8th Commandment

Hij had vernomen dat een van zijn geadopteerde nichtjes in de medicine den lag, nadat ze in elkaar gezakt was bij de laatste ceremonie. Als familie, soort van, had hij het op zich genomen om eens te kijken hoe de stand van zaken was. Firespirit voelde zich lichtelijk schuldig dat hij zijn broer alleen had gelaten met de opvoeding van zoveel kittens, maar hij wist ook niet of hun karakters te veel zouden botsen als het ging om opvoeding.
De rode kater stak zijn kop naar binnen en trok een gezicht toen de geur van kruiden hem tegemoet kwam. Hij kon Shrimppaw zo snel niet zien en vroeg zich af of het goed was dat hij zomaar naar binnen kwam banjeren. Immers wilde hij niet de wrath van een Medicine Cat over zich heen krijgen. Met zijn oortjes onzeker tegen zijn kop aan, liep hij verder de den in. Hij kon Snowpaw zo snel niet zien, maar struikelde wel bijna over een nest met een ander bekende kattin erin. Zijn zeegroene ogen focuste zich op het nest waar hij nu bijna in lag en krabbelde snel overeind. "Oh, sorry Blueflower," miauwde hij voorzichtig, terwijl hij flustered ging zitten en weg keek. Vallen over de deputy, goed bezig.

[@Blueflower]

_{Slaperig had Blueflower liggen dommelen toen Firespirit binnen was gekomen. Ze opende haar blauwe ogen en bekeek hem nieuwsgierig. Hij leek erg afgeleid want hij merkte niet op dat hij langzaam maar zeker recht op haar af strompelde. Ze wist nog snel een "Kijk ui-" uit te brengen voordat ze gauw over haar kittens ging staan en erin slaagde Firespirit een klein beetje uit de weg te duwen terwijl hij struikelde. Gelukkig hadden haar kits aan de andere kant van haar geleden en sliepen ze als een blok. "Kijk alsjeblieft de volgende keer een beetje beter uit," mompelde ze bezorgt. Haar boosheid ebde gelukkig vlug weg. "Zoek je Shrimppaw?"}

Zijn oren zakte in zijn nek toen hij de woede van Blueflower hoorde in haar stem, hij was er nooit blij mee als de poezen kwaad op hem waren. Slechte ervaringen mee en alles. "Het spijt me," miauwde hij ongemakkelijk, haar proberend aan te kijken, maar zijn ogen weken de hele tijd van de haren af. Ze vroeg of hij opzoek was naar Shrimppaw en voorzichtig schudde hij zijn kop. "Snowpaw ligt hier, als 't goed is. Ik dacht dat ik even op bezoek kon komen, maar ik zie d'r zo snel niet," miauwde hij daarna onzeker. "Familiezaken zijn een beetje schroef," vervolgde hij daarna. Hij ging zitten en sloeg zijn staart over zijn poten heen. "Hoe gaat 't met ze?" Zijn ogen richtte zich op de kittens die bij Blueflower lagen. Hij had nooit iets gevoeld voor kittens, misschien omdat hij bang was dat ze net zo'n jeugd zouden krijgen als hij had, misschien was 't iets anders. Hij wist 't niet.

_{Blueflower verzachtte haar blik een beetje. "Het is al goed," mompelde ze nadat hij nogmaals zijn excuses had aangeboden. Hij kondigde aan dat hij hier eigenlijk voor Snowpaw was. De onzekerheid droop van hem af en Blueflower vroeg zich af of alles wel goed was met hem. Zou hij hier hier wel mee goed kunnen omgaan? De rivier die stonk, de rivier die was overgevroren.. honger die werd geleden. Ze maakte er een mentale notitie van hem daar later naar te vragen. "Snowpaw is denk ik even naar buiten gestapt. Toen ik wakker werd was ze al weg," vertrouwde ze hem toe met een knik naar de uitgang. "Met hen gaat het goed.. Azurekit begint eindelijk aan te sterken.." miauwde ze met een blik op haar slapende kroost. "Het is veel werk. Vier bundeltjes. Cottonpaw was een handvol maar deze drie kunnen er ook wat van," zei ze met een glimlach terwijl ze Kiwikit, Mizzlekit en Drizzlekit alledrie een zachte lik gaf. Ze sliepen gewoon door. "Hopelijk word jij ooit op een dag ook vader, ik heb gevonden dat er geen grote zege is dan het zorgen voor je kinderen," snorde ze terwijl ze hem een oprechte glimlach schonk.}  

