giggle at a funeral

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Het was al eventjes geleden dat ze met Hermitpaw had gesproken. Precies, daar ging het al mis. Hij was Hermitshell nu. Een kleine proest rolde over haar lippen toen ze er alweer aan dacht. De kans om hem erover te pesten had zich nog niet voorgedaan, dus ging ze hem nu maar eventjes opzoeken om hem aan de tand te voelen. Met een ondeugende glimlach liep ze dan ook naar de warriors den. Hij zou zich vast zo cool voelen. Ze stak haar kop dan ook naar binnen, op zoek naar de kater. ‘Hermitshell, zou je met mij willen gaan jagen?’ miauwde ze ongegeneerd. Het boeide niet of er anderen waren die wat hoorden of er wat van zouden vinden. Haar blauwe ogen twinkelden en ze stapte toen weer het kamp in, waar sneeuw vredig uit de lucht kwam dwarrelen. Het koude weer leek maar niet te willen stoppen, en ze haalde een keer diep de koude lucht binnen.

Note; Dit speelt zich af voor de oorlog</sub>

Hij kon ook nooit eens even lekker in zijn nest liggen zonder gestoord te worden. Meestal was het Crystalstar die geen grenzen kende, of één of andere malloot die een taakje voor hem had. Vandaag was het Cottonpaw. De nadruk die ze op zijn suffix legde maakte maar al te goed duidelijk dat ze hem nog niet voor hun avontuur had vergeven. Hij was er natuurlijk allang overeen. Wie was er immers warrior? Ondanks zijn irritatie besloot hij op haar aanbod in te gaan. Er waren genoeg redenen om het niet te doen, maar minstens zoveel die er tegenover stonden. Ze was alweer naar buiten gelopen. Al strekkend stond hij op en rustig hobbelde hij achter haar aan. "Maar natuurlijk, Cottonpaw." Snoof hij. "Hoe kan ik nee zeggen tegen iemand die me zo graag wilt?" In een snelle blik liet hij zijn ogen over haar heen glijden. Toen ze door het ijs zakten was ze nog een baby. Nu was ze haast volwassen, niet veel jonger dan Honorpaw. Inmiddels niet eens zoveel relatief jonger meer dan hij. Ze was zelfs een beetje mooi, en zeker geen dikzak. Niet dat hij dat zou toegeven.. Met een schraap van zijn keel en een beweging met zijn kop richting de kampingang maakte hij duidelijk dat hij klaar was om te vertrekken.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw snorde tevreden toen hij instemde met haar mee te gaan. Wie kon ook nee tegen haar zeggen? Maar zijn volgende opmerking deed haar oren rollen. ’Pfft.’ En wat bedoelde hij hiermee? Hij dacht wel veel van zichzelf? Dat hij andere wichtjes achter zich aan had lopen, betekende niet dat zij daar één van was. Een dodelijke blik ging dan ook naar hem toe. ‘Het enige wat ik van je wil, is je hulp. Want een warrior als jij, moet wel extreem goed kunnen jagen.’ Ze keek hem nog eventjes aan met nu een onschuldige glimlach, waarna ze zijn blik volgde en op een drafje door de uitgang van het kamp ging, waarna ze direct richting zette naar de highlands. Daar waar ze hopelijk een onverstoorde laag sneeuw tegen zouden komen. Ze bracht haar gezicht nog even omhoog, en zette haar vacht wat meer op tegen de kou. ‘Dus... Hermitshell,’ miauwde ze met een vee betekende ondertoon terwijl ze hem weer stoutmoedig aankeek.}

Die opmerking, of eerder die grap leek ze niet te kunnen waarderen. Het was ook altijd hetzelfde met meisjes. Ze wilde hem zogenaamd met zich mee omdat hij goed kon jagen. Pfft, iedereen wist dat hij veel beter kon vechten. In jagen was hij ook goed, daar niet van, maar hier zat iets achter. Het feit dat ze er zomaar vandoor ging ergerde hem. Hij was de warrior, dus hij zou de weg moeten leiden. Toen duidelijk was dat ze richting de highlands ging sprintte hij snel voor haar. "Dus Cottonpaw," reageerde hij met zijn neus fier in de lucht. "Rond de rivier gaan we niks vinden. Laten we naar de highlands gaan." Dat vond ze vast fantastisch.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw paradeerde vrolijk onderweg naar de hooglanden, waar ze verder zouden kijken dan waar dan ook op hun territorium. Niet tegen de bomen van het bosje, niet tegen de bomen van Thunderclan, maar ze zouden lengtes en lengtes zien, ook deel van Windclan. Maar het duurde niet lang voordat Hermitshell voorbij stormde en de leiding over probeerde te nemen. Ze grinnikte hoofdschuddend. Jongens. ‘Wauw, wat een geweldig idee! Daar had ik nou echt nog niet aan gedacht, Hermitshell,’ antwoordde ze sarcastisch. Ze kwam dan ook met een drafje weer naar voren om weer naast hem te lopen, maar net een neuslengte voor hem uit. Hij leek haar hints nog steeds niet op te vangen, en stangde haar terug met zijn apprenticenaam. Misschien was hij inmiddels al aan zijn warriornaam gewend, maar dat betekende niet dat ze er nog de draak mee aan kon steken. ‘Bijzondere naam trouwens, Hermitshell,’ miauwde ze dan ook nog even. In haar ogen stonden pretlichtjes.}

