Hospitality

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw was nog niet in staat om zijn nest te verlaten. Hij kon zichzelf vaak nauwelijks overeind hijzen zonder dat de pijn in zijn lichaam hem draaierig en misselijk maakte. Al met al was hij er nog steeds niet geweldig aan toe, maar hij was in ieder geval alert genoeg om te weten dat hij de Leader en Deputy moest spreken. Iemand moest het gevaar horen en aangezien hij niet terug kon, had hij geen andere keuze dan de waarheid naar boven te halen, zelfs al kon hij geen namen noemen. Fysiek kon hij de naam van de kat niet over zijn lippen persen, het maakte hem gewoon misselijk, ziek. Hij had aan Routnose gevraagd of hij haar en de Leader plus Deputy kon spreken, in een keer. Immers kon hij het verhaal niet nog een keer herhalen. Zijn lichaam trilde van de spanning en ook zijn ogen leken een doodsangst uit te stralen die onnatuurlijk was. Het duurde niet lang voordat de drie katten er waren, en hij met een zacht gekreun zichzelf dwong om overeind te komen. Het minste dat de hoge rangen verdienden was respect en dan kon hij er niet als een of andere halve gare bij liggen. 'Flutterpaw,' begon de rood-witte Deputy. Een die klein was maar de houding was imposerend genoeg om de Apprentice met een pijnlijk gesis achteruit te doen deinzen. In de richting van Routnose, want mama Routnose zou hem wel beschermen. Toch? 'Je wilde ons spreken?' Vroeg de sterke kater waarop hij langzaam knikte terwijl de tranen in zijn expressieve ogen ontstonden. 

'J-ja, B-Blazesong,' Stotterde hij met een zwakke stem die halverwege de naam toch wat sterker werd, respectvol neeg hij zijn kopje naar hem voordat hij happend naar adem zijn blik langs Wolfstar, die zeker niet minder imposant was, en toen naar Routnose liet glijden. Hij had de Medicine Cat nog niet gesproken, nog niet verteld wat hij wilde zeggen. 

'B-bedankt dat..dat jullie toch gekomen.. zijn.' De spieren in zijn lichaam verzuurden al, terwijl hij nog maar net overeind was gekomen. Zijn oortjes liet hij langzaam in een zwakke houding zakken voordat hij zijn tweekleurige ogen op de rood-witte kater wierp. Hij snapte dat deze niet zo gediend was op zijn aanwezigheid. Dat hij hem zo snel mogelijk terug naar Shadowclan wilde sturen, maar hij kon niet terug. 'M-Routnose, weet een deel.. een deel van..van het verhaal. Z-ze heeft mij verzorgd na de eerste keer.' Zijn blik gleed naar Mama Routnose, waar hij duidelijk gehecht aan was geraakt. Niet als een partner of een vriend maar meer als een kind. Een kind dat haar hoog op het vaandel had staan en trouw was aan haar. Als ze hem vroeg iets te doen.. dan zou hij dat zonder twijfel doen. Hij zou door het vuur gaan voor haar. Zonder een woord te spreken, zelfs als hij doodsbang was. De doodsangst was bijna op hem te ruiken. 'I-ik zal zoveel mogelijk proberen te zeggen... Alleen kan ik.. kan ik de naam van de kat waarover ik het heb... Niet uitspreken zonder.. zonder.. dat ik... Fysiek... Ziek wordt. ' De naam, als alleen de ogen hem al in zijn slaap achterna zaten, als alleen het blauw in de lucht al de rillingen deed bezorgen omdat het aan haar deed denken. Nee, de naam kon hij niet over zijn lippen persen. 'I-ik ben door een van mijn vroegere Clangenoten... Bijna verdronken... Onder water geduwd.' Zijn stem klonk zwak, krakerig terwijl hij hapte naar adem en zich trillend in zijn nest liet zakken. 'D-daar begon het mee.' Tranen dropen over zijn wangen. Hij had Northernfaith niet kunnen beschermen, haar het lot niet kunnen besparen.

'D-dat monster heeft.. heeft Northernfaith vermoord.' Zijn stem klonk vol afschuw terwijl hij harder begon te trillen, bijna te hyperventileren. Zijn snorharen trok hij ongemakkelijk terwijl hij wanhopig naar de Deputy en Leader keek. 'I-ik was bang... Ik heb enkel R-Routnose en Bluejay verteld hoe.. hoe ik in de den was belandt... De eerste keer. I-ik kon niet zeggen wie het was... Ik kon niemand aankijken..en toen toen kwam de dood van Northernfaith.' Hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn staart strak om zijn gespannen lichaam heen trok. Het was duidelijk dat hij getraumatiseerd was, dat hij weinig aan kon en elk woord hem fysiek zeer deed.

'B-Bluejay beloofde mij te beschermen... Alleen hoe kon hij mij beschermen... Niemand kon mij beschermen....' Hij schudde zijn kop terwijl hij happend naar adem zijn blik naar Routnose liet glijden. De Medicine Cat wist waarschijnlijk wel wat er ging komen. 'I-ik kon niet slapen... Dus ging ik naar buiten terwijl het stormde... De moordenaar.... Het...monster... Ik had een keuze... Dood gaan of vertrekken. Het ontkende niet eens dat het Northernfaith had gedood... Het vloog mij aan... Ik.. ik heb nog geen vechttraining gehad.. ik probeerde iets... Ik drukte mijn poot tussen de kaken om mijn nek te beschermen.... En en... Ben toen gevlucht.' Zijn stem trilde terwijl hij naar de grond keek. Hij kon hen niet langer aankijken, hij kon de blikken in hun ogen niet zien. Hij wilde de blikken in de ogen niet zien. 'Ik sliep op Rogue territorium... En.. en toen kwam die.. die hond..' Hij moest bijna kokhalzen waardoor hij moeizaam, meerdere keren moest slikken. 'Alsjeblieft... Ik smeek het jullie... Ik kan niet terug... Zeg hen niet waar ik ben.. ik wil niet dood...' Fluisterde hij waarna hij zijn kop liet hangen en moeizaam zijn lippen likte. 

He began to fly.