Sunday Best

Het was de ochtend na de ceremonie en hij was erg zeker van zijn zaak: Crystal's naamkeuze was vreemd, heel vreemd. Vandaag zou hij haar er absoluut over benaderen. Wat hij daar precies mee wilde bereiken wist hij niet, maar ze moest weten wat hij ervan vond. Nu was het nog te vroeg, dus in plaats van de dag te beginnen met zeiken besloot hij Amberpaw te benaderen. Die stond een eindje verder op de open plek. Ze was in dezelfde ceremonie apprentice geworden, die van haar vader Arcticwolf nog wel. Hij had grootse respect voor de kater en hoopte op een dag ook zo'n goede warrior te kunnen zijn. "Gefeliciteerd kleine." Bromde hij vriendelijk in zijn nog schorre ochtendstem. "Blij met je mentor?"

[Amberpaw]

Amberpaw was haar vacht aan het wassen, iets dat ze wel vaker deed als ze nerveus was. Alles was nog een beetje nieuw een spannend, en ze was nu eenmaal ook niet iemand die graag alleen was. Opeens had ze haar beste vriendinnetje niet meer bij zich, omdat die allemaal nog in de nursery waren. En hoewel ze redelijk goed was in nieuwe vrienden maken, lukte het natuurlijk niet alle apprenices in één dag te bevrienden. Bracken was er even niet en later zou ze pas met haar vader weggaan, dus even zat Amberpaw alleen en deed haar best om er niet eenzaam uit te zien. De stem van een kater liet haar opschrikken, en kort bleef haar tong nog vast zitten tussen haar lippen terwijl ze hem aan keek. Toen ze dat van zichzelf doorkreeg corigeerde ze zich snel en voelde haar wangen rood worden. Oh nee, wat een blunder! En dat ook nog eens voor de ogen van Hermitshell. "B-bedankt, Hermitshell!" sprak ze nog wat beschaamd. Zijn volgende woorden lieten haar even de andere kant op kijken, maar snel genoeg verbeterde ze zichzelf en zette een glimlach op haar gelaat. "Hm-hm, n-natuurlijk! Pap- Arcticwolf is een hele goede warrior," stiekem was ze jaloers. Best wel heel erg jaloers, dat Crystalstar kennelijk haar broertje had gekozen in plaats van haar. Natuurlijk vond ze haar vader leuk en spendeerde ze graag tijd met hem... Maar ze kende hem al. Ze dacht dat ze een nieuwe, stoere mentor zou krijgen... En nu had Bracken de leader zelf! Ze kon het niet helpen om zich af te vragen waarom Crystalstar haar niet had gekozen, maar durfde dat niet tegen de ander te zeggen. "Gefeliciteerd, uhm, trouwens. Je hebt een hele mooie naam," ze keek hem aan in zijn blauwe ogen maar werd daar een beetje verlegen van.

De kersverse apprentice was nog nerveuser dan zijn zusje, als dat al mogelijk was. Ze schaamde zich voor de tong tussen haar lippen, maar hij vond het alleen maar schattig. Gespannen ging ze verder en vertelde ze dat haar vader een goede warrior was, iets waar hij zich wel in kon vinden. Zeker na de gathering respecteerde hij hem meer dan andere clanleden. Ze waren tegenwoordig immers collega's. Het was grappig hoe zo'n koele kater zo'n zenuwpees op de wereld had gezet. Seamist's invoed was duidelijk terug te vinden. Bij het compliment over zijn naam verstarde hij. Natuurlijk had ze geen idee, maar het voelde alsof ze hem teisterde. "Bedankt." Snauwde hij, waarna hij meteen al spijt had. Dit was niet haar fout. "Sorry, dankjewel." Begon hij opnieuw, zijn stem warmer. "Jouw vader en ik zijn vrienden, wist je dat?" Een scheef glimlachje stond op zijn gezicht. Om maar van het onderwerp af te komen.

