[GW] Make me behave like an animal

Haar ademhaling was gejaagd, en pas nu ze voor zijn den stond kwamen haar bedenkingen omhoog. Hij sliep waarschijnlijk al, de zon was al onder en door zijn verwondingen zou hij vast genoeg rust moeten krijgen. Kon ze hem wel wekken? Hij had zijn slaap nodig, was het niet? ...Verdomme! De poes beet op haar lip totdat een ijzeren smaak haar mond vulde, zich niet bewust van hoe nerveus ze daadwerkelijk was. Want was als het waar was? Oh, ze was er een meester van om dingen te negeren. Om feiten weg te moffelen, gewoon te vergeten en alleen dingen te zien die ze wilde zien. Maar Briar... Briar, en die gebroken blik in haar ogen. Briars ogen waren niet dat van een leugenaar... Maar waren die van Wolfs de ogen van een moordenaar? Then again, was zij dat niet nu zelf ook? Haar oren schoten in haar nek en ze schudde haar kop. Nee, zij had geen kind vermoord, en Wolfstar zou dat ook niet hebben gedaan. Een van hen zou de waarheid vertellen, het moest wel, toch? "Wolf?" ze stapte naar binnen en sprak zijn naam. Hoewel haar stem zacht was, was er een hint van paniek in te horen. Oh starclan alsjeblieft, liet het niet waar zijn.

&Wolfstar 

Het was gewoon een normale dag geweest. Hij had zijn taken uitgevoerd, hij had wat gesprekken gevoerd. Hij was zelfs nog bij de elders prooi gaan brengen om te horen hoe hun dagen momenteel waren. De dagen werden korter, ze werden ook kouder. Ze moesten binnenkort rustiger aan gaan doen met prooi want het ging de komende tijd alleen nog maar moeilijker worden om te jagen. Hij was vroeg naar zijn nest gegaan om te slapen. De kater was snel moe. Het ging steeds beter, hij voelde dat de kracht weer terug kwam en hij steeds langer kon rennen en lopen. Maar hij was nog niet de oude. Hij zou ook nooit meer de oude worden. De gebeurtenissen van de afgelopen moon hadden de kater nieuwe permanente mentale littekens gegeven. Hij had zich opgekruld in zijn nest en bad naar StarClan voor opnieuw een droomloze nacht. Hij kon niet opnieuw de beelden uit zijn verleden herleven. Dat deed teveel pijn.

Zijn ogen gingen iets open toen hij gestommel hoorde bij zijn den. Door de spleetjes zag hij een witte gedaante staan. Toen hij diep inademde rook hij dat het Rabbit was. Hij rekte zich uit. "Rabbit.." kreunde de kater slaperig. "Kon je niet slapen? Het is best laat.." hij vond het niet erg als ze bij hem kwam liggen, graag zelfs. Het was best koud. Hij had de paniek in haar stem niet meteen opgemerkt. Hij merkte sowieso weinig van alles, hij moest eerst wakker worden.

Nu kon ze zich niet meer omdraaien, in haar eigen nest gaan liggen en de boel vergeten. De poes haalde diep adem en stapte naar binnen, haar ogen groot. Wolfstar lag te slapen, niet anders dan ze gedacht had. Het maanlicht werd gefilterd door de opening en kleurden zijn gouden ogen een vale kleur. Hij zag er niet anders uit dan ze hem kende, en het idee dat zijn poten bebloed waren klonk absurd in de oren. Maar goed, haar poten waren ook zacht en onschuldig ogend, maar ook zij had iets gedaan dat de sterren verboden hadden. En die duistere blik die hij in zijn ogen kon hebben... Trillend ademde ze uit, maar forceerde zichzelf om niet in paniek te raken terwijl ze hem aan keek. "Heb jij Gorsepaw vermoord?" één vraag, geen poespas. Ze wilde het antwoord, en haar ogen smeekten om een nee. 

