Working man

Weer een heerlijk nutteloze dag waarin hij niet meer te doen had dan wat rondlopen. Zijn mentor had het enorm druk waardoor het leek of dit soort dagen steeds vaker gebeurde. Hij hoopte toch wel tegelijk met zijn leeftijdsgenoten zijn volledige rang te kunnen krijgen. Voor nu wandelde hij doelloos rond in het gebied, in de buurt van de rivier. Zijn ogen lichtte een beetje op toen hij een andere To Be opmerkte. In een drafje liep hij op de ander af, als hij het goed wist was Shine ook een Cave Guard To Be. Misschien zou er een training komen waaraan hij mee kon doen. Dan moest hij alleen wel de ander aanspreken. "Ehm- hey?" begroette hij Shine wat ongemakkelijk van achter. Hopelijk zou hij de zwart witte kater niet laten schrikken.

[Eerste post voor Shine]

Vandaag had hij ook een vrije dag gekregen en dat vond hij best wel fijn, kon hij vandaag lekker door het territorium wandelen en meer dingen bewonderen. Zijn twee mentoren hadden het vandaag erg druk gekregen, maar dat gelde enkel voor vandaag, en ze vonden ook wel dat hij een harde werker was en het had verdiend. Daarom maakte de zwartwitte to-be zich nu klaar tot hij een stem hoorde van achter hem. Hij draaide zich om en zeg Depth staan, één van de vele verschillende to-bes die er waren. “Heya Depth!”, begroette de jonge tom de ander vrolijk terug, benieuwd waarom hij aangesproken  werd. Het kon van alles zijn; van een simpel leuk gesprek tot een gunst, het kon allemaal. En daarom vond hij dit ook zo spannend!

Eigenlijk wist hij niet goed wat hij vervolgens moest zeggen. Hallo zeggen was een ding maar daarna? “Heya Depth!”, reageerde Shine wel heel enthousiast. Het zorgde er voor dat hij al helemaal niet meer wist wat hij moest zeggen. "Wat ehm- wat ben je aan het doen?" vroeg hij met alles behalve zijn houding onhandig. Hoe hij zelfverzekerd moest staan wist hij wel. Waar hij zijn ogen moest laten en hoe hij tegen anderen moest praten, tja dat was nou eenmaal niet zijn sterkste kant. Daarom moest hij er mee oefenen van zichzelf, hoe ongemakkelijk dat dan ook mocht zijn.

De ander leek niet zo erg enthousiast te zijn, eerder twijfelachtig. Maar dat vond hij zeker niet erg, want iedereen was anders en ze zijn allemaal ergens wel leuk. ‘Wat ehm- ben je aan het doen?’, vroeg de andere to-be toen aan hem. “Ik was net van plan het territorium weer te gaan bewonderen!”, vertelde hij met heel veel zin. “Wil je misschien mee?”. Als de jonge zwartwitte tom het goed wist, had Depth een mentor die altijd heel druk was, en hij had dat gevoel ook gekend- want ooit liep hij twee manen zonder mentor. Toch had die alle leerstof weten in te halen met zijn nieuwe mentoren, want ze waren allebei heel goed in hun job en lief. Alhoewel deze kater alleen maar één mentor leek te hebben kon het misschien wat moeilijker voor hem zijn, maar lachen was altijd het beste medicijn. Misschien konden ze samen iets leuks vinden in het territorium! Cave Guards komen daar toch niet zo vaak, dus het moet wel een leuke ervaring zijn!

Sociale contacten waren alles behalve zijn sterkste punt. Dat kreeg je er van als je als kitten weinig contact had met andere kittens. Het had zijn redenen gehad maar alsnog, het maakte het niet makkelijker voor hem. “Ik was net van plan het territorium weer te gaan bewonderen!”, vertelde Shine overduidelijk enthousiast. Bewonderen? Het was nooit echt in hem op gekomen om het territorium te bewonderen. Was dat een eigenschap van prey hunters? “Wil je misschien mee?” Depth werd een beetje overrompeld door de vraag. Over het algemeen werd hij niet echt meegevraagd of überhaupt betrokken bij zijn leeftijdsgenoten. "Okay?" zei hij meer vragend dan bevestigend. Hij wist niet goed hoe hij met dit soort situaties om moest gaan.

De kater had erg veel zin in het territorium weer eens te gaan bewonderen. Alles er aan was zo mooi! En alles droeg wel een betekenis, een goede betekenis. Niets was er gekomen zonder reden: en hij vond het leuk om daarover te denken. En misschien kon hij ook een ander meenemen voor een leuke wandeling ondertussen! ‘Okay?’, antwoordde de grijze to-be, al was het meer vragend. Het maakte niet uit! Onderweg zouden zijn gedachten misschien wel veranderen! Who knows! “Kom maar mee!”, zei de zwartwitte kater vrolijk en hintte naar de uitgang, waarna hij er zelf naartoe trippelde en daar uiteindelijk wachtte om te zien of de ander wel zou volgen. Misschien was het zijn overenthousiasme dat de ander wat halt hield, maar hij kon ook wel wat kalmer doen als de ander dat fijner vond.

