Falling down [Falconpaw]

Onderwerp: Falling down [Falconpaw] za 22 aug 2020 - 18:49

From high hopes to the ground

Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om te vallen en besefte dat ze zich al manen niet anders voelde. Ze had vleugels moeten hebben, zoals de kraai waarnaar ze vernoemd was, maar misschien waren katten voorbestemd enkel verder van de zon te geraken, tot ze de grond raakten en hun ziel onverzwaard op kon stijgen. Haar blik gleed over het landschap. Ooit was dit haar favoriete plek geweest. Vanaf hier kon je de hele wereld zien, leek het. Ooit had dat haar vreugde gebracht. Maar wie zijn hele wereld kon overzien, zag zijn grenzen. Zag hoe klein hij was. Waarom was ze hier eigenlijk? Waarom was ze niet in de tunnels, in die krappe wereld waarin je tenminste niet kon zien hoe ver hij nog doorliep? Waar zo weinig lucht was, maar tenminste ook geen troosteloos uitzicht van eindeloos leeg grasland? Waarom was ze hier? Om zichzelf nog maar wat meer te kwellen? Alsof de wereld dat nog niet genoeg voor haar deed. Alsof ze iets bereikte door hier te zitten zwelgen in spijt en twijfel. Ze liet haar blik van de horizon naar de grond onderaan de rots zakken. Zo ver weg. Zo dichtbij. Ze zette een stap naar achteren en slaakte een zucht.

Oké, dit keer was hij niet eens een keer het kamp uit om alles te ontkomen. Dit keer was hij echt met een doel buiten, je zou het niet zeggen, maar toch was het zo. Hij zou gaan jagen. En misschien nog wat vechttechnieken oefenen. Hij moest alles goed onder de knie hebben. Voordat je terug gezet wordt als een normale apprentice herinnerde zijn hersenen hem snel even, maar Falcon duwde het meteen weg terwijl hij fors door stapte. De Outlook rock zou een goede plek voor beide dingen zijn, dus hij besloot daar heen te gaan. Zodat hij echt goed zou kunnen oefenen. Zijn aandacht werd echter getrokken door een geur, een bekende geur. Hij had wel eens met haar gepraat en Routnose was close met haar. De vorige keer had een gesprek met haar hem in gemixte gevoelens achtergelaten, maar toch was hij geïnteresseerd in haar. Daarbij, iemand die vrienden was met Routnose was altijd goed? Dus hij versnelde zijn pas iets, tot ze haar bovenop de Outlook zag staan. ”Crowcall!” riep hij, al hoopte hij natuurlijk niet dat hij haar zou laten schrikken. Misschien kon ze hem zelfs een beetje helpen met de training die hij voor zichzelf had bedacht!

Beneden bewoog iemand door het gras en Crowcall werd zich er plots pijnlijk van bewust hoe zichtbaar ze hier was. De stem die haar naam riep was echter geen vijandige en ze liet haar ingehouden adem ontsnappen, haar ogen sluitend terwijl ze haar hart een paar tellen gaf om tot rust te komen. "Hallo", riep ze naar beneden. Ze keek over de rand naar de oranje kater onderaan de rots. Was hij op weg naar boven? Moest zij afdalen? Wilde hij iets van haar of zei hij alleen even hallo in het voorbijgaan? Het maakte haar nerveus dat ze niet wist wat er van haar verwacht werd. Normale gesprekken, die voerde ze niet zo vaak meer.

Hij wist dat als Routnose haar zo vertrouwde, dat hij haar ook zou moeten kunnen vertrouwen. Misschien juist daarom wilde hij een extra pootje naar voren zetten, wilde hij iets extra’s gaan doen. Al vond hij het nog steeds wel een beetje iffy, hoe Crowcall op bepaalde onderwerpen scheen te reageren. Hij moest katten natuurlijk niet beoordelen op het kleine gesprekje dat ze samen hadden gehad, maar hij had nu natuurlijk al wel een beetje in zijn kop wat er gaande kon zijn. ”Hallo” riep de zwarte poes naar beneden, naar hem toe. Hij moest toch even slikken, wat was het precieze plan nu? Hij had wel een idee.. maar… ”Ben je op dit moment vrij?” riep hij naar boven, zijn rode staart licht heen en weer zwiepend. Hij wilde het niet op haar gaan forceren of iets in die trant, maar hij kon het allicht wel aan haar vragen, toch? ”Zo niet dan is het ook geen ramp.” voegde hij er daarom ook maar snel achteraf toe.

Of ze vrij was. Ze keek om zich heen, al wist ze niet precies waar ze naar zocht. Een opdracht die op haar stond te wachten? Nee, ze had weinig te doen. Althans, ze had vast op jacht moeten zijn nu, maar die taak negeerde ze toch al, dus dan bleef er weinig over. Het uitblijven van een antwoord leek Falconpaw wat nerveus te maken en Crowcall knipperde met haar ogen, haar aandacht weer op de medicine cat apprentice vestigend. "Nee, ik ben wel vrij", miauwde ze. Ze staarde even naar de grond. "Uh, ik kom wel naar beneden." Ze nam aan dat hij kruiden wilde zoeken of iets dergelijks. Ze kon in ieder geval niet bedenken wat ze bovenop de Outlook Rock zouden moeten doen. Ze draaide zich om en verdween voor Falconpaw uit het zicht terwijl ze een makkelijke weg naar beneden zocht. Goed, er was één héél makkelijke weg, maar dat was een beetje... drastisch. Ze grinnikte in zichzelf en vroeg zich af waarom eigenlijk. Het was niet eens grappig.