Hij was ondertussen overeind gekomen en keek nu naar de gedaante in zijn den. Pas nu zag hij dat Rabbitcharm er gehaast en nerveus uit zag. Er was iets gebeurd en hij wist niet goed wat. Zijn wenkbrauwen trokken samen in een frons. Toen sprak ze een zin uit met een naam die hij nooit meer hoopte te horen. Gorsepaw. Of hij Gorsepaw vermoord had. Het bleef stil. Voor de kater zijn ogen speelde de hele scene met de apprentice opnieuw af. De wanhoop in de woorden van de apprentice, hij die hem de gorge in duwde. Hij had gezien hoe zijn lichaam meerdere keren onder gezogen werd voordat het levenloos aanspoelde op RiverClan gebied. Het zou makkelijker geweest zijn als hij meteen 'ja' gezegd had. Maar dat deed hij niet. Het bleef nog langer stil. "Van wie heb je daar over gehoord? Wie maakt zulke aantijgingen tegen mij?" zijn stem klonk toonloos, haast emotieloos. Hoewel hij wist dat het waar was, moest hij uitvogelen wie zijn mond hier over had los gedaan. Het kon niet zo zijn dat Briar het had verteld aan meer clangenoten. Toch? Hij moest de schade beperken. Maar hij wist niet of dat nog ging lukken.

Hij was stil, maar ze wist dat hij niet langer meer slaperig was. Rabbitcharm hield star zijn gezicht in de gaten, wanhopig op zoek naar enig teken van verwarring. Verwarring zoals een onschuldige zou laten zien wanneer hij gewekt werd met een dergelijke vraag. Maar in plaats daarvan zei hij niets. De kater bleef ijzig stil, en de blik in zijn ogen kon ze niet lezen. Rabbitcharm slikte, een gevoel van onbehagen kroop over haar rug heen en zette haar pluizige vacht wat meer overeind. Ze zou zichzelf wijs kunnen maken dat het tegen de kou was, maar de werkelijkheid was anders. "Je eigen zus," sprak ze ademloos. Met iedere seconde die verstreek, met iedere seconde dat hij nog geen nee had geantwoord begon haar hart sneller te kloppen, en schreeuwde het stemmetje in haar oor steeds luider: ren. "Verdomme Wolf, zeg dat je het niet gedaan hebt! Zeg dat ze een leugenaar is!" emoties overweldigden en opnieuw wilde ze huilen, het stomme kind dat ze was. De poes schudde haar kop en knipperde de tranen ver weg. Plots leek Wolfstar zijn vacht ijzig wit, zijn ogen gras groen. Met die blik in zijn ogen, diezelfde blik... De poes schrok van zichzelf. Nee, nee, dit was de kater van wie ze al zo lang had gehouden. Hij was haar enige hoop op een goede toekomst, alles dat ze zo lang had gewild. "Alsjeblieft..." 

Het duurde weer even voor er antwoord kwam. Ze sprak het zo ademloos uit, alsof ze een klap in haar ribben gekregen had. "Mijn eigen zus.." herhaalde hij grimmig. Dit betekende een paar dingen. Briarbell had gesproken over het incident. Maar hij wist niet tegen hoeveel katten ze dit uitgesproken had. Was Rabbitcharm de enige geweest? Hij wist dat ze goed bevriend waren vroeger. Briarbell was sinds ze hem van een van zijn levens beroofd had afgezonderd geweest. Het kon niet zo zijn dat ze contact had gehad met anderen buiten Rabbitcharm. Rabbit wou dat ze hem vertelde dat het niet waar was. Dat Briar gelogen had. "Briarbell heeft de waarheid gesproken." sprak hij toen uit, even toonloos als eerder. Ze had geen moment gelogen over het feit dat hij Gorsepaw zijn leven ontnomen had. "Maar ik denk dat ze vergeten is om er bij te vermelden dat ze één van mijn levens genomen heeft om mij het betaald te zetten. Dat ze mij voor dood achter heeft gelaten in een veld nadat ze klaar was." de kater zijn tanden knarsten kwaad over elkaar bij het idee. "Wat Briarbell ook niet weet, is dat Gorsepaw mij een leven toevertrouwd heeft in StarClan. Dat hij mij vergeven heeft voor mijn daden." Wolfstar keek Rabbitcharm aan. Zou ze geloven als hij dit zo vertelde? Hij wist niet wat Briarbell allemaal had gezegd. Maar hij moest zijn kant van het verhaal vertellen.

