Got it wrong

Arcticwolf was ondertussen een kater van de grenzen geworden, zogezegd. Sinds hij wist van het bestaan van zijn buitenclanse kinderen was hij de eerste in iedere rij geweest om de grenzen te controleren en te markeren. Het waren namelijk troebele tijden, dit was een belangrijke taak. Al voelde zijn persoonlijke taak al bijna nog belangrijker. Er kon niks anders van een vader verwacht worden… Zowel in zijn eigen gedachtes verzonken als oplettend voor wat er buiten hun gebied afspeelde ging zijn stabiele pas verder langs de onzichtbare lijnen. Pas toen een bewegend figuur in de verte opdook kwam zijn complete aandacht weer terug bij het hier en nu. Eerst herkende hij enkel de geur als Shadowclan, met het formaat en de bouw van een apprentice. Iets wat hij als een laag risico factor ervaarde.. maar toen kwam hij dichterbij. En met een klap werd hem alles duidelijk. Dit kind was zíjn kind, een van Seamist en zo doende een van hem. Zou dit Dimpaw zijn of Tideki-, het moest wel Dimpaw zijn. Of hadden ze nog een regelbreker op deze aarde gezet? Even snel als dat de realisatie was gekomen, was ook de conclusie gekomen dat ze iets weghad van zijn eigen vader, puur door ongeluk. Dank aan Starclan en al zijn voorouders voor deze oplossing. En zoals hij ook tegen zijn leader had aangegeven was hij niet in staat zijn mond te houden. Expres zijn expressie en houding meer openhoudende, zijn shock en verbazing toonbaar makende, al bleef het toch ingetogen. Voorzichtig liep hij vooruit, en sprak op met zijn kenmerkende toon. “Dimpaw, is het niet?” Het leek alsof ze naar iets op zoek was. Hij, in tegendeel, had juist net wat gevonden. De kater ging zitten en kantelde zijn kop ietwat. “Het kan niet anders... je lijkt zo veel op je moeder” Mompelde hij oh zo zacht. Deels gemeend, maar vooral openbaar voor de show. Ze moest hem immer geloven op zijn waarheden.

Ergens vroeg hij zich af waarom een kat zo jong nog bij vijandige grenzen was. Hij vroeg zich af waar haar begeleiding was, maar toen hij zijn snuit naar de hemel drukte om deze op te vangen rook hij niks wat zou slaan op een andere kat. Aan de ene kant was dit beter voor wat zijn doel was vandaag: twijfel zaaien. Er was maar een beetje nodig om twijfel uit te laten groeien tot de waarheid die hij voor ogen had. Een gelukkig, alniet ongemakkelijk gezin. Zijn twee huidige zouden het vast moeilijk vinden om ineens hun aandacht verdeeld te krijgen. Maar als went. Daarbij was hij Seamist haar belofte nog niet vergeten. Maar goed, eerst de focus op zijn huidige kroost voor hij aan een nieuwe mocht denken. Ze naderde elkaar en hij kon het ergens niet geloven. Nog een kind, ze stond hier echt. Het was ineens zo… werkelijk. En ook zo vervreemd. Was het zelfzuchtig haar weg te halen van alles wat ze vertrouwde? Hij dacht dit idee over, maar besloot dat het wreder was om haar tegen familie op te zetten en bij vreemde te laten. Bij de vraag gaf hij een kleine glimlach. “Ze is mijn partner-“ Hij liet een korte stilte, bijna schuldbewust, vallen. Waarna hij zijn eigen fout leek te herpakken. “Oh- euh- bij Starclan natuurlijk… ik kan er niet vanuit gaan dat je dit weet” De zilvere kat schudde zijn kop en zette zichzelf meer op de hoogte van de ander. De emoties van deze herontmoeting zouden zijn toon en gedraging vervormen, meer sympathiek en emotioneel maken. “Mijn excuses… ik loop voor op mezelf. Misschien kan ik beter anders beginnen…” Hij liet zijn woorden afsterven met de wind, om hierna bij een ‘begin’ te beginnen. Hij probeerde ergens in de roos te raken. “Voel je jezelf misschien soms wat alleen in je clan, ondanks dat er altijd andere katten om je heen zijn?” Het was dit of een buitenstaanders complex. Emoties waar iedereen mee omging. Emoties waar hij op zou kunnen inspelen.

Onduidelijkheid en de emoties die dit ideeëngoed konden dragen waren enorm nuttig. Belangrijk voor zijn doeleindes zelf. Maar het was ook een vers vuur en hete kolen, een die zijn poten brandde. Een die hij net lang genoeg moest aandrukken, maar niet lang genoeg om een mark achter te laten. Je moest nooit een merk achterlaten wanneer je iemand zeer dit waar je om geeft. Dat was regel een, was het niet? Achter gesloten deuren en dichte muren mocht men doen met liefde wat men wilde. Niemand die erachter kwam. En daarom ook, terwijl zijn expressie een van ongerustheid en zorgen maakte, voelde hij enkel hoe de wolf in hem zijn tanden dieper liet zakken in hetgeen wat hij wilde. Hij zag dat dit haar raakte. Gevaarlijk, maar goed. Hij moest dit doen. “Oh Dimpaw, rustig mijn kind, rustig” Suste hij, kalmerend en vaderlijk, open tot haar. De toon niet genoeg op de bekenning om er aandacht aan te schenken. Echter vervolgde hij hierna wel, ergens bang dat ze het op een lopen zou zetten. Wat zou hij doen als ze zou rennen? Zijn hart, zijn wolf, zei achtervolgen. Maar dat kon hij niet maken. Het was allemaal voor de juiste reden immers. “Ik bedoelde er geen kwaad mee. Ik wilde enkel zeggen dat mocht je deze emoties wel eens voelen, het niet door jou komt” Misschien moest hij de keuze bij haar leggen, hopen dat er iets in haar toch de waarheid wilde weten. Het als een dikke duif presenteren en hoopte dat ze erop aasde. Wie weet. En al weigerde ze, dan zou er nog een andere kaart zijn om te spelen… Ze zullen zien. “Het heeft allemaal een reden… maar ik wil je geen zeer doen met mijn woorden. Dat is het laatste wat ik wil. Als je wilt stoppen met dit gesprek is dat ook oké… dan laten we het onuitgesproken” De facade van een keuze lag bij zijn dochter in haar poten. Hij hoopte. Oh hij hoopte. De wolf hijgde achter hem in zijn nek. Witte wolken van ijs uit diens muil. Ook hij voelde zijn hart versnellen. Een adrenaline. Angst en toch ook zó dicht bij hetgeen zijn wat je verlangde. Een heel wreed spel, wat vader en dochter hier speelde.