When she was young

Het was in tijden zoals deze dat zijn gedachten afdwaalden naar zijn ouders, specifiek zijn moeder. Zou ze op hem neerkijken en zich teleurgesteld voelen, dat hij dezelfde fouten als haar had gemaakt? Of zou ze zich schuldig voelen, dat ze hem niet op had kunnen voeden. Vroeger was Settleddust zo kwaad op haar geweest, zich zo beledigd en gekwetst door haar. Waarom ze hen niet had gewild, waarom ze zich had laten verleiden door een Riverclanner, waarom ze zijn leven zo verpest had. Maar opeens begreep hij zulke dingen opeens. Was ze verliefd geweest op Outrage, had ze van hem gehouden zoals hij van Seamist hield? Had ze dezelfde pijn gevoeld als ze naar hem keek, diezelfde pijn die hij voelde als hij naar zijn kinderen keek? Settleddust zuchtte diep terwijl hij zich onbewust naar Fourtrees had gebracht en bij het grafje van Morningkit stond. Niemand wist dat ze hier onder de grond lag te rusten, haar fysieke zelf. Hij hoopte dat ze gelukkig was in Starclan, en hem op een of andere manier kon vergeven. Hij had zijn kop gebogen en was verdronken in zijn gedachten, terwijl hij zonder woorden naar Starclan bad of ze hem alsjeblieft konden vergeven voor zijn daden, dat hij zijn straffen zonder klagen zou ondergaan. Want hij had de pijn die hij in zijn borst voelde verdient.

+ Littlefish

Littlefish wist nooit zeker wat haar naar hier leidde. Soms voelde het alsof haar poten dit pad bewandelden zonder dat ze zich er überhaupt bewust van was. Misschien werd ze geleid door alle katten aan de overkant van de grens, degenen naar wie ze niet mocht verlangen maar naar waar haar koppige hart dat toch deed. De jonge kattin zuchtte lichtjes en liet de glimlach van haar gezicht vallen. Sommige dagen voelde het als een masker dat ze opzette, alsof ze zo alles kon vergeten, alsof ze zo kon doen alsof alles oké was. Ze was nooit goed geweest in het negatieve omhelzen. Nee, alles moest goed zijn, positief en vrolijk. Ze zou niet anders willen. Maar Starclan luisterde niet naar zo'n naïeve smeekbeden. De kleine kattin sloot even haar ogen; toen ze ze weer opende keek ze om zich heen. Fourtrees. De bomen wierpen een schaduw over haar heen. Ze voelde zich klein en hulpeloos, alsof ze slechts een kitten was. Oh, wat verlangde ze terug naar die tijd, toen alles nog ongecompliceerd was. Toen het enige wat ze wou was om te zwemmen. Haar turquoise blik merkte een bekende gestalte op, zijn kop neergebogen naar de aarde als in een gebed. Het voelde alsof ze hem al manen niet meer gezien had, al een leven lang niet. Ze zag de pijn in zijn hele houding maar kon niet afleiden van waar die kwam, wat er gebeurd was om hem zo te doen leiden. En dus deed ze het enige dat ze wist, het enige dat ze kon. Littlefish toverde een glimlach op haar snuitje, al raakte die haar ogen niet volledig, en liep op hem af. Met een zacht gebaar duwde ze haar neusje tegen zijn schouder, schijnbaar onbewust van de druk die in de lucht hing, ook al voelde ze een echo van zijn pijn haar eigen hart samenknijpen. Ja, ze kende pijn. Als ze haar ogen te lang sloot zag ze het lichaampje van haar laatstgeborene door de lucht vliegen, geregen aan de klauwen van zijn.. Nee. Ze mocht er niet aan denken, dwong zichzelf om de pijn en de herinneringen te negeren alsof ze nooit gebeurd waren, alsof ze slechts een nachtmerrie waren. "Hé, broertje, hoe gaat het?", mauwde ze met een opgetogen stem die niet verraadde wat er in haar hoofd omging. Nee, slechts iemand die door haar muren kon breken zou zien dat ze niet altijd zo vrolijk was als ze leek, dat haar emoties dieper gingen dan die oppervlakkige vrolijkheid die ze aan de wereld toonde.

