All the pain of yesterday

Een koude blik verscheen in zijn ogen terwijl hij het kamp verliet. Hij was sinds een paar dagen mentor geworden. Hij had de keuze van Blazesong niet verwacht, maar hij nam aan omdat het was dat de deputy had gezien dat Thawrage best dapper kon zijn als de situatie daar om vroeg. Hij wist dat hij nauwelijks tot geen sociale skills had en hij vroeg zich af waarom de kater hem geschikt had gevonden als mentor, maar hij stelde zich er niet te veel vragen bij. Hij zou Auburnpaw wel leren hoe dat ze fatsoenlijk moest jagen en nu dat ze zijn apprentice was geworden, had hij tenminste wat anders te doen dan Clantaken die hem niks interesseerden. Ook nu liep de kater weer het kamp uit zonder echt een doel voor ogen, behalve dan zo veel mogelijk andere katten te ontwijken. Zijn sociale skills waren, ondanks dat hij mentor was geworden, niet bepaald bevorderd en hij wilde niet de illusie naar de anderen opwekken dat dat wel zo was puur en alleen om het feit dat hij een mentor was geworden. Hij keek dan ook met een koude blik over zijn schouder toen hij pootstappen achter zich hoorde, zijn pas expres wat versnellend zodat hij hopelijk niet sociaal hoefde te zijn.

Ze wist dat deze clan niet vol zat met de allervriendelijkste katten. Er zaten onder andere groffe katten, gemene, irritante, luie, en zelfs koude katten bij. Of anderen waren neutraal en deden gewoon hun behoeftes en hun verplichtingen, zoals zij en vond haarzelf daarmee toch de normaalste. Ze zat achter een ander aan te stappen zonder dat dat echt de bedoeling was geweest. Ze wilde gewoon het kamp uit, misschien wat gaan jagen. Maar de kater die recht voor haar stapte keek erg kil naar haar om en versnelde zijn pas. De witbruine poes rolde dramatisch met haar goudgroene ogen en veranderde haar richting naar rechts, waarna ze over haar eigen poot struikelde toen ze de andere warrior nakeek. Dat was dus zeker niet de bedoeling geweest. Dit is wat er dus gebeurde als ze één seconde niet goed oplette. ”Hmph”

Thawrage onderdrukte een diepe zucht toen de kattin, die hij herkende als Cypressblood, over haar eigen poten struikelde. Konden die groep dode katten, of wat daar boven dan ook mocht zijn, hem niet gewoon eens met rust laten? Moesten ze altijd van die vervelende katten achter hem aan sturen? Thawrage draaide zich om en keek met een koude blik op Cypressblood neer. “Je hoeft jezelf geen eer te doen aan je suffix,” sprak hij op een koude toon, al had hij niet eens gezien of ze daadwerkelijk bloedde of niet. Het zou hem een worst wezen. “Waarom ben je zo onhandig?” liet hij er meteen achteraan volgen terwijl er een frons verscheen over zijn gelaat. Waarom zat zijn Clan vol met dwazen? En waarom leek hij de enige normale te zijn in een groep vol debiele katten?

Haar witte pootjes waren nu bekladderd met stof en dor zand dat op de grond lag onder het korte gras. Snel zette ze zich recht en keek met een verveelde blik naar de gefrustreerde warrior toe, die niet anders wist dan kritiek te geven. Zorgvuldig likte ze eerst haar pootje af en trok toen ze klaar was met haar oortje. Haar suffix ging er niet over dat ze aan het bloedden was. Het ging niet over haar, het ging over wat anderen dachten van haar. “Als je wil dat ik je met rust laat, waarom laat je mij dan niet met rust hmm?”, sprak ze waarna ze een stapje verder zette en wat keek in de verte. Misschien was er verderop wel een betere plek om te jagen dan deze modderige met dauw bedekte graslanden naast het kamp. Misschien was er verderop ook een plek waar geen katten, die letterlijk het woord ‘woede’ , in hun suffix hadden zitten. Het beschreef de kat uiteindelijk heel goed, want die kat leek wel woedeproblemen te hebben. ‘Blood’ had een betekenis dat meer richting leven riep, de passie om te delen wat het leven haar bad. Of om het kapot te maken en alle banden die er waren af te breken.

