The surest poison is time

Shrimppaw was weer in een onrustige slaap gevallen. Ze was erg druk in haar koppie, met alles dat er gaande was met RiverClan en de patiënten van de afgelopen tijd. Ze was, om het zacht uit te drukken, een klein beetje gestrest. Ze hoopte dus ook dat het een rustige training zou gaan worden vannacht, maar dat moest ze nog maar is zien. Toen ze wakker werd in StarClan, wat nu erg bekend terrein was voor haar. Toen ze de donkere, maar met sterren gevulde vacht van Smokebreath zag zakte de moed haar een beetje in de pootjes. Dit ging geen rustige, kalme training worden, dat wist ze nu al. Ze slikte en knikte de oudere kater gedag. 'Hallo, Smokebreath..'

Zelfs in de sterren zou hij niet compleet van de taken af zijn die hem altijd achtervolgd hadden. Nooit van zijn leven had hij een medicine cat willen zijn, maar hij was altijd een slaaf van de sterren gebleken. Zo ook nu, nu ze hem weer lonkten om hen te volgen. Terwijl hij door de struiken heen gleed, zag hij al snel genoeg waarom. De Riverclan medicine cat apprentice, degene wie in de steek was gelaten door haar mentor, stond tussen het met sterren bezaaide landschap. Instinctief wist hij waarom ze hier was. Lessen, training. "Shrimppaw," bromde hij, "Wat brengt je vandaag naar Starclan?"

wow

Ze was altijd al geïntimideerd geweest door zijn grote gestalte, zijn brommige manier van praten en doen. 'Shrimppaw,' bromde hij dus ook, zoals ze al verwacht had. 'Wat brengt je vandaag naar Starclan?' Ze slikte, de zenuwen borrelde in haar rond. Dat was onderhand wel gebruikelijk toch? Dat ze bijna elke nacht zou trainen. 'Uhm.. Ik kom hier voor m'n training..' antwoordde ze met een klein stemmetje. 'W-wat gaan we doen?' Niets engs hoopte ze, al was het ook tijd om wat meer gecompliceerde dingen te leren.

Oh wat een nerveus ding. Klein stemmetje, beetje gestotter. Deze had het geen moon volgehouden onder hem. Zoveel apprentices had hij uiteindelijk weer de den uitgekafferd. Het viel hem mee dat Shrewstar hem daar nooit voor op zijn flikker had gegeven. Uiteindelijk was er slechts één wezen plakken, Littlestream. Zij had in ieder geval weerwoord durven geven. En nu was ze niet eens meer een Shadowclanner. Voor een moment werden zijn ogen kort somberder, maar hij besloot hier niet over na te denken. "We gaan het vandaag over vergif hebben, wat pas eng en gevaarlijk wordt als je níet weet wat je doet," bromde hij haar toe. Hij wendde zich van haar af en begon weg te lopen, de struiken in stappend met zijn massieve lichaam. "Kom," miauwde hij nog met zijn lage bromstem, haar gebiedend hem te volgen.

Shrimppaw wachtte met wiebelende oortjes en ontwijkende blikken af waar ze het over gingen hebben. Ze had heus wel het idee dat ze veel kon leren van Smokebreath, maar hij was gewoon zo.. Eng. Intimiderend. Maar goed, ze wist ook dat ze daar mee om moest leren gaan. Niet alleen in StarClan. 'We gaan het vandaag over vergif hebben, wat pas eng en gevaarlijk wordt als je níet weet wat je doet,' bromde de grote kater. Shrimppaw slikte. Vergif, oei. Daar had ze inderdaad nog niet alle kennis van. Ze vond het wel fijn dat ze daar nu over leerde. 'Kom,' mauwde hij, zijn brommende stem deed een rillinkje over haar rug doen lopen. Snel sprong ze op en trippelde achter hem aan. 'Gaan we het hebben over, uhm, vergif in besjes of.. Slankengif?' Ze hoopte eigenlijk allebei, maar dan moest ze zich wel even snel voorbereiden op een intensieve les. Zoveel nieuwe kennis..

