[Crystalstar] Stop being scared and start getting furious

Ze hadden heel gemeen tegen haar gedaan. Dat klopte, hoewel Crystalstar de laatste was die het onterecht genoemd zou hebben. Ze glimlachte zachtjes om Thistlekit's woede, ze was nu al zo beschermend tegenover haar moeder. Ze wikkelde liefkozend haar grijze staart om het poesje en ging dichter tegen haar aanzitten. "Nee, dat mogen ze niet.. Maar dat zullen ze ook niet meer." Beloofde Crystalstar terwijl ze haar kin heel zachtjes op Thistle's kopje liet rusten. "Kan ik iets voor je doen?"

De moeilijke blik van Thistlekit zei genoeg: ze was zich bewust gaan worden van de mogelijke gevaren van het clanleven. Crystalstar zuchtte zachtjes toen ze die ongerustheid bij haar dochter opmerkte. Wat moest ze nou? Ze wilde de drie zo lang mogelijk afschermen van de boze buitenwereld, maar over niet al te lang werden ze apprentice, en dan zouden ze het toch moeten weten. "Ik zal er alles aan doen om ze weg te houden." Miauwde ze, op een hopelijk sussende toon. "Maar, als ze komen voordat jij apprentice ben, dan haal je geen gekke dingen uit, oké?" Dat moest ze beloven. Crystalstar wilde zich niet voorstellen wat er zou gebeuren als Thistlekit bij de volgende audiëntie met Shadowclan plotseling de aanval inzette.

Een echte warrior zou uit dit felle meisje voortkomen, dat voelde Crystalstar wel aan. Ze had duidelijk veel van haar moeder geërfd. En dat was aan de ene kant prachtig, want zo had ze een écht evenbeeld rondrennen in haar clan, aan de andere kant was die felheid ook gevaarlijk als die niet gecontroleerd werd zoals Crystalstar dat zelf deed. "Ohhh wijsneus, oké. Alleen als ze zich gedragen." Glimlachte ze tegen Thistlekit, haar stem sussend en liefdevol.

Het kopje dat ze van haar dochter kreeg verwarmde Crystalstar, zeker na haar harde optreden tegen de bezoekers van kort daarvoor. Ze had nog altijd haar drie schatten, haar houvast. Maar toen werd ze er ook weer aan herinnerd dat die dochter niet meer zo betoverd was door de wereld als toen ze nog heel jong was geweest. "Ja, het komt goed. Je moeder gaat dit allemaal glad strijken, niemand komt aan ons." En zo zou het zijn. De leader lachte hartelijk toen Thistlekit liet zien hoe groot ze al was. "Ohhh, als je niet zo'n lieverd was zou ik bijna voor je terugdeinzen, mijn kleine warrior." Snorde ze moederlijk.

Met moeite hield Crystalstar een uitgestreken gezicht bij de aanblik van haar opgepoefte dochtertje. Uitgelachen worden door haar eigen moeder zou niet bepaald goed zijn voor haar zelfbeeld. Hier hielp haar skill om een stalen gezicht te houden eens op een lieve manier. Bij de vraag van de kit knikte haar moeder natuurlijk, en ze likte Thistle even tussen haar oortjes. "Ja.. Je mag Apprentice worden." Miauwde ze zachtjes, en liet een iets te lange stilte vallen. "Als je zes moons bent."

Ze voelde zich bijna schuldig toen ze haar dochtertje zo zag leeglopen van de teleurstelling, bijna. Crystalstar glimlachte bij de luidkeelse protesten van de kitten, blij dat ze haar helemaal van het onderwerp Shadowclan af had gebracht. Ze lachte bij de aanraking van Thistle en liet zich overdreven meevallen met het tikje, waarbij ze het kleine poesje in haar achterpoten greep en met zich meetrok. Toen ze daar lag, met Thistlekit op haar borst, wist ze weer dat ze nog steeds zichzelf was. "Ja ja ja, het leven is niet eerlijk en je moeder is een monster." Lachte ze als een jonge queen.

Ja, ja, kittens waren zo makkelijk. Je amuseerde ze even en ze vergaten direct dat ze een tel geleden nog enorm boos op je waren. Crystalstar liet zich liggen toen Thistlekit haar met haar pootjes tegen de neus duwde. "Zo'n ontzettend monster, dat ze jou en je zusjes beschermd en niet wil dat jullie met jullie pluizenvachtjes al op het slagveld staan." Grinnikte de leader terwijl ze deed alsof ze zich gewonnen gaf aan een geduchte vijand.

Oh die strijdlust, Thistlekit had niet meer het kind van haar ouders kunnen zijn. De kitten leek er helemaal zin in te hebben om ten strijde te trekken, en hoewel Crystalstar wist dat ze nog wel eens teleurgesteld kon worden, was ze toch trots op haar dochter. "Oh, daar twijfel ik niet aan. Maar dan moet je eerst getraind worden. Dus ik zal maar eens gaan nadenken over wie een storm als jou aan zou kunnen." Voor alle drie de kinderen wilde ze de beste mentor, een die bij hun talenten en individuele waardes paste.