The surest poison is time

Ze liet een opgelucht zuchtje ontsnappen toen hij haar een goedkeurend knikje gaf, en zei dat het correct was. 'Naast de kruiden die je genoemd hebt... Paardenstaart is ook een nuttig middel hiervoor. Wanneer je het tot een pasta kauwt en laat rusten op een koele plek, wordt het zo zacht dat je het kan smeren.' De grote kater tikte een onbekende plant aan, die ze niet eerder had gezien. De naam klonk echter wel bekend. 'Die hebben wij niet in het RiverClan territorium. Maar ik weet nu wel hoe het eruit ziet,' miauwde ze met een knikje. Als ze het ergens mocht vinden, dan wist ze dat het paardenstaart was en waarvoor het was. 'Verder kan kliswortel ook nog een waardevolle toevoeging zijn aan het compres op het moment dat je de infectie niet onder de duim krijgt,' voegde hij toe. Shrimp knikte, sloeg het allemaal zo goed als ze kon op in haar kopje. Ze volgde hem toen hij weer begon te lopen. Ze kwamen aan bij een bosje met rode besjes. Shrimp wiebelde wat ongemakkelijk met haar oortjes toen Smoke vroeg of ze wist wat voor bessen het zijn. Ze knikte. 'Dat zijn doodsbessen. Die.. Doden je. Binnen enkele minuten.'

De kattin gaf aan dat de plant niet in Riverclan groeit. Smokebreath trok zwijgzaam en kort met zijn oor. "Het is waardevol om kruiden uit te wisselen tussen medicine cats, tenzij jullie al net zo verdeeld wensen te zijn als de clans," bromde hij de kattin toe. Medicine cats stonden boven de schisma's tussen de clans immers. En hij wenste dat zo te houden. De kater bleef stil staan voor de struik en hij voelde de kattin nerveuzer worden. Misschien voelde ze al wat kwam. Hij was echter wel benieuwd. Zou deze kat de sloot in springen als je het haar vroeg. De slangenbeet was geen keus geweest, dit echter wel. "Probeer er één," miauwde hij kalmpjes. Linksom of rechtsom, zou dit een les zijn. Wat ze ook koos.

De kater trok met zijn oor. 'Het is waardevol om  kruiden uit te wisselen tussen medicine cats, tenzij jullie al net zo verdeeld wensen te zijn als de clans,' bromde hij. Shrimps oortjes zakte wat opzij. Oops, niet echt het antwoord wat ze gedacht had. 'N-nee, natuurlijk niet,' haastte ze te zeggen. Ze had juist wel een goede band met haar mede Medicine Cats, vooral met Falconpaw kon ze erg goed opschieten. Maar nu stond ze voor de struik met doodsbessen. Ze had ze zelf zo diep mogelijk verstopt, had er maar een paar. Eigenlijk wist ze niet zo goed waarom ze daar lagen, ze was zeker niet van plan ze te gebruiken. 'Probeer er één.' Geschrokken schoot haar blik naar hem, haar blauwe ogen zo groot als schoteltjes. Eén proberen? Ze was met stomheid geslagen, waarom zou ze dat doen? Ze wist dat ze wel genezen kon worden hier in StarClan, maar... 'W-Waarom?' vroeg ze, de verbazing in haar stem kon ze niet verbergen. 'Ik.. Ik weet wat ze doen..' Moest ze dat zelf nou ook mee maken? Een slangenbeet met gif én dood gaan?

De kattin leek geschrokken te zijn door zijn woorden. Niet gek, ze stonden hier immers voor een struik met bessen die je met enkele minuten lieten schuimbekken en stuiptrekken. Het was bijna bizar dat zo'n klein besje, zoveel kon doen bij een kat. Maar tegelijkertijd kon één zwakke schakel, één zwakke medicine cat, precies hetzelfde doen binnen een clan. "Klonk het als een vraag, Shrimppaw?" gromde hij haar toe. Dit was een andere test, een test voor haar ruggengraat. Een medicine cat moest voor zichzelf kunnen denken. En Shrimppaw, als enige medicine cat in Riverclan op zo'n jonge leeftijd, moest een snelle leerlinge zijn.