Haar mond viel open terwijl hij verder sprak. Hij legde zijn kaarten zo kalm op tafel, er klonk nies van rouw. Niets van schuldgevoel, geen enkel besef dat hij een kind had vermoord. De poes bleef in stilte staan, haar ogen groot terwijl ze zijn woorden probeerde te slikken. Woede kroop door haar aderen en maakte zich meester, totdat ze slechts door een tunnelvisie nog hem zag. Wolfstar, die leider was geworden, die hier rustig zat en enkel woede leek te voelen tegenover Briar omdat ze dit verteld had. Oh, hij deed net alsof zij hier de schuldige was over wat ze had gedaan. Immers, schijnbaar had Starclan hem vergeven? Zomaar, voor het vermoorden van een kind? Ze zou zo'n achteloze leugen nooit geloven, maar ze had hem zelf zien sterven en terugkeren. Inmiddels wist Rabbitcharm niet meer wat nou de waarheid was en wat een leugen, haar beide jeugdvrienden leken delen van het verhaal weg te houden. Ze voelde zich slechts een stoffen bal die ze achteloos rondtrapten, tegenover wie niemand de moeite nam om zich te verontschuldigen. Of de waarheid te vertellen, for that matter. En de sterren? Kennelijk waren dat even grote imbecielen. Van hen had ze niets te vrezen, als ze hem vergaven voor de moord op een onschuldig kind, en vervolgens ook nog eens de leider van Windclan kroonden. "En het kwam nooit in je op mij dit te vertellen? Dit uit te leggen?" uit haar sissende toon was te horen hoe erg ze geraakt was. "Waag het niet Briar dat kwalijk te nemen! Hoe-"
een gefrustreerde en ongelovige kreun verliet haar bek. Eindelijk was alles perfect, eindelijk had ze wat ze wilde. En nu lag ze in de armen van een kindermoordenaar? Hoeveel meer skeletten had Wolfstar straks wel niet in zijn kast? "En omdat Starclan het je kennelijk heeft vergeven is het helemaal oké? Boeit het niemand meer? Wat heeft Gorsepaw jou ooit misdaan?!" haar stem liep over en de tranen die ze eerder tegenvocht fonkelden nu in haar ooghoeken. "Je hebt verdomme Amberstorm verbannen voor precies hetzelfde, waarom in starclans naam zou jij dan nog wel leader mogen zijn?" ze haalde diep adem, in en uit en dwong zichzelf te kalmeren. Ze wilde naar hem kijken en haar liehebbende partner zien, geen moordenaar. "Wolf... Alsjeblieft, zeg alsjeblieft dat er een goede reden is," zou er ooit een goede reden zijn voor het vermoorden van een onschuldig kind? Kon iets dat recht praten? Ze hoopte het, oh starclan, ze hoopte het. 

Wolfstar zijn neus kreukelde kwaad toen ze verder sprak. Uitleggen? Wat was er uit te leggen dan? Hij had een kind vermoord. Hij had geboet voor zijn zonde. Hij was door het stof gegaan en had als straf ook nog zijn eigen kind in moeten leveren. De kater zijn nagels klauwde kwaad in zijn nest. "Ik weet ook niet waarom ik leader geworden ben, oké?!" snauwde hij toen kwaad. "Een of ander vals spel van StarClan om mij nog verder in de stront te helpen. Ik had weg willen lopen die avond dat ik met Stallionsta-heart mee ging naar de moonstone. Ik had na zijn bezoek aan de steen weg willen gaan, nooit meer terug willen komen." hij was zo boos. Boos dat hij dit al tijd had verzwegen. Niemand wist hoe hij zich gevoeld had. Een grimas trok over zijn gezicht terwijl hij met zijn poot over zijn kop heen veegde. "StarClan. Zo slim, zo gehaaid," een klein lachje kwam van de kater af. "Ze geven je één teken. Een zuchtje wind om je richting de moonstone te drukken en dan is het al gebeurd." met zijn klauw krabde hij een ster in de grond. Zijn gouden ogen naar de grond gericht. Het was allemaal een ziek spel. Een rol die hem opgedrongen was. Hij speelde zijn deel, maar het werd steeds lastiger.

