[Search Patrol]Yet Darker

_{"We konden ook niet buiten blijven." Stelde Dustspirit hem gerust nadat hij zijn kop schudde. "Het lijkt erop dat we twee kanten uit kunnen." Glazeheart richtte zijn geelgroene ogen op de twee gangen voor hun. Het was moeilijk te zien in het donker. "Enig idee welke het beste zou zijn?" Squirrelnose wachtte niet op de anderen en stapte regelrecht een van de twee gangen in. "Tijd om erachter te komen" Normaal zou Glazeheart zich misschien irriteren aan deze impulsieve beslissing genomen door een young warrior maar hij was eigenlijk gewoon blij dat hij niet hoefde te kiezen. Hij wilde zo snel mogelijk weg hier. Zijn hart stond stil toen hij een aantal staartlengtes voor hun een skelet kon zien. Ook zijn lichaam bevroor in angst.}

Doordat ze zo weinig konden zien had hij geen idee welke gang het beste was om te nemen, maar als niemand anders met de beslissing kwam, dan zou hij het nemen. Maar Squirrelnose nam het besluit en begon al richting een van de gangen te lopen. Hij liep ook meteen richting de gang, welke nog steeds niet duidelijk aangaf wat ze zouden aantreffen erin, maar na een tijdje lopen werd het duidelijk toen ze iets van een skelet zagen liggen. Hij drukte zijn kaken strak op elkaar en merkte op dat Glazeheart gestopt was met lopen. Hopelijk zou dit niet hun lot worden, maar er was iets dat hij moest checken. Hij zette dan ook een aantal stappen naar voren tot hij bij het skelet was en bestuurde het eens goed. Het was inderdaad van een kat, maar kon hij er ook uit opmaken of het van iemand was die ze kenden? Of was het gewoon een kat die ongelukkig geweest was. Hij wilde het liefst de geur niet inademen, want hij wist dat dat waarschijnlijk toch niks zou bevatten, maar hij deed het toch voorzichtig.

Squirrelnose nam het besluit voor hen allemaal en liep een gang in zonder te treuzelen. Bloomburrow slikte even, keek haar clangenoten aan maar volgde toen wel. Het bleef donker - maar voor hun neus was iets wit in de duisternis zichtbaar. Glazeheart kwam tot stilstand; Dustspirit liep dichterbij en leek het te onderzoeken. Ook de witte kattin stapte voorzichtig dichterbij, al hield ze iets meer afstand dan de kater. Ze ademde diep in en liet haar tweekleurige blik over de botten glijden. Het was een kat, zo veel was zeker. Ze durfde niet te denken aan de kans dat dit misschien Thornstar zou kunnen zijn. Zo lang was hij niet weggeweest, toch? En hoe hij hier dan had afgezien, zijn resterende levens verliezend aan koude en honger en dorst en wie wist wat nog allemaal.. Nee, het moest vast iemand anders zijn. Een kat die manen en manen geleden het leven gelaten had. Een kittypet, een bloodclanner, een rogue. Iemand die er voor hen niet toe deed, om wie ze geen tranen zouden laten. Een vergeten ziel.

Snel genoeg merkte hij gelukkig de halsband op, wat betekende dat dit sowieso geen clankat was. Wie het wel was zouden ze niet kunnen bepalen, masr belangrijk was het niet. "Het is geen clanakt," Niet dat dit logisch gezien Thornstar kon zijn geweest, maar je wist maar nooit. De kat was ook al lang dood waarschijnlijk. "Laten we verder gaan." Nee, ze moesten hier niet langer blijven wachten. Ze moesten hieruit zien te komen. Hij begon dan ook weer verder te lopen, maar keek nog wel een keer over zijn schouder of de rest volgde

Het was Thornstar niet. Bloomburrow's tweekleurige blik had de glimmering van een halsband opgemerkt, en ook Dustspirit bevestigde het nog eens. Ze voelde zich bevrijd van een groot gewicht, alsof ze plots weer kon ademen. Maar toch lag er nog steeds druk op haar schouders, nog steeds was haar snuitje gelittekend in angst. Ze gingen verder, kwam uit in een grotere ruimte waar het plots veel lichter was. Er waren rare objecten, ze kon niet echt beschrijven wat ze zag of wat dit moest zijn. Haar tweekleurige blik gleed de ruimte rond. Het dak leek doorzichtig, met een gat erin. Aan de zijkant iets van een rare metalen dingen, wiens functie ze onmogelijk kon ontcijferen maar die waarschijnlijk al lang niet meer gebruik werden. En voor hen een grote put, onnatuurlijk rechthoekig. Een beetje als een tweebeennest dat in de grond gezakt was. En in die put lag iets.. Of.. Iemand. Haar ogen werden groot en ze stapte dichterbij. Was dat hem - of was het opnieuw vals alarm?

