Down by the riverside we will run

Het beloofde een mooie dag te worden, maar Featherpaw was alles behalve positief ingesteld vandaag. Want hoewel het een mooie dag werd, was er ook veel wind en het blies zo hard om haar oren dat ze nauwelijks de gesprekken kon verstaan die anderen met elkaar voerden. De wind leek het enige te zijn waar ze nog mee bezig was en toen het haar bijna tot gekheid dreef, besloot de apprentice om uit het kamp te gaan. Ze liep eerst rustig, maar algauw werd het lopen rennen en Featherpaw ging alle plekken in haar kopje na die dat ze wist van het WindClan territorium waar ze voor de wind kon schuilen. Haar eerste gedachte was de tunnels, maar ze wist dat de wind daar soms ook doorheen kon gieren. Ze rende voorbij the Outlook Rock en bleef stilstaan, waarna ze haar blik naar opzij richtte. Onder de rots was een klein plekje, net groot genoeg voor twee katten, waar ze kon schuilen. Ze rende naar de rots toe en verborg zich in de holte, haar groene blik naar voren gericht en haar oren in haar nek gedrukt. Hoe dacht Falconpaw ooit dat ze warrior kon worden als ze zelfs dit niet kon verdragen?

+ @Sandpaw'