Hello, Shadowclan warrior [Squirreltail]

De blauwgrijze kater beende met lichte, haast geruisloze passen door de steriel witte sneeuwlaag. Het koude tapijt was vers aangedikt dor nieuwe vlokken, die nog steeds uit de lucht dwarrelden. Zijn vurig gele ogen volgden nieuwsgierig de vallende sneeuw, de starclan had hun witte bladeren voor de eerste manen uitgestrooid sinds de tijd Lionpath nog een kitten was, toen zijn moeder nog leefde. De jonge warrior snorde toen een vlok precies op zijn donkere neus viel, het gaf een grappig, uitdagend gevoel. Warm en kou die door elkaar heen flitsten terwijl het vlokje recht voor zijn weetgrage kijkers wegsmolt. Hij was al een halve maan warrior maar de nieuwsgierigheid was nog steeds onafgebroken aanwezig. Lionpath zakte tot schouder hoogte weg in de dikke, koude laag. De dromerige kater was met een grens patrouille op pad gestuurd. Scherpe geuren prikkelden zijn reukzin. markeringen van rivalen en bondgenoten, van gevaarlijke onbekenden en hulpvaardige vrienden. Maar overduidelijk geursporen van katten. De vierboom was dicht bij. Het was de enige plek waar de vier territoria in elkaar overvloeiden, waar er vrede en vijandschap toch valk naast leefde. Al sinds de heerschapij van de grote katten clans was deze heilige grens van bloed gespaard gebleven. Elke volle maan vond hier een vergadering plaats, waar de katten de wapens bij zich neerlegden en elkaar behandelden als vrienden. Dat was de wil van de machtige starclan, als ooit gevochten zou worden tijdens die wapenstilstand, dan zou de hemelse clan haar woede over het woud uitspuwen. Lionpath zag de vier eiken tussen sneeuwwitte landschap opreizen, bomen die de berken en wilgen in het woud tot struiken degradeerden. Een pootvol bladeren probeerde zich aan de gezonde boom wast te klemmen, maar weldra zouden de machtige kruinen volledig kaal zijn. De jonge warrior versnelde nieuwsgierig zijn pas, de koude, harde ondergrond liep naar beneden. De ijzige sneeuw brandde in Lionpath's donkere pootkussen. Er welden tranen op in zijn gele ogen van de gure wind die in zijn gezicht sloeg. De machtige eiken werden steeds groter naarmate hij naderde. De blauwgrijze kater liep opgewonden verder, hij had nog maar één andere keer deze plek aanschouwt, en dat was manen terug. De highrock glansde in het weinige zonlicht dat door de dicht bewolkte, woelige hemel brak. Lionpath spande zijn spieren, kromp in één en sprong. In een oogwenk was hij verwijderd van de koude grond, met een korte strijd kreet suisde de dromerige warrior op de gladde rots af. De krijger lande soepel op het glanzende oppervlak, en lag geen sneeuw meer op de steen, maar een dun laagje doorzichtige rijp verade het ijzige weer. Geschrokken van het koude sloeg hij zijn nagels uit, krabbelend over de glibberige highrock verloor Lionpath zijn evenwicht. Mauwend schoof de kater van het immense stuk steen. Met een doffe klap kwam hij neer in de dikke sneeuwlaag. Een gezonde glimlach verscheen op zijn lippen, de donkere kater grinnikte zachtjes. Hij draaide zich langzaam om en duwde zich recht, kreunend en steunend. Lionpath keek recht in haar blauwgroene ogen, donkere lijnen tekenden haar lichtoranje haren. De poes droeg een vijandige geur mee, die niet bij haar sierlijke, mooie uiterlijk. Shadowclan. "Hallo, shadowclan warrior", mauwde Lionpath vriendelijk. Er klonk geen spat vijandschap in zijn stem, ze waren tenslotte op neutraal terrein. "Moet jij ook op patrouille?", Vervolgde hij met een korte zucht. Lionpath richte zich op de vrouwelijke krijger en wachtte met een dromerige blik haar antwoord af.