“Ben je mal?” vroeg hij op een serieuze toon. “Dadelijk val je nog over een grassprietje en dan krijg ik weer de schuld.” Een valse grijns verspreidde zich om zijn lippen, maar zijn koude blik nam algauw weer plek in zijn ogen en hij wendde zijn blik van haar af. Waarom hield hij zich inderdaad nog met haar bezig? Hij had andere dingen te doen dan zich te vervelen met haar aanwezigheid. Aan de andere kant… Hij richtte zijn blik naar voren en onderdrukte een zachte zucht. Jagen werd steeds moeilijker om te doen en hij wilde eigenlijk nog eens een vers konijn vangen. Niet omdat hij een bepaalde reputatie wilde hebben tegenover de Clan, maar omdat hij er zelf nog eens goed van wilde eten. “Ik ga mezelf nuttig maken voor de Clan en op konijnen jagen. Je ziet meer wat je doet,” sprak hij op een afwimpelende toon tegen haar, waarna hij met grote passen vooruit liep. Hij ging haar niet als een kleine kitten vragen om mee te gaan. Hij gaf misschien niet veel om zijn reputatie binnen de Clan, maar wel hoe hij zichzelf zag.

Iedereen begon wel eens te klagen als zij in de buurt was, telkens vonden ze het weer zo nodig. Het maakte haar binnenin heel erg boos om te weten dat er zulke onverantwoordelijke rotte katten in haar clan zaten die amper iets van vriendelijkheid met hun meedroegen. Ze snapte niet hoe een kat zo gevuld kon zijn van woede en misdaad. Misdaad, in de richting van weg te duiken van vriendelijkeid. Misdaad, in de richting van slecht humeur. Niemand kon haar gedachtes ooit veranderen. Haar weg kon niet veranderd worden, dit was nu hoe ze van hem dacht. Gelukkig besloot de bruine cyperse windclanner iets nuttigs te gaan doen. Misschien was er dan toch iets nuttigs aan die stomme hooizak. “Oh my god meneer, bedankt dat je je eindelijk eens nuttig gaat maken. Misschien heb je toch nog een brein!”, riep ze plagend naar hem toe en draaide zich weg van hem. Ze telde langzaam in haar hoofd de seconden af, want ze bedacht zich dat hij elk moment kon ontploffen van woede als ze het juist had. Dat was dan ook haar bedoeling geweest. Normaal gezien hield ze niet van andere katten te plagen en met hun gevoelens, als ze die eenmaal hadden, te spelen. Maar soms was het haar plicht om een ander leven voor een dagje zuur te maken.

Thawrage’s intentie was om van haar weg te lopen en haar voor de rest met rust te laten, maar natuurlijk moest ze weer een opmerking maken die ervoor zorgde dat hij op scherp stond. Hij hoorde de plagerige toon in haar opmerking en draaide zich met een ruk om, waarbij hij zijn koude, gouden ogen op haar richtte. Ze had zich echter van hem weggedraaid en een smalende grijns verscheen om zijn lippen. Big mistake. Hij versnelde zijn pas en stond binnen een paar seconden bij haar, waarna hij haar ongenadig hard met zijn schouder tegen de hare beukte. Het boeide hem vrij weinig of ze om zou vallen; hij wilde enkel zijn statement maakte en dat ging het beste als hij haar aandacht had. “Pas op met wie je uitdaagt, Cypressblood,” sprak hij terwijl hij zijn kopje dicht tot bij haar bracht. “Dat kan je nog wel eens in de problemen brengen.” Hij trok zijn kopje terug en keek achteloos op haar neer. “Je beschuldigt mij er wel van dat ik geen brein heb, maar ik zou toch denken dat je ondertussen als ervaren warrior zijnde moest weten dat je rug toekeren naar iemand nadat je diegene beledigt hebt toch niet zo’n goed idee is. Of dacht je soms dat ik net zoals al die andere dwazen wel alles over mijn kant liet gaan?” Dan was ze bij hem bij het verkeerde adres.

