I don't care! It's not fair![Open]

Met korte, maar sierlijke pootstappen stapte Squirreltail naar vierboom toe. Ze had op haar falie in het kamp gehad wegens het uitfoeteren van een clangenoot en het had haar over het algemeen in een slecht humeur achtergelaten. Haar vacht stond dan ook ietwat overeind en haar hele houding schreeuwde haar geërgerdheid uit. Ze was het kamp uitgestormd en rechtstreeks weggelopen van het territorium. Ze was weer eens in één van haar 'buien' zoals haar clangenoten het soms noemden. Maar ze kon er niet tegen als ze zeker wist dat ze gelijk had en dat ze dan dat gelijk niet kreeg! Dus was ze maar eventjes ervandoor gegaan om te gaan mokken.

Een zacht krassend geluid klonk terwijl ze helling afgleed. Daar stond ze dan, bij vierboom. De verschillende geuren mengden en drongen haar neusgaten in, vervelend. Maar ze had er niet zo heel erg veel oog voor. Ze stond nog steeds in standje mokken. Daarom plofte ze neer onder één van de massieve eiken en krulde ze haar dikke staart om haar voorpoten heen. Haar nekvacht stond nog steeds geërgerd overeind terwijl ze nukkig voor zich uit staarde. Haar smaragdgroene ogen flonkerden als brandende kolen en haar staartpunt bewoog zo nu en dan in korte, schokkerige beweginkjes heen en weer terwijl ze in haar eigen gedachte nog steeds zat te mokken. Ze zou later wel terugkeren naar het kamp, nu had ze eventjes geen zin.

Gedachten gingen als één grote donkere donderwolk door haar kop heen, stormachtig en wild. En er was ook zeker weten geen ruimte voor tegenspraak. Haar staart zwiepte nog steeds als een geïrriteerde zweep door de lucht heen terwijl ze haar gedachten op een rijtje probeerde te krijgen, maar het bleef meestal hangen op het feit dat de wereld oneerlijk was en dat het gewoonweg niet haar schuld was. Naja, daar zou ze vanzelf wel uitkomen als je haar iets de tijd gaf. Ze was nou eenmaal een heel erg koppige en vurige ziel en iemand anders ook maar iets gelijk geven krenkte haar fragiele trots al. Ze zat echter zo enorm in zichzelf gekeerd dat ze niet opmerkte dat ze hier niet langer meer alleen was. Zacht geritsel begon zich tussen haar gedachten te porren en haar aandacht te trekken. Het duurde echter eventjes tot ze er daadwerkelijk aandacht aan besteedde. Pas toen er een kitten de open plek op strompelde kwam ze inderdaad uit haar gedachten tevoorschijn. Meteen werd alle frustratie op het kleine beestje gericht en haar oren gingen dan ook plat in haar nek samen met een vurige blik. Maar toen zag ze pas dat het maar een kitten was, haar blik verzachtte dan ook iets. Ze proefde de lucht iets en vernauwde haar ogen. "Moet je niet naar je moeder toe? Kleine kit?" Miauwde ze strak, haar pluizige staart heen en weer zwiepende terwijl ze het beestje wantrouwig aankeek, "Het is gevaarlijk voor kittens om alleen te reizen, vooral in deze tijd van het jaar." Ze kon het ook weer niet over haar hart verkrijgen om de kitten compleet weg te sturen en af te snauwen, dat zou nou net weer harteloos zijn.

De kleine kitten keek de shadowclan poes met respect aan. Ze wou niet onbeleefd doen, want dat zou hem zijn leven kunnen kosten. "Moet je niet naar je moeder toe? Kleine kit?" Hoorde hij de poes zeggen. Swift's ogen verbitterden even, een pijnscheut ging door haar heen. Het was nog maar enkele dagen geleden toen ze haar ouders verloor. "Het is gevaarlijk voor kittens om alleen te reizen, vooral in deze tijd van het jaar." Sprak de poes uit. Ze knikte. "Ik kan niks anders, Mijn ouders zijn vermoord geworden door enkele katten die een clangeur meedroegen." Sprak ze uit, zonder ook maar een keer te zeggen dat haar ouders door shadowclankatten gedood waren. Haar ogen gleden even weg. "Ik ben niet bang voor gevaar." Snoof ze. "Niet meer." Was wat ze er nog net uit kon krijgen. Ze keek terug naar de poes en liet haar staart voor haar poten vallen. Ze had het koud, ze had honger, en ze was moe. Dingen die een kit van haar leeftijd niet wou meemaken. Waarom moesten haar ouders nou net sterven? Waarom was er niemand die om haar gaf in deze wereld? Ze had het overwogen om naar de tweebenen toe te lopen. Maar hun stank had haar afgeschrokken. Nee, de tweebenen waren niks voor haar. Ze moest hier proberen te overleven, en dan zou ze haar eigen kits later kunnen vertellen hoe hard het was om te overleven in haar eentje. En hoe moeilijk het was om door te blijven gaan. Kort ontstond er een klein en zwak glimlachje op haar gezicht. "Mijn naam is Swift, mevrouw." Zei ze, op een kalme manier. Het laatste wat ze wou was een kat die haar aanviel, daarom deed ze nu extra beleefd.

[Jup, het is een haar geworden >3 Aangezien ik toch de hele tijd 'ze' en 'haar' zeg als ik met swift post XD]

Met een licht onverschillige zwiep van haar pluizige staart keek Squirreltail de kitten opnieuw aan. Ze krulde de pluizige staart om haar voorpoten heen, het kon de het hele onderste gedeelte van haar voorpoten bedekken. Haar staart was dan ook erg dik, ze was er tenslotte naar vernoemd. Haar groene ogen flonkerden zachtjes terwijl er toch langzaam nieuwsgierigheid op begon te bloeien in haar gedachten naar de toestand van de kitten. Waarom was ze alleen? Waar waren de ouders gebleven? Ze wist heel erg zeker dat als zij ooit moeder was ze niet zomaar haar kittens alleen ging laten rondrennen buiten in de sneeuw zonder toezicht. Naja, met nadruk op als.
"Ik kan niks anders, Mijn ouders zijn vermoord geworden door enkele katten die een clangeur meedroegen." Miauwde het katje. Squirreltail's oren gingen eventjes iets achteruit. "Zorgt er dan niemand voor je?" Miauwde ze vol ongeloof. Dan zou die kitten het niet echt lang meer redden in dit weer. "Ik ben niet bang voor gevaar." Snoof de kitten. "Niet meer." Squirreltail's wenkbrauw schoot nu iets omhoog in een onbedoelde spottende houding. "Die instelling zal je vroeg of laat ombrengen," Miauwde ze droogjes, "Een intelligent iemand weet wanneer je een stap terug moet zetten en je meerdere moet erkennen, gevaarlijk of niet." Ze liet maar eventjes weg dat zijzelf meestal te impulsief was om daarover na te denken. "Mijn naam is Swift, mevrouw." Stelde het katje zich vervolgens voor. Een klein zuchtje ontsnapte uit Squirreltail's mond, waar was ze in beland? "Squirreltail is de naam" Stelde ze zich uiteindelijk toch maar voor, nog steeds een beetje argwanend.