Ha, ze kon het echt niet hebben. Was het gemeen om daar van te genieten? Neuh. Hij vond het wel een beetje kinderachtig dat ze perse net voor hem moest lopen. Om dat tegen te gaan maakte hij nét was meer vaart. Alsof het nog niet erg genoeg was dat hij ja had gezegd om met haar te gaan jagen, maakte ze hem ook nog eens belachelijk. Vast de hele clan wist het al, dat hij niet blij was met zijn naam. Dat dat ku t was voor Crystalstar kon hem geen moer schelen, maar hij was nu degene die ondankbaar en moeilijk overkwam. "Hou je kop." Zuchtte hij, deze keer niet meer stout en speels. Het was menens. "Als je je zo nodig wilt bewijzen, vang dan zo maar iets." Als ze slim was dan kwam ze op dat hele gebeuren niet meer terug. Dan konden ze het misschien nog gezellig hebben samen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het werd een wedstrijdje wie het beste was. Oh wat waren ze weer heerlijk kinderachtig, maar ergens vond ze het wel grappig. Het was zo zorgeloos, en dom, en onnodig. Maar het was leuk. En toen hij eindelijk zei dat ze haar kop moest houden, giechelde ze ook vrolijk. Oh wat een schatje, als hij echt zou denken dat ze het nu hierbij zou laten. Helemaal toen hij het onderwerp probeerde te veranderen. ‘Oh nee, ik wil mezelf niet bewijzen. Ik heb jouw hulp nodig om het zware werk te doen,’ miauwde ze zoetjes. Toch deed ze even alsof ze afgeleid was, week een beetje van hem weg, op zoek naar sporen, of een geur. Ze nam een momentje om de lucht te proeven, de wind te checken, als de gebruikelijke dingen. Totdat ze weer terugkeek naar de kater met whatever hij aan het doen was. ‘Hermitshell is wel een beetje meisjesachtig, tho,’ grinnikte ze plagerig.}

Alles aan haar was irritant. Dat meisjesachtige gegiechel, hoe hard ze probeerde hem te pakken, dat eindeloze toneelstukje dat ze opvoerde. Ze dacht echt dat ze hem te slim af kon zijn. Mooi niet. En toen kwam ze tóch weer terug op zijn naam. Het vervelende was dat ze geen ongelijk had. Nu kon hij niet nog een keer boos worden. Hij wist wat hij moest doen. Zo ongeïnteresseerd als hij kon keek hij haar aan, waarna hij zijn kop weer wegdraaide en verder richting de highlands stapte. "Dus, hoe is het om geen enig kind meer te zijn?" Vroeg hij nonchalant. Vast niet leuk.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hah, dit zag Cottonpaw als een overwinning. Hij negeerde het. Wauw, wat een spelbreker. Opgever. Voldaan keek ze hem aan, terwijl hij deed alsof er niets aan de hand was. Oh ze zou hem hier tot in de oneindigheid mee martelen. Een zacht lachje ontsnapte haar mond weer, waarna ze met een verende pas achter hem aan draafde. Hij besloot het hele onderwerp te veranderen en over haar te gaan vragen. Was dit nou interesse, of probeerde hij haar terug te pakken? Ze kon het nog niet echt aan hem aflezen. ‘Oh, het is fantastisch. Ze zijn allemaal zo schattig! En het beste, ze kijken naar mij op, hun grote zus,’ miauwde ze vrolijk. Oké, er zaten ook wat nadelen aan. Mama had het nu helemaal druk met deputy zijn en vier kleine kittens, en papa deed een beetje vreemd de laatste tijd. Maar de kittens zelf waren allemaal op om te vreten.}