Haar rug was naar hem toegekeerd, haar gedachten weer zuiver zoals een zoutenkristal. Helemaal niet dus. Haar dikke staart zwiepte heen en weer nadat Thawrage had besloten haar een beuk te geven na het exacte aantal seconden die ze had zitten tellen in haar hoofd. Wat een loser was hij toch al kwam dat nooit in besef. Hij probeerde haar dingen wijs te maken, maar zo wijs was die niet nee. “Als ervaren warrior zijnde moet je weten dat je je tijd loopt te verspillen des te langer je mij dingen probeert wijs te maken, meneertje Thawrage”, haar toon was amusant en een uitdagende blik glinsterde in haar groengele ogen. Hij was overduidelijk de enigste dwaas in heel Windclan. Al die anderen hadden tenminste nog het zoete verstand van dingen te doen die nuttig waren, maar hij… Hij was een heel ander geval, een bitter geval die vastzat in de honing. En hij leek er niet meer uit te komen.

Zijn blik werd ijskoud toen ze haar uitdagende woorden tegen hem sprak, duidelijk niet in de gaten hebbend tegen wie ze het nu eigenlijk had. Thawrage was niet het soort kat dat je uit moest dagen en hij was er vrij zeker van dat hij in een gevecht haar vrij makkelijk te baas kon. Er was echter iets aan haar opmerking dat zijn aandacht had getrokken, al zou hij nog zo graag uit willen hadden omdat ze hem niet gewoon op een normale manier aan kon spreken. Maar goed, dat was dan voor een andere keer. “En waarom is dat?” vroeg hij op een koude toon. “Is het soms omdat je zelf al wel weet wat voor een grote dwaas je bent?” Hij was niet erg oplettend wat zijn Clanmates betrof, maar hij kon zich wel nog herinneren van hun vorige jachtsessies dat als het om jagen ging ze geen natuurtalent was. Had het soms daar mee te maken?

Haar ogen sprankelden van zelfzekerheid toen hij weer met zijn woorden begon. Haar lange staart wreef langzaam over de grond toen ze ermee zwiepte, een teken tonend dat een paar simpele woorden haar niet tegen gingen houden. Integendeel, ze zou er steeds weer terugkaatsen tot hij het uiteindelijk beu werd. Thawrage verdiende een les, eentje die erg zwaar was. Maar die les zou zij hem niet leren. Dat zou iemand anders in haar plaats doen. En wanneer dat ging gebeuren, zou ze zitten toekijken van de zijlijn, met een grote grijns op haar snoet. "De enigste grote dwaas in deze Clan ben jij. Maar je bent zo bang om dat te beseffen dat je anderen steeds dwazen blijft noemen. Oh, groei toch eens op, Thawrage", haar stem had een spottende ondertoon die bedorven was onder haar amusante gewoonlijke stem. "Leer toch eens dat het leven niet enkel draait om jou. Jij bent niet perfect weetje. Dat is niemand". Haar groengele ogen keken bijna vijandig in zijn goude kille blik. Wanneer zou hij het doorhebben dat hij niet het hoofdpersonage in deze wereld was. Dat alle anderen hetzelfde waren als hij. Hij was maar een pion in het midden van een schaakbord, eentje die makkelijk omver kon gekeeperd worden door elk ander stuk die hij een 'dwaas' noemde. Oh ja, je kon zeggen dat een pion aan de andere kant kon veranderen in een beter stuk. Maar tot daar zou Thawrage nooit kunnen komen.

Een licht geamuseerde blik verscheen in zijn ogen toen Cypressblood zei dat hij de enige dwaas was in hun Clan. “Als je hier bent om me te beledigen met zwakke woorden ga dan achteraan in de rij staan. Er zijn er nog zovelen voor jou die hetzelfde zeggen,” zei hij op een spottende toon tegen haar. Dacht ze nu werkelijk dat het hem iets kon schelen wat ze zei? Hij moest haar echter wel nageven dat ze tegen hem op kon. Eens zien hoe lang dat nog zou duren. “Vergeleken met jullie ben ik anders best wel perfect,” zei hij op een arrogante toon tegen haar. “Maar we zullen nog wel eens zien wie hier nu eenmaal perfect is als ik steeds meer dingen begin te bereiken in mijn leven.” Hij was vrij ambitieus aangelegd en hoewel het niet zijn grote droom was, zou hij ook geen “nee” zeggen als ze hem zouden benoemen tot deputy en daarna leader van de Clan. “Blijf jij ondertussen maar veilig in je eigen bubbel zitten, denkend dat je misschien beter bent dan mij. Wie weet wordt het ooit nog de waarheid.” Het sarcasme in zijn stem toonde aan dat hij het tegenovergestelde dacht en hij wierp haar een laatste nadrukkelijke blik toe voordat hij zich weer omdraaide en weg begon te lopen.