[Search Patrol]Yet Darker

Na wat gedoe is Stagstine op weg gegaan om zijn levens te halen, of dat hem lukt is voor een andere keer. Ondanks dat Coppertusk nu de leiding heeft, houden vanuit de Medicine Cat Den twee blauwe ogen de boel in de gaten. Was voor hem dit het einde? Zijn korte roem als Deputy, gestopt door een kogel? Misschien was het beter zo. Toch, desondanks wou de kater zich nog een keer nuttig maken. Nog een laatste poging. Ze hadden al te veel verloren inmiddels. Hij riep Glazeheart bij zich, wetend dat die zich zorgen maakte over zijn vriendin. Hij had afleiding nodig en de ginger kater had iemand nodig waar hij op kon rekenen. Hij sprak bijna voorzichtig, maar wikkelde er geen lappen om. Glazeheart kreeg de opdracht om nog een keer naar de Twoleg Place te gaan en samen met Dustspirit, Bloomburrow en Squirrelnose nogmaals te zoeken. Hij kreeg de waarschuwing dat als ze al iets zouden vinden, het waarschijnlijk enkel de vergaande resten zouden zijn. Inmiddels had een van de meest positieve katten ook wel zijn hoop verloren.

Hier zijn jullie dan, nog een laatste keer voor Thornstar.

-gesloten

Bloomburrow was niet van nature optimistisch; in tegendeel, zelfs. Ze was een gesloten kattin, en niet alleen door haar eeuwige stilte; ze was iemand die niet vertrouwde op anderen, maar die alleen door het leven gleed, alsof ze niet geraakt werd door hun aanwezigheid. Natuurlijk was dat niet waar. Ze was geen geest, ook al voelde ze zich soms wel zo. Haar hart klopte in haar keel en met haar tweekleurige ogen keek ze bijna angstig naar de andere leden van de patrouille. Nog een laatste keer gaan zoeken naar Thornstar, naar één van de weinigen met wie ze zich verbonden voelde, de kater die ze haar vader zou durven noemen. Ze hoopte dat hij wist hoe veel hij voor haar betekende, hoe belangrijk hij was. Ze hoopte dat hij dat gezien had in haar blik; het was niet alsof ze het hem had kunnen zeggen. Oh, en zo veel dat ze hem had willen zeggen, als ze gekund had. Bloomburrow was gewend aan haar stilte, had nooit anders geweten - maar nooit eerder had ze zo graag gewild dat het anders was, dat alles anders was.. Ze verwachtte niet dat ze de leider nog zouden vinden. Stagtine was zijn levens gaan halen en alles zou anders zijn. Alleen niet op de manier dat ze hoopte.

_{Sinds de Gathering was er zoveel gebeurd. Twolegs hadden de vergadering verstoord. Bloodclan had de Tallpines overgenomen. Eveningglow was met haar kittens ontvoerd en Remnantpaw bleek aangevallen te zijn. Glazeheart was dankbaar dat hij op een patrouille werd gestuurd. Samen met Dustspirit, Bloomburrow en Squirrelnose. De tijdelijke deputy leek ook de hoop flink verloren te zijn. Iedereen leek de hoop verloren te zijn. En toch moesten ze sterk blijven. Voor hun leader. Voor Eveningglow. De bengaal knikte somber op de woorden van Smouldertongue en richtte zijn blik toen op de andere leden van de patrouille. Bloomburrow keek hem angstig aan met haar tweekleurige ogen. Hij herkende zijn vriendin Snowdance heel erg in haar. Ook voor haar was het bijna vitaal om Thornstar te vinden. Net zoals dat hijzelf niet zonder Eve kon, kon zij vast niet zonder haar pleegvader.}

Hij wist dat hij er vertrouwen in moest hebben dat Starclan zijn broer zou afwijzen. Tenslotte was hij geen echte leider en ook geen echte deputy. Dat kon gewoon niet wanneer Thornstar nog in leven moest zijn en Eveningglow meegenomen was door Bloodclan. Het liefst was hij haar gaan redden samen met wat andere thunderclanners, maar dit was de verstandigere beslissing. Om nog een keer te gaan zoeken naar Thornstar, nog een laatste poging te doen om hun echte leider terug te halen en daarna Eveningglow. Hopelijk kon zijn oud mentor wachten tot ze haar konden redden. Het liefst had hij wat gedaan tijdens de gathering al, maar hij kon niks doen met de kittens die in de greep van bloodclan waren. Kittens die waarschijnlijk niet eens van zijn broer waren, want hoe kon hij hem bijna vermoorden voor Littlefish en het dan niet veel later met een andere poes gaan? Nee, dat kon hij niet begrijpen. "Ik ga niet terug zonder Thornstar gevonden te hebben." Dat zou niet veilig voor hem zijn meer, als Thornstar daadwerkelijk er niet meer was en zijn broer leider. Nee, dan zou er geen plek meer voor hem zijn in thunderclan. Dit was dan ook alles dat hij nog kon doen om daar hopelijk verandering in te brengen. Hij hoopte dan ook dat de rest van de patrouille er hetzelfde over dacht, maar die liepen niet hetzelfde gevaar als hem of hadden niet door dat ze mogelijk hetzelfde gevaar liepen als Stagtine echt hun leider zou worden.

