Facing it all on my own

Trippelend ging ze door het mooie Riverclan territorium, waarvan ze wel genoot. Misschien als ze een prooigeur begon te ruiken kon ze wel wat meer prooien vangen en haar mentor trots maken. Maar veel ving ze niet op. Ze begon de grens al te naderen, ziend aan de rivier, en bedacht zich dat het misschien toch maar beter was als ze terug zou keren. Maar een Windclan geur kwam haar neusje in en ze fronste even voordat ze wat dichterbij kwam om te gaan kijken. "En wat doe jij hier precies?", vroeg de poes lichtjes bespottend terwijl ze haar ogen wat samen drukte.  Hij hoorde hier niet te zijn, ze voelde het.



+Dragonpaw

Dragonpaw begon zichzelf al langzaam klaar te stomen voor zijn final assesment. Het zou niet meer lang duren eer dat hij deze mocht doen en hij voelde aan al zijn ledematen dat hij er klaar voor was. Hij was klaar om zijn verantwoording als warrior zijnde op zich te nemen. Hij was klaar om bij Wolfstar aan te geven dat hij de nieuwe apprentices op wilde leiden tot Tunneler. Hij was klaar om zijn eerste stappen te zetten in de volwassen wereld, maar voor nu was hij nog even apprentice. De kater was er alleen op uit gegaan na een zware training met zijn mentor en was de grens aan het af lopen die WindClan verbond met RiverClan. Zijn blik viel op een apprentice die iets jonger dan hem was en hij trok met zijn oortje toen hij haar spottende woorden hoorde. “Ik ben aan het patrouilleren, net zoals jij dat waarschijnlijk aan het doen bent,” sprak hij op een kalme toon terug, niet van plan zijnde om te reageren op de spottende toon van de apprentice. Er was veel voor nodig om het bloed onder zijn nagels uit te halen en een verwaande apprentice was daar niet één van. “En ik ben gewoon aan mijn kant van de grens, dus ik heb net zo veel recht om hier te zijn als jij.”

Haar fijngeknepen blik staarde hem aan in zijn ziel, wachtende op een antwoord. 'Ik ben aan het patrouilleren, net zoals jij dat waarschijnlijk aan het doen bent', vertelde de rode kater, verrassend genoeg erg kalm als reactie op haar bespottende woorden. 'En ik ben gewoon aan mijn kant van de grens, dus ik heb net zo veel recht om hier te zijn als jij.' De kattin rolde wat met haar ogen, wist niet precies hoe ze dit moest afhandelen maar ze ging het toch proberen. "Tuurlijk, dat zeggen ze allemaal", mauwde ze en sloeg een keer met haar staart, bereid om wat te zeggen moest hij besluiten om te protesteren. Als hij een stapje dichterbij in de buurt kwam, was hij er geweest.

Dragonpaw merkte de lichte verandering op in haar houding, ook al probeerde ze dat nog zo te verbergen. Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog, maar hij wendde zijn blik net ver genoeg naar opzij zodat ze dat niet zou zien. Ze had waarschijnlijk gedacht dat hij boos zou worden, maar dat was niet aan hem besteed. Hij loste liever alles op een rustige manier op en kwam op een kortdate manier voor zichzelf op dan dat hij ging lopen schreeuwen. Dat loste immers toch niks op. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze haar woorden sprak en hij trok met zijn oortje. “Ik meen wat ik zeg,” antwoordde hij op een simpele toon. “Ik mag over enkele weken aan mijn final assesment beginnen en het zou jammer zijn als ik dat onderuit zou halen door iets te doen waar ik geen zaken mee heb.” Dragonpaw knikte over zijn schouder naar zijn eigen territorium. “Ik heb daar alles al wat ik nodig heb, dus waarom zou ik iets van jullie territorium willen hebben?” Hij richtte zijn groengele blik weer op haar en keek haar kalm aan.

Ze wilde dat haar clan veilig was van buitenclanners zoals hij. Je wist maar nooit met die verraders die buiten hun grenzen leefden. Van ambitieuze bloodclanners tot apprentices zoals deze, bij allemaal hield ze zich alert. 'Ik meen wat ik zeg', sprak de rode kater vervolgens, niet geaffecteerd door haar woorden. Ze was onder de indruk, eerlijk gezegd. 'Ik mag over enkele weken aan mijn final assestment beginnen en het zou jammer zijn als ik dat onderuit zou halen door iets te doen waar ik geen zaken mee heb.' De jonge tom knikte naar zijn eigen territorium. Bristle had gehoord dat daar vele velden lagen. Maar die van haar en haar clan waren sowieso beter, want het had een prachtige rivier en veel riet, met super coole plantjes. 'Ik heb daar alles al wat ik nodig heb, dus waarom zou ik iets van jullie territorium willen hebben?'. Zijn blik was erg kalm en de zilvere poes zuchtte. "Weetje wat, daar heb je een punt - want je hebt hier inderdaad niets te zoeken", gaf ze met moeite toe. Ze haatte het als buitenclanners gelijk hadden. "In ieder geval... Ik ben Bristlepaw en jij bent?"

Het leek erop dat de RiverClanner zich erbij neer leek te leggen dat hij geen ruzie met haar wilde zoeken. Hij had heus wel in de gaten gehad dat ze hem had willen uitdagen, maar hij was daar bewust niet op in gegaan en hij was naar zijn idee op een beleefde manier voor zichzelf opgekomen. Ze gaf de ondervraging dan ook op en stelde zichzelf aan hem voor. Ze noemde blijkbaar Bristlepaw, een naam die hij ging onthouden voor als hij haar weer eens zou komen aan de grens of tijdens een Gathering. “Mijn naam is Dragonpaw,” sprak hij op een beleefde toon. “RiverClan zal vast blij zijn met zo’n fervente apprentice die haar grens wil verdedigen.” Hij gaf een knikje naar haar, goedkeuring in zijn blik te vinden. Hij was niet iemand die direct dikke vriendjes ging worden met katten uit een andere Clan, maar hij durfde ook gerust complimenten en gemeende woorden uit te wisselen met katten die niet in zijn Clan zaten als ze het verdienden. “Ik vermoed dat je al op de helft van je training bent?” vroeg hij op een licht geïnteresseerde toon aan haar.