daddy issues

Butterpact haalde diep adem. Hij wist dat het niet was wat een RiverClanner moest doen. Hij wist dat het niet bij de eed hoorde die hij aan Butterstar had afgelegd al die manen terug toen hij haar had gezworen dat hij een loyale warrior van RiverClan zou zijn, maar zou ze het hem echt kwalijk kunnen nemen? Zou ze daar in StarClan op hem neerkijken en boos zijn op de beslissingen die hij maakte? Of zou ze het begrijpen? Soms wilde hij dat hij naar StarClan kon gaan zodat hij met haar kon praten. En hij wilde dat hij zijn broer, Breakingpoint, weer kon zien. Hij wist nog hoe diep hij bij de afgrond had gezeten toen hij op reis was gegaan naar de bergen en hoe Butterstar toen met hem gepraat had. Het voelde verschrikkelijk aan dat ze nu dood was en dat hij haar geen raad meer kon vragen. Het voelde alsof hij er alleen voor stond, wat niet gemakkelijker werd gemaakt door het feit dat hij de twee dingen die hem dierbaar waren was verloren: Breakingpaw en Ravenpaw. Ravenpaw, nu Aegir, was naar de Elite gegaan en was niet meer teruggekomen en Breakingpaw… Hij wilde niet eens te veel nadenken over wat er in het kopje van zijn andere zoon omging. Maar goed, hij was dus in de buurt van waar de Elite hun grens had en hij zocht naar zijn zoon. Zijn hart schreeuwde naar contact met de kater en hij wist dat de kans klein was dat hij zijn zoon hier zou vinden, maar toch… Een geur kwam hem tegemoet, doordrenkt met bloed. Maar onder dat bloed rook hij de geur die hij ook had geroken toen drie wondertjes op de wereld werden gezet. Butterpact’s ogen werden groot en hij versnelde zijn pas. De struiken ritselden en alarmeerden zijn zoon, maar hij zag het aan als een prooi. Wat deed zijn zoon zo dicht in de buurt van de grenzen? Het maakte ook niet veel uit. Tranen verschenen in zijn ogen terwijl Butterpact tevoorschijn kwam. “Ravenpaw?” vroeg hij hoopvol. Hij weigerde om de naam te gebruiken die die bloedhonden hem gegeven hadden. Dat weigerde hij.

De woorden die zijn zoon sprak deden hem pijn, de pijn in zijn ogen nog meer. Geen enkele vader wilde zijn zoon zien breken onder de druk van iets waar hij niks aan kon veranderen. In RiverClan was Butterpact machteloos wat zijn zoon betrof en de grijze kater nam de tijd om zijn zoon in zich op te nemen. Er zat niet veel vet aan zijn botten, maar dat was normaal in deze tijd van het jaar. Hij zag geen opmerkelijke littekens en daar was hij blij om. Het betekende dat het leven nog niet te hard was voor zijn zoon en hij ook nog niet slecht behandeld was, maar Butterpact wist ook wel dat het in BloodClan slechts een kwestie van tijd was eer dat zijn zoon als het mikpunt werd uitgekozen. Hij wist niet hoe de gedragingen waren in BloodClan en hij wist ook niet hoe het Crabpaw verging, maar hij wist één ding wel: hij wilde zijn zoon terug hebben. Alleen waren er eerst zo veel vragen die nog beantwoord moesten worden. “Voor mij zal je altijd de naam met de prefix blijven die ik je heb gegeven bij je geboorte toen ik je vernoemde naar iemand die me dierbaar was. Dat pakt BloodClan niet meer van mij af.” BloodClan had hem al te veel afgenomen. Hoewel hij op een rustige toon sprak, kwam er een brok opzetten in zijn keel en hij verwijderde de afstand tussen zijn zoon en hem. Dan zagen ze hun maar. Butterpact zou vechten voor zijn zoon als het moest. “Vertel me wat er gebeurd is,” sprak hij op een zachte toon. “Je moet zo bang geweest zijn. En ik… ik was er niet om je te redden.” Hij liet zijn kopje wat hangen. “Op het moment dat je me het meest nodig had, was ik er niet voor je.” Hij richtte zijn blik weer naar zijn zoon. “Maar nu heb ik je weer gevonden en nu ben ik er wel voor je. Dus vertel me alsjeblieft over hoe het met je gaat, mijn jongen.” Tranen brandden in zijn ogen terwijl hij naar zijn jongste zoon keek en wachtte op antwoord.