"Een goede reden? Wil je echt een hele goede reden?" zijn schouder schokte terwijl hij zijn woorden bij elkaar verzamelde.

"Wraak."

Dat was alles geweest. Een domme emotie. Wraak. "Ik wou Shatteredice een hak zetten. Omdat ze naar RiverClan gevlucht was terwijl ik haar wou helpen. Ik had haar kunnen helpen maar ze luisterde niet. Ze wou liever mengen met die vissenvreters en liet ons hier achter." zijn tanden knarste toen de laatste woorden sprak. "Vertel me maar Rabbit, waarom heb jij die ThunderClanner vermoord? Dat was toch ook uit een bepaalde emotie, of niet soms? Waarom gedragen we ons op dat soort moment zoals we doen? Waarom vermoorden we katten terwijl dat eigenlijk helemaal niet mag. Jij en ik? We zijn hetzelfde." sprak hij toen kalm. Alsof hij zichzelf weer bij elkaar geraapt had. Maar dat had hij niet. De kater voelde zichzelf steeds verder glippen. Het hele scenario speelde maar steeds af voor zijn ogen. Het was alsof hij in een slechte film gevangen zat.

"De reden dat Briar haar mond houd, is omdat ik op mijn beurt mijn mond hou over wat zij met mij heeft gedaan die dag." ze hadden een soort wederzijdse onuitgesproken afspraak gemaakt in dat moment. Terwijl ze het zelf niet wisten. Zijn klauw greep weer in de aarde. Alsof hij het laatste beetje van zichzelf vast probeerde te houden. Zijn gouden ogen ontmoette die van Rabbitcharm weer. Een manische blik stond in zijn ogen.

"Maak me dood, Rabbitcharm. Je weet dat ik het verdien." sprak hij toen, koel en kalm. "Ik wil dat je mijn strot doorbijt. Dat je mijn bloed op je tong kan proeven." het was een bevel. Doe het.

