. Ze kende de signalen wel maar herkende ze momenteel niet. Ze kreeg een kop als een piet terwijl ze bloosde. “ ''Zeg alsjeblieft geen sorry Blueflower.. Het is goed. Dat is het altijd al geweest..'” Er waaide een zachte bries door de takken heen en Blueflower voelde zich licht in haar hoofd omdat ze haar adem inhield wat ze niet besefte. “''Je verliest je mooiheid als je zo treurig kijkt en ik wil daar niet de oorzaak van zijn.''” Ze schrok een beetje terug waardoor Shatteredice haar pootje niet meer tegen haar wang aankwam. Blueflower ademde scherp in en voelde hoe haar hele lichaam begon licht te beven. Ze voelde zó veel dat ze gewoon niet meer wist welke gevoelens de overhand hadden. Allereerst noemde Shatteredice haar mooi en ontkende Blueflower niet dat haar hart een slag oversloeg toen ze dat hoorde. Ten tweede voelde ze gevoelens die ze helemaal niet begreep in deze context. Ten derde, en deze vocht voor dominantie, schaamde ze zich nog steeds ontzettend en dacht ze dat er geen woorden bestonden om uit te drukken hoe groot haar spijt werkelijk was. “J-je bent te goed v-voor me..” Kwam er zwakjes uit en ze voelde tranen achter haar ogen branden. “Ik.. ik heb je zo oneerlijk behandeld. Je bént zo oneerlijk behandeld. Door iedereen!” Riep ze gesmoord. Haar blik was nog steeds gesloten in die van Shattered. “Je bent zo goed en zo puur en .. en mijn hart doet pijn als ik aan alle dingen denk die je aangedaan zijn. En toch.. en toch behandelde ik je hetzelfde als hen-” Nu begon ze echt te huilen. Tranen rolde over haar wangen. Ze voelde een snik omhoog borrelen terwijl haar onderlip trilde. Sure, zij hoorde hier de sterke deputy te zijn maar die rol was inmiddels helemaal vergeten. Ze waren hier alleen. En ze voelde zich .. veilig.. bij Shatteredice. Blueflower wilde haar ook aanraken. Haar poot over de hare leggen en proberen om zo door te geven hóeveel haar hart zeer deed. Maar dat durfde ze niet. Dus stak ze haar pootje uit en legde ze hem ernaast. Next best thing.}