Nog meer verwarring ging door hem heen toen zijn zoon op een gekwetste manier antwoordde. Vond hij zijn naam die hij nu had, die BloodClan hem had gegeven, meer bij hem passen dan de naam die zijn vader hem had gegeven? Die gedachte deed zo veel pijn dat het Butterpact bijna de adem benam. Hij had het gevoel alsof hij in enkele manen tijd niet één, maar twee zonen verloren was en dat hij één van hun sowieso nooit meer terug zou krijgen. Toch was er een deel in hem dat wist dat BloodClan niet de volledige macht over zijn zoon had, dat er toch nog een deel in hem resteerde dat zo was voordat hij ontvoerd werd naar BloodClan. De donkere toon in de stem van de kater deed hem met zijn oortjes bewegen, maar hij weigerde om zich daardoor te laten ontmoedigen. “Misschien nu niet meer,” sprak Butterpact en zijn blik gleed nadrukkelijk over zijn zoon heen, waarna er iets van trots verscheen in zijn ogen. “Je ziet er sterk uit, mijn jongen,” zei hij op een zachte toon. Het deed hem pijn dat zijn zoon meer afstand van hem wilde hebben, maar Butterpact weigerde om deze wens te respecteren en verkleinde de afstand opnieuw. “Goed dan,” zei hij met een verslagen zucht. “Je hoeft me niet te vertellen wat er gebeurd is als je dat niet wilt, maar vertel me op zijn minst hoe het nu met je gaat. Word je… slecht behandeld?” De gedachte maakte hem razend en hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn zoon zo beheerst mogelijk aan probeerde te kijken. Hij wilde dat hij zijn zoon terug kon halen naar RiverClan. Maar wat als die wens niet werd gerespecteerd, niet alleen door Crystalstar, maar ook niet door zijn zoon zelf? Zou hij die afwijzing wel aankunnen?

Butterpact trok verward met zijn oortjes toen er verontwaardigd werd gereageerd op zijn vraag. En daarna… Kilte joeg door zijn lijf als de strengste Leafbare die hij ooit had meegemaakt. Het duizelde in zijn kopje en zijn hart brak in duizenden stukjes toen Raven… nee, toen Aegír zijn woorden sprak. Hij kon het niet helpen dat tranen zich in zijn ogen verzamelden en hij het gevoel had alsof de grond onder zijn poten begon te wankelen. Zijn zoon zei dat hij het goed had in BloodClan. Een Clan waar hij niet in was geboren. Een Clan die hem volledig van zijn familie weg had getrokken. En de kater stond daar, claimend dat hij dat oké vond, dat hij het er zelfs naar zijn zin had. Hij wist dat voor Skadi niks meer te regelen viel, maar hij had gehoopt dat het voor zijn zoontje anders was. Zijn prachtige zoon… Tranen vormden zich in zijn ogen en begonnen onbewust over zijn wangen te rollen. Zijn zoon had zijn Clan volledig de rug toegekeerd en had zijn leven in BloodClan omarmt. En Butterpact wist even niet meer wat hij moest zeggen, wist niet hij moest doen. “Maar wij zijn je familie,” bracht hij er uiteindelijk zwakjes tegenin. Het was ironisch te noemen hoe de eens zo grote, sterke kater nu aan het huilen was voor zijn zoon. En misschien moest hij het maar accepteren wat zijn zoon zei, maar dat ging niet zo gemakkelijk. “Doet het je dan ook helemaal niks?” vroeg hij op een licht gebroken toon. “Dat je je familie zo achterlaat… dat je mij achterlaat?” Onbewust deed hij nog een paar stappen naar voren, zijn gebroken blik op zijn zoon richtend.