En hier zat ze, smekend om een excuus te krijgen voor de moord op een kind. De parallel met vroeger maakte haar misselijk. Ze had evengoed aan haar vaders poten kunnen zitten, huilend, smekend om zijn toestemming en goedkeuring. Goedkeuring, om met Wolfheart te mogen zijn. De ironie sneed haar, en ze vroeg zich af of het een gruwelijk spel was van de sterren. Dat ze weigerden met haar te spreken, maar haar daden probeerden af te straffen door hetgeen wat ze het meest lief had weg te snijden. Want liefhebben deed ze. Nu nog wilde ze dit alles vergeten en in zijn armen liggen, gelukkig zijn zoals ze zichzelf en hem had beloofd. Die toekomstdroom opvolgen van een goede partner te zijn, zelfs al was het zonder ooit kinderen te hebben. Met ieder woord dat hij zei brak hij die droom verder in duigellen. Haar keel kneep zich dicht. Wraak. Ze wist zo goed wat dat was, het was iets dat ze al zo lang op de wereld had willen nemen. Maar hij deed het voor Shatteredice, voor iemand van wie hij niet meer hield. Als hij niet van haar zou houden, hoe zou hij dan ooit zoveel om deze wraak kunnen geven? En een nieuwe gedachte bekroop haar. Als hij in staat was een onschuldig kind de gorge in te gooien voor Shatteredice, wat zou hij doen als zij hem zou verlaten? "Laat hem erbuiten, dat was zelfverdediging!" Snauwde ze, al wist ze dat ze hem niet het genot mocht geven, maar zijn woorden sneden diep. Want het was misschien eerst zelfverdediging, misschien een opwelling - maar ze was weggelopen met een gevoel van wraak etterend in haar borstkas. En Wolfstar sprak maar verder, maakte met ieder woord de puzzel zowel completer als ingewikkelder. En Rabbitcharm was boos. Zo ontzettend boos. Eigenlijk vooral op zichzelf en de sterren, die haar alles probeerden af te nemen. Maar de wereld kon ze niet slaan en de sterren evenmin, maar hem wel. Ze kwam dichterbij en voelde dezelfde woede die ze bij Nightpool had gevoeld, dat zelfde gevoel van macht en wraak. Ze kon het. Ze kon het doen, zo makkelijk. Haar poot hing al in de lucht, maar dat kwam door hem. Omdat hij het haar beval, omdat hij nog een keuze van haar af nam. Met een boze kreet sloeg ze neer, haar vlijmscherpe nagels uitgeslagen - maar haar poot op zijn gezicht gericht, niet zijn keel. En ze hoopte dat ze zijn prachtige gezicht voor altijd zou tekenen. Dat wanneer hij in poeltjes zijn reflectie zag, hij altijd aan haar zou denken. En dat als zij ooit nog onder hem zou liggen, dit ook nooit zou vergeten. "Ik ben het zat om altijd maar een speelpop van jou, van iedereen te zijn!" haar stem trilde, liep over van emoties. "Ik zou gelukkig kunnen zijn! Wij zouden gelukkig kunnen zijn!" en ze had er zo op gehoopt. Nu wist dat dat naïef was geweest, dat geluk kennelijk niet voor haar was weggelegd. Onder ieder zonnig stukje gras zat een adder, en die beet haar altijd wanneer ze niet op lette. "Je verdient het niet. Dat is de makkelijkste uitweg voor je. Want wat dan? Dan komen die stomme sterren je neusje kussen en zeggen dat alles goed is. Dan verban je me zeker, net zoals je met Amberstorm hebt gedaan. Nee, weet je Wolf, als je zo graag wilt boeten, dan mag je met mij vechten," ze slikte de meest pijnlijke brok in haar keel door. "Dan mag je mijn bloed ook proeven, lafaard," ze hield van hem. Ze hield zoveel van hem. Nog precies zoveel als ze al die jaren had gedaan en ze misschien altijd nog zou kunnen doen. Dus als dit betekende dat ze dat los moest laten, wilde ze dat het pijn deed. En ze hoopte dat het hem evenveel pijn zou doen. 

Hij trok zijn kop niet eens terug, de lafaard. Dacht hij echt dat hij zich van alle schuld kon ontdoen enkel door een paar klappen te krijgen? Haar vacht was inmiddels overeind gekomen en woede flikkerde als vuur in haar ogen. Ze wilde hem nogmaals slaan, harder, sneller, zijn kop tegen de stenen slaan totdat hij niet meer overeind kwam... Want hij zou terug komen. Alleen dan zou ze het doen, met die belofte. Want ze wilde hem niet kwijt, niet werkelijk. Niet voor eeuwig. Hij mocht niet bestaan zonder haar, niet tussen de sterren lopen en een deel worden van het kwaad dat hen allen werd aangedaan. Want daarboven zouden ze vast zijn wonden helen, en dan zou hij nooit meer aan haar denken.