Het enthousiasme van de kater kon hij maar moeilijk begrijpen. Het gebied kende ze al hun hele leven. Ze waren er geboren en hadden niets anders gekend gedurende hun hele leven. “Kom maar mee!”, stelde de jonge kater enthousiast voor. Al dat enthousiasme, waar kwam het vandaan? Wat twijfelachtig volgde de grijze kater zijn mede To-Be richting de uitgang. Hij had geen idee wat er nou was om zo enthousiast over te zijn. Toch had hij niet veel keus anders dan met hem mee gaan. Er waren niet zo veel katten die zo vriendelijk tegen hem waren dus het voelde dat hij op zijn minst zijn best moet doen om ook net zo vriendelijk terug te doen. Het was alleen niet helemaal zijn ding waardoor alles nogal ongemakkelijk was. Zo ongemakkelijk volgde hij Shine dan ook, verder het territorium in.

De wereld had een eindeloos gebied. En de tribe of endless hunting had ervoor gezorgd dat dit gebied hun gebied was, waar ze hun hele leven woonden en zorg voor droegen. Toch voelde het groter dan het leek, en elk seizoen die voorbij vloog bracht telkens weer iets nieuws met zich mee. Maar ook elke dag dat ze leefden bracht iets nieuws. Nieuwe kansen, nieuwe dingen om te leren. Nieuwe levenslessen. Dat was wat hem zo enthousiast maakte elke dag dat hij wakker werd en elke keer als hij weer sliep. De zon bracht moeite uit om hen warmte en liefde te geven, deed er alles voor om proberen door de wolken heen te breken. Het leven was een mooi wonder. In ieder geval had de zwarte kater de ander al mee naar buiten kunnen nemen, opweg in hun mooie territorium. “Dus, hoe gaat het nog met je Depth? Alles goed?”, vroeg hij terwijl hij verder huppelde.

Hoe langer het duurde, hoe meer begon hij te twijfelen. Waarom had Shine hem mee gevraagd? Moest hij naast hem lopen? Achter hem? Moest hij wat zeggen? Stil blijven? Hij wist het simpelweg niet. Zijn ervaring met sociale situaties was niet veel. “Dus, hoe gaat het nog met je Depth? Alles goed?”, vroeg de zwart witte kater. Depth haalde zijn schouders op voor hij besefte dat de huppelende kater voor hem dat niet kon zien. "Eh, okay? Hoe gaat het met jou?" Ah ja, het ongemak straalde er zoals gewoonlijk vanaf. Small talk was zeker niet zijn sterkste punt. Hij wist nooit wat hij moest zeggen en of wat hij zei wel goed was.

'Eh, okay? Hoe gaat het met jou?', vroeg de andere to-be. Hij leek niet echt zo'n sociale stakker te zijn, maar dat kwam heel vaak voor. Shine was altijd al heel open geweest, had altijd ruimte in zijn hart voor nieuwe vrienden en hield van te ontdekken. Al konden al die dingen ook zijn grote zwaktes vormen, maar tot nu toe had hij daar overheen gekeken. Het was ook niet erg belangrijk voor hem. De goede dingen waren wat zijn hart zo hadden geschapen. "Het gaat geweldig met mij", grinnikte hij. "Mijn trainingen gaan super vlot en ik ben denk ik bijna klaar Prey Hunter te worden!". Hij kon niet wachten tot die dag. Al was de toekomst misschien iets anders dan gedacht.


+Rip his dreams

"Het gaat geweldig met mij", reageerde Shine. Help. Enthousiasme overload. "Het gaat geweldig met mij", vulde de kater gelukkig aan. Dit gaf hem een onderwerp om verder over te kunnen praten. Of nouja, praten, eerder vragen. "Hoe is het om Prey Hunter To-Be te zijn?" vroeg Depth. Stiekem was hij wel blij met deze kans. Zelf onderwerpen opperen was zeker niet zijn sterkte punt dus als hij die kon halen uit wat de ander zei was het al helemaal top voor hem. Bovendien was het een oprechte vraag. Aangezien hij zelf Cave Guard To-Be was, wist hij helemaal niets van de Prey Hunters.

Goedgezind trippelde hij verder terwijl hij luisterde naar wat de ander zei. ‘Hoe is het om Prey Hunter To-Be te zijn?’, vroeg deze nadat de zwart-witte kater had gezegd dat hij bereid was de beste prey hunter ooit te worden. “Ik vind het erg leuk! We jagen over verschillende terreinen, we klimmen in bomen, we genieten van de wind die door onze vacht heen waait terwijl we achter een prooi aanzitten!”, vertelde hij met een glimlach. “En hoe is het om een Cave Guard To-Be te zijn?”. Prey Hunters waren er voornamelijk om de tribe aan genoeg prooi te voorzien voor alle monden te voeden. Ook hadden ze zo’n mooi landschap en veel jachtplekken, dat het extra fijn maakte. Maar zelf wist de jonge to-be niet hoe de wereld eruit zag via de ogen van een cave guard to-be, dus was hij wel nieuwsgierig. Als hij zich niet vergiste was zijn halfmentor een cave guard maar aangezien hij hem gewoon de wegen en tradities van de tribe aanleerde omdat zijn oorspronkelijke mentor dat niet kon, wist hij niet zoveel van cave guards. Wat verwarrend dit allemaal, maar wel interessant.