[Ik hoop dat je er wat mee kan ^^]

Een zachte glimlach kleurde Lionpath's dunne lippen. Hij had een reactieverwacht als 'Hou je bek, jij stomme slakkeneter' of iets dergelijks, maar het was veel fijner dan dat. De strakke, mooi uitgekozen woorden leken komisch in hun gesprek, dat van rivaal tot rivaal ging. "We hebben inderdaad hetzelfde doeleinde, mijn waarde" mauwde hij keurig. Lionpath zette zich zachtjes neer in de sneeuw. Het gekraak van de dikke sneeuwlaag kringelde op uit de stilte. De jonge kater sloeg zijn van de kou dik opgezette staart deftig voor zijn poten. Met zachte tongstreken begon hij zijn donkere, vochtige haren te wassen. Het warme speeksel gaf een fijn gevoel op zijn koude huid. Een lichte gesnor rolde uit zijn keel. Al snel boog Lionpath het spinnen om tot een voortgang van het gesprek."Ik heb mezelf nog niet voorgesteld", Mauwde hij met een duidelijk gemaakt nette toon. "Mijn naam is Loinpath, ik ben de oudere broer van Wolfpaw en heb nog een zuster genaamt Mapleleaf" Even wachtte de dromerige warrior met het verder zetten van zijn voorstelling. Zachtjes ging hij Lionpath verder met het reinigen van zijn donkere pels. "En u? Wat is uw naam" De bekakte woorden perste hij er tussen twee streken met een zweverige glimlach uit terwijl de warrior zijn gele ogen geïnteresseerd op zijn rivale hield. Het was opgehouden met sneeuwen, de witte laag bleef op zekere hoogte hetzelfde, alsof het één reusachtige smetteloze rivier was die elke boom en elk mos uit het woud verzwolg. Zelfs het Shadowclan territorium zag er keurig uit, doch verscholen zich onder de dikke laag zich enkele minder fijne plekken, waaronder de kraaienplaats en het donderpad. De asgrijze wolken bleven de hemel verbergen. Het waren net enorme, dicht opééngepakte dieren die om de zoveel tijd hun witte vlokken over het woud strooiden. Lionpath wacht met een vriendelijke glimlach het antwoord van de Shadowclan poes af.

[Kort ik weet het °-°]

"Mijn naam? Eerwaarde warrior? Mijn naam is Squirreltail, warrior van de Shadowclan, enige dochter van de dappere warriors Stagleap en Blossomdance", mauwde de poes met een keurige stem. Lionpath grijnsde onwillekeurig bij het horen van Squirreltail's bekakte klank. De dromerige blik vervaagde langzaam uit zijn ogen aangezien het gesprek een richting kreeg, het was geen serieuze kenniswisseling tussen warriors maar een losjes heen en weer spel tussen twee, elkaar vreemde jongelingen. "Aangenaam kennis te maken" Vervolgde Squirreltail. Lionpath maakte een beleefd gebaar met zijn pluizige staart die een contrast tekende met zijn kortere
vacht die zacht glooide over zijn gespierde lichaam. Hij boog zijn kop lichtjes en mauwde met een gewrongen stem: "Insgelijks mevrouw". Met een snelle lik bevochtigde de jonge kater zijn donkere lippen die lichtjes naar boven krulde. De koude droogde al zijn lichaamssappen uit die tussen zijn haren ontsnapten. "Koud hé", Mompelde Lionpath zacht, zijn kakkerige accent vloeide langzaam over in een vriendelijke stem. Hij hield zijn zuinig behaarde kop wat scheef en concentreerde zich nu wat beter op Squirreltail. Haar bouw was niet erg sterk, eerder elegant. Haar pels was licht oranje en werd gebroken door donkerdere lijnen die deden denken aan de grote tijgerclan die honderden generaties terug leefden. Lionpath kruiste de ogen van de jonge poes die glansden als de weerspiegeling van een gezond blad in de lentestroom. Hun groene kleur helde wat over naar het blauw maar de smaragd tint bleef duidelijk overheersend. Hij merkte op dat Squirreltail er een jonger uitzag dan hem, ook al vertelde haar geur hem wat anders. De dromerige kater ging automatisch verder naar haar gedrag. Het was eigen aan hem om katten te evalueren in zijn gedachten, om hun uiterlijk en manier van doen te kunnen ordenen in zijn geheugen. Ze leek een pompeuze poes, al waren de woorden die ze zei niet grof of hooghartig, vriendelijk was het goede woord. Even kwam de gedachte in hem op dat Squirreltail hem probeerde te manipuleren. Achter zijn dromerige aanblik verschenen donkere gedachten. Ideeën haakten zich vast in zijn fragiele gedachtengang die nauwkeurig was opgebouwd en bij de minste tik kon instorten en een pijn hoop vormen. Lionpath wende de bezwaren van zich af en bande ze naar zijn onderbewustzijn, dat waren zorgen voor later. De krijger schudde zijn hoofd met een speelse zwaai terug recht. "We patrouilleren trouwens op neutraal gebied omdat er ook gevaren zijn die elke clan kan deren", Mauwde Lionpath ter antwoord op een eerdere vraag van Squirreltail. Met een vrolijke glimlach vervolgde hij:"En omdat ik de vierbomen nog eens wou zien". De krijger richtte zijn nieuwsgierige, helgele kijkers op de rivaliserende poes. "Maar waarom check jij algemeen territorium? Ik geloof niet dat je zo graag nog eens naar de vierboom kwam loeren" Vroeg Lionpath zacht, een schuchter lachje volgde op zijn vraag. De keurige manier van praten was uit zijn stem gelekt.

