Sweet as honey and bitter like a sting

Remnantpaw had beloofd aan Rousebell om in de richting van de Blooming Woods te lopen. Ze voelde zich sinds een paar dagen niet al te goed maar dacht dat het door de stress kwam. Niet alleen de vele gewonden maar ook het incident met Windblade hadden mentaal wat wonden achtergelaten en niet alleen mentaal. Fysiek voelde ze zich ook niet opperbest maar tot nu toe wist de jonge Medicine Cat Apprentice dit te verbergen. Er was zoveel gaande in de Clan dat dit gewoonweg niemand was opgevallen. Moeizaam slikte de jonge kattin haar draaierigheid weg en stapte ze verder. Ze had dit keer geen Warrior of Apprentice mee gevraagd, moest even op adem komen. Alleen. Haar amberkleurige ogen stonden vermoeid terwijl de kleine Medicine Cat Apprentice zich langzaam door de poten liet zakken. Even haar ogen sluiten, zodat ze zich weer wat zekerder en steviger voelde.

Haar kopje voelde aan alsof het vol zat met wolken, dof. Haar mond was droog en de kras op haar onderbuik trok ongemakkelijk, het was geen diepe wonde geweest en ze had niet uit kunnen leggen hoe ze er aan was gekomen en het dus verzwegen. In de tussentijd was er wel vuil in terecht gekomen en het wassen had de huid geïrriteerd. Kortom, de Medicine Cat Apprentice had niet de juiste zorg gehad om de lichte verwondingen te genezen zonder dat er problemen van kwamen.

Het draaien wilde maar niet stoppen, ze had iets nodig om haar maag te kalmeren en haar droge keel te bevochtigen. Langzaam hees ze zich weer overeind voordat ze rond keek bij de bomen die in Newleaf vol bloesem zaten en waar in de buurt volgens de verhalen ook bijen zaten die zoete honing maakte. Honing. Rousebell had haar verteld dat het keelpijn kon verzachten en energie kon geven. Ook hielp het bij infecties al wist ze niet hoe ze het bij zichzelf moest gebruiken. 

Het feit was echter dat de kleine kattin zichzelf kon helpen mits ze een nest kon vinden. Hoewel bijen geen honing maakten gedurende Leafbare hadden ze altijd wel een voorraad om de Leafbare door te komen. Enkel een nest vinden was een ding terwijl haar ogen nauwelijks konden focussen op het gebied waar ze zich naar toe had verplaatst. Duizelig en al. 

Langzaam hees de kattin zich overeind terwijl ze de tranen in haar ogen weg knipperde en moeizaam een paar stappen zette. Voordat ze begon te braken van de duizeligheid en van ellende in elkaar stortte. Tranen dropen over haar slanke gezichtje. Het was allemaal zo ellendig. Ze sloot haar amberkleurige ogen kort voordat ze zachtjes prevelde. 'Het spijt me zo... Oh Starclan...' Ze wist niet waar ze spijt van had, enkel dat haar hele leven ineens zo onwerkelijk leek en ze haast wel iets fout had gedaan. Ze had Rousebell gewoon moeten vragen haar wonde te behandelen toen ze nog de kans had gehad. Echter was ze te bang geweest, voor Windblade. Starclan heb genade, genade voor de kattin die nog zo moest groeien. Zwakjes bleef ze liggen terwijl ze haar ogen sloot. Ze wilde niks liever dan een van haar Clangenoten bij zich hebben. Zodat ze niet alleen was in haar mentale en nu ook fysieke strijd.

-Open

Remnantpaw had niet door gehad dat een van haar Clangenoten in de buurt was geweest op het moment dat ze instortte. 'Remnantpaw.' Klonk er bezorgd waardoor ze haar neusje ophaalde en zich moeizaam overeind drukte en zich slapjes tegen de kater aan drukte. 'G-Glazeheart?' Haar normaal al schorre stem was nu nog extremer, hees. Meer omdat de emoties en gevoelens zo hoog zaten en ze nog steeds niet wist wat ze moest. Windblade had ze na het incident niet meer gesproken en de wonden hadden echt niet zo ernstig geleken, ze deden zeer maar het bracht haar geen ernstige pijn, meer een vervelend ongemak. Ze had het verkeerd ingeschat en had geen verhaal dat ze kon vertellen, al was het duidelijk dat ze op dit moment voor zichzelf moest zorgen. Niet alleen dat, waarschijnlijk zou haar mentor ook een blik op haar wonden moeten werpen en ze haar advies in moeten winnen. Gefrustreerd schudde de jonge kattin haar kop waardoor de duizeligheid enkel toe nam.