Smokebreath leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Ze vroeg zich af of hij dit ook had gedaan bij zijn eigen Apprentice. 'Klonk het als een vraag, Shrimppaw?' gromde hij haar toe. Shrimp slikte, draaide haar oortjes naar achteren. Ze wist dat ze niet meteen dood zou gaan, dat Smokebreath haar kon genezen. Áls hij haar zou genezen, maar dat moest wel, anders had hij ongetwijfeld de rest van StarClan op z'n kop. Ze richtte haar ogen op de struik, een glimmend rood besje. Als ze een vogeltje was had het er best lekker uit gezien, maar ze wist wat ze deden. Ze had het gelukkig nog nooit meegemaakt, maar ze had het gehoord uit verhalen. Dat was al horror genoeg. Dat wilde ze zelf niet meemaken. De slangenbeet was een verassing geweest, misschien ook wel door Smokebreaths toedoen. Maar als hij haar echt zo graag wilde laten ervaren hoe het was om dood te gaan door een doodsbes, dan zou hij haar moeten forceren. Dus schudde ze haar kopje. 'N-nee, maar.. Ik wil het niet proberen,' miauwde ze, haar stem was misschien wat zacht en ze klonk misschien niet heel overtuigend, maar ze zei het. Ze wilde het niet. 'I-Ik weet wat ze doen en.. Ik wil dat niet meemaken. O-Ookal zou je me kunnen genezen.' Ze keek naar hem op, maar durfde niet te lang in zijn ogen te kijken.

Haar weerstand was zwak, maar aanwezig. Het was iets. De kater richtte zich wat meer op, zette zijn pels op, over de kleinere, jongere kattin heen torenend. Zijn goudkleurige ogen boorden zich in haar blauwe blik, lieten haar blik niet los zolang ze bleef kijken. Hij probeerde haar te intimideren en dus hing hij als een boze schaduw over haar heen. Hij zei niks meer, keek haar alleen afwachtend en dreigend aan. Voor een paar seconde bleef hij zo staan, alsof hij klaar stond haar iets aan te doen. Zijn pels overeind, zijn staart dik. Alsof hij de bessen van de struik zou rukken en ze door haar strot zou duwen. Maar langzaam liet hij zijn pels weer neerzakken, werd zijn blik minder fel, zijn staart minder dik. Hij wendde zich van Shrimppaw af. "Een medicine cat luistert naar haar hart en laat zich niet intimideren door wie dan ook. Onthoud dat je een ruggengraat hebt, Shrimppaw, zoals je hier hebt getoond," miauwde hij, waarna hij doorliep. Doodsbessen snapte ze wel.

Zou het goed zijn? Dat ze weerstand bood? Of juist precies wat hij niet wilde? Shrimppaw kon hem moeilijk inschatten, maar ze wist wel wat zijzelf niet wilde. En dat was één van die doodsbessen eten. Hij kwam echter overeind, zette zijn vacht op. Hij leek wel twee keer zo groot. Shrimppaw slikte, drukte zich automatisch wat meer tegen de grond. Wat was zijn bedoeling? Ze keek hem aan, lichte angst was zichtbaar in haar blauwe ogen terwijl hij over haar heen gebogen stond. Moest ze het nou alsnog gaan doen? Zou hij het toch gaan forceren? Ze snapte zijn bedoeling niet, hij was onvoorspelbaar en het maakte haar alleen maar zenuwachtiger. Deze avond was echt één en al rollercoaster, bedacht ze zich. Zou ze dan toch... Maar nee, Smokebreath liet zijn vacht weer zakken, bewoog weer van haar weg. Shrimp liet haar adem gaan die ze ongemerkt ingehouden had. Ze knipperde haar ogen van hem weg. 'Een medicine cat luistert naar haar hart en laat zich niet intimideren door wie dan ook. Onthoud dat je een ruggengraat hebt Shrimppaw zoals je hier hebt getoond,' miauwde hij, waarna hij weer doorliep. Shrimp keek hem na, met stomheid geslagen. Ze moest nog steeds even bijkomen. Ze slikte en kwam langzaam weer wat overeind. Het was dus toch goed wat ze gedaan had. De jonge poes haalde diep adem, sloot heel even haar ogen, om tot rust te komen. Daarna volgde ze hem weer, met licht trillende pootjes en met een kleine afstand. Ze wist niet of ze nog meer aan kon vanavond, maar ze zal het gaan zien.

