We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Eindelijk, eindelijk was hij hier. Dit moment waar hij al zo lang naar had gewerkt. Alles voor had opgegeven. Na vannacht zou hij Stagstar zijn, zou hij leader van Thunderclan zijn. Zou Little op haar pootjes terugkruipen naar hem. Zou de wereld zijn zoals deze hoorde en zou alles, alles juist zijn.
Zijn Heatherstorm had hij achtergelaten bij de ingang van de mothermouth. Ze hoefde er niet bij te zijn terwijl hij opnieuw zijn masker verloor. Hoefde hem niet in twijfel te trekken. Al wat zij hoefde te doen was netjes de wacht houden.
De moonstone glom in het licht van hun maan. Schitterde bijna en hij moest zijn ogen even toeknijpen. Starclan wachtte op hem. Starclan nodigde hem uit. Starclan had hem uitgekozen. Verkoren. Stagtine verdween terwijl hij zijn neus tegen de rots plaatste en Stagstar zou herrijzen als een phoenix uit de dood met negen levens en een toekomst.
Zijn ogen opende zich en hij lag in gras. Zacht waaide het mee op de wind, kriebelde zijn pootkussens en hij duwde zichzelf omhoog. Starclan, hij herkende het aan de verhalen en dromen die hem sinds een kit bij waren gebleven. Starclan was werkelijk hier, werkelijk.
"Ik ben hier om mijn negen levens op te halen!" Zijn stem galmde over de grasvlakte en hij trok met zijn oren. Wachtend op de negen katten die hem zouden ontvangen. Op zijn toekomst die eindelijk in zijn poten geplaatst zou worden.
Onzekerheid, het kruipt over je rug als zweet op een hete dag. Maar hitte is afwezig, kou ook. Alles lijkt afwezig van de oneindige vlakte en zijn ogen verspreidde zich langzaam. Dit is Starclan, het land waar hij altijd van heeft gedroomd. Het land dat naar hem riep als apprentice, dat hem beloofde dat hij beter zou doen, beter kon zijn dan een leider die territoria weggaf aan zwakkelingen en beloftes maakte die hij niet kon houden.
Stag had alles opgegeven, zijn ziel wellicht zelfs om Thunderclan te helpen, tenminste. Dat was de leugen die hij zichzelf had verteld. Maar was liefde dan werkelijk zo'n schande? Was het gevoel in zijn hart dat hem vertelde dat hij de waarheid sprak terwijl zijn hoofd iets anders fluisterde werkelijk zo'n monster.
"P..pap?!" Zijn stem is luid, echoed in de verte. Hij kan niet alleen zijn, Starclan is vol liefde en geluk. Dit kan niet zijn wat de anderen voor hem gezien hebben, wat wacht op hem na de dood.
Angst, het slaat om je hart heen, laat je ijs en ijskoud achter. Aan de grond genageld.
Zo voelt hij zich terwijl de stilte om hem heen heerst en kleur uit zijn wereld lijkt te vervagen. Het eind dat op hem wacht, hij zal geen leader worden. Zal de naam Stagstar nooit dragen. Starclan wijst hem af. Starclan veracht hem.
Alles wat hij heeft gedaan voor zijn geliefden, voor zijn clan, voor zijn Little. Het was zijn hart die hem had ingefluisterd dat het juist was. Zijn hart die gelogen had, het was nooit zijn hoofd geweest, hij had het altijd goed bedoeld. Had het altijd goed gedaan. "Alsjeblieft." Zijn stem verliest kracht terwijl hij door zijn poten zakt en diep in dat hart van hem zet angst om. Een kleine vlam die nodig is om te overleven. Angst vervaagt
Woede is iets vreemds, haat in je hart overschaduwt al je gevoelens. Het is een wreed iets, hongerig en hard. Een vlam in zijn borst die er uit moet, die hij uit moet spugen voor het zijn systeem overneemt. Voor hij valt, zichzelf niet in de hand heeft.
Maar het fluistert naar hem. Beloftes over zijn Little, beloftes over zijn Thunderclan. Niemand die weet dat hij geen levens ontvangt. Niemand die hem kan ontkennen. Hij hoeft enkel van Rousebell af te komen, Remnantpaw is toch al halverwege geïndoctrineerd. Het is zo simpel. Niemand hoeft het te weten. Niemand zal het ooit weten. Hij zal Stagstar zijn en als hij sterft.. zal hij herrijzen. Een phoenix uit zijn eigen as.
