Hij had zich er zeker van gemaakt dat iedereen terug naar het kamp was gekomen en was zelf als laatste het kamp binnen gelopen. Hij was moe en het liefste wilde hij gaan liggen in zijn nest en slapen, maar dat zat er nog niet in. Hij moest eerst nog wat dingen afhandelen. Hij klom dan ook met wat moeite de steen op, zijn hele lichaam leek ertegen te protesteren, maar daar had hij niks aan. Bovenop de steen liet hij zijn blik over de katten onder hem gaan. Ze hadden niet verloren, maar ook niet gewonnen. Dus misschien was het toch eerder een verlies dan.

Hij liet zijn blik ook naar Brokentune gaan, dat zou hij ook nog moeten aankondigen aan de clan, want de meeste zouden het niet begrijpen waarschijnlijk. "We hebben hard gevochten tegen Riverclan vannacht. Ik heb zelf een leven verloren, waarbij mij een ding duidelijk is geworden." De clan ging dit niet leuk vinden, dat wist hij, maar het was nu eenmaal de conclusie waar hij op gekomen was. "Starclan heeft ons voorgelogen en verraden. Ze hebben tegen mij en Newtpaw gelogen over wat er gedaan moest worden met Riverclan en ze zijn daarom niet meer te vertrouwen." De clan mocht concluderen wat hij precies met die woorden bedoelde en ze mochten er hun eigen mening over hebben, maar hij had zijn besluit genomen.

Er was alleen nog iets dat hij nu moest doen. "Verder heeft een van de rogues ons geholpen en aan onze zijde gevochten toen ik hem een aanbod deed. Ik weet dat hij eerst een aantal van ons aangevallen heeft, maar hij heeft toen uit zichzelf gekozen om Pepperpaw te beschermen. Iets wat wij als clan zeker moeten waarderen." Dat was de hele reden dat hij het aanbod gedaan had. "Daarom ook dat ik Brokentune een plek binnen Shadowclan aan wil bieden." Hij ging alleen de kater niet meteen warrior maken, hij zou eerst meer moeten leren van Shadowclan voor dat zo was. "Hij heeft natuurlijk eerst nog wat dingen te leren dat we hier anders doen dan in Windclan, dus daarom zal ik hem zelf trainen tot hij alles geleerd heeft." Hij had niet het gevoel dat hij het toe kon vertrouwen aan een van de andere warriors op het moment, dus het was beter als hij dit zelf deed.

Dat waren de belangrijkste punten voor nu, ook al was er nog een ander ding dat hij het over moest hebben, maar dat zou alleen specifiek zijn met de kat die ervoor moest zorgen dat niemand het kamp in of uit zou gaan. "Rust uit, we hebben het hier morgen verder over. De gewonden kunnen bij Newtpaw terecht voor behandeling." Nog een waar hij mee zou moeten praten, maar dat kon wachten. Eerst moesten de gewonden behandelt worden. "En ik zou graag degene die verantwoordelijk was voor het kamp bewaken naar me toe hebben." Met die woorden sprong hij van de rots af en wachtte tot diegene naar hem toe zou komen.

[Dit is het terugkom topic van de oorlog]

Pas op de terugweg had Settleddust last gekregen van zijn verwondingen. Van de verse slagen door zijn huid, maar ook de oude verwondingen, vooral die op zijn schouder. Zijn hele lichaam zeurde, maar hij bikkelde door. Zijn ogen verlieten geen moment de rogue in hun midden. Hij gaf hem kriebels en hij vertrouwde niet. En Settleddust had nooit daarmee moeite gehad, maar met vreemdelingen, katten die niet onder de code leefden. Hoe makkelijk had hij Crystalstar verraden? Hoe makkelijk zou hij hun weer verraden? Hij vocht voor degene wanneer het hem uitkwam, niet voor Acornstar. En wat had Acornstar hem beloofd? Settleddust zijn blik ging weer naar Pepperpaw, die ook was verwond in al het strijdgeweld. Heidenen, dat waren het, dat ze medicine cats aanvielen. Beide hun medicine cats lagen in de kreukels. Wat in de sterren was er allemaal gebeurd, terwijl Settleddust had gevochten voor zijn clan? Voor verdomme zijn leven?