Blueflower vertelde dat Snowpaw eventjes naar buiten was gelopen, hij had haar dus niet gemist. Dat .. gaf hem een gevoel van opluchting, want het voelde al ongemakkelijk genoeg dat hij hier was zonder dat hij echt wist van zijn resterende familie. Gelukkig ging de deputy al snel verder over hoe 't met d'r kinderen gingen en hij glimlachte eventjes toen ze vertelde dat Azurekit begon aan te sterken. "Goed om te horen," miauwde hij gemeend. Een nieuwe generatie was goed binnen de clan, zodat er genoeg monden gevuld konden worden. "Dat kan ik me voorstellen," kwam er daarna wat onzeker achteraan. Zijn zeegroene ogen gleden over de kittens en bleven daarna op Blueflower hangen, die hem een vraag stelde die hem eventjes verwarde. Hij, kittens? Nee, nooit, echt niet, na-ha. Firespirit schudde met zijn kop. "Ik ben geen vader-figuur." Zijn oren bewogen wat nerveus toen hij dat zei. "Icecream is de kitten-fanaat, ik niet echt."

_{Firespirit leek het ene moment op zijn gemak en het andere moment totaal niet. Alsof hij zich niet echt een houding wist te geven. Ze vond dat wel aandoenlijk. Hij had zo te merken niet veel van zijn autoritaire, dominante moeder overgenomen. "Wie weet komt dat nog. Mijn eigen moeder vertelde me dat ze nooit wat met kittens had tot ze mij en Quietcreek kreeg. De wonderen zijn de wereld nog niet uit," miauwde ze met een knipoog.}  

De kater schuifelde wat ongemakkelijk met zijn pootjes, was dit gesprek nou echt noodzakelijk? Hij voelde zich echt weer de jonge apprentice die voor ongemakkelijke gesprekken naar zijn moeder toe moest omdat zijn vader er niet was. Hij haatte het, net zoals dat hij dit haatte. Firespirit zuchtte eventjes toen ze hem een knipoog zag en eigenlijk zei dat hij nooit nooit moest zeggen. Maar hij wist dat nooit een gegeven was. Daarna schudde hij zijn kop. "Ik zou geen vader kunnen zijn, Blueflower. Ik weet niet eens wat een vader moet doen, ik had er geen." De laatste woorden waren wat scherper dan de rest. Hij had Creamyfrost nooit beschuldigd van het feit dat hij had opgegeven aan het leven vlak voordat hij en Icecream geboren werden, maar dat betekende ook dat hij geen goed beeld had van het hele vaderschap.

_{Firespirit leek overtuigd. Het bedroefde haar dat hij erop gebrand leek haar woorden te verwerpen. Maar Blueflower kende hem nou niet bepaald goed. Ze waren vriendelijk tegen elkaar en leefde in dezelfde clan. Vrienden waren ze niet. Vijanden ook niet. Gewoon.. clanmates. “Mijn vader ook niet en hem is het best wel goed afgegaan,” zei ze rustig. Ze wiebelde met haar oren terwijl ze hem afwachtend aankeek. “Maar voel je niet beoordeeld door mij. Ik begrijp best dat voor sommigen ouderschap niet aantrekkelijk klinkt. Voel je daar ook nooit beoordeeld over,” vertrouwde ze hem toe met een glimlach.}