De varens weken voor zijn brede schouders terwijl hij door de struiken liep. Smokebreath had niet de bouw van een heler, hij had geen zachte, fijngebouwde voetjes die delicaat kruiden neer legden op een wond, geen zachte stem die zoete geruststellingen fluisterde. Hij was een krijger in de diepste zin van het woord. Desondanks was hij een medicne cat geworden voor een groot gedeelte van zijn leven. Alles had hij gegeven voor zijn clan. "Vergif in de breedste zin van het woord," reageerde hij met een kalme toon. Het werd donkerder en donkerder in het woud om hen heen. Het bladerdek onttrok bijna elke ster uit de hemel uit het zicht. Maar wie goed luisterde, kon het wel horen. Het zachte gesis van slangen die door het bladerdek heen gleden.

Ze liep zo snel als haar kortere pootjes hem konden bijhouden. Hij was groot en gespierd, helemaal niet zoals een doorgaanse Medicine Cat eruit ziet. Meestal waren ze kleiner van stuk, niet zo breed en gespierd, zoals zij. Ze moest dus een beetje moeite doen om zijn grote passen bij te houden, om de varens die in haar gezicht terugkaatste te negeren. 'Vergif in de breedste zin van het woord,' reageerde hij op haar vraag. Ze knipperde en knikte. Oké, van alles dus. Het was donker in StarClan, maar tussen het ritselen van de bladeren was er een ongewoon geluid. Iets wat ze niet eerder gehoord had, maar ze wist gelijk wat het was. Haar vacht ging wat overeind staan en onbewust bewoog ze zich wat dichter naar de grote kater toe. 'Er zijn.. Toch ook niet-giftige slangen?'

Ze had de slang gehoord, net zoals hij. Het verschil was dat hij wist dat hier slangen waren en z ij niet. Hij hoorde een zacht stemmetje met de vraag of er giftige slangen waren. "Bij een les over gif.. hebben we weinig aan niet giftige slangen, of wel?" murmelde de kater terwijl hij de ranke dieren volgde met zijn ogen. Eén van de slangen rees stilletjes sissend op uit de struiken, zijn tanden ontblotend. Snel als de bliksem, schoot het dier naar voren, een poging doende om zijn giftanden diep in Shrimppaw's poot te begraven.  

'Als we het over gif gaan hebben.. wat hebben we dan aan niet giftige slangen?' kwam er murmelend van de kater af. Shrimppaws blik ging naar hem omhoog. Ze knikte. Dat klonk logisch, ja. Wat hadden ze daar nou aan. Ze zuchtte zachtjes. 'Ja.. Daar heb je gelijk i-' ze stopte abrupt toen er opeens een slang omhoog schoot, boos sissend. Shrimppaw verstijfde, had niet een snel genoeg reactievermogen om weg te deinzen. Ze sloeg een kreetje van schrik en pijn toen de slang haar voorpoot raakte. Hoewel ze in StarClan was, was zij nog een levende. Ze voelde nog pijn - ook al wist ze zo snel niet of StarClan katten wel of geen pijn voelde - maar, ze kon ook nog doodgaan. Zelfs in StarClan, toch? Hoe het ook zat, het maakte niet uit. De wond klopte van de pijn. Met paniek in haar ogen keek ze op naar de grote kater. Wat nu??

De slang begroef zijn tanden diep in haar voorpoot, gif in de wond pompende. Smokebreath keek absoluut net geschokt, zijn koele gele ogen onleesbaar. Nu was het een kwestie van reactietijd. "Bij een slangenbeet moet je altijd snel reageren. Er is geen rustig afwachten," bromde hij, "het eerste wat je doet is de patient kalmeren. Het gif gaat sneller door de bloedbaan op het moment dat de patient in paniek is. Rust, kalmte, en met een koel hoofd handelen dus." Hij zocht haar ogen, kijkend uit welk hout ze gesneden was, zoekend naar die rust. "Daarna, spoel je de wond met water. Er is een stroom vlakbij, ga je gang." Hem vinden mocht ze zelf doen. Dat kon ze als ze kalm bleef.   