Wat hij zei over starclan stompte haar op het hart met ieder woord. Het bevestigde een angstig idee dat haar teisterde in nachtmerries, waar ze al steeds meer in begon te geloven en nu, nu werd het voor de laatste keer bevestigd. Misschien waren de sterren goden, maar ze waren wrede goden. Goden die spelletjes met je speelde, je uit lachten op je laatste momenten. Nieuwe woede spreidde zich als een bosbrand door haar lichaam, totdat ze licht trilde op haar poten. Iedereen speelde spelletjes met haar. Als het niet de katten waren, dan wel de sterren. Ze had zo braaf kunnen zijn. Zo gelukkig, als een queen en moorrunner. Maar nee, als ze dit wilden spelen, dan zou Rabbitcharm iedere ster van de hemel plukken en doven. Ze verdienden het allemaal, die hufters, stuk voor stuk. En Wolfstar stond hier met de sterren in zijn ogen en het bloed van een kind aan zijn poten, hij verdiende het ook. "Je bent ziek," gromde ze, maar haar stem trilde van emoties. Ze wilde de glimlach van zijn gelaat slaan, hem laten stikken op zijn woorden. Want waarom had ze hem alsnog nodig om haar doelen te bevestigen? Ze verachtte zichzelf er nog meer om dan hem. "De enige reden dat je nog ademt is omdat ik het je niet gun te sterven,"siste ze tussen haar tanden door, maar naarmate hij dichterbij kwam maakte haar zelfvertrouwen plaats voor angst. Hij had niets te verliezen, de sterren zouden hem toch wel terug brengen. Maar zij niet. Zij had dat voorrecht niet. En toch, toch kon ze er niets aan doen dat een huiverige ademhaling haar ontsnapte toen hij zijn neus langs haar voorhoofd en oor streek. Ze zou hem moeten slaan, grijpen, pijn doen - maar ze wilde hem ergens nog dichterbij dan hij nu al was. Een grimmige uitdrukking kwam op haar gelaat; wat starclan voor Wolfstar was, was Wolfstar voor haar. Hoe kon ze ooit nog vrij zijn, met hem? Ze staarde naar haar trillende poten en drukte haar nagels verwoed in de grond. Prima. Dan zouden ze dat doen. Dan zou ze die verdomde angst in haar keel doorslikken, en in dat korte moment van dapperheid sprong ze naar voren en probeerde ze zich in zijn schouder vast te bijten.  

Hij was ziek. Tuurlijk was hij ziek. Waarom zou hij anders op deze plek gestaan hebben? Ieder ander had het allang opgegeven, tenminste, dat hield hij zichzelf vol. Blazesong zou een veel betere leider zijn dan hij ooit zou kunnen worden. Maar hij zou zijn best doen, voor WindClan. Een soort laatste dienst om te betalen voor zijn zonde. Haar sissende woorden maakte de grijns op zijn gezicht alleen maar breder. "Wat gun je mij wel dan, konijntje?" fluisterde hij nog zacht in haar oor. Maar toen hij dichterbij kwam leek hij andere dingen in haar gezicht af te lezen.

Angst. Voor hem? Of voor de woorden die hij gesproken had? Of voor de daden die hij verricht had? "Je bent bang voor me." constateerde hij toen met opgetrokken wenkbrauwen. Maar het bleef stil. Geen beweging meer. Hij wachtte af. Wat ging ze doen? Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij haar blik bleef zoeken. Het was zoveel spannender nu dat hij niet meer wist wat haar volgende zet was. Toen vloog ze naar voren toe, beet zich vast in zijn schouder. Een gemoffelde dierlijke schreeuw ontging Wolfstar terwijl hij de tanden van Rabbitcharm in zijn schouder voelde boren. Hij wist dat hij haar zo kon pakken en van hem af kon gooien, maar hij wou het niet. Hij wou de pijn. Zijn straf. Als StarClan niet neerdaalde om hem te straffen, dan maar op deze manier verlossing vinden. Aan de poten van katten die hij lief had. Dood me. Doe het. Laat het ophouden.