Ergens had hij verwacht dat ze op een manier iets stoms zou zeggen, of in ieder geval met een ondertoon. Maar ze klonk juist heel vrolijk, zelfs een beetje lief. Verbluft keek hij haar aan, zoekend naar de juiste reactie. Het was wel heel lullig om dit voor haar te verpesten. Aan de andere kant kon dit allemaal onderdeel zijn van een plot.. "Zo voel ik me ook wel met Shrimp." Mauwde hij met een zwak glimlachje. Hij had er nooit zo over nagedacht, maar hij zou nooit een oudere broer kunnen zijn. Niet écht tenminste. Zijn vader had wel nog meer kinderen geadopteerd, maar die voelden niet als familie. "Ik bedoel.. dat ze een schatje is en naar mij opkijkt." De glimlach vervormde naar een geforceerde grijns.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw wierp een blik met een lach naar de jonge warrior, maar ze kreeg alleen maar een oprecht verbaasde blik terug. Dus trok zou ook vragend een wenkbrauw omhoog, waarbij haar vrolijke lach terugkeerde naar die stoutmoedige grijns van haar. Goed zo, ga maar zoeken naar woorden. Al waren die van haar daadwerkelijk waar en oprecht geweest. Deze keer was het niet eens om hem te pesten. Nee, ze dacht dat het eerder deze keer andersom was. Toch begon hij te spreken over Shrimppaw, en ergens vond ze hem even schattig, hoe hij daar over haar sprak, hoe een voorzichtige glimlach op zijn gezicht vormde, waarna hij zichzelf leek te betrappen. Cottonpaw stond met een geamuseerde blik naar hem te kijken. Ergens kwam in haar kop op om over zijn verloren zusje te gaan praten, iedereen wist dat ze nu in Bloodclan was. Maar ze slikte de woorden net op tijd in. Dat was wreed, en dat had hij niet verdient. Nog niet in ieder geval. ‘Uhum,’ knikte ze uiteindelijk instemmend. ‘Hoe lang nog voordat je naar haar gaat opkijken, hm?’ miauwde ze toen terug. Shrimppaw was medicine cat apprentice, en nu ook nog helemaal alleen. StarClan wist dat Cottonpaw dat nooit zou kunnen, zoveel verantwoordelijkheid dragen op jonge leeftijd. Nee, bij de sterren, alsjeblieft niet. Ze wilde elke dag zoals deze, sneeuw in de lucht en jongens om te plagen.}

Het was een vraag die te verwachten viel, zeker van haar. Maar het was ook een vreemde gedachte. Zijn kleine zusje stond in directe verbinding met StarClan en hij.. niet. Hoewel hij overduidelijk de betere warrior was, kreeg zij meer respect van álle clans. Compleet logisch, maar toch gek dat zo'n onschuldig iemand als zij zo'n belangrijke rol had. Een ongemakkelijke grinnik verliet zijn bek. "Vast niet zo lang meer." Totaal niet veelzeggend, maar zij hoefde heus niet te weten wat er allemaal in heb omging. Inmiddels strekte de highlands voor hen uit. Hij had niet eens door hoe ver ze al hadden gelopen. "Kan je al jagen, of moet ik het je laten zien?" Grapte hij, al wat vriendelijker dan voorheen. Oh maar ze moest oppassen hoor. Één stomme opmerking en hij pakte haar tien keer zo hard terug.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw grinnikte met hem mee. Meisjes kwamen voor elkaar op. En alhoewel Shrimppaw nogal een pushover was, ging ze dat nooit hardop zeggen tegen Hermitshell. Ze keek weer voor zich uit, waar ze een glooiende vlakte hadden. Niets anders dan witte sneeuw, en zo nu en dan een spoor van een eerdere voorbijganger. En toen kwam er alweer een opmerking van de kater, waarbij ze hartelijk weer lachte. ‘Ja, maar natuurlijk,’ miauwde ze, waarna ze wat afstand van hem nam, om hem alle ruimte te geven om te laten zien wat hij kon. ‘De highlands zijn van jou,’ miauwde ze erbij, waarna ze een gespeelde zwoele blik op haar snuitje zetten. ‘Ik wil wel eens zien hoe een echte man jaagt.’ De opmerking was sarcastisch, duidelijk plagend, maar ook een uitdaging. Als hij nou ook nog eens niets zou vangen. Oof, dat zou een klap op zijn fragiele ego zijn.}

