Wat is zwaarder, een kilo staal of een kilo veren?

De dag was nog niet erg lang bezig. De zon was wel op en de meeste warriors waren al naar buiten om te gaan jagen. Hij ging ook maar eens buiten het kamp om eens te oefenen met het jagen. Hij was een goede apprentice en zijn mentor leerde hem veel dingen bij. De kater wilde daarom ook graag meer oefenen om zijn mentor trots te maken en om hemzelf te helpen. Hij had zelf geprobeerd om anderen te helpen zoals zijn zus met haar angst voor te gaan zwemmen, maar dat lukte hem niet, hoe hard hij het ook probeerde. Dus nu hielp hij vooral zichzelf. De grijze tom snuffelde wat rond, maar kon niets vinden. Opeens rook hij windclan geur en bemerkte hij dat hij al aan de grens was. Wauw, dat ging verrassend snel. Aan de andere kant stond er ook een lichtgrijze cyperse poes, die ongeveer dezelfde leeftijd als hem leek te zijn. Stilletjes bleef hij toekijken, misschien was die gemeen en moest hij hier weg?

+Featherpaw

Hoewel Featherpaw er absoluut niet van hield om buiten het kamp te gaan omdat de prikkels haar soms te veel werden, wist ze dat ze zeker geen warrior zou worden als ze de hele tijd in het kamp weg zou kwijnen. Ze was bang dat ze het mikpunt van getreiter zou worden als ze zich te zielig op zou stellen en ze was ergens ook wel bang wat haar moeder er van zou denken als ze nauwelijks naar buiten ging. En dus liep de apprentice naar buiten, haar oortjes plat tegen haar nek gedrukt terwijl ze de prikkels tegemoet ging. De wind sloeg voor haar gevoel genadeloos tegen haar pels aan, verschillende geuren die ze niet allemaal thuis kon brengen kwamen haar tegemoet en het fluiten van de wind leek alles te overstemmen. De drang om naar de tunnels te gaan om daar te schuilen, was vrij groot, maar in plaats daarvan ging ze blindelings de andere kant op. De wind sloeg tegen haar ogen aan en zorgde ervoor dat er tranen op kwamen zetten. Featherpaw had na verloop van tijd geen idee meer welke richting ze op ging en ze had het koud. Een gevoel van angst kwam over haar heen toen ze een visachtige geur rook die zich diep drong in haar neusgaten. Tegenover haar stond een apprentice die groter was dan haar en die haar aankeek. De wind leek hier een beetje af te nemen en Featherpaw liet haar oortjes weer naar voren komen, haar blik gericht op de apprentice voor haar. “Hallo,” zei ze op een zachte, onzekere toon, nerveus draaiend met haar oortjes. Was hij vijandig of niet?

Het was best wel een winderige dag vandaag en dat was duidelijk te voelen aan zijn halflange vacht die alle kanten op woei. Gelukkig was het hier, dichterbij de grens, ietsje minder van toepassing dan daarstraks. Zijn groene ogen waren op de andere apprentice gericht, eentje die duidelijk van Windclan kwam. 'Hallo', begroette ze hem, een beetje nerveus. Hij was dan ook een grote, sterke, Riverclan apprentice, dus het zou hem niet verbazen moest de ander een beetje nerveus zijn met hem in de buurt. Of misschien was ze nerveus om Riverclanners, of om iets anders.Niemand behalve Featherpaw wist het. En de grijze kater was zelf ook wat nerveus geweest toen hij de Windclanner de eerste seconden aankeek, want iedereen kon gemeenheid uitstralen. Maar deze leek dat niet te doen. "Hey", groette hij haar terug, het tegenovergestelde van vijandigheid tonend.

De kater toonde tot dusver geen vijandigheid. Featherpaw wist dat er katten waren die vonden dat het niet geacht werd om vriendelijk tegen elkaar te doen wanneer beiden in een andere Clan zaten, maar Featherpaw hield niet van dat soort dingen. Als een ander geen vijandigheid naar haar toonde, waarom zou ze dat gedrag dan uitlokken door zelf vijandig te gaan doen? Ze wilde bovendien geen klappen krijgen en het leek haar dan ook het beste om normaal te blijven reageren, voor zover dat voor haar dan mogelijk was. De visgeur was echt verschrikkelijk om te ruiken en Featherpaw probeerde door haar bekje te ademen om het niet te erg te hoeven ruiken. “Mijn naam is Featherpaw,” zei ze op een zachte, nerveuze toon tegen hem. “Wie ben jij?”