Hij liet haar eventjes voor een moment bekomen. De apprentice leek met stomheid geslagen. En hij kon haar ook geen ongelijk geven. Maar dit was niet iets wat ze met lieve, tuttende woordjes zou leren. Och ja arme Shrimppaw, zo zielig, ja je moet leren nee zeggen Shrimppaw. En dan zou ze lief ja en amen zeggen, en vervolgens niks geleerd hebben. Smokebreath geloofde in een harde leerschool. "Wat doe je als een kat dwaas genoeg is om wel doodsbessen ingeslikt te hebben?" vroeg hij haar terwijl hij kort over zijn schouder keek om haar humeur te peilen. Een beetje woede zou hij nog beter mee kunnen dealen dan dit verlegen gedoe. Iets pit ofzo.

Hij keek over zijn schouder naar haar. Shrimp vermande zich. Ging wat meer overeind staan. Hoewel ze hem niet goed kon inschatten, had ze uiteindelijk toch de conclusie getrokken dat ze misschien.. Iets te zachtaardig was, voor zijn smaak. Shrimppaw wilde het graag goed doen, koste wat het kost. Ze was daarom toch wel enorm blij dat ze blijkbaar de goede keuze gemaakt had bij de doodsbessen. Shrimp had altijd al wat moeite gehad met oogcontact maken, daar was ze erg verlegen in. Nu forceerde ze zichzelf hem aan te blijven kijken, zo veel mogelijk in ieder geval. Het was nog steeds moeilijk. 'Wat doe je als een kat dwaas genoeg is om wel doodsbessen ingeslikt te hebben?' vroeg hij haar. Shrimp nam even adem, dacht goed na. Nu geen fouten maken, anders was alles weer fout. 'Dan, uh..' Ze schraapte even haar keel. 'Dan laat je ze overgeven. Dat kan met.. Brandnetel zaden,' miauwde ze.

De kattin leek zich iets te vermannen, ondanks de schok van eerder. Smokebreath knikte daar intern wat goedkeurend op. Ze moest zich niet zo weg laten blazen in de storm van andere katten. Ze was de vertegenwoordiger van Starclan in haar clan en de katten dienden te luisteren naar haar stem. Ze was nog jong, ze kon leren. Maar ze had geen mentor om zich achter te verschuilen. "Correct," miauwde hij als reactie, "katten die vergiftigd zijn zullen heftig reageren en soms niet weten wat ze doen, dus handel vlug en laat je niet afschrikken." Hij draaide zich weer om naar haar. "Vergeet niet om duizendblad te geven om vergiftiging tegen te gaan of een ander kruid tegen vergiftiging. Het lichaam neemt het snel op." Hij richtte zijn blik kort op de sterren. "Laat een kat ook goed drinken de dagen nadien, hydratatie is erg belangrijk." Langzaam ging hij zitten, zijn staart om zijn grote poten krullend. "Gif komt niet alleen in de vorm van doodsbessen.. Vermoed je dat er gif op een pels zit, was het er dan af met water. Zoek een stroom, breng wat mos met water, iets. Maar lik het er niet zelf af en laat de patient dat ook niet doen." Hij richtte zijn intense gele ogen op de kattin voor hem. "Nog vragen?"