Daar waren ze. Haar blauwe ogen die als de zomerse lucht waren waar geen wolk in te vinden was. Ze had gevraagd als haar mocht aanraken. Wou en moest eerst de consent hebben van Blueflower voor ze haar pootje op haar wang durfde te leggen. Ze wachtte af. Haar pootje half in de lucht hangend.. en toen ze knikte ze met haar kopje. De gesproette flame-point wachtte een seconde en bracht toen haar pootje zacht op haar wang als een kus van een vlinder. Ze liet haar eerst wennen aan haar aanraking voor ze uiteindelijk met een zachte beweging haar gezicht naar de hare toedraaide. Nu staarde ze eventjes in de blik van de she-cat maar hield haar eigen kopje wel nét zo dat het gapende gat waar haar andere oog eigenlijk hoorde te zitten niet geheel opviel. Ze wou niet dat de ander het te veel zag. Nog altijd voelde het leeg en pijnlijk. En nog altijd als ze haar reflectie in het water zag moest ze huilen van het beeld. Van de herinnering daaraan. Ze drukte echter die gedachten meteen ver weg en richtte haar aandacht op de she-cat die naar bloeiende lavendel rook. Hoe.. hoe waren de andere clanners er ooit bij opgekomen om ze uit te schelden naar de stank van vis? Ze roken juist geweldig... Naar het verse frisse water. Naar bloemen die je bij Windclan niet vinden kon. Riverclanners waren zo mooi. Met glanzende pelsen en spieren die sierlijk rimpelde wanneer ze zwommen. Haar mond voelde droogjes toen ze hieraan dacht. Hoe mooi eigenlijk Blueflower ook was. Ze hoorde haar eigen woorden pas ook nadat ze deze had uitgesproken. Ze noemde haar mooi. Want dat was ze ook. En ze wou niet haar mooie gezichtje zien vertrekken in verdriet en schaamte door haar. Haar uitspraak was een beetje tricky en daarvoor sloeg ze haarzelf voor de kop. Ze bedoelde het natuurlijk goed.. maar het was er een beetje op een verkeerde timing uitgefloept. Ze was nou eenmaal lief.. Ze sprak haar warme gedachtes luidop. Hierdoor schrok Blueflower wel en hun contact werd wederom weer verbroken. Rustig legde ze haar pootje terug neer op de grond. Ze wou haar niet dwingen. Nooit niet. Shatteredice was gewoon iemand die snel lichamelijk contact opzocht. Haar keel trok dicht toen ze de blauwgrijs gekleurde she-cat zag beven. Nee.. Dat was toch niet haar schuld? Ze had haar toch niet zo erg gepusht? Shatteredice voelde een laag van verschillende emoties over haar heen slaan. Schuldgevoel vooral. En wellicht een beetje spijt. ''S-sorry,'' Bood ze dan ook direct haar excuus aan met een zachte stem, hun oogcontact nog altijd vastgrijpend. “J-je bent te goed v-voor me..” Kwam er toen uit. Shatteredice voelde haar lichaam onzeker wiebelen toen ze de vocht in de blauwe ogen van Blueflower zag prikken. Haar lichaam wou zich weer tegen die van de she-cat aandrukken daarom compenseerde ze dat met haar gewiebel. Ze wou haar gewoon omhelzen terwijl ze het aanzag komen dat de ander huilen moest. Ze wou haar in haar warme pels drukken. Haar gezichtje wassen. Haar traantjes drogen terwijl ze haar staart beschermend om de hare krulde. Maar ze deed het niet. Niet zonder dat ze het uit de mond hoorde van de she-cat. Ze wou niet weer een grens overtreden.. “Ik.. ik heb je zo oneerlijk behandeld. Je bént zo oneerlijk behandeld. Door iedereen!” Hoewel ze riep klonk het gesmoord. Shatteredice verbrak eindelijk het oogcontact en keek naar beneden. Haar nagels hadden zich onbewust in het aarde geklemd alsof de grond stijl geworden was en ze anders naar beneden zou vallen. Bij die woorden moest ze denken aan alles. Aan alles wat er gebeurd was. Alles vloog voor haar ogen voorbij maar allemaal in een seconde tijd. Ze voelde haar lippen kort op elkaar persen maar ze drong haar trauma weg. Ze vocht ertegen. Ze had geen tijd voor dit. Ze was er nu voor Blueflower. Blueflower had haar nu nodig. Ze richtte daarom haar blik weer snel op de she-cat. Vooral toen ze ook nog hoorde dat ze haar gevecht tegen de tranen had verloren. Haar hart kneep samen. Ze wou haar niet zien huilen. Ze wou haar geen verdriet aandoen.. Dat, dat verdiende ze niet maar ze wou haar ook niet sussen. De deputy hoefde geen stenen muren te hebben voor haar. Hoefde niet sterk te zijn zoals iedereen dat verwachtte van een deputy. Ze mocht haar tranen huilen als ze dat wou. Bij haar. Altijd. Ze kreeg echter geen woorden meer over haar eigen lippen heen. Ze zat vast. Haar stem hing vast in haar keel. Ze wou weer zeggen dat het goed was, dat ze het haar niet kwalijk nam maar ze betwijfelde als de she-cat haar geloofde. Dus deed ze het op een andere manier. Toen Blueflower haar pootje naast de hare legde, legde ze haar eigen voorzichtig er over heen. Ze keek er even naar. Naar hun pootjes die elkaar vasthielden. Haar staart krulde aan het eind een beetje op van spanning. Ze was bang dat ze haar weer liet schrikken door de aanraking maar toch hield ze haar houding open. Mocht ze dichterbij der komen, dan kon dat. Ze was meer dan welkom. ''Je hoeft niet sterk bij mij te zijn Blueflower.'' Fluisterde ze. ''Ik snap hoe moeilijk het is om tegen de tranen te vechten..'' Shattered huilde veel. Niet omdat ze het wou. Maar omdat ze er niks tegen kon doen. Verdriet was sterk. Sterker dan welke warrior in het woud. ''Maar laat ze me ze op het einde drogen..'' Zodat ze kon laten zien dat ze het haar vergeven had na haar laatste traantje. Al had dat ze natuurlijk allang al gedaan.

_{Ook al lagen hun pootjes naast elkaar, dichtbij genoeg om elkaar bíjna aan te raken, voelde het alsof ze veel verder van elkaar weg lagen. Blueflower keek naar haar pootje en naar die van Shatteredice. De hare was iets groter dan die van Blueflower wat hoofdzakelijk door het vele haar kwam. En toen deed ze het. Blueflower voelde hoe ze geluidloos maar scherp inhaleerde toen Shattered haar pootje op de hare legde. Hij voelde warm en fijn. Blueflower haar onderbuik maakte salto’s die ze bewust negeerde. Ze waagde het om omhoog te kijken, in dat ene, heldere, prachtige oog. “Je hoeft niet sterk bij mij te zijn Blueflower.” Ze hield haar adem in. Verstijfd. “''Ik snap hoe moeilijk het is om tegen de tranen te vechten..'' ” Vervolgde Shatteredice. Blueflower slikte en kreeg een brok in haar keel. “''Maar laat ze me ze op het einde drogen..''” Blueflower liet een beverige ademhaling ontsnappen en duwde zichzelf een klein stukje naar voren zodat ze wat dichter bij Shatteredice kon komen. Haar hart bonkte in haar keel. De tranen die ze binnen had gehouden dreigde nu toch eindelijk te vallen. Ze voelde hoe er een snik opborrelde in haar keel en hoe haar lichaam als vanzelf in beweging kwam. Ze kroop naar Shattered toe, vouwde haar kleine lichaampje dicht tegen de hare aan en begroef haar neus diep in haar vacht. Ze rook naar melk en naar de bloesembomen die langs een bepaald stukje van de rivier stonden. Ze duwde zich hard tegen haar aan alsof ze bang was dat de hele wereld haar zou opslokken als ze niet veilig tegen de rossige poes aanzat. Haar oren draaide in haar nek terwijl de tranen begonnen te vallen. Ze wilde niet dat iemand hen hoorde en ze was blij dat haar gesnik werd gedempt in Shatteredice haar vacht- al zou die misschien niet droog blijven door de tranen. “B-blijf h-hier..” Hikte ze. Meer dan dat kon ze er niet uit krijgen.}

Onderwerp: Re: (Shatteredice) Little dark age