_{Glazeheart slaakte een zucht van opluchting toen het skelet een halsband bleek te hebben. Nog steeds vond hij het naar maar dit was gelukkig geen bekende van hun. "Het is geen clankat," Miauwde Dustspirit. "Laten we verder gaan." Het groepje katten liep voorzichtig door de donkere gang. Boven hun hingen glimmende zilveren dingen die een beetje licht weerkaatsten in het donker. Het was een eng gezicht. Ze kwamen een grotere ruimte binnen met een grote rechthoekige kuil. Was dit waar de monsters van de Twolegs sliepen misschien? Bloomburrow en Squirrelnose leken iets of iemand te zien in de kuil en ook Glazeheart stapte voorzichtig dichterbij.}

De gang duurde niet veel langer meer en ze kwamen uit op een plek dat hij maar vreemd vond. Er hingen rare dingen aan de muur waarvan hij geen idee had wat ze waren en eenmaal ze daar voorbij waren kwamen ze bij een grote put uit. Die duidelijk niet natuurlijk was, net als de rest van dit hele tweebeen nest. Bloomburrow leek naar iets te kijken in de put en zelf keek hij ook over de rand heen naar wat daar lag of eigenlijk wie daar lag. Hij wilde dichterbij gaan, maar wist dat het misschien lastig zou zijn om er daarna weer uit te klimmen. Maar ze konden moeilijk niet dichterbij gaan kijken. Hij liet zich dan ook over de rand gaan, naar de bodem van wat dit ook was. Hij merkte dat de ondergrond niet veel grip gaf, maar genoeg om hem overeind te houden en hij begon verder naar voren te gaan, naar wat ze gezien hadden.

Sneeuw dwarrelde naar beneden door het gat in het doorzichtige dak. De rest van het dak vulde zich langzaam met een witte laag, waardoor het gat in het dak de duidelijkste lichtbron werd. Onder aan de lichtstraal, op de grond, lag een magere, bruine gestalte een staartlengte bij het steeds groter wordende hoopje sneeuw vandaan. Hij staarde naar de vallende sneeuw, zijn enige mogelijke bezigheid. Het was mooi, de sneeuw. Het was ijskoud, maar het zien van de dwarrelende witte vlokken bracht hem een beetje vrede.
Toen schoot hij op zijn drie werkende poten overeind en snakte even naar adem. Een stem. Hij had een stem gehoord! “Is dat”, had de stem gezegd. Dat kon toch niet? Dat kon toch niet. Hij voelde zijn hart bijna uit zijn borst kloppen toen hij zich langzaam omdraaide. Langzaam, want als hij niets zou zien, zou hij weten dat hij gek was geworden. Hij meende een plof te horen. Poot voor poot, stapje voor stapje draaide hij zich om. Hij tilde langzaam zijn hoofd op. Hij zag de bekende gekromde muur, de planten die nooit hadden geleefd bovenop de muur. En vlak voor hem, en tussen die planten… Zijn ogen werden groot. Hij voelde tranen opwellen. Hij knipperde. Zijn mond vormde zich tot een glimlach, en nog kon hij het bijna niet geloven. “Bloomburrow!” riep Thornstar hees, waarna hij zijn blik over de rest van de katten liet glijden. “StarClan zij dank dat jullie hier zijn…” Hij keek naar Dustspirit, en toen weer naar de rest – nog steeds met ogen vol ongeloof. Hij schudde langzaam zijn hoofd. “Niet doen, niet naar beneden komen… Een kat kan hier zelf niet uit komen... Maar jullie zijn hier…!”

[Het zwembad is zeer diep; katten die er in gaan zullen heel veel moeite moeten doen om er zelf weer uit te komen!]