Nowhere to run

Iets was anders. De uitdrukkingen van haar moeder verwarden haar, maar er hing iets in de lucht dat rook naar verandering. Het was net als de verhuizing die ze hadden gemaakt van de oude grot naar deze, toen ze opeens tussen zoveel katten waren gekomen. Haar blik lag al enige tijd op haar vader, de situatie niet begrijpend. Streep, had hij haar genoemd. Die naam had hij aan haar gegeven, net als dat zij hem pap of vader noemde. Ze waren aan elkaar verbonden, was het niet? Zo had Day het gesteld. De poes kwam overeind en liep op hem af, zodat ze naast hem kon zitten. Haar grote groene ogen staarden hem in stilte aan, afwachtend.

&Rascal  

Rascal wist dat zijn vertrek eraan zat te komen. Wanneer, hoe laat, welke dag, dat was nog onbeslist. Maar hoe langer hij zou wachten, hoe moeilijker het zou worden. Maar de kittens waren nauwelijks meer kittens te noemen. Ze hadden hem niet langer meer nodig. Nee, het was eerder andersom. Hij had hen nodig, meer dan ze zich waarschijnlijk realiseerden. En hij zou ze missen, want ook al waren ze niet bloed, ze waren deel van hem. Het was Streep die naar hem toe kwam uiteindelijk. Ze sprak niet vaak, dat was hoe ze was. Ze keek hem alleen aan, met die prachtige groene ogen van haar, net niet zo fel als die van haar moeder. Hij streek zijn staart langs haar toen ze bij hem kwam zitten. ‘Hallo, Streep,’ miauwde hij met zijn zware stem, zijn blik ging met lege warmte naar haar toe. ‘Kan ik je helpen?’

Hij noemde haar nog steeds Streep. Een naam die zowel vreemd als eigen voelde inmiddels, maar hij was de enige die haar nog zo noemde. De woorden van Day had ze meerdere malen teruggespeeld in haar hoofd. Ze omgedraaid en weer in een nieuwe volgorde gezet, alles ontleed totdat ze dacht te begrijpen wat hij bedoelde. "Je hebt mij een naam gegeven, dus we zijn verbonden. Of gebonden. En dan ben je nooit echt meer vrij," haar vader hield er van om vrij te zijn. Dat was een van de weinige gevoelens die ze wel begreep. Er was iets buiten. Iets groot en moois en ongetemds dat haar iedere dag riep, iedere dag harder begon te smeken om tot zich te komen. Ze zag dat gevoel ook in de gele ogen van haar vader en dat bracht een ander gevoel in haar op. Een nieuw gevoel. "Is dat slecht?" 

Rascal keek naar zijn Streep, iemand die hij als deel van zichzelf zag, maar die dat niet was, hoe vreemd het ook was. Maar toen ze sprak, keek hij toch erg verbaasd naar haar, waarna een wat ongemakkelijke lach uit zijn bek kwam. ‘Hoe kom je daar nou weer bij?’ miauwde hij. Verbonden, gebondenheid? En vrijheid? Och, wat wist dit meisje nou van vrijheid. Ze kende niets anders dan veiligheid, geliefd in de armen van haar ouders. En dat was niet verkeerd. Maar je wist pas echt wat vrijheid was, als je bevrijd was. Zoals hij dat was van Bloodclan. Hoe hij zichzelf had bevrijd en onbewust in de volgende gevangenis had gezet. Al was deze een stuk plezieriger dan de vorige. Ze vroeg vervolgens of het slecht was. Rascal keek even van zich weg, en keek toen weer naar de poes. ‘Ik zie het anders,’ miauwde hij uiteindelijk. ‘Ja, wij zijn verbonden, jij en ik. Maar, dat betekend niet dat we niet vrij kunnen zijn,’ miauwde hij warm. ‘Jij bent niet altijd naast me, dat kan niet. En zelfs al ben ik heel ver weg, bergen en dalen hier vandaan, zijn we nog steeds verbonden. Hier.’ Hij legde zijn poot op haar borst. ‘Ik ben altijd bij je, en jij bent altijd bij mij. Dat hoeft niet fysiek te zijn.’

Ze keek voor zich uit bij zijn lachende vraag. "Day of New Light," de kater die leek op de leeuwen van haar verhalen, maar dan met de zachtheid van een lam. Ze had gehoord dat hij iemand had gedood en had zich uren afgevraagd hoe dat moest zijn. Waarom hij gestraft zou worden voor zoiets, waarom de wallen nu onder zijn ogen te zien waren. In de wereld waren zoveel vragen en zo weinig antwoorden, dat vond ze niet prettig. Net als dat Rascal de betekenissen probeerde te veranderen. Hij legde zijn poot op haar borst en ze haar blik ging van zijn poot naar zijn ogen. Lang keek ze hem zwijgend aan, haar ogen even nietszeggend als altijd. "Hier zit mijn hart, waarom zou jij daar zijn?" het sloeg nergens op, wat kon een dergelijke verbinding ooit betekenen. "Verbonden zijn is dan nutteloos,"

Day. Natuurlijk was het Day. Hij stelde altijd vragen aan je, waarover je moest nadenken, en dan maar afvragen of je goede keuzes maakte. Hij lachte weer even. ‘Day is oud en wijs, maar zelfs oude en wijze katten hebben het soms fout,’ miauwde hij met een glimlachje. Vrijheid was ook maar zoiets relatiefs. Wanneer was je nou echt vrij? En toen hij vertelde dat ze altijd bij haar zou zijn, duurde het even voordat hij een moment kreeg. Streep was altijd een beetje vreemd, maar ze was in die vreemdheid ergens ook wel slim. Waarschijnlijk slimmer dan hijzelf ooit zou zijn. Maar haar conclusie was niet wat hij had verwacht. Oh help, de fantasie van een kind.‘Nou kijk, in je hart, daar zit een stukje van iedereen waar je van houdt,’ miauwde hij. Zo probeerde hij het maar uit te leggen, al was het allemaal maar metaforisch. ‘En verbonden zijn is niet nutteloos! Vind je onze band dan nutteloos?’