Paniek sloeg in, haar ademhaling snel en onregelmatig. Het deed pijn, ze was er vrij zeker van dat ze dood ging. De woorden van Smokebreath kwamen wat later in dan hij was gaan praten. '..altijd snel reageren. Er is geen rustig afwachten,' bromde hij. Shrimppaw slikte. Het leek er immers op dat de kater zelf niet echt actie ging ondernemen. 'Het eerste wat je doet is de patient kalmeren. Het gif gaat sneller door de bloedbaan op het moment dat de patient in paniek is. Rust, kalmte, en met een koel hoofd handelen dus.' Nou, hij was zowat de rust zelve. Jeetje zag, Shrimppaw vond dat hij haar wel een beetje kon helpen. Maar ze moest het blijkbaar alleen met zijn woorden doen. Ze dwong zichzelf rustig te ademhalen, zoals ze geoefend had door de manen heen. 'Daarna, spoel je de wond met water. Er is geen stroom vlakbij, ga je gang.' Oh ja joh, natuurlijk moest ze het zelf doen. Shrimp haalde diep adem, draaide met haar oortjes en strompelde naar de stroom. Ze deed haar best de tranen in haar ogen niet te laten ontsnappen. Ze moest stoer zijn, rustig zijn, kalm zijn. Groot worden. Dingen zelf doen, blijkbaar. Hissend spoelde ze de wond uit, zo grondig mogelijk, haar ademhaling gejaagd maar proberend kalm te blijven.

Kalmte had ze nog niet helemaal begrepn. Hij zag duidelijk de paniek in haar blauwe ogen. Jammer. Dat was nog iets anders wat ze moest leren. Want wanneer de medicine cat in paniek raakte, ging de clan erachteraan. De medicine cat moest de rots in de branding zijn wat hem betrof, onbeweegbaar. Liet dat een andere les voor haar zijn. Gelukkig wist ze de stroom wel te vinden. Hij zou haar niet laten sterven, maar wel diep teleurgesteld zijn als ze het niet redde. "Goed, goed," bromde hij toen ze de wond spoelde. "Wanneer het gif in het lijf zit, moet het er weer uit," legde hij uit, de rust zelve. "Je zorgt dat de wond blijft bloeden, het gif weer uit het lichaam brengend. Alles wat eruit is is meegenomen." Zijn blik zocht de hare weer. "Ondertussen geef je de patient een middel om het gif tegen te gaan. Er is hier ergens slangenwortel. Vind het."  

Smokebreath verscheen uiteindelijk ook op het toneel. 'Goed, goed,' bromde hij. Shrimppaw richtte even snel haar blik naar hem op. Dit was de eerste keer dat hij iets positiefs zei, dus ze ontving het met een klein kinkje voor ze haar aandacht weer naar het uitspoelen richtte. 'Wanneer het gif in het lijf zit, moet het er weer uit,' legde hij uit. Zijn rustige stem kalmeerde haar ook wat meer. 'Je zorgt dat de wond blijft bloeden, het gif weer uit het lichaam brengend. Alles wat eruit is is meegenomen.' Ze knikte en kneep in haar pootje. Het begon wat meer te bloeden, maar dat was goed. Ze merkte zijn blik op de hare en ze keek op. 'Ondertussen geef je de patient een middel om het gif tegen te gaan. Er is hier ergens slangenwortel. Vind het.' Slangenwortel? Daar.. Daar had ze nooit over gehoord. Of.. Wel? Jawel, het was een giftige plant. Maar hoe het er precies uit zag... Lichte paniek stroomde weer haar lichaam door, maar ze forceerde zichzelf te knikken, rustig te blijven, en te gaan zoeken. 'O-oké..' Het moest hier in de buurt zijn, waarschijnlijk dicht bij het water. Oh oh, wat zou Smokebreath wel niet denken..

