Fear may be the death of me[Open]

Storkpaw It's all good girl

Ze was kapot en doodop, maar met een wonder had ze het gehaald. Het was geen lange terugreis, maar wel een zware. Bovendien liep ze langzaam, dus verloor ze veel tijd. Haar kop bonkte en het enige wat ze wou was slapen. In de hoop dat de pijn en misselijkheid over ging. Maar er was nog gevaar, ze wist dat ze niet veilig was. Het bloed was inmiddels opgedroogd en de wond op haar kop zou wel snel een korst krijgen. In haar kop was het niet goed. Ze liep niet goed, kon niet meer verder rennen nadat ze het bos van Thunderclan verlaten had. Ze wist niet eens zeker waar ze was, twijfelde of dit Windclan was. Ze wist het toch zeker? Ze strompelde verder, proberend zichzelf te overtuigen dat dit inderdaad haar thuis was. Hoe wazig het ook was. Alles ging op de automatische piloot, totdat ze echt niet meer kon. Eindelijk kon ze slapen. Storkpaw ging hijgend op de grond liggen en liet zich wegzakken. Het was alsof haar lichaam doorhad dat ze veilig was of in elk geval veiliger dan eerst. Haar lichaam gaf toe aan wat er moest gebeuren en al snel verloor ze weer het bewustzijn. Ditmaal langer dan eerst. Haar lichaam lag daar tussen het gras en sneeuw. Haar vlekken tekende af tegen de achtergrond, samen met het bloed op haar kop. Langzaam lag ze te ademen, wachtend zonder dat ze het zelf doorhad.

vervolg op dit https://www.warriorcatsnl.com/t46040-one-step-too-far

Elfje

Fear may be the death of me[Open] Blaze_29

_{New leaf, de geur van bloemen zou in de lucht moeten hangen, zou zijn toch over de heides beter moeten maken. Maar in plaats daarvan werd hij enkel verwelkomt door de geur van bloed, de geur van angst. Gewoonlijk niet de snelste, probeerde de deputy zo snel mogelijk over het moorland heen te rennen als zijn kleine pootjes konde. Bereikte het lichaam van de arme Storkpaw pas toen ze haar ogen dicht had. Berzorgd checkte de deputy voor enig teken van leven, hief gerustgesteld zijn kop op toen hij merkte dat haar ademhaling nog niet stokte. Zou het Fallenflight weer zijn geweest? Hij slikte. "Verdomme" vloekte de kleine kater onder zijn gehijg door, net erachter gekomen dat hij nog altijd daar als enkele ziel stond. Eerst had hij geprobeerd haar te wekken, maar merkte al snel dat daar geen meerwaarde in zat. Met een diepe ademteug bewoog de kater zicgh naar beneden, liet het bewegingloze lichaam van de apprentice voorzichtig op zijn rug rollen. En daar, daar begon zijn terug tocht naar het kamp. Dankte zijn sterke spieren voor het dragen van het gewicht op zijn rug. Het gewicht van iemand die al wat groter was dan hem. Maar zwaar was het niet echt, zeker niet met de adrenaline die door zijn lijf heen gierde. Op weg waren ze, naar huis. Waar de medicine cats haar konde helpen en hij later vragen kon stellen. Want oh hij had vragen. Maar nu, nu was hij eerder bezorgd.}

MONTY