'Kan je,' begon ze terwijl ze haar tranende ogen sloot en diep inademde. 'Water en honing halen? Ik..Ik.. ik denk dat het iets kan helpen.' Klonk er zwakjes terwijl ze de kater bijna smekend aan keek. Haar kop voelde te zwaar om lang overeind te houden waardoor ze deze liet zakken en haar oortjes waren warm. Het was duidelijk dat ze koorts had en hierdoor de andere klachten. Honing zou haar lichaam een poosje kunnen ondersteunen zodat de jonge kattin zich terug naar het kamp kon verplaatsen. Hoewel Bloodclan een deel van hun gebied had afgepakt verwachtte ze niet dat de afschuwelijke katten op dit moment hier zouden komen in de Blooming Woods.  

Remnantpaw was blij en tegelijkertijd ook een tikkeltje ongemakkelijk dat een van haar Clangenoten haar zo zag. Ze wist niet hoe ze de aanval van Windblade uit moest leggen, ze was toen nog zo jong geweest, niet dat ze op dit moment zoveel ouder was en had nog niet begrepen dat er ook katten waren die ziek in het hoofd konden zijn. Die dit ook nog eens voor anderen verborgen hielden en wanneer ze doordraaien, ook geheel los gingen op hun slachtoffer. Haar amberkleurige ogen knipperde ze langzaam terwijl ze zichzelf weer voor probeerde te houden dat alles goed zou komen en ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. 'Natuurlijk.. ga zitten.' Hij begon meteen naar het mos te zoeken, welke door het smeltwater goed nat was geworden. Zodra hij het bundeltje voor haar slanke poten neer legde boog de jonge kattin haar kopje en likte ze het koude water op. Het voelde goed om wat vocht aan te vullen, waardoor ze diep in ademde. 'Hoe krijg ik honing?' Vroeg de kater waardoor ze langzaam haar kopje helder schudde en zachtjes slikte. 'Van de bijen maar ik weet niet of we het te pakken kunnen krijgen zonder dat ze boos worden.' Fluisterde ze terwijl ze haar slanke lichaam overeind hees. 'Ik moet iets tegen ontsteking hebben. Alleen ik weet even niet meer wat naast honing kon helpen.' Haar stem klonk zacht en bedenkelijk. Er waren meerdere spullen die ze kon gebruiken om haar eigen verwonding te behandelen. Echter was ze nog niet ervaren genoeg om elk middel te kunnen vinden. Ze drukte haar kopje kort tegen Glazeheart aan. 'Als ik de juiste kruiden gebruik ben ik zo weer beter.' Verder dan dit kon ze het Glazeheart niet uitleggen. Zeker niet want een kat hoefde niet slim te zijn om te weten dat de jonge kattin aangevallen was geweest. Beter om het zo vaag mogelijk te houden totdat ze wist wat ze met Windblade aan moest.

Remnantpaw wist dat er vragen zouden komen en hoopte dat het vaag houden van de details haar wat zou besparen. Op dit moment was ze er nog niet klaar voor om voor de Clan te staan of om überhaupt te spreken over wat er gebeurd was. Ze probeerde in haar kopje nog alles op een rijtje te zetten en wist dat er twee delen van haar waren die zouden vechtten om de uiteindelijke uitkomst. Aan de ene kant wilde ze het zo snel mogelijk weer vergeten maar aan de andere kant was ze als Medicine Cat Apprentice wel een voorbeeld, en was ze degene die iedereen gezond moest houden en voorkomen was beter dan genezen. Het was moeilijk, heel erg moeilijk en zeker nu ze niet helemaal fit was merkte ze dat haar gedachten wat moeizamer voort kwamen. 'Ben je gewond?' Vroeg Glazeheart waarna hij een apar keer met zijn ogen knipperde. Langzaam knikte de Medicine Cat Apprentice voordat ze hem gerust probeerde te stellen. Het water had al iets geholpen en maakte dat ze zich wat minder wazig voelde. Waardoor de Apprentice overeind kwam en zachtjes haar kopje tegen de Warrior drukte. 'Misschien is het beter naar het kamp te gaan,' Ze hoopte maar dat Rousebell niet boos zou worden, maar het feit was dat de twee nog een band verder moesten ontwikkelen. Dat kostte altijd tijd.