Hij was niet snel iemand die besloot dat hij iemand niet vertrouwde. En als Routnose haar vertrouwde dan moest hij haar ook vertrouwen. Maar waarom was er dan zo'n naar onderbuik gevoel bij hem als hij bij haar was? Dat ene gesprek maakte hem nog steeds een beetje ongemakkelijk, maar hoe kon hij iemand niet mogen, die Routnose wel mocht? Dat soort dingen spookten er door zijn hoofd terwijl hij naar de zwarte poes boven keek. "Nee, ik ben wel vrij" klonk er van de poes af, waarna ze naar de grond staarde en Falcon even knikte. Mooi. Gelukkig. Dat zou hem een hele hoop schelen al. Als ze mee wilde helpen natuurlijk. "Uh, ik kom wel naar beneden." Hij knikte weer op haar woorden terwijl hij naar de zwarte poes keek. "Ik wacht hier beneden op je!" riep hij nog even na, terwijl hij rustig ging zitten en zijn staart om zichzelf heen sloeg. Oké, dat werd dan even wachten, maar veel haast had hij gelukkig niet.

Ze zocht haar weg naar beneden en landde met een laatste kleine sprong met haar pootjes in het gras. De rotsen hielden haar uit het zicht van Falconpaw en even bleef ze staan. Om moed te verzamelen? Veel verzamelde ze niet, ze stond vooral even wezenloos voor zich uit te staren voor ze haar kop schudde en om de rotsen heen liep naar waar de medicine cat apprentice op haar zat te wachten. Wat een jonkie was het toch eigenlijk nog. Als hij een gewone apprentice was geweest was hij nu zo ongeveer wel warrior geworden, maar Crowcall verwonderde zich tegenwoordig wel vaker over de jeugdigheid van nieuwe warriors. Het waren zowat nog kinderen. De gedachte maakte haar treurig en ze probeerde het aan de kant te duwen. "Dus... waar had je me voor nodig?" Misschien zou het wel goed zijn om even bezig te zijn. Een beetje plantjes kijken. Beter dan stil zitten zwelgen in zelfmedelijden.

Het was soms nog apart om te herinneren dat andere apprentices heel anders dingen leerden, vooral omdat de training compleet anders was. En dat zijn training veel meer volgebouwd was dan bij anderen soms, het was dat hij hard werkte voor alles hoor. Hij wilde alles goed leren immers. Toen de gitzwarte poes weer in beeld kwam richtte hij zijn oren weer naar voren, zijn ogen op haar gericht. "Dus... waar had je me voor nodig?" klonk er van de poes af, waarop Falcon overeind kwam en zijn rug even strekte. "Zou je me willen helpen met jagen? Het gaat nog steeds niet zo goed zo nu en dan.. En van Routnose moet ik ook goed leren jagen en vechten.." sprak hij even tegen de andere poes terwijl hij zijn kopje ietwat kantelde terwijl hij naar haar keek. "Behalve als je niet wilt, natuurlijk.. maar ik zou het erg waarderen." sprak hij met een zachte glimlach. Ze was immers niet de poes om vechttrainingen aan te vragen, dat was wel duidelijk.

Jagen? "Eh, ja, is goed", antwoordde Crowcall. Hij vroeg haar tenminste niet om vechttraining. Ze wist niet of ze dat zou kunnen, vechttraining geven aan zo'n jonge kat. Ze had haar eigen vaardigheden wel wat bijgespijkerd sinds haar aanvaring met Bearclaw, aan gebrek aan kennis lag het niet, maar ze kon het idee maar moeilijk verdragen. Als ze jonge apprentices vol trots hun vechtmanoeuvres aan elkaar zag demonstreren, deed het haar pijn om het te zien. Ze wist dat het nodig was. Ook zonder oorlogen met andere clans. Er waren genoeg dreigingen in de wereld, vossen, dassen, BloodClanners, maar toch. Wanneer je hun trotse koppies zag, zag ze in gedachten hun dode ogen als ze na een bloederige strijd het kamp in gedragen zouden worden. De gedachte deed haar huiveren en ze schudde haar kop. Niet aan denken, niet nu. Falconpaw. Jagen. "Goed, als je gaat jagen, moet je vooral... Wat weet je al?" onderbrak ze zichzelf, voordat ze een heel verhaal af ging steken dat hij al kende.

Het was natuurlijk super van Routnose dat hij ook moest leren jagen en vechten. Alleen een beetje jammer dat hij nog niet heel goed was in jagen. Hij was er gewoon vaak te luid in. Over zijn vechtskills was hij vaak nog wel goed tevreden over. Het ging hem in ieder geval veel beter af dan jagen. De poes leek eventjes na te denken over zijn vraag, had ze er moeite mee dat hij haar vroeg? ”Eh, ja, is goed” klonk er echter van de poes af, waarop Falcon opgelucht glimlachte naar haar. Misschien had ze nog wel veel meer te doen vandaag, maar gelukkig bleek ze tijd te hebben voor hem vandaag. Daarna leek ze even kort in gedachten verzonken te zijn, tot op het punt dat Falcon bijna aan haar wilde vragen of het echt wel oké was, voordat ze uit haar gedachten leek te komen. ”Goed, als je gaat jagen, moet je vooral… Wat weet je al?” Oh, ja dat was wel handig voor haar om te weten. ”Ik heb in principe alle technieken wel gehad, maar toch lukt het me vaak niet om een prooi te vangen.. Het lijkt bijna altijd wel verkeerd te gaan.” sprak hij met een onhandige grinnik tegen de andere poes. ”Ik merk zelf vaak niet eens wat ik fout doe, maar ik heb maar heel weinig jachtsessies waarin ik succesvol ben…” En dat wilde hij graag nog verbeteren voordat hij.. klaar was met trainen. En zich moest focussen op alle andere dingen er om heen.

Onderwerp: Re: Falling down [Falconpaw]