Settleddust was gewoon compleet van de wereld bijna. Dat hij zich zo openbaar even zo kwetsbaar opstelde maakte hem niet uit. Hij schudde gewoon wat met zijn kop, terwijl hij zijn ogen dicht had, zich afvragend waar het zo mis had kunnen gaan. Voor even had hij gedacht dat hij de hele wereld aan had gekund, maar het was ook allemaal zo snel weer ingestort. Het was dan ook geen verrassing dat hij schrok toen hij opeens aangeraakt werd. Zijn ogen vlogen open en hij kromp schichtig ineen, totdat hij zijn kop keerde en zag dat hij zijn zusje was. Meteen ontspande zijn houding weer en zette hij een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze had een stralende uitdrukking op haar gezicht, maar het leek een beetje... anders. Was ze bezorgd om hem? Even fronste hij, waarna hij de façade weer wat liet vallen. Hij zag er waarschijnlijk verschrikkelijk ongelukkig uit, en toen ze vroeg hoe het ging haalde hij zijn schouders wat op. ‘Geen idee,’ miauwde hij. Ja, slecht? Goed? Hij wist het eigenlijk ook niet echt meer. Hij zuchtte en keek weer naar de grond, daar waar zijn dochtertje begraven was. ‘Ik heb gewoon.. veel aan mijn kop. Het is bijna overweldigend,’ gaf hij toe. Halve waarheid. Ze hoefde niet alles te weten. Ze mócht niet alles weten. Over Seamist, zijn kittens, Arcticwolf, Acornstar, alles. Alles was gewoon teveel. Hij wreef een poot over zijn gezicht, een poging doende om zo de vermoeidheid uit zijn ogen te doen verdwijnen, waarna hij zijn zusje weer aankeek. ‘Maar.. hoe is het met jou? Ik heb je al zo lang niet gezien. Ik heb je gemist,’ miauwde hij zachtjes. Hij wilde het liever niet over hemzelf hebben. Wat als hij brak? Wat als hij zich niet langer groot kon houden? Het was een te groot risico. Hij was deputy. Hij moest sterk en trots zijn, niet een slap aftreksel van wat hij zou kunnen zijn. Niet een kat die verteerd werd door hartzeer.

Zijn antwoord was niet helemaal wat ze verwacht had. Hij haalde zijn schouders op en mauwde dat hij geen idee had hoe het met hem ging. Oké, domme vraag van haar, gevaarlijke vraag. Je vroeg niet aan iemand hoe het ging als je niet voorbereid was op het antwoord. Beginnersfout. Littlefish haalde lichtjes bevend adem, al verdween de glimlach niet van haar snuitje. Ze kon zich het niet permitteren om nu te verzwakken. Settleddust verklaarde zijn antwoord nader, dan hij veel aan zijn hoofd had, en vroeg toen hoe het met haar ging. De kattin wendde haar blik weg van zijn priemende groene ogen. "Ik.. Ik heb kittens gekregen.", antwoordde ze, een lichte aarzeling in haar stem. Ze wou niet té eerlijk zijn, niet te veel weggeven. Dat deed hij immers ook niet. En ze wou niet zwak lijken, ze wou zijn medelijden niet. Hij had al genoeg aan zijn hoofd. Ze had hem ook nooit verteld dat ze zwanger was, toen ze het zelf al wist en hem zag op de gathering. Ze had nooit een goed moment gevonden - en een deel van haar had het ook nooit willen geloven. Natuurlijk was ze nu ontzettend blij met haar kittens, met haar drie prachtige gevlekte kindjes. Maar een deel van haar verlangde ook naar de vrijheid die ze ervoor gehad had, zonder al die verantwoordelijkheid, zonder het gewicht van die levens op haar schouders. Ze had al ééntje niet kunnen redden, hoe weinig ze ook probeerde te denken aan haar jongste zoontje die zo kort maar deze wereld had mogen verlichten. Ze had gezien hoe kwetsbaar ze waren, hoe hard ze op haar steunden om hen te beschermen. Hoe kon ze dat ooit doen, zonder hen teleur te stellen? Het was voor die reden dat Littlefish liever maar niet te lang stilstond. Wanneer ze in beweging was, kon ze al die gedachten terugdringen, kon ze zich vrolijk voelen. Maar gelukkig? Littlefish wist niet zeker of ze eigenlijk wel wist wat dat was.