Een schorre lach verlaat zijn keel terwijl hij spugd op de grond. Kwijl druipend uit een hongerige mond in zijn hart. "Dit is een fout die jullie begaan!" Schreeuwt hij in de leegte en lacht nogmaals. "Ik ben Stagstar en wat willen jullie doen. Hoe willen jullie mij stoppen!" Hij daagt de leegte uit, wanhopig in zijn woede, zijn haat. Zoekend naar reactie, smekend naar reactie.
Ze zullen allemaal branden, stuk voor stuk. Hij zal zijn zin krijgen, hij zal ze laten zien. Als ze nu nog niet in hem geloven, zullen ze hem smeken voor vergeving voor het eind van zijn leven. Hij zal Thunderclan groots maken, hij zal starclan laten zien wat het werkelijk betekend om een leader te zijn. Om groots te zijn, zelfs zonder negen levens.
"Wacht maar!" De stilte is als een doek om hem heen. Verblind hem voor de werkelijkheid. Verstikt hem in zijn eigen vacht. Maar hij is zeker, zo zeker is hij nog nooit geweest van iets. Hij is zekerder van zichzelf dan van zijn liefde voor Littlefish. Hij is zekerder van zijn leiderschap dan wat dan ook. Hij is Stagstar. Zelfs al veracht het hem om een naam van Starclan te dragen, hij zal het zijn voor de ogen van de clans en hij zal groots zijn. Hij zal alles zijn wat zij nooit zijn geweest.
Hij is Stagstar en het hele woud, heel starclan zal zijn woede voelen.
Maar hij is niet alleen. Niemand heeft hem nog verlaten. Nog niet. En als iemand hem verlaat.. dan is dat toch simpelweg de rede om diegene uit het leven te laten. Zodat diegene hem niet werkelijk heeft verlaten maar gewoon gestorven is?
Het is een fluistering in zijn hoofd, een zoete stem in zijn oor. Ja. Ja hij zal zo naar Littlefish gaan en haar nog eenmaal meevragen. Ze zal ja zeggen en anders, anders zal ze hier zijn leegte vullen. Zijn lege Starclan zal gevuld worden met hen die hem willen verlaten en dan zullen ze bij hem zijn, altijd bij hem zijn..
Amberen ogen staren in de duisternis om hem heen en een glimlach krult rond zijn lippen. Ah.. Ze geloven hem, ze komen hem zijn levens schenken, zien hun fouten in.
Het duurt zo lang en de honger in hem wordt langzaam zoveel groter. Hij doet een pas naar voren, ogen wijd, starend door de mist.
"Kom op, ik heb een clan te leiden, ik heb niet hele dag de tijd."
ongeduld, honger, zoveel honger. Het lijkt te barsten in zijn hoofd, wil er uit springen. Op zijn starclan ontvanger. Hij wil zijn levens, moet zijn levens. Starclan ziet in dat hij leader van Thunderclan zal zijn. Starclan weet dat hij zijn clan naar glorie zal leiden. Starclan buigt zijn kop voor hem.
De mist krult zich om je poten. De wind begint te fluisteren. Verrader, monster, duivelskind, slang, onwaardig.
Onwaardig
Onwaardig.
De stemmen worden luider, bedrukkender. De mist drukt op je in. Alsof duizenden katten in je oren gillen.
Verrader
Het dorre gras zakt onder je voeten weg en je valt.. en valt.. en valt.. de duisternis in. Tot je wakker schrikt in niks anders dan duisternis. De maan is bedekt, het licht is weg.
Stagtine
Deceased
❊ Michelle ❊ 175 Actief “It's hard and ugly to know someone can understand you without even liking you.”
Zijn ontvangst is groots. bestaat uit zoveel stemmen. Maar de stemmen fluisteren woorden die hij niet kan verdragen.
woorden die niet voor hem bedoeld kunnen zijn.
De kater stapt achteruit schreeuwt en valt in het niets. Grijpt wanhopig naar het licht maar vervaagt, vervaagt en verdwijnt.
Met een shock schrikt hij wakker. Alleen en badend in het dauw van de nacht. Zijknat komt hij trillend overeind en hij weet. Zijn einde staat vast. Er is geen weg meer terug.
De woorden van Starclan lijken je nog te achtervolgen in de grotten. Verrader... Verrader... Verrader... De mist kleeft hier nog steeds aan je poten en vult je longen met elke ademteug.
Of lijkt het alsof je longen niet zo vol meer kunnen als dat ze eerst konden..?
Onderwerp: Erase 
wo 31 maa 2021 - 21:31
