Avec toi

Hier was het nog wel een beetje spannend. Amberpaw vermeed dan ook nadrukkelijk de wat hoger geleden delen, bang dat ze naar beneden zou vallen. De rivier was altijd een soort vriend geweest, omdat er eten vandaan kwam en ze erin konden zwemmen. Maar als ze hem zo zag razen in de verte, werd ze er ook een beetje bang van. Want ze kon nu wel een klein beetje zwemmen, maar zeker niet genoeg om daar aan te ontsnappen. Nee, de poes hield liever van de plekjes hier beneden, veilig aan de kust. Haar vader had gezegd dat het water nu nog te koud was, dat ze later zouden leren zwemmen. Dat begreep ze na één keer haar poot in het ijskoude water te hebben gezet, maar ze vond het wel jammer. De poes keek vooruit toen ze een geluidje hoorde en keek verschrikt naar de overkant. Zouden Windclanners wel in het koude water kunnen zwemmen?

Een echt muizenspoortje had hem hier naartoe geleid. Tenminste, hij hoopte heel erg dat het echte muis was. Hij had niet de muis zelf gezien. Maar het spoor wel geroken. Ja, nu ging hij toch een beetje aan zichzelf twijfelen. Was het misschien een ander diertje? Een konijn zelfs? Winter zuchtte een beetje hulpeloos, zo voelde hij zich ook. Hij was inmiddels al bij de grens beland, het maakte hem wat zenuwachtig. Hij keek naar de overkant en zag daar iemand staan. Een prachtige poes, dat moest hij eerlijk toegeven. Waarschijnlijk ietsje ouder dan hem. Licht kantelde hij zijn kopje, een beetje verrast bij haar verschijning.

Eventjes was ze stil, toen ze plots oogcontact had gemaakt met een vreemdeling aan de overkant. Zijn licht bruine vacht viel haast weg tegen de stukken grond waar geen sneeuw lag. Misschien was hij iets jonger dan haar, maar dat kon ze niet zo goed zien. Haar hartje begon vooral harder te kloppen en een glimlach kwam op haar gelaat, haar nieuwsgierigheid groter dan haar angst. Een Windclanner! Een echte! Ze had wel eens gehoord dat Riverclan vaak ruzie had gehad met Windclan, maar net zoals alle andere conflicten begreep ze nog niet echt waarom. Voor haar maakte het dit soort ontmoetingen alleen maar spannender, en daardoor stiekem leuker. "Hey" sprak ze een begroeting en durfde iets dichterbij te komen, met haar pootjes op het ijs. "Mijn naam is Amberpaw, het is leuk je te ontmoeten!" hij zag er aardig uit, dus hij zou het vast niet erg vinden dat ze zich voorstelde, toch?

Hij schrok een beetje toen de ander hem ook opmerkte, en hem aansprak. Oh jee, wat doet ze nu?? Zijn hartje stopte even met kloppen toen ze op het ijs ging staan. 'Mijn naam is Amberpaw, het is leuk je te ontmoeten!' Met grote geschokte oogjes keek hij naar de jonge poes. 'H-Hoi,' stamelde hij, waarna hij snel zijn keel schraapte. Zo'n hoge stem had hij nou ook weer niet. 'Ik ben.. Winterpaw. Is dat niet gevaarlijk?' Het zag er heel gevaarlijk uit, wat ze deed. Wat als ze er door zou zakken? Hij kon haar niet redden. Zou hij haar moeten proberen te redden?