Bloomburrow's vacht ging op in de sneeuw waar ze met zware poten doorheen ploeterde. Haar tweekleurige ogen staken schel af tegen dat kleurloze oppervlak. Ze volgde de leden van de patrouille, hield haar positie ergens in het midden aan en forceerde zichzelf om te blijven ademen. In, uit, in, uit. Haar hart kalmeerde niet; adrenaline brandde in haar aderen, ook al was alles zo kalm. Het voelde als de kalmte voor de storm, alsof plotseling alles zou losbarsten met een gewelddadige klap, alsof plots de wereld in brand zou staan. De jonge kattin beet op haar lip en legde haar oortjes in haar nek. En ze bad, in stilte bad ze tot Starclan om Thornstar veilig weer tot bij hen te brengen. Vanbuiten was ze stil - vanbinnen schreeuwde ze luider dan ooit tevoren.

_{Dustspirit kwam er ook bij. "Ik ga niet terug zonder Thornstar gevonden te hebben." Miauwde hij standvastig. Glazeheart bewonderde zijn vastberadenheid. De kater was meegegaan met Thornstar toen hij zijn levens ging ophalen bij de moonstone. Zou Starclan Stagtine nu wel 9 levens geven als Thornstar nog leefde?  Als Thornstar dood zou zijn dan hadden ze wel een sterke leader nodig dus dat Stagtine zijn levens ging halen was zeker belangrijk. De bengaal dacht aan Eveningglow. Het was haar droom geweest om ooit leader te worden en hij had het haar zo gegund. Maar hoe ze er aan toe was, dat wist hij niet. En als hij er over nadacht speelden zich allemaal nare scenario's in zijn hoofd af. Bloodclan was harteloos. "We doen ons best." Miauwde Squirrelnose op een akelig vrolijke toon. Glazeheart negeerde haar en zo startten ze hun tocht door het bos. Het bos leidde naar de Twoleg Place. De grond was grijs en hard en rook vies, zelfs nu het bedekt was in de sneeuw. Glazeheart liep achteraan de groep. Hij was een volger, geen leider. En zo kon hij een oogje houden op Bloomburrow, om wie hij zich zorgen maakte.}

Misschien stond er wat minder op het spel met dit dan de rest van de patrouille. Maar hij wist dat als hij Thornstar niet zou vinden, niet levend zou vinden. Dat hij beter niet terug zou kunnen gaan. Dan maakte het niet uit of Stagtine echt zijn levens had of niet. Hij zag zijn broer er nog wel voor aan om gewoon te zeggen dat hij zijn levens had, ook als hij ze niet had. En dan was het maar een kwestie van tijd voor hij iets tegen hem zou gaan proberen. Vooral als Eveningglow er ook niet meer was. Het was een kwestie van tijd voor hij helemaal niet meer veilig zou zijn in thunderclan. De twoleg place bleef toch echt niet een van zijn favoriete plekken om rond te lopen, maar het was niet alsof hij hier niet al eerder geweest was om naar Thornstar te zoeken. Misschien dat hij daarom onbewust toch vooraan de groep terecht gekomen was. Een blik op de lucht liet hem hopen dat het maar gewoon over zou waaien, want ze zouden niet meer sneeuw kunnen gebruiken. Het was op het moment al zwaar zat om hier doorheen te ploeteren. Hij wierp kort een blik over zijn schouder om te zien of het ook nog goed ging met de rest, tenslotte moesten ze wel bij elkaar blijven.

_{Het begon steeds harder te sneeuwen. Glazeheart bibberde maar liep gestaag door. Dustspirit keek achterom en hij beantwoordde zijn blik met een waterig glimlachje. Boven de katten uit torende een groot gebouw. De deur stond op een kiertje en op een of andere manier voelde de bengaal dat ze naar binnen moesten. Het leek uitgestorven. Geen twoleg geur te bekkenen. Toen er een ijspegeltje aan zijn neus bungelde maakte hij de beslissing om wat te zeggen.  "Zullen we hier even schuilen." Hij keek afwachtend naar de anderen. Was dit weer een stom idee van hem?}