"Ik zag een Thunderclan warrior hier rondloeren toen ik de grens patrouilleerde, dus ik dacht, ik ga maar eens een kijkje nemen," klonk het tamme antwoord. De strakke sfeer was uit hun gesprek verdampt. Hij legde zich ontspannen in de platgedrukte sneeuw terwijl zijn pluizige staart vrolijk heen en weer zwaaide "Ben ik dan echt zo opvallend ?" Mauwde de kater lichtelijk geamuseerd. Hij wiebelde verveeld heen en weer met zijn hoofd, zoekend naar een onderwerp om het gesprek op verder te bouwen. Lionpath dacht terug aan Squirreltails droge, lichtelijk geïrriteerde reactie toen hij begon over het koude weer. "Ik wil niet vervelend doen", Begon de jongeling zacht. Snel inhaleerde hij de nodige lucht om zijn zin af te werken:"Maar hoe zit dat nu moet dat ijs". Beangstigt voor de reactie van de rossige poes vormde hij zijn lippen om tot een doorzichtige, schaapachtige glimlach. Lionpath vond het aardsmoeilijk om de reacties van anderen te doorgronden, al evalueerde de krijger zijn tegenspelers gedrag, het bleef een zieke taak. Lionpath's familie maakte het hem er in ieder geval niet makkelijker op. Sinds de dood van zijn moeder kon hij bij niemand zijn verhalen meer kwijt. "Ben je er soms doorgezakt" Opperde de warrior. Lionpath beet ongemakkelijk op zijn tong. Het gesprek liep op de klippen, hij probeerde zijn mondhoeken op een overtuigende manier wat in de hoogte te houden maar het mocht niet baten. Met een bange, afwachtende uitdrukking op zijn jonge snoet, wachtte Lionpath af op Squirreltail's reactie.

Kort >.<

Lionpath spitse zijn oren, luisterend naar Squirrel's uitleg. Een onzekere glans bescheen zijn helgele ogen terwijl de opes haar verhaal begon te doen:"Ongeveer dan," De schadowclan hield even haar mond maar voor Lionpath iets kon zeggen ging ze terug verder: "het Shadowclan gebied hebben we een aantal kleine meertjes, en die waren allemaal bevroren. Ik was op een omgevallen boomstam geklommen die over zo'n meertje heen hing om naar de vissen te kijken. Toen kwam Thistleheart langs en we raakten aan de praat, ik raakte echter afgeleid en gleed van de door het ijs glibberig gemaakte boomstam en door het impact brak het ijs, Thistleheart heeft me eruit getrokken" Lionpath voelde een zuivere sympathie voor Thistleheart naar boven komen. Het was een ware krijger, met een hart dat loyaal en moedig was, begreep de jongeling. Hij besloot zijn kijk op Shadowclan katten te veranderen, het waren waarschijnlijk geen donkere, kille wezens die doodden bij het minste of het geringste. Het waren katten zoals zij, zoals de andere clans. "Genoeg informatie?" Mauwde Squirreltail. In Lionpath's oren klonk het wat scherp, maar hij kon het haar niet kwalijk nemen, herinneringen ophalen aan donkere momenten was moeilijk, pijnlijk. "Die Thistleheart lijkt me een echte held" Reageerde de dromerige kater onder de indruk. "Het was zo koud... En op het gegeven moment zat ik ook even onder het ijs... Het was.. verschrikkelijk.." murmelde ze. De woorden leken naarmate haar zin eindigde hun klank te verliezen. "Dat begrijp ik... denk ik ", Mompelde Lionpath met een ingetoomde stem. Hij besloot hun gesprek naar een vrolijkere weg te leiden. "Ik moet zo nodig het gesprek weer lam leggen" Mauwde de donkere kater met een vrolijk lachje. "laten we het over wat fijners hebben", Stelde Lionpath voor. "Nieuwblad of zo"