Het moment dat iedereen weer in het kamp was, er waarschijnlijk honderden vragen zouden zijn van al de achterblijvers. In de verte kwam de zon langzaam op, maar verder was het bijna nog volledig donker. Settleddust zag Acornstar naar de rots lopen, en in dat moment boog hij zich naar Inkspots. ‘Blijf bij die schurfthond en laat hem niet uit je vizier gaan,’ miauwde hij naar zijn beste vriend, doelende op de rogue. Settleddust liep naar voren en nam de plek onder de rots in, die van de deputy. Want de laatste tijd leek Acornstar de vergeten van zijn bestaan. Al zijn woorden werden de wind in geslagen en hij voelde zich een marionet die bespeeld kon worden. Die maar ja moest knikken en alles goed moest vinden. Hij was er klaar mee. Hij was geen jochie meer. En zijn geduld was op.

Wat hij nooit had verwacht, was dat Acornstar sprak dat hij een leven was verloren én dat hij concludeerde voor alles en iedereen dat Starclan niet meer te vertrouwen was. Settleddust zijn bek viel fysiek open. Wacht, wat? Verklaarde hij nu tegen iedereen, onder toezicht van zijn medicine cats (nou ja, één dan, de ander was knock-out) dat StarClan niet te vertrouwen was? Dat ze gelogen had? Zijn ogen gingen naar Newtpaw en hij vernauwde zijn ogen. Wat was er in vredesnaam niet aan hem verteld? Maar de krankzinnige mededelingen gingen door, want er werd doodleuk een huis aangeboden voor de rogue, en dat Acornstar hem zou trainen. Bovendien benoemde hij dat het anders ging dan Windclan. Wacht.. dit was een Windclanner? En nu niet meer? Dit bewees toch dat hij geen loyaliteiten had, als hij nu zijn vieze klauwen in drie clans probeerde te mengen. Settleddust voelde zich per direct misselijk. Dit was fout. Hij moest dit stoppen.

Er waren nog wat afsluitende woorden, maar zodra Acornstar zijn poten op de grond had geland en eiste met de bewaker van het kamp te spreken, was Settleddust degene die voor zijn poten stond. ‘Dat kan wachten,’ miauwde hij openbaar. Dan kon diegene mooi nog een excuus verzinnen, voordat Acornstar het weer op zijn heupen zou krijgen om diegene te verbannen, omdat hij niet "te vertrouwen" was. ‘Jij en ik gaan praten, nu.’ Het was geen vraag meer.

Tag: Inkspots (kort), Acornstar

Hij wist niet waar het kamp lag en dus was hij dicht bij de leader gebleven, die de achterhoede van de groep had gevormd. Hij vertrouwde die rotte poes en deputy ook niet volkomen. De reis leek langer dan hij had verwacht en even zuchtte hij. Zijn lichaam deed zoveel pijn en de krassen op zijn rug begonnen hevig aan zijn energie te knagen. Zijn spieren deden zoveel pijn.... maar goed, hij zou kunnen rekenen op de zorg van een medicine cat als hij het goed had begrepen. Hij knipperde even en keek op toen hij katten zag verdwijnen tussen een goed verstopte ingang. De kater keek even om naar de leader, maar dook uiteindelijk ook het kamp in. De nieuwe geuren van het moeras zorgde ervoor dat hij even met zijn oren trok. Hij keek kalm toe hoe Acornstar echter naar een rots toeliep. Daar spark de leader vast de clan toe. De rogue vernauwde zijn gifgroene ogen en nam een stap terug, zich duidelijk afzijdig houdende van de rest van Shadowclan. Iets in hem schreeuwde het uit om het op een lopen te zetten, maar hij wist dat er geen weg terug was nu.
De tabby luisterde kalm naar wat de leader te zeggen had en liet zijn kop wat zakken toen zijn naam werd gedropt. Toen het voorstel officieel volgde, lichtte hij zijn kin op en knikte hij een enkele keer naar de bruine leader. Hij was moe, wilde geen woorden hieraan vuil maken. Hij luisterde aandachtig naar wat de ander nog te zeggen had en knikte nogmaals. Dat klonk hem redelijk. Hij luisterde kalm verder naar de rest van de medeling waarna hij even zijn blik focustte op de deputy, die zich leek te vermengen met de tabby leader. Hij bleef zwijgend zitten, de twee observerende.