Met een vragende blik zag hij toe hoe ze afstand van hem nam. De reden hiervoor werd hem al snel duidelijk. Hij trok een wenkbrauw omhoog. Dacht ze echt dat hij zo'n fragiel ego had? Hij kon er ook niet onderuit, aangezien ze hier toch echt heen waren gegaan om te jagen. In plaats van te weigeren besloot hij dus iets riskants te doen: meespelen. "Kijk en leer, Cottonpaw." Hij stak zijn neus fier in de lucht en ving al snel de geur van konijn op: een moeilijke prooi, al helemaal met deze sneeuw. Soepel zakte hij in een jachthouding en begon hij het geurspoor te volgen, tot het beestje in beeld kwam. Nu moest hij uiterst voorzichtig handelen. Langzaam sloop hij erop af en nét nadat hij werd opgemerkt kwam hij op zijn prooi neer. Niet perfect, maar goed genoeg. Snel maakte hij het af en mompelde hij een gebedje naar StarClan, waarna hij vol trots en met een volle bek terug wandelde naar Cotton. "Tadaa." Murmelde hij, waarna hij het voor haar poten liet vallen en haar met een zelfvoldane grijns aankeek. Dát was hoe een echte man jaagt.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ja hoor, hij ging in op haar uitdaging. Tevreden giechelde ze toen hij begon te vertellen dat ze moest kijken en leren. ‘Met plezier,’ miauwde ze, waarna ze zich met een luide plof in de sneeuw ging zitten. Ze zou geen spier verroeren, terwijl Hermitshell al het werk zou doen. Haar mondhoeken stonden voldaan omhoog en met een oplettend oog hield ze Hermitshell in de gaten. Hij verdween steeds verder in de verte, maar ze had door dat hij een spoor volgde. En als een klein stipje zag ze het konijn ook zitten. Ergens zag ze het als een verloren zaak. Op zo'n open vlakte, een konijn? Hij was een Riverclanner, geen Windclanner. Maar oké, hij ging ervoor. Toen hij hem ook nog daadwerkelijk ving, moest ze zeggen dat ze misschien, héél misschien, een ietsie-pietsie onder de indruk was. Maar dát zou ze hem nooit vertellen. ‘Woooo!’ juichte ze dan ook van een afstandje toen hij het beest had gedood. Toen hij terugkwam, met die voldane uitdrukking op zijn kop, trilden haar snorharen weer geamuseerd. Oké, oké, hij mocht trots zijn. Het was een mooie prooi, ze zag het toen hij het voor haar poten wierp. ‘Oh, gewéldig!’ miauwde ze overdreven uitbundig, waarna een giechel weer over haar lippen rolde. Ze knipperde een keertje, waarna ze naar hem keek. ‘Wat een man,’ miauwde ze zoetjes, terwijl ze iets meer naar hem toe leunde.}

Dat hij beter was in op landdieren jagen omdat hij diep van binnen misschien nog een béétje watervrees had, dat hoefde ze niet te weten. Haar gejuich klonk hem namelijk als muziek in de oren, evenals haar stomme gegiechel. Ze was vast sarcastisch, maar dat maakte hem momenteel niet uit. Zijn spieren verstrakten echter toen ze naar hem toe leunde. Wow, was dat haar intentie? Hij was er vanuit gegaan dat ze hem gewoon een beetje wilde stangen. Even dacht hij aan terug leunen, maar toen gingen zijn gedachten naar Honorpaw.. en Myrtlefield. Zou hij dan niet een beetje een player zijn? Aan de andere kant.. Myrtlefield en hij hadden in geen moons meer geflirt. En Honorpaw.. dat ging moeizamer dan gedacht. En wat boeide het als hij een player was. Dat zei eigenlijk alleen maar iets goeds over hem. Zachtjes leunde hij tegen haar aan, al liet hij dit slechts even duren. "Nu vraag ik me af of dames ook kunnen jagen." Mauwde hij plagerig, waarna hij weer een stapje opzij zetten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonpaws ogen glommen ondeugend terwijl ze wat dichterbij kwam. Liet ze hem schrikken? Hem ongemakkelijk voelen? De jonge poes kende nog weinig schaamte, en ze vond Hermitshell erg vermakelijk. En toen raakten hun vachten eventjes, en een tintel schoot door Cottonpaws vacht heen. Het was de spanning, de jongige speelsheid, het ontdekken. Ze knipperde een keer, waarbij ze de brede grijns iets liet terugvallen naar een glimlach. Maar het momentje duurde misschien een hartslag, voordat Hermitshell weer vrder begon te plagen. Cottonpaw lachte een keer schamper. ‘Natúúrlijk,’ miauwde ze overdreven. Toen wierp ze weer een blik naar het konijn. ‘Niet konijnen trouwens, ik ben geen Windclanner,’ miauwde ze vervolgens ratelend, de excuses verzinnend. ‘Ik ben meer echt een Riverclanner weet je, vissen enzo,’ miauwde ze. En ergens had ze geen zin om nog in de sneeuw te jagen, wetende dat het heel lastig was en ze hadden genoeg prooi om nu terug te kunnen naar het kamp, om het hierbij te laten en de rest van de middag gewoon te praten. Maar iets in zijn woorden, kon ze de uitdaging niet uit de weg gaan. Ze tuitte eventjes haar lippen, waarna ze een strijdlustige blik op haar gezicht kreeg. ‘Blijf stil, de professional gaat nu aan het werk.’ Het waren misschien loze woorden, want Cottonpaw was op het land echt geen held. Maar ze vertikte het om gewoon toe te geven, ze zou op zijn minst proberen.