Wat gunde ze hem dan wel? Haar blik vond de zijne en ze hoopte dat hij daar niet de twijfel in kon lezen. Wist zij veel wat ze nog wilde, waarom ze überhaupt nog niet weggerend was of zijn strot tot zijn laatste leven had doorgesneden. Bovendien kon ze wel bedenken wat zou willen, tot twee keer toe had ze dat verdomme al gedaan - en wat had het haar opgeleverd? Niets. Alleen maar gebroken dromen en wanhoop. Nu wilde ze vooral alles eruit gooien, misschien zelf ook pijn lijden in hoop dat het iets van haar woede over alles weg zou branden. En misschien, misschien wilde iets zieks in haar ook dat hij zich nu tegen haar aan zou vleien, dat hij van haar zou houden.
Ze slikte en wendde haar blik af toen hij verder sprak, haar nagels uit hun hulzen. Ja, wat dacht hij anders? Hij had een kind vermoord, was het dubbele van haar grote en één welgerichte klap van zijn klauwen zou haar schedel doen splijten. Haar naam was verdomme Rabbit, een prooidier, en haar ouders hadden haar daar vaak genoeg aan herinnerd om het te internaliseren. Maar ze was het zo ongelofelijk spuugzat om bang te zijn voor iedere kater die maar zijn stem maar verhief, voor alles dat in haar pad stond. En voor nu, om bang te zijn voor hem. Dus sprong ze naar voren en beet ze zich vast in zijn schouder, zich voorbereidend op de pijn van een tegenaanval. Maar die bleef uit, opnieuw hij deed niets. Rabbitcharm liet los en spuugde het bloed in haar bek uit terwijl ze hem op de grond drukte, rauwe emoties in haar ogen. "Vecht dan terug verdomme!" ze sloeg hem in het gezicht, terwijl tranen zich begonnen op te stapelen in haar ooghoeken. "Je houdt van mij toch? Nou, als je dan echt wilt boeten dan gooi je mij tegen de grond, dan sla je me net zo hard als je Gorsepaw met zou hebben geslagen!" nogmaals sloeg ze hem, haar wangen inmiddels nat. "Jij eikel! Lafaard! Vuile hond!" haar snikken werd luider en haar slaan zwakker. Kon hij haar niet gewoon tegen de stenen smijten?"We hadden zo gelukkig kunnen zijn..." haar stem was gesmoord.  

Rabbitcharm liet hem los en spuugde zijn bloed op de grond. Zijn blik ging er naar toe. Met een klap werd zijn gezicht recht geslagen en ontmoette zijn blik die van haar weer. Hij was een gebroken man. Die zichzelf elke dag weer meer bij elkaar probeerde te puzzelen. Elke keer gebeurde er weer iets nieuws, werd hij weer afgebroken als hij dacht dat hij weer in elkaar zat. Liefde, echte liefde. Hij kende het niet. Hij dacht het ooit te kennen, maar als hij echt eerlijk naar zichzelf was dan had hij helemaal nooit geweten wat het was. Wolfstar liet zich omdrukken door haar. Rabbitcharms woorden schoten als vlagen langs hem heen. Soms ving hij delen op. Boeten, Gorsepaw, lafaard, vuile hond..

De grijns die op zijn gezicht stond was afgedropen. Zijn blik stond leeg terwijl hij naar Rabbitcharm staarde. Hij kon alleen maar staren. Woorden schoten hem te kort. "We hadden zo gelukkig kunnen zijn..." hadden. Ze sprak al in verleden tijd. Zijn keel trok droog. Alsof hij een klap met de hamer gekregen had. Hij had geen spelletjes moeten spelen met Rabbitcharm. Het was fout gegaan, het spel keerde zich tegen hem. "Dus, het is over?" vroeg hij toen met schorre stem. "Als je wilt gaan, ga. Ik wil niet degene zijn die je gevangen houd hier." hij duwde de kattin van zich af, stapte terug. Zodat de opening van de den zichtbaar was en ze naar buiten kon. "Rabbitcharm, ik.. jij.. alles wat ik in mijn poten hou gaat kapot," hij keek naar zijn ogen poten en toen weer terug naar haar. "Het is een kwestie van tijd voordat ik jou kapot maak. Voordat ik WindClan kapot maak." met alle moeite van de wereld drukte hij de woorden uit zijn keel. Realisatie droop langzaam binnen. Hij had een pad van destructie gekozen de dag dat hij Gorsepaw de gorge in gegooid had. De vraag was alleen;

wie nam hij mee op dat pad?