Ze waren terug. Chillypepper was uiteindelijk toch in het camp gebleven, om ervoor te zorgen dat de zwakkeren hier veilig waren. Ze had Serpentpaw met een bang hartje zien vertrekken en ook nu zocht ze eerst naar haar vriendin terwijl Acornstar op de rots sprong. Ze zuchtte opgelucht toen ze de grijze kattin zag staan, schijnbaar grotendeels ongedeerd. Acornstar nam het woord, vertelde over hoe Starclan hen verraden had en nam in dezelfde adem een Rogue op in de clan als zijn apprentice. Chillypeppers ogen werden groot. Ze zette een stap naar voren, klaar om er iets van te zeggen, om tegen te stribbelen, maar anderen waren haar voor. Serpentpaws stem klonk schel en ook Wolfblood mengde zich ermee. "Serpentpaw en Wolfblood hebben gelijk! De rogue is onbetrouwbaar. Je zou beter je aandacht richten op je eigen clangenoten!", viel Chillypepper de twee bij. Zij kon natuurlijk niet stil blijven terwijl Acornstar hun beschermers de bon gaf en verraders binnenliet.

<sub>De grote tom had zijn plaats in het kamp gevonden, maar de tijd om naar zijn verwondingen om te kijken was nog ver te zoeken. Niet dat deze het hem erg zuur maakte, zo groot waren ze niet. Maar de redenering van deze absentie van tijd deed de warrior zijn kop opheven. Natuurlijk, hij had niets minder verwacht dan een uitleg van zijn leader. Te kunnen horen waarom ze ook alweer deze verwondingen in de eerste instantie opgelopen waren. Maar inplaats daarvan richte de kater zijn visier op de sterren. Sterren die met zijn woord boven hen leken te verdwijnen. Opgingen in het dageraad dat langzaam opkwam. De zilveren kater fronste, de sterren hadden hen voorgelogen? Het was een rare opvatting, voor een kater die er maar liefst negen levens aan te danken had. En blijkbaar ook Newtpaw, diezelfde kattin die overal  waar Flutter in drama kwam, er magisch bij was geweest. Zij was er om Flutter van verdrinking te redden maar was magisch vergeten hoe haar clan genoten roken. Zij was er bij toen het joch vetrok. De warrior keek haar kort aan, zijn ogen bedenkelijk samengeknepen voor deze weer op hun leader rustte.

Verrassend was het eigenlijk, hoe meer aandacht Acornstar's verdere woorden kregen. Hoe men meteen opsprong toen bleek dat een rogue, die hen eerst had aangevallen, in eens in midden stond. Hervormd en geheel aan hun zijde. De zilveren tom kneep zijn ogen bedenkelijk samen en draaide zijn oren naar achteren toen bleek dat het ging om een ex windclanner. Bluejay was een vrij, vrije geest, geloofde heilig in de vrijheid van het individu. Was niet één die negatief naar andere keek enkel om het bloed dat door hun aderen heen stroomde. Maar ook hij kon er maar geen goede reden voor onderbouwen, kon maar niet in zien hoe het een goed idee was om een kater wiens loyaliteit leek te schommelen als een boot op noodweer, in hun midden als een bondgenoot te accepteren. Wisten ze eigenlijk wel waarom hij niet meer over het moorland heen rende? Hadden ze enig idee wat hij had uitgevreten om als rogue te eindigen? Maar zijn kaken hield hij op elkaar, andere hadden al voor hem gesproken.</sub>

Timing is everything.