Hij zag de paniek in haar ogen, de vragende blik. Zelfs een kitten kon zien dat ze niet wist wat slangenwortel was. Misschien dat een ander had geprezen om het feit dat ze doorzette, het toch probeerde. Maar met wonden en kruiden moest je niet gaan klooien. Zo verloor je levens in plaats van dat je ze redde. Smokebreath trok kort met zijn oor, zijn blik koud terwijl hij haar eventjes liet aanmodderen. "Geef je je patienten ook maar wat kruiden terwijl je geen idee hebt wat het is?" bromde hij haar toe. "Zo jaag je katten de dood in."

Natuurlijk had hij haar door. Ze had ook geen idee wat het precies voor plant was. Ze had overdag niemand om haar te controleren, bij te brengen. In de nacht had ze natuurlijk tijd, maar dat was altijd anders. Toch waren het loze excuses, Shrimppaw schaamde zich. 'Geef je je patiënten ook maar wat kruiden terwijl je geen idee hebt wat het is?' bromde zijn stem. Shrimp sloot haar ogen, vocht tegen de tranen van wanhoop, pijn en shock. 'N-nee..' murmelde ze met een brok in haar keel. 'Zo jaag je katten de dood in.' Ze slikte. 'D-Dat weet ik,' mauwde ze. 'S-Sorry, het spijt me. Ik weet niet hoe het eruit ziet.' Haar ademhaling trilde en ze ontweek zijn blik, bang voor zijn boze en teleurstellende uitdrukking.

Het kind begon bijna te huilen. Smokebreath zuchtte intern. Dit was waarom niemand hem apprentices gaf. Waarom waren ze erop gebrand dat hij anderen moest trainen? Zijn blik verzachtte echter nauwelijks. "Diep ademhalen, geef je emoties even de ruimte en laat ze daarna gaan. Je bent een medicine cat en gekozen voor een reden. Vergeet dat niet," bromde hij. Daar moest ze het mee doen. Patienten waren ook niet altijd aardig. Ze moest leren om ertegenop te staan, zeker met zo'n geslepen vuurvreter zoals Crystalstar als leider. "Slangenwortel drijft gif uit. Het is echter wel een giftige plant, dus behandel deze met zorg. Je geeft het met kleine beetjes. De kat zal ziek worden, maar liever ziek dan dood. Tevens zorg je voor een compres met slangenwortel op de wond. Nu je jezelf behandeld mag je het zelf iets doorslikken, maar als je een andere kat behandeld moet je het uitspugen en je mond spoelen indien mogelijk." Hij trok kort met zijn oor in de richting van een struik met kleine witte bloemetjes. "Slangenwortel is te herkennen aan zijn kleine witte bloemetjes met uitlopers en gerafelde bladeren. Je gebruikt het blad, niet de wortel in tegenstelling tot wat de naam suggereert."

Het was een passende combi. Ze hadden het over vergif en Smokebreath was deze nacht haar mentor. Shrimppaw wist nu al dat ze dood en dood op wakker zou worden. 'Diep ademhalen, geef je emoties even de ruimte en laat ze daarna gaan. Je bent medicine cat en gekozen voor een reden. Vergeet dat niet.' Shrimppaw deed wat hij zei en haalde diep adem. Gekozen voor een reden, en nog kon ze er niet bij waarom precies. Sure, ze was lief en zachtaardig en vond het idee van Warrior zijn niets, hield van helpen... Toch, in deze situaties, twijfelde ze aan haar kunnen. Smokebreath volgens mij ook. Ze luisterde naar wat hij daarna zei over slangenwortel. Gif met gif bestrijden, was toepasselijk. Ze knikte begrijpend. Ze moest er dus een kompres van maken. Maar met kleine beetjes, anders ging ze dood. Lekker dan. Ze keek om zich heen, op zoek naar de plant die zijn beschrijving matched. Daar! Met hernieuwde energie hinkelde Shrimp naar de plant toe. Ze trok het blad eraf en nam een klein hapje, waar ze op kauwde. Hoewel ze nu zelf wel iets mocht innemen deed ze haar best dat niet te doen, het voelde toch fout en ze moest natuurlijk ook oefenen voor later, als het niet mocht. Het gekauwde kompres drukte ze op de slangenbeet, waarna ze haar blauwe ogen voorzichtig naar de kater oprichtte. Zo goed?