Correct. Opluchting stroomde door haar heen. Het was goed, er was toch nog weer een lichtpuntje. Ze luisterde aandachtig naar zijn uitleg en knikte. Snel handelen, niet in paniek raken. Het waren dingen waar ze wat moeite mee had, dat moest ze zelf ook wel toegeven. Smokebreath had het haar ook weer in laten zien. Daar moest ze echt wat aan veranderen, en ze hoopte dat ze dat in haar eentje kon. De kater voegde vervolgens toe dat duizendblad ook een goed kruid was tegen gif, dus ook dat sloeg ze op in haar kopje. Ze had dan misschien wel ontzettend veel informatie gekregen door alle overleden Medicine Cats in StarClan, maar het was ook zo veel dat ze soms nog wel eens twijfelde. Ze hoopte altijd zo erg dat ze niets door elkaar haalde, dat ze geen dingen vergat. Ze kon het ook niet even vragen aan haar mentor, die waren allemaal hoog boven haar. De kater legde vervolgens nog uit dat gif ook op de vacht kon zitten, en hoe je dat eraf kon halen. Vervolgens vroeg hij of ze nog vragen had. Shrimppaw zuchtte en dacht diep na. 'Ik had laatst gewonde ogen om te behandelen,' begon ze, 'Wat moet je doen als er gif in de ogen komt? Moet je dat dan hetzelfde behandelen als een wond?' Ogen waren sowieso lastig, maar ze kon ergens wel inzien dat je misschien het sap van bijvoorbeeld de slangenwortel bij het compresje deed voor verwondde en ontstoken ogen.

Er kwam inderdaad nog een vraag. De kater bromde een goudkeurend geluidje toen ze hem stelde. Dat was inderdaad het volgende en laatste onderwerp waar hij nog op wilde komen. "Een goede vraag," gaf hij aan, waarna hij zijn poot even langs zijn ogen wreef. "Zorg dat de patient niet in zijn ogen wrijft en ga dat zelf ook niet doen. Hetgeen wat je moet doen, is deppen met mos en spoelen met water. Dat beschadigt de ogen niet." Hij schraapte wat mos van de grond en hield het omhoog tussen zijn klauwen. "Zorg dat je schoon mos hebt, anders breng je infectie in de ogen." Hij legde het mos weer terug op de grond neer en veegde het weg met zijn brede poot. "Om de ogen te helpen genezen, kun je venkel gebruiken. Het sap kun je met een schone mosbal aanbrengen, maar het zal prikken." Zijn blik werd wat grimmiger terwijl hij de volgende woorden uitsprak. "Maar, Shrimppaw, hoe goed je de patient ook in de gaten houdt, de kans is groter dat hij blind wordt, of zelfs sterft." De kattin moest het zichzelf niet aanrekenen als ze de patiënt verloor. Ogen waren zo kwetsbaar. Desondanks moest je altijd proberen elke patiënt te redden. Daar konden ze het over eens zijn.

Ze mocht van zichzelf heel lichtjes haar mondhoek omhoog trekken in een klein glimlachje, heel even maar, toen hij aangaf dat het een goede vraag van haar was. Hij legde uit wat ze moest doen, en dat ze ook moest opletten of het mos schoon was of niet. Ze knikte, had heel even het idee dat ze het helemaal verkeerd had aangepakt met Jaggedgaze. Maar zijn ogen, die waren eigenlijk niet te redden geweest. Ze was allang blij dat er geen infecties op kwamen dagen. Smokebreath gaf aan venkel te gebruiken om het genezen van de ogen te helpen. Venkel, dat moest ze dus ook goed onthouden. 'Maar, Shrimppaw, hoe goed je de patient ook in de gaten houdt, de kans is groter dat hij blind wordt, of zelfs sterft.' Ze ging wat ongemakkelijk verzitten bij die woorden. 'Jaggedgaze, mijn patïent met de gewonde ogen, die is blind geworden, ja.. Maar.. Ik heb nog nooit een kat verloren,' miauwde ze. Ze richtte haar blik naar de grond, schoof wat onzeker met haar pootje over de grond. 'Ik ben er eigenlijk een beetje bang voor... Als dat gebeurt.'

