Lavender Blue

Het was een iets rustigere dag. Normaliter kon ze dat wel waarderen, maar de laatste tijd werd ze met iedere stilte die viel weer opgejaagd door schuldgevoelens. Gedachtes over Amberstorm en Gorsekit gaven haar geen rust. Oh, hoe vaak ze Falcon wel niet op het hart had gedrukt dat iedereen fouten maakte, dat je de tijd niet meer terug kon draaien en dat je jezelf moest vergeven... Maar dat bleef een les die ze nog altijd zelf moeilijk kon leren. De poes zuchtte vermoeid, maar keek op toen een zachte stem haar aandacht terug. Ze dwong een glimlach op haar gezicht zen stapte op de apprentice af. "Oh, hey Storkpaw,"[b] sprak ze met een vriendelijk knikje. [b]"Geen sorry zeggen hoor, het overkomt de besten," soms lagen er gewoon scherpe dingetjes ergens, en al helemaal met dit koude weer hadden wel meer katten last van een droge huid en kussentjes. "Ben je in iets scherps gaan staan? En wil je je poot uitstrekken? Dan kijk ik eventjes naar,"

het was iets dat ze maar al te goed herkende, maar ergens ook heel vreemd was. Hoewel ze een medicine cat was en dus haar hele taak was om anderen te helpen en genezen, leken katten zich soms schuldig te voelen wanneer ze exact dat kwamen vragen. Routnose gunde de ander een warme glimlach en probeerde haar op het hart te drukken dat ze haar niet tot last was. "Ik ga er even aan voelen, oké? Dat kan even prikken," voorzichtig likte ze over haar kussentje en voelde daaraan, haar uitdrukking geconcentreerd, maar ze voelde niets. Zachtjes liet ze het pootje van de poes los en inspecteerde de ander, weer niets. "Geen zorgen, het is niets ernstig. Door de kou heeft iedereen gevoeligere pootkussentjes en omdat je dor de sneeuw steentjes niet zo goed zien, willen ze nog wel eens open splijten," legde ze uit. "Wil je even in het nest gaan zitten? Dan haal ik wat voor je," de poes draaide zich om en begon al druk door haar kruidenvoorraad te rommelen. Deze was keurig netjes, maar met de manier waarop ze er doorheen neusde lag alles direct weer in de war. Een slechte eigenschap waar ze niet vanaf kwam.

De calico poes keek nog wat onzeker naar Routnose, de twijfel goed in haar ogen te zien. Maar toen bedacht ze zich dat als ze hier bleef staan het langer ging duren en dan zat ze dus de Medicine Cat nog meer in de weg. Routnose likte over haar pootkussentjes heen en voelde even, het leek er alleen op dat ze niks ontdekte. Dit herhaalde ze ook bij de andere poot en Storkpaw's oren ging naar achteren van schaamte. Ze was dus echt Routnose aan het storen met niks. Ze had dan ook verwacht dat de bruine tabby haar weer weg zou sturen, al was dit niet het geval. Ze kreeg een kleine uitleg over wat er in de kou kon gebeuren en werd zelfs gevraagd om in het nest te gaan zitten. Wat onzeker knikte ze en op haar gevoelige pootjes liep ze er naar toe. De pijn was wel al wat minder, maar nog wat aanwezig. Ze zag hoe Routnose tussen de kruiden begon te wroeten, iets waardoor alles in de war kwam. ''Heb je hulp nodig..?''vroeg ze wat stilletjes, want zij was de reden dat de poes in die kruiden moest zoeken. Ook al was er misschien niet eens een goede reden voor. Ze had gewoon wat last van gevoelige pootkussentjes.

Ze gunde de ander nogmaals een warme glimlach, in de hoop haar onzekerheid wat weg te nemen. Dit was exact waarvoor ze er was. Liever had ze kleine wondjes die ze zo op kon lossen, dan katten die het lieten komen tot een ontsteking. Dan nog maar te zwijgen over zware verwondingen en ziektes, nee Routnose had honderd keer liever dit soort kleine kwaaltjes die ze makkelijk op kon lossen. Zachtjes gniffelde ze om de woorden van de ander en keek achter zich. "Nee hoor, het is geen moeite. Bedankt, Storkpaw," sprak ze. "Ah," fluisterde ze zachtjes toen ze gevonden had wat ze zocht. Routnose kauwde het duizendblad tot een papje en stapte terug naar de apprentice, wie ze signaleerde o haar pootjes uit te steken. "Dit kan even prikken, sorry," kundig smeerde ze het zalfje op de de scheurtjes in haar pootjes en dekte het af met wat spinrag. "Zo! Klaar is kees," tevreden keek ze naar de netjes verbonden pootjes. "Ik weet dat het wat vervelend is, maar wie is je mentor? Je mag morgen namelijk even niet trainen, dan weet je zeker dat het goed geneest,"