Ze had gehoopt dat hij zou glimlachen door haar compliment, dat deden namelijk de meeste katten. Complimentjes werden eigenlijk altijd goed ontvangen, dus toen hij vrij fel reageerde schrok ze nogal. Haar oortjes schoten wat naar achteren en ze keek weg. Had ze iets verkeerd gezegd? Maar Hermitshell bood zijn excuses al aan, wat haar misschien nog wel meer verwarde. "S-sorry, je zult een geweldige warrior zijn," ze glimlachte hem vluchtig maar lief toe, blij dat hij een ander onderwerp aansneed. Vrienden? Ze hield haar hoofdje wat schuin en wilde net zeggen dat ze haar vader nog niet over hem gehoord had, maar slikte die woorden toch in. Nu ze erover nadacht, haar vader zei eigenlijk nooit zo heel veel over wat hij buiten hun gezin om deed. "Oh, wat leuk! Dat wist ik nog niet," sprak ze. "Hoe, ehm, hoe zijn jullie bevriend geraakt?" probeerde ze het gesprek voort te zetten. Ze vond het fijn met hem te praten, aandacht van zo een grote, stoere warrior - in haar optiek dan. Amberpaw hoopte vooral dat hij haar niet saai vond.

Een geforceerd lachje verscheen toen ze hem een geweldige warrior noemde. Tot zover de oprechtheid. Bij haar vraag slikte hij even. Daar had hij nog niet over nagedacht. Natuurlijk kon ze niet weten van het elitegroepje van Crystalstar, want dan wist straks heel de clan het. Oh, waarom moest hij nou over Arcticwolf beginnen? "Oh gewoon, samen patrouilles lopen. Je weet hoe dat gaat." Zuchtte hij nonchalant zonder haar aan te kijken. "Misschien moeten wij ook maar eens op patrouille." Grapte hij, al bedoelde hij er niks mee. Hij zou nooit écht vrienden kunnen zijn met zo'n kleuter. Dat zou al snel saai worden.

Amberpaw had niet door hoe hij slikte, noch hoe hij zo nonchalant antwoordde. Het klonk haar logisch in de oren, hoe moest je anders elkaar ontmoeten? Ze vond het wel een vreemd idee. Hermitshell was de ex leerling van de leader, het broertje van de medicine cat en ook nog eens zo sterk en cool en haar vader was.... Tja, gewoon haar vader. Ze hield meer van hem dan wie dan ook, maar hij was ook wel heel gewoontjes. Stiekem vond ze het wel heel leuk dat Hermit kennelijk haar vader stoer vond, misschien vond hij dat dan ook van haar.
De volgende woorden van de kersverse warrior lieten haar bijna overeind veren. Direct schoten haar oortjes naar voren. Het feit dat hij het als grapje bedoelde ging volledig langs haar heen. "O-oh! Dat lijkt me heel erg leuk, Hermit!" sprak ze met lichtjes fonkelend in haar ogen. "Misschien kunnen we morgen op avond patrouille gaan! Dan kunnen we de zonsondergang zien, ik heb gehoord dat die super mooi is bij de lily pool nu omdat die ook bevroren is! " klepte ze vrolijk door. Succes met je hier onderuit praten, oeps.

Onbedoeld had hij enthousiasme bij haar opgeroepen. Het leek haar "heel erg leuk", oh jee. Waarom moest hij dat nou zeggen? Ze kwam al met een heel plan over morgenavond bij de lily pool naar de zonsondergang kijken. "Hehe.." Hij ging toch zeker niet op date met deze letterlijke baby. "Volgens mij zijn patrouilles daar niet voor bedoeld." Lulde hij zich eronderuit. Hij was nu volwassen en ging echt niet zijn tijd besteden met apprentices, maar hij wilde haar ook niet kwetsen. Naast dat hij haar wel schattig vond zou dat niet goed vallen bij haar vader. "We kunnen wel een keer met je vader de grens checken." Zo, dan hoefde hij in ieder geval niet alleen haar gebrabbel aan te horen.