Dit was zwaar om door de sneeuw heen te blijven ploeteren. Normaal zouden ze in het bos niet eens doorgaan wanneer het zo hevig als dit was, maar veilig in hun dens gaan liggen. Maar hier was dat wel anders, ze hadden hier zo snel niet een plek om te gaan schuilen. Het gebouw dat dan ook voor hun opdoemde met een open deur deed zijn haren overeind rijzen. Was het verstandig om naar binnen te gaan? Waarschijnlijk niet. Glazeheart stelde voor om te gaan schuilen en hij keek de kater kort onzeker aan, waarna hij nog een keer door de sneeuw heen probeerde te kijken. Ze gingen op deze manier niks vinden. "Oke, laten we naar binnen gaan." Sprak hij, terwijl hij probeerde zijn stem niet te laten trillen. Hij zette de eerste stappen naar de deur toe en deed zijn best om eerst te ruiken wat er te vinden zou zijn, maar door de sneeuw was dat lastig. Daarom zette hij uiteindelijk de eerste stappen volledig naar binnen, hopende dat er niks zou gebeuren direct.

De sneeuw kwam steeds harder neer. De wereld om hen heen werd witter en witter. Bloomburrow voelde zich alsof ze verdween in de witte oneindigheid. Alle geluiden werden gedempt en de waterige geur leek het enige te zijn dat ze kon ruiken. Alsof al haar zintuigen afgestompt werden. Een gebouwd doemde voor hen op, sneed fel door de witte nietsheid, en Glazeheart stelde voor om naar binnen te gaan. Bloomburrow maakte geen aanstalten om dat te doen; een deel van haar zou liever verdwijnen onder de sneeuw, waar de ijzige kou alle andere gevoelens en gedachten zou wegdringen. Maar Dustspirit nam het voortouw en liep naar binnen. De jonge kattin slikte even, maar volgde hem toen het donker in.

_{Glazeheart wachtte totdat de anderen zouden instemmen. "Oke, laten we naar binnen gaan." Besloot Dustspirit waarna hij voorzichtig naar binnen stapte. De bengaal volgde hem het twoleg nest in en knipperde met zijn groene oogjes. Hij moest erg wennen aan het donker, na verblind te zijn geweest door de sneeuw en de reflectie van de zon in die sneeuw. Met een knal klapte de deur achter hun dicht. Glazeheart zat bijna tegen het plafond aan. "Ah starclanverdomme." Miauwde hij gefrustreerd terwijl zijn vacht weer plat ging liggen. "Sorry ik ben een idioot." Hij was degene die dit had voorgesteld en hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.}

Hij had moeten weten dat dit niet een verstandige keuze was geweest, maar buiten in die sneeuw blijven was het ook niet geweest. Toen de deur dan ook achter hun dichtging keek hij kort over zijn schouder, maar dat zou geen uitweg meer zijn. Glazeheart verontschuldigde zich, waarop hij zijn kop schudde. "We konden ook niet buiten blijven." Sprak hij rustig. Want ze moesten wel rustig blijven in deze situatie, ook al beviel het hem helemaal niet. Hij keek om zich heen en zag dat er twee gangen waren waar ze heen konden gaan. "Het lijkt erop dat we twee kanten uit kunnen." Zei hij terwijl hij met zijn staart naar de twee gangen wees. "Enig idee welke het beste zou zijn?" Hij wist niet goed wat de verschillen zouden zijn, dus misschien hadden de andere betere ideeën.

Het was donker binnen, en na de intense witheid van buiten moest Bloomburrow haar ogen even laten wennen aan die duisternis. Haar nekvacht prikte, alsof iemand naar hen keek; de jonge kattin liet haar tweekleurige blik om zich heen glijden, maar zag door hun schaduwen in de duisterniets niet echt iets. Of.. Ze schrok toen het even leek alsof ze een beweging zag - maar waarschijnlijk was dat gewoon haar eigen paranoia. Desondanks legde ze haar oortjes in haar nek en ging ze dichter bij de anderen van de groep lopen. Ze zou immers niet kunnen schreeuwen om hulp als haar iets zou overkomen; ze wist niet of de anderen haar afwezigheid überhaupt zouden opmerken. Uiteindelijk kwamen ze bij een splitsing aan. Een gang naar links, en eentje naar rechts. En toen klapte iets achter hen toe. Glazeheart sprong omhoog en Bloomburrow drukte zich tegen de grond - het geluid deed haar denken aan de jagers. Oh, Starclan, de jagers. Wat als ze hier ook waren? Wat als Thornstar allang dood was en zij hier ook maar hun dood tegemoet liepen? De kattin slikte. Ze waagde zich een stap naar voren te zetten toen Dustspirit vroeg of iemand enig idee had welke route het beste zou zijn. De witte kattin snuffelde even naar rechts en even naar links, maar kon niet echt iets afleiden. Ze haalde haar schouders op en keek om naar de groep met angstige, radeloze blik. Nee, ze had geen idee. Maar dit bezorgde haar allemaal maar een verschrikkelijk slecht gevoel; een druk in haar maag die zei dat dit niet goed kon aflopen.