Ze leek nog wat onzeker, maar stopte in ieder geval met op de rand van tranen zijn. Het was iets. En dat was ook alles wat ze kreeg. Als ze ook zo tegenover Crystalstar stond, was Riverclan misschien wel verloren. Idem Shadowclan trouwens, met Acornstar daar aan de macht. Wanneer leiders niet meer naar het licht van de sterren luisterden, dan stond ze niks dan duisternis te wachten. Zijn blik verduisterde wat. Windclan en Thunderclan stonden ook op het randje. Wat was er mis gegaan? In ieder geval deed het kind tegenover hem goed wat ze moest doen. Hij gaf een goedkeurende knik toen ze haar ogen oprichtte. "Goed," bromde hij, "waar de patiënt zich nog een paar dagen beroerd zal voelen, zal het gif hem met deze medicijnen niet meer nemen." Zwijgend drukte hij zijn neus kort tegen het voorhoofd van de jonge apprentice aan. "Maar jij hebt geen tijd om je een paar dagen beroerd te voelen." En dus zou ze genezen ontwaken. "Een slangenbeet is echter nog steeds een bijtwond en dient zich, na acute behandeling van het gif, nog steeds behandeld te worden als een normale bijtwond." Infectie was immers een sluipmoordenaar. "Waarom?"  

Smokebreath leek niet heel ontevreden, dus dat ervaarde ze als goed. Ze gunde haarzelf een heel klein opgelucht zuchtje. Pfew, had ze toch iets goeds gedaan. Deze ervaring zou ze nooit meer vergeten, dat was zeker. 'Goed,' bromde hij, wat haar hartje toch weer wat verwarmde. 'Waar de patiënt zich nog een paar dagen beroerd zal voelen, zal het gif hem met deze medicijnen niet meer nemen,' legde hij, waarna hij zijn neus tegen haar voorhoofd drukte. Shrimp bleef stokstijf stil staan, want dit was een beetje een raar. 'Maar jij hebt geen tijd om je een paar dagen beroerd te voelen.' Oh, het was daarom. Shrimp knikte gedwee. Dat was logisch. Ze voelde zich gelijk ook al een stukje lichter. Ze voelde het nog steeds, maar om te weten dat het niet blijvend zou zijn was erg verlichtend. 'Bedankt,' murmelde ze zachtjes. Vond ze wel zo netjes. Smokebreath vertelde verder over de slangenbeet en dat die behandelt moest blijven worden. De Apprentice knikte begrijpend. Hij vroeg haar waarom dat zo was. 'Uh, nou.. Het is nog steeds een bijtwond, en dat kan gaan ontsteken. En zelfs al is het gif eruit wil je niet dat dat gebeurt,' antwoordde ze. 'Ontstekingen en infecties kunnen voorkomen en behandelt worden met verschillende kruiden, zoals eikenbladeren, goudsbloem en kervel.' Ze hoopte dat de extra informatie hem tevreden stelde. En dat het goed was natuurlijk.

De apprentice leek iets meer tot haar kennis te komen en Smokebreath gaf haar opnieuw een goedkeurende knik. Ze wist precies te noemen dat het een infectie was en hoe ze een infectie moest behandelen. "Correct," miauwde hij kalm, "naast de kruiden die je genoemd hebt... paardenstaart is ook een nuttig middel hiervoor. Wanneer je het tot een pasta kauwt en laat rusten op een koele plek, wordt het zo zacht dat je het kan smeren." Hij tikte een paardenstaart plant even aan met zijn poot. Hij had deze plek niet voor niks uitgekozen. "Verder kan kliswortel ook nog een waardevolle toevoeging zijn aan het compres op het moment dat je de infectie niet onder de duim krijgt." Zwijgzaam liep hij vervolgens door, naar een struik met dieprode doodsbessen. Ze schreeuwden gevaar, en dat waren ze ook. "Weet je wat dit voor bessen zijn?"