Settleddust kende zijn zus, ondanks dat ze in andere clans waren opgegroeid uiteindelijk, hij kende haar. Dat zou nooit voorbij gaan. Ze bleven familie, hoe graag anderen er ook tussen wilden gaan staan. Bloedbanden kon je gewoon niet breken. En hij wist het, hij had het geprobeerd. Maar nu leek zijn minuscule probleempjes van vroegers niets. Oh mijn StarClan, hij was niet een volbloed Shadowclanner, dus? Het boeide echt bijna niemand. Hoeveel katten wel niet gemixt bloed hadden. Hoe ouder hij werd, hoe vaker hij realiseerde dat katten de code braken. Hijzelf was daar natuurlijk één van, maar kittens mochten nog altijd niet gestraft worden voor de daden van hun ouders. Onderzoekend keek hij zijn zus aan, die iets anders leek dan normaal. Opnieuw, hij kende haar, waarna uiteindelijk het hoge woord eruit kwam. Even bleef hij een moment bevroren, waarna hij lachte. Een verbaasde, maar blije blik kwam op zijn snoet. ‘Oh StarClan! Meen je niet, gefeliciteerd Little,’ snorde hij vrolijk. Bijna kreeg hij zin om over zijn eigen kittens te vertellen, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Maar hij kon blij zijn voor zijn zusje. ‘Vertel me alles over hen. Hoe heten ze? Hoe zien ze eruit?’ Waarschijnlijk zou het nog even duren voordat hij zijn neefjes en nichtjes kon ontmoeten. Nog meer familie, nog meer van hem verwijdert in Riverclan. Softbelly had natuurlijk ook twee kittens, twee dochtertjes, en hij ook. Wauw, de cirkel was bijna rond. Ze hadden zo een enorme familie, maar ze wisten het nauwelijks van elkaar.

Haar lach vergrootte iets en haar houding ontspande wat bij zijn vrolijke reactie en de vraag om hem alles te vertellen over hen. Littlefish ging ervoor zitten en likte even aan haar voorpoot als om zich een houding te geven of om haar lach te verbergen achter haar poot, iets wat ze niet echt veel deed. Maar dit voelde.. Anders, op een bepaalde manier. Het deed haar volwassener voelen, niet langer meer zélf nog een kind nu ze kittens had, en dat was een gevoel dat haar onbekend was en waar ze niet helemaal comfortabel in was. Ze voelde zich ergens nog veel te jong om niet langer meer als kind gezien te worden. "Het zijn er.. Drie.", antwoordde ze, een lichte aarzeling voor ze drie zei, maar haar stem zorgvuldig vrolijk gehouden. "Twee poesjes, Emberkit en Specklekit, en een katertje, Stormkit. En ze zijn alle drie gevlekt, net zoals ik en net zoals hun.. Hun vader." Opnieuw een lichte aarzeling, maar ze mocht niet te veel vertellen, niet te veel loslaten. De vierde kitten en de onzekerheid over hun vader waren dingen waar ze nooit aan dacht, of dat toch probeerde, en dat waren dingen die ze al zeker niet zou vertellen of waarover ze zou praten. Nee, ze was een perfect gezinnetje.