De kattin vertelde over Jaggedgaze, een patiënt wie gewonde ogen had gehad en welke dus uiteindelijk blind was geworden. Ogen waren zo ontzettend moeilijk. "Gezien de training die je gehad hebt, zul je goed gehandeld hebben. Hij zal misschien ongelukkig zijn met zijn status, maar hij is er in ieder geval nog," bromde de kater haar toe. Het leven was af en toe hard, maar liever een hard leven, dan geen leven. De kattin gaf vervolgens toe dat ze nog nooit een patiënt had verloren. De kater zijn stem werd wat zachter, empathischer, voor de eerste keer in hun gesprek. "Een patiënt verliezen is altijd zwaar, ik kan er niks anders van maken. Weet dat je alle kennis hebt om goed te handelen en af en toe.. wil Starclan het anders. Maar sta jezelf toe om dan verdriet te hebben, te rouwen. Maar uiteindelijk moet je verder, hoe zwaar dan ook." Hij had het haar al eerder gezegd. Geef je emoties de ruimte, erken dat ze er zijn, en zorg er daarna voor dat je eroverheen kan stappen en verder kan.

'Gezien de training die je gehad hebt, zul je goed gehandeld hebben. Hij zal misschien ongelukkig zijn met zijn status, maar hij is er in ieder geval nog,' bromde hij. Shrimp knikte. Ze was toch wel blij dat hij had gezegd dat ze goed gehandeld had. Niet dat hij het had gezien, maar goed, Jaggedgaze leefde nog. Dat is wat telde. Ze gaf vervolgens aan dat ze bang was om een patiënt te verliezen, toch wel een beetje zenuwachtig voor zijn reactie. En hoewel ze het niet verwacht had, was ze enorm dankbaar voor de manier hoe hij het antwoord gaf, en natuurlijk wat hij voor antwoord gaf. Want het was waar. Het zou zwaar zijn, maar ze mocht de ruimte nemen om te rouwen, om vervolgens weer verder te moeten gaan. Ze knikte en keek hem aan. 'Dankje, Smokebreath,' miauwde ze. 'Ik zal mijn best doen.'

De kattin tegenover haar had, al was ze zo klein en fragiel, maar toch ergens wel een stille kracht. Het deed haar ergens denken aan Littlestream, wie nog steeds ergens rondwaarde waar hij haar niet kon zien. Buiten het bereik van Starclan. Misschien was dat wel waarom hij wat weekhartig werd. Maar de avond duurde niet lang meer. De zon kwam al langzaam op aan de horizon. Hun tijd samen was ten einde en hij had haar geleerd wat ze moest weten. "We zijn hier klaar vanavond, rust nu Shrimppaw." Hij drukte zijn neus zachtjes tegen haar voorhoofd aan en liet haar vervagen, alsof ze oploste in de mist. Hij liet haar terugkeren naar haar lichaam. "Vertrouw in jezelf en onthoud wat je geleerd hebt, Shrimppaw. Het komt wel goed met je," bromde hij haar toe terwijl hij vervaagde zoals de rest van Starclan. Het meest opbeurende wat ze zou krijgen van hem, maar zoals de hele les..

Het was iets.

Het was een zware, hele zware nacht geweest. Shrimppaw wist dat ze doodmoe wakker zou worden, maar dan vooral mentaal. Maar ze voelde zich rustig, nu het einde naderde. Ze had waardevolle lessen geleerd, ook al was de manier waarop een beetje.. Nou ja, niet zoals Shrimp ze aan zou pakken. Ondanks dat het waardevol was geweest, was ze toch wel blij dat het over was. 'We zijn hier klaar voor vanavond, rust nu Shrimppaw.' De grote kater drukte zijn neus tegen haar voorhoofd. Shrimp liet een heel klein glimlachje zien en sloot haar ogen. Ze vertrok weer uit StarClan, terug naar de bewoonde wereld. 'Vertrouw in jezelf en onthoud wat je geleerd hebt, Shrimppaw. Het komt wel goed met je.' Zijn gebrom was het laatste wat ze hoorde voor ze teruggekeerd was, maar ze zou ze onthouden. Zijn woorden warmde haar hart, gaf haar nieuw zelfvertrouwen. Want als Smokebreath dacht dat het wel goed zou komen met haar, dan zou dat vast wel waar zijn.