Gewoon iets. Een muisje, een vogeltje? Iets dat ze kon vangen met een beetje knullige technieken. Dus geen vogels, het liefst. Cottonpaw zwiepte haar staart een keer en proefde de lucht. En nu zo geruisloos mogelijk proberen te bewegen over de sneeuw, als hun geschreeuw en Hermitshells gestamp niet alle prooi van hier tot aan Highstones al had verjaagd. Ze besloot iets meer richting wat struiken te sluipen, hopende daar iets verscholen op te merken. Ze kon dit, ze was immers al even een apprentice. Ze hield haar adem vast en sloop naar het bosje. En daar was het, ze was niet gek. Ze had wel wat gehoord en geroken. Een merel die erin had gezeten om te pikken, probeerde weg te vliegen. Het was eerder een gelukstreffer dan een weloverwogen jacht. Cottonpaw schrok eerder van het feit dat de vogel bijna recht op haar gezicht af vloog, en met een piepkreetje sloeg ze hem neer. Oh.. Ze grinnikte eventjes en toen ze merkte dat hij nog niet dood was, beet ze hem snel dood. Dankjewel, StarClan, etc etc. Ze greep het beestje tussen haar kaken en draafde trots naar Hermitshell. ‘Als een pro,’ miauwde ze, waarna ze hem bij zijn konijn neerlegde.</sub>

Nouja, noemde ze hem nou een WindClanner? Dat waren mooie woordjes voor iemand die zelf geen konijn had gevangen. Een geamuseerd lachje verliet zijn bek toen ze er toch voor besloot te gaan, als een professional nog wel. Ze ging zo hard falen. Maar hij ging haar ook niet in de weg zitten. Stilletjes keek hij toe naar hoe ze de bosjes insloop. Hoewel hij haar niet meer kon zien, hoorde hij wel haar succes. Het kreetje klonk bijna verrast. Al snel kwam ze terug met een merel in haar bek, die ze naast zijn konijn liet vallen. "Schrok je toen je opeens kon jagen?" Mauwde hij met een plagerig schouderduwtje, waarna hij een blik op hun vangst liet vallen. Misschien was hij stiekem een beetje trots op haar. "Dat hebben we nog best lekker gedaan." Snorde hij zelfvoldaan. "Ik vooral, maar jij was ook wel oké."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw keek beledigd hem aan toen hij zei dat ze gesprokken was van haar prooi. ‘Nee!’ miauwde ze verdedigend, maar ze moest een beetje een lach inhouden. Het was wel soort van zo, had hij het gezien? ‘De prooi is gewoon zo bang voor mij dat ze gewoon alvast mijn bek invliegen,’ voegde ze eraan toe. Ze duwde dan ook terug met een voorpoot, nog steeds haar best aan het doen om een lach tegen te houden. Toen wist hij eindelijk een soort half compliment eruit te laten, en ze vernauwde haar ogen. ‘Typisch mannen weer,’ miauwde ze met haar ogen rollend, waarna ze hem weer plagend aankeek. Als hij zo graag stoer wilde doen, waarom had hij haar dan helemaal laten jagen? Ze zou het nooit weer doen met publiek. Maar toen keek ze weer naar de prooi en ze knikte tevreden. ‘Dan kunnen we misschien nu écht lol gaan hebben.’}

Jahoor, prooi die bang voor haar was. Geen muis zou kunnen schrikken van zo'n zacht bolletje. En pfft, wat nou typisch mannen? Echt weer typisch iets voor meisjes om zoiets te zeggen. Dramatisch rolde hij met zijn ogen. Haar idee klonk hem weer als muziek in de oren. Lol hebben? Hij dacht dat ze alleen wilde jagen. Maar hun momentje van eerder zei wel wat anders.. Jammer dat ze nog geen warrior was.. Voor het eerst vormde een oprechte glimlach om zijn lippen. "Goed plan. Eerst deze terugbrengen?" Met zijn staart wees hij naar de buit, waarna hij het konijn vastpakte. Dat ging hem nog eens nekklachten opleveren.