Waarom spraken de woorden van zijn zoon en zijn acties elkaar zo tegen? Hij zei dat hij niet wilde dat zijn vader dichterbij zou komen, maar hij leek net zoals Butterpact al op het punt te staan om te huilen. Butterpact bleef weer staan toen zijn zoon afstand tussen hun creëerde en zei dat hij zichzelf er over heen moest zetten. “Nee, Raven… Aegir,” dwong hij zichzelf om te zeggen, want de naam die die bloedhonden hem hadden gegeven was blijkbaar heilig voor zijn zoon en Butterpact had zichzelf beloofd om aan de wensen van zijn zoon te voldoen. Het deed hem pijn om de naam uit te spreken, maar het leek dat hij geen andere keus had. “Ik ben op korte tijd twee zoons verloren. Ik zet me hier niet overheen.” Hij wiebelde met zijn oortjes. Het werd tijd dat Aegir de waarheid wist. “Breakingkit is vlak voor zijn apprentice ceremonie gestorven door een ziekte aan zijn longen,” zei hij op een zachte toon en zijn tranen begonnen langzaam één voor één over zijn wangen te glijden. “Hij had geen keuze toen StarClan hem van mij af nam. Maar StarClan laat jou wel een keuze en jij kiest voor… voor hun.” Hij knikte naar iets achter Aegir, naar waar BloodClan zich op moest houden. Er verscheen iets van woede in zijn blik en zijn klauwen kwamen uit hun hulzen. “Dus nee, Aegir. Het is niet beter zo en ik kan mezelf er niet zomaar over heen zetten. Niet nadat ik eerst mijn broer verloor en toen ik daarna eindelijk gelukkig werd ook nog jullie.” Hij had zijn zonen nooit verteld over de dood van zijn oom en ook nooit de reden verteld waarom hij zo emotioneel werd in hun buurt, maar nu hij hier toch al zo emotioneel stond te zijn, mocht Aegir dat van zijn part ook wel weten. Waarom zou hij zichzelf nog sterk houden als hij toch bijna niks meer te verliezen had?

Butterpact bleef maar praten terwijl zijn zoon naar hem staarde. Hij wist niet precies wat hij verwacht had. Raven… Aegir en Breakingkit hadden niet heel veel tijd met elkaar doorgebracht en van wat Butterpact zich kon herinneren, hadden de twee altijd ruzie. Een beetje zoals hij zijn band had gehad met Breakingpoint. Hij wist dus ook goed genoeg hoe het moest zijn voor Aegit om dit nieuws te ontvangen. Om een schuldgevoel te krijgen omdat er niet meer dan slechte woorden met elkaar uitgewisseld waren. Hij kon ook zien dat het nieuws Aegir verraste, dat hij niet eens had geweten dat zijn eigen broer was gestorven. En toen zag Butterpact de verandering in zijn houding. En voordat hij een rationele keuze kon maken, dook hij al instinctief naar de grond om de nagels van zijn zoon te ontwijken, kwam hij overeind en beukte hard met zijn schouder tegen de kater aan. Hij realiseerde zich pas wat hij gedaan had toen hij de pijn van zijn eigen klap registreerde en geschrokken deed hij een stap naar achteren. “Aegir, nee…” Een brok vormde zich in zijn keel en zijn nagels schoten uit hun hulzen, maar niet om zijn zoon nog eens te belagen. “Ik bedoelde het niet zo.” Het kwam er nog net niet als een jammerklacht uit en Butterpact voelde een sterke paniek in zich opwellen terwijl hij nadacht over hoe hij nu moest reageren. “Heb ik je pijn gedaan?” bracht hij ademloos uit. Want dat wilde hij niet. Echt niet.