Settleddust had een glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk was hij blij voor haar! En zij leek ook blij, een verscholen lachje. Hij keek met glimmende ogen naar haar. Hun familie werd groot zo, nu ze alle drie kittens hadden. Al waren die van hem onbekend, hij was een oom. Al twee keer. Howlingpaw en Quailpaw waren al apprentice. Man, de tijd schoot voorbij. Vroeg of laat zouden zijn kittens ook allemaal apprentice zijn. Hij zou Amberkit en Brackenkit kunnen tegenkomen. Al was het maar voor een glimp, hij keek ernaar uit. Ze vertelde over haar drie kittens, hun namen en hoe ze eruit zagen. Gevlekt, uiteraard. Settleddust glimlachte, maar hij merkte een kleine pauze toen ze over hun vader begon. Oh ja, shit, daar had hij ook nog helemaal niet over nagedacht. ‘Ik kan niet wachten ze te ontmoeten,’ miauwde hij eerst. Specklekit, Emberkit en Stormkit, namen die hij niet snel meer zou vergeten. ‘En... ben ik brutaal als ik vraag wie de vader is? Ben je samen met hem?’ Oh hij gunde het haar zo. Dan zou één van hun nesten in elk geval stabiel zijn, met een moeder en vader die van hun zou houden.

Natuurlijk vroeg hij naar hun vader. Dat was een normale vraag, zeker voor een beschermende grote broer zoals hij was. Ja, ze waren verschillende clans, ze hadden hun leven voor zo'n groot stuk apart geleefd - maar dat zou hij altijd blijven. "Uhm..", aarzelde ze, niet zeker wetend hoe ze moest antwoorden. Warhound was hun vader, ja. Toch? Het voelde alsof ze loog als ze dat tegen hem zei, en ze wou niet liegen, niet meer. Ze had al zo veel gelogen. Maar het was makkelijker. "W-warhound is hun vader.", besloot ze uiteindelijk te antwoorden. Meer hoefde hij niet te weten. Ze hadden dezelfde vlekken, dus hij was de enige optie, ja toch? "En jij, ga jij nog niet aan kittens beginnen?", vervolgde ze met een lach, proberend het onderwerp te veranderen, om zijn intense focus van haar af te krijgen voor ze zou breken en zou beginnen ratelen.

Het antwoord kwam niet helemaal van harte. En toen ze uiteindelijk de naam uitsprak, draaide hij zijn oren even ongemakkelijk. Weer een naam die hij moest onthouden. Hij keek zijn zusje onderzoekend aan. Hij had haar toch geen pijn gedaan? Als die hond haar had laten zitten met de kittens.. dan.. Tsja, wat kon hij doen, alsof zijn leven nog niet gecompliceerd genoeg was. Daarom knikte hij dan maar eventjes, een glimlach op zijn snoet. Hoe nieuwsgierig hij ook was, besloot hij er niet verder op in te gaan. Ze leek al zo.. anders dan normaal. Hij haatte het dat ze langs elkaar ouder werden, dat deze dingen gebeurden zonder dat hij het wist, dat hij er altijd maar later achter moest komen. Dat hij zijn neefjes en nichtjes niet op zou kunnen zien groeien. Ze overviel hem met haar volgende vraag, waarna hij begon te lachen, eventjes, kort. Moest hij nu gaan liegen over zijn kittens op het grafje van zijn baby. Ja, het moest, zelfs tegen Littlefish. ‘Ik heb het toch veel te druk daarvoor,’ probeerde hij weg te wuiven. Settleddust wist niet eens of hij nog ooit wel weer kittens wilde. Hij had een schuine grijns op zijn bek, waarna hij zijn schouders even ophaalde. ‘En nog niet de juiste persoon ontmoet,’ voegde hij eraan toe. Oh StarClan, het deed pijn om ook maar zo te zeggen. Maar het was het beste.