Twistedheart zat stilletjes tussen de rest van zijn Clangenoten. Ze waren net terug van het strijdveld, terug in hun vertrouwde kamp. Twisted wilde hier niet meer weg, voorlopig. Acornstar sprak de Clan aan, en Twistedheart luisterde met zijn twee gekleurde ogen gericht op de grond. Zijn oortjes wiebelde bij de woorden van zijn vader. Hij geloofde toch juist sterk in StarClan? Twisted nog wel, in ieder geval. Maar natuurlijk ging hij twijfelen. Waarom dacht hij dat StarClan gelogen had? Ze spraken in raadsels, ja, maar liegen? De volgende mededeling maakte vervolgens heel wat los in de Clan. Twisted kromp lichtjes ineen van de woede van iedereen, maar hij hief ook met ongeloof zijn kopje op. Zijn blik ging even snel naar de Rogue. Hij herkende hem nu als degene die Hermit had aangevallen. Door hem had hij wat rust gekregen, maar hij had vol verbazing staan kijken. Het was zo... uit het niets? Maar blijkbaar had zijn vader een deal gesloten. Hij draaide twijfelend met zijn oortjes, keek de Clan rond. Niemand was het er mee eens, en hoewel hij hier geen mening over durfde uit te spreken, had hij ook zijn twijfels. Was dit wel een goed idee? Zo opeens? Of had Acornstar één of andere relatie met de Rogue waar niemand vanaf wist?

Hij had de reacties verwacht, had geweten dat ze kwamen. Maar het was niet alsof hij van gedachten zou veranderen. Hij had de kater een deal gegeven en hij zou niet als Crystalstar zijn die zijn deal niet na zou komen. Wat zijn clan daar ook van mocht vinden. Zolang Brokentune niks zou doen dat een Shadowclan kat niet waardig was zou hij geen reden hebben om de kat weg te sturen. Daarom ook dat hij de kater onder zijn eigen hoede nam, dan kon hij Brokentune ook zelf in de gaten houden, maar tegelijkertijd ook voorkomen dat hij niet goed getraind zou worden.

Natuurlijk was zijn deputy de eerste die naar hem toe kwam, die hem vertelde dat degene die het kamp bewaakt had wel kon wachten. Blijkbaar was het niet belangrijk voor Settleddust dat er een apprentice het kamp uit had weten te komen? Dat dat betekende dat er ook iemand in had kunnen komen op dezelfde manier? Maar voor hij antwoord kon geven kwamen de volgende katten al met hun meningen, waaronder Serpentpaw, zijn eigen apprentice. Die hem vertelde niet samen te willen trainen met een rogue en dat hij haar dan nog beter kon verbannen. Oh? Ze wilde wel verbannen worden? En alle moeite die hij in haar had gestoken voor haarzelf houden? Ze had alleen duidelijk geen greintje respect voor hem. Iets dat hij haar misschien eerder bij had moeten brengen. Hij liep weg van Settleddust en richting zijn apprentice. "Verbannen zou te makkelijk voor je zijn niet?" Hij was bereid geweest haar een warrior te maken na het gevecht, maar nu niet meer. Nee, hij zou haar apprentice houden, misschien zelfs wel tot na hij Brokentune warrior waardig vond. "En hier was ik nog wel bereid geweest om je een warrior te maken na vandaag, maar het lijkt erop dat je er nog niet klaar voor bent." Ja, hij zou dit voor de hele clan zeggen, dan had ze hem hier maar niet zo uit moeten dagen. "Je hebt nog veel te leren, misschien zelfs meer dan die rogue waar jullie het allemaal zo over hebben. Het zou je juist goed doen om samen te trainen lijkt me." Hij zou haar het niet makkelijk maken, niet dat hij dat al deed, maar hij zou haar zeker niet aan Wolfblood geven. Meer aandacht zou hij voor nu in ieder geval niet meer aan haar besteden. Ze bleef zijn apprentice of ze dat nu wilde of niet.

Settleddust wilde met hem spreken en hij kon wel raden waar het over ging. Precies hetzelfde als wat al deze katten van hem wilden waarschijnlijk. Maar geen van hen was al begonnen te doen met wat hij hun verteld had te doen. Ze hadden alleen maar de tijd genomen om commentaar te leveren. "Hoorden jullie me de eerste keer niet?" Sprak hij dan ook en vernauwde zijn ogen iets. "Rust uit, laat je wonden checken en we hebben het hier morgen over." Zijn blik ging naar zijn deputy, welke blijkbaar dat ook wilde negeren. "En dat geldt ook voor jou," Hij was er vrij zeker van dat zijn deputy er weer tegenin zou gaan, dat hij nu wilde spreken, maar dan moest hij maar volgen naar zijn den toe. Iets waar hij nog een poging toe zou doen om naartoe te gaan.

Iedereen had gelijk. Iedereen had een punt om huiverig te zijn, om de rogue niet te vertrouwen. Hij zou van loyaliteit veranderen, het moment dat het gras groener was aan de andere kant. En nu zag hij iets in Shadowclan wat hem aanstond, en die gedachte zinde Settleddust niet. En terwijl hij zijn mening terug had gehouden om pas te zeggen face to face, begonnen hun clangenoten in een kakofonie hun, terechte, zorgen te uiten. Van Wolfblood, die altijd haar hart op de tong had, naar zijn eigen apprentice die net warrior was geworden. En van alle katten die hij kon kiezen om te vertrouwen, was het een rogue, omdat hij Pepperpaw had beschermd? Eén goeie daad zette geen leven aan slechte daden goed. Wat van al hun clangenoten die vannacht op dat slagveld voor hun clan hadden gevochten? Die waren te vertrouwen, niet een overloper. En nu voelde het alsof dat gevecht daarvoor was geweest, een rogue, verder zinloos. Wolfblood haar woorden deden Settleddust nog meer zorgen baren toen Pepperpaws naam viel. Zijn groene ogen flitsten naar het stuk ongedierte en in gedachten bracht hij dezelfde eed af als Wolfblood. Eén poot de verkeerde richting, en hij was dood.

Maar het was zijn apprentice die Acornstar besloot terug te pakken. De opmerking die hij maakte sidderde door de lucht heen en het was laag. Serpentpaw had alle redenen om kwaad te zijn, en hij besloot haar lager neer te zetten als de rogue. Een clangenoot, zijn apprentice nog wel, verdomme. Het was te ver, en het was niet eerlijk. Hij wierp een blik naar Wolfblood en Serpentpaw. Hij wist dat het tweetal hierop los zou gaan, en terecht. Hij zou ze niet tegenhouden, dit was hun gevecht. En vocht, streed, blaf en bijt, Acornstar verdiende het. Liet hem maar voelen dat zijn acties consequenties hadden. Maar ze moesten ook uitkijken, want al met al was hij een leider, uitgekozen door StarClan. Al was het diezelfde leider die nu de sterren aan de kant had gezet.

Acornstar probeerde daarna nog een poging zijn autoriteit te tonen en iedereen voor zijn wonden te laten zorgen, om het vervolgens nog een keer specifiek tegen hem te zeggen. Het enige wat hij terugkreeg was een opstandige blik. ‘Nee.’ Doodeenvoudig. Hij was niet een warrior, hij was zijn deputy. En dat maakte hem anders. En hij ging nu niet de rest temperen, wat hij misschien normaal gesproken wel had gedaan. ‘Want anders dan de rest, ben ik je deputy.’ Hopelijk zou dat eens door zijn dikke schedel doordringen. Hij had hem uitgekozen, en bij de sterren wist Settleddust nu dat het een wrede grap was van Starclan. Dat was hun gevoel voor humor. Maar ze hadden gelijk. Ze hadden hem gestraft voordat hij door had gehad wat de omvang van zijn zonden was. Hij realiseerde dat nu. Maar het was nu aan hem om zich voor de sterren te bewijzen, de rest van zijn leven.

Hij trok even met zijn oren en kon het niet laten op te kijken bij het gedrag van deze clan. Wat een stelletje idioten. Crystalstar had kunnen winnen als ze misschien meer rogues had aangewerfd of een bondgenootschap had gesloten met een van de andere clans, want Shadowclan lag duidelijk in duigelen. Hij vernauwde zijn ogen bij de woorden van de zwarte kater. Hij was niet verbannen, hij was zelf weg gegaan uit de clan en als hij het zo hoorde waren er nu al twee nieuwe leaders geweest sinds zijn vertrek, dus veel zouden ze niet aan hem denken. Zij waren de dieven hier, zij waren de reden dat hij er weg was. Hij keek even naar het jonk dat hem benaderde en tegen hem sprak, maar wende zijn ogen weer af. Hij vond het ergens wel amusant om te zien en zijn blik verduisterde dan ook even. Zie je dit Tallshadow? Dit is je geliefde clan, dit is de